15, 16 என் ராவண தேசமோ?

தேசம் 15

“உன் சமையலறையில் நான் உப்பா சர்க்கரையா” என்ற தேனிசை குரல் அந்த சமையலறை அசத்தி கொண்டிருக்க, “ஆஹாக்!” என்ற அதிர்ச்சி குரல் அதற்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது.

“எப்பவுமே நீ எனக்கு சர்க்கரை தான்” காதோரம் கூசும் அவன் மீசை முடிகளை தள்ளி விட்டவள், “இப்படித்தான் சொல்லாம கொள்ளாம பிடிக்கிறதா? கொஞ்ச நேரத்துல பயந்தே போயிட்டேன்” என்றாள்.

“உன்னை இந்த மாதிரி அணைக்கிறதுக்கு என்னை விட்டா யார் இருக்கா”

“அதுக்காக இப்படியா பண்றது. கொஞ்ச நேரத்துல திக்குன்னு ஆயிடுச்சு.” என நெஞ்சில் கை வைக்க அதன் மேல் தன் கை வைத்தவன்,

“இப்ப சரி பண்ணிடுறேன் பாரு” என்று சில்மிஷத்தில் ஈடுபட்டான்.

சிறு குழந்தையை மிரட்டும் ஆசிரியர் போல் ஒரு அடி அடித்து அவனை விலக்கியவள், “ஐயாக்கு வேலை முடிஞ்சுதா அதுக்குள்ள” என்றிட,

“ம்ம்! அதுக்கு என்ன சூப்பரா முடிஞ்சுது”

“நாலு தோசை சுட்டு முடியுறதுக்குள்ள முடிய வேண்டிய வேலைக்கு தான் அவ்ளோ பில்டப் பண்ணிங்களா”

“தனா, ஐயாவ பத்தி தப்பா நினைக்காத. எம்புட்டு பெரிய வேலையா இருந்தாலும் அசால்டா முடிப்பான்.”

“அதான் பார்த்தனே லட்சணத்தை”

“ஓய்!”

“என்ன ஓய், செய்ய வேண்டிய வேலையை மறந்துட்டு என் பின்னாடி சுத்திட்டு பேச்சை பாரு.”

“மறந்துட்டு இல்ல மறக்க வச்சுட்டுன்னு சொல்லு”

“யாரு நானா” என்றவள் சமைக்கும் வேலையில் ஆர்வம் காட்ட,

“நீயே தான் என் அழகு பொண்டாட்டி…” பின்னால் நின்று கட்டி அணைத்தான்.

“ப்ச்!”

“பாருடா கைய தட்டி விடுற அளவுக்கு வளர்ந்தாச்சா”

“ஏன்? தட்டி விடக்கூடாதா”

“கூடாது” என்றான் மீண்டும் காதோரம்.

“இந்த மாதிரி பண்ணீங்கன்னா தட்டி விடாம வேற என்ன செய்வாங்க. ஏற்கனவே மணி பதினொன்னு ஆச்சு. இதுக்கு மேலயும் வம்பு பண்ணிட்டு இருந்தீங்கன்னா இன்னைக்கு ராத்திரி ரெண்டு பேரும் பட்டினி தான்.”

அணைப்பில் இறுக்கத்தை காட்டியவன் அவள் காதோரம் ஏதோ வன்மமாக கிசுகிசுத்தான். உடனே பதறி அவன் புறம் திரும்பியவள் தலையில் அடித்துக் கொண்டு, “ஐய்யோ! இப்படி எல்லாம் பேச உங்களுக்கு யாரு கற்றுத்தரா.” வெட்கமாக கண்டித்தாள்.

“இதையெல்லாம் யார் கற்றுத்தரனும் உன்னை மாதிரி அழகான பொண்டாட்டி கூட இருந்தா தானா வரும்.”

“சார் இன்னைக்கு வேற எண்ணத்துல இருக்கீங்கன்னு நினைக்கிறேன். எனக்கு ரொம்ப பசிக்குது தள்ளி போங்க”

அவளை அப்படியே தான் நகரும் திசைக்கு நகர்த்தி வந்தவன் தூக்கி சுற்றினான். விடுபட முடியாமல் திட்ட ஆரம்பித்தவள் ஒருவழியாக தப்பித்து முறைக்க, “நீ தான தனாமா தள்ளிட்டு போங்கன்னு சொன்ன.” என கண்ணடித்தான்.

“அது தள்ளிட்டு போங்க இல்ல தள்ளி போங்க.”

“ஓஓ! அப்படி தெளிவா சொன்னா தான தெரியும்.”

