விசை-23

விசை- 23

“அப்பத்தாட்ட என்னத்த சொல்லி வச்சீங்க?” என்று இறைவி கேட்க,

“என்னத்த சொல்றாங்க?” என்றான்.

“ப்ச்.. விளையாடாம சொல்லுங்க. அவங்க ஏன் போலீஸ் தம்பி பாப