“உங்களை என்ன பண்ணா தகும்” என்றதும் இரு கைகளை விரித்து மீண்டும் கண்ணடிக்க, “அடி விழும்” தோசை கரண்டியை காண்பித்தாள்.

“அடி வாங்காம ஒழுங்கா வேலைய பாருங்க.” என்றதும் உடனே வாயை மூடி தலையாட்டியவன், “உத்தரவு மகாராணி” என்றான்.

அவன் செய்கையில் சிரித்தவள் வேலையை கவனிக்க திரும்ப, ஐந்து நிமிடம் அமைதியாக இருந்தவன் சில்மிஷம் செய்ய ஆரம்பித்தான். இரண்டு முறை எச்சரிக்கை விடுத்தவள் மூன்றாவது முறை உண்மையாக அடிக்க, கோபித்துக் கொண்டு ஓரமாக நின்று விட்டான்.

பிரார்த்தனாவும் கண்டு கொள்ளாமல் தன் வேலைகளை முழுமையாக கவனிக்க ஆரம்பித்தாள். அவளே வருவாள் என்று எதிர்பார்த்து நின்றிருந்தவன் ஏமாற்றத்தோடு முகத்தை தூக்கி வைத்துக் கொண்டு, “எனக்கு சாப்பாடு வேண்டாம்” என்றான்.

“ஏன்?” என்றவள் பார்வை அவன் புறம் திரும்பவே இல்லை.

அதில் இன்னும் கடுப்பானவன் நகரப் பார்க்க, சிரிப்போடு வழி மறித்து, “சாப்பாடு வேண்டாமா…” கேட்க, வீம்பாக வேண்டாம் என்று விட்டான்.

எரிந்து கொண்டிருந்த நெருப்பை குறைந்த அளவுக்கு மாற்றியவள் அவனை நெருங்கி முகத்தோடு முகம் வைத்து, “வேண்டாமா” கேட்க, இந்த முறையும் அதே வீம்பு இருந்தது அவனிடம்.

கன்னத்தோடு கன்னம் வைத்து காதோரம், “நிஜமா வேண்டாமா” என மெதுவாக கேட்க, வீம்பு குறைய ஆரம்பித்தது.

தாமதமாக வேண்டாம் என்றவன் குரலில் அந்தப் பிடிவாதம் இல்லாததை கண்டு கொண்டவள் கைகள் இரண்டையும் அவன் தோளில் போட்டுக்கொண்டு, “கடைசியா கேட்கிறேன் வேண்டாமா” என மூக்கோடு மூக்கு உரசினாள்.

வெகு சிரமங்களுக்கு பிறகு தன் உணர்வுகளை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு வேண்டாம் என்று தலையசைக்க, “இப்ப கூட வேணாமா” இரு இதழ்கள் அவன் இதழோடு ஒட்டி விலகியது.

கொண்ட பிடிவாதத்தை மறந்தவன் விலகிய உதட்டையே ஏக்கமாக பார்க்க, “பதில் சொல்லுங்க” என முத்தம் கொடுப்பது போல் நெருங்கி அவனை சோதித்து விலகினாள்.

கரை சேர வரும் அலை வராமல் சென்ற ஏக்கத்தில் அந்த உதட்டோடு தன் உதட்டை இழுத்துச் சென்றவன் முத்தம் வைக்க முயன்றான். விலகி ஆட்டம் காட்டியவள், “சரி போங்க, உங்களை கட்டாயப்படுத்த விரும்பல.” என்று விட்டு எதுவும் நடக்காது போல் மீண்டும் சமைக்க ஆரம்பித்தாள்.

புருவங்கள் இரண்டையும் தூக்கிக்கொண்டு உதட்டையும் பிதுக்கி அவளையே பாவமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். திரும்பாமலே அவன் செய்கைகளைக் கண்டு உள்ளுக்குள் சிரித்தவள், “ஊட்டி விடலாம்னு ஆசையா இருந்தேன்.” என யாரிடமோ சொல்வது போல் அவனை இன்னும் உசுப்பேற்றினாள்.

காலை உணவின் போது கூட ஊட்டி விட கோரிக்கை வைத்தான். இவளோ முடியாது என்று மறுத்து விட நிறைவேறாத ஆசையாக அவனுக்குள் அடங்கிப் போனது. அவ்வாசையை கிளறியவள் அவன் வருகைக்காக காத்திருக்க வெட்கம் பார்க்காமல் அவளிடம் சரண் அடைந்தான்.

“ஹா! ஹா…!” மனைவியின் சிரிப்பை கண்டு பொய் கோபம் கொண்டவன் கழுத்தை கடிக்க, “பசி வந்தா நீங்க நீங்களா இருக்க மாட்டீங்க” என்று இன்னும் வெறுப்பேற்றினாள்.

“எனக்கு ஒரு டைம் வரும் அப்ப இருக்கு”

“அந்த டைம் வரும்போது பார்த்துக்கலாம் மிஸ்டர் சரவணப் பொய்கை.”

“ஊட்டி விடுறேன்னு சொன்னதால தான் வந்தேன். இல்லன்னா இன்னைக்கு ராத்திரி பட்டனியாவே படுத்திருப்பேன்.”

“ஆஹான்! ஆஹான்! நம்பிட்டேன்… நம்பிட்டேன்.” என்றவளை அடக்க முடியாமல் குறுக்கு வழியை பின்பற்றினான்.

சமையலை முடிக்க விடாமல் இம்சை செய்தவன் கிடைத்த இடத்தில் எல்லாம் கிள்ளி வைத்தான். வலி பொறுக்க முடியாமல் கத்த ஆரம்பித்தவள் கரண்டியால் அடிக்கவும் செய்ய, “கொல…கொல…” ஊரை கூட்ட ஆரம்பித்தான்.

“வாய மூடுங்க நடுராத்திரி” இரு உதட்டுக்கு மேல் இருக்கும் அவள் கையை கடித்து வைத்தவன், “அப்ப நக்கல் பண்ணாம சமைக்கிற வேலைய பாரு.” மிரட்டினான்.

கடி வாங்கிய கையை விடுவித்து பாவமாக சமைக்க ஆரம்பித்தாள். அமைதியாக இருக்கும் மனைவியை சமாதானம் செய்ய நினைத்தவன் கிள்ளி வைத்த இடத்தில் எல்லாம் முத்தம் வைக்க கொஞ்சம் சமாதானமானாள்.

நேரம் ஆகிவிட்டதால் சேட்டைகளை ஓரம் கட்டி வைத்தவன் அவளுக்கு உதவி செய்ய ஆரம்பித்தான். இருவரும் சேர்ந்து இரவு உணவை முடிக்கும் தருவாய்க்கு வந்தார்கள். சட்னி தாளித்துக் கொண்டிருந்தவள் பின்னால் அணைத்தபடி நின்றிருந்தவன் கடுகு வெடிப்பதை பார்த்து, “ஏய் தனா! தள்ளிவா மேல பட போகுது.” பின்பக்கம் இழுத்தான்.

சிரித்துக் கொண்டே, “எங்க அப்பா மாதிரியே பண்றீங்க.” என்றிட, அணைத்துக் கொண்டிருந்த கைகள் சற்று விலகியது.

“அவரும் இப்படித்தான் என்னை எந்த வேலையும் வாங்க மாட்டாரு. என்னைக்காவது ஒரு நாள் ஆசையா சமைக்க போனா பக்கத்துல நின்னுகிட்டு இதை பண்ணாத அதை பண்ணாதன்னு அவரும் பயந்து என்னையும் பயமுறுத்துவாரு.”

மனைவியின் பேச்சு வெறுப்பை கொடுத்தது. காட்டிக் கொள்ள முடியாத சூழ்நிலையில் பேச்சை மாற்ற முயன்றான். அதில் கவனம் திரும்பாது தந்தையை பற்றியே பேசிக் கொண்டிருந்தாள் பிரார்த்தனா.

அவளை விட்டு முழுவதும் விலகி நின்றவன், “முடிஞ்சுதா ரொம்ப பசிக்குது” என்றான் குரலை திடமாக காட்டி.

“டூ மினிட்ஸ்” என்றவள், “தப்பி தவறி ஏதாவது ஒரு சின்ன காயம் பட்டா அவ்ளோதான் வீடு. என்னை எதுவும் சொல்ல மாட்டாரு அம்மாவை பிடிச்சு பயங்கரமா திட்டுவாரு. எங்க அம்மா அழாத குறையா பாவமா நிப்பாங்க. நிறைய நாள் யோசிச்சிருக்கேன் எதுக்கு அப்பா நம்ம மேல இவ்ளோ பாசமா இருக்காருன்னு. நான் இல்லாம அங்க ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுட்டு இருப்பாரு.” தந்தை புராணத்தை பாடிக் கொண்டிருந்தாள்.

கேட்க முடியாமல் அங்கிருந்து சரவணன் வெளியேற, “இதை எடுத்துட்டு போங்க சரவணா நான் தட்ட கழுவி எடுத்துட்டு வரேன்.” என்றாள்.

எரிந்து கொண்டிருக்கும் அடுப்பை விட சூடாக இருந்தவன் அவளைப் பார்க்காமல், “நான் பாத்ரூம் போறேன்” என சென்று விட்டான்.

அவளை விட்டு சிறு தொலைவு வரும் வரை தன்னை கட்டுப்படுத்தி பொறுமையாக நடந்தவன் படியேற ஆரம்பித்ததும் பறந்தான். வேகமாக தன்னறைக்குச் சென்று கழிவறையில் புகுந்து கொண்டான். பிரார்த்தனா பேசியதை நினைத்து கடுப்பானவன் அங்கும் இங்குமாக நடந்து கொண்டிருக்க,

“டேய்!” என்றது கண்ணாடியில் அவன் மனசாட்சி.

மார்பளவு இருக்கும் கண்ணாடியை பார்க்க, “நீ போட்ட திட்டம் அவ்ளோ சீக்கிரம் நிறைவேறாது. இந்த உலகத்தையே மறந்து உன்னை மட்டுமே நினைக்க வைக்கலாம்னு தப்பு கணக்கு போட்டு நீயே அவ அப்பாவ நியாபகப்படுத்திட்ட. இருபத்தி ஆறு வருஷம் அன்பை கொட்டி வளர்த்திருக்காரு அவ்ளோ சீக்கிரம் மறந்துடுவாளா.” என்றது.

“வாய மூடிட்டு போடா.”

“நானும் வாயை மூடிட்டு சும்மா இருக்கலாம்னு பார்க்கிறேன் எங்க விடுற. நீ என்ன பண்ணாலும் நீ நினைக்கிறது ஒரு நாளும் நடக்காது.”

“ஏன் நடக்காது? இந்த சரவணப் பொய்கை நினைச்சா எல்லாத்தையும் நடத்தி காட்டுவான். என்னை விட்டு விலகி இருந்தவ இப்ப ஓரசிக்கிட்டு நிக்கலையா. அதே மாதிரி அவ அப்பனையும் முழுசா விலக்கி வைக்க என்னால முடியும்.”

“ஐயோ! ஐயோ! உன்னால என்னத்தடா கிழிக்க முடிஞ்சுது. போலீஸ் ஆகணும்னு நினைச்ச, முடிஞ்சுதா? நாலு போலீஸ்காரங்க முன்னாடி துணி இல்லாம உட்காரதா முடிஞ்சுது.”

“டேய்!”

“அது மட்டுமா” என அவன் வாழ்க்கை பக்கத்தை புரட்டி போட, கோபம் கொண்டு அந்த கண்ணாடியை நொறுக்கினான்.

கண்ணாடி சில் நான்கு புறமும் தெறித்து அவன் மீதே பட்டு ரத்தத்தை கொப்பளிக்க வைத்தது. போதாக்குறைக்கு குத்திய விரலில் இரண்டு கண்ணாடித் துகள்கள் குத்தி இருந்தது. அதிலிருந்து வெளியேறிய ரத்தம் வெள்ளை நிற தரையை அழுக்காக்கியது. உடலில் இருந்து வெளியேறும் ரத்தத்தை கண்டும் கோபத்தை குறைக்காதவன் தலையை முட்டினான் சுவற்றில்.

அவற்றுக்கு வாய் இருந்தால் நிச்சயம் அழுதிருக்கும் இவன் அடிக்கும் வேகத்தில். பத்து முறைக்கும் மேலாக தலையை முட்டி கதி கலங்க வைத்தவன் மீண்டும் உடைந்த கண்ணாடியை குத்தினான். இந்த முறை ரத்தம் குபு குவென வெளியேற ஆரம்பித்தது. கோபமும் பதட்டமும் அப்போதுதான் நிதானத்திற்கு வர ஆரம்பித்தது. உடல் மட்டும் தான் அடங்காமல் நடுங்கியது.

அவ்விடத்திலேயே அமர்ந்தவன் நடுங்கும் விரல்களை பார்த்தான். அதிலிருந்த இரண்டு கண்ணாடி துகள்களை வலியோடு எடுத்தான். ஆழமாக குத்திய இடத்தில் இருந்து ரத்தம் வெளியேற அதில் சாமிநாதன் முகம் தெரிந்தது. மாமனாரின் திருமுகம் தணிந்த கோபத்தை மீண்டும் தூண்டி விட்டது.

வெறி அடங்காமல் அருகில் இருந்த குழாயில் குத்த வர, “சரவணா” என்ற குரல் அதை நிறுத்தியது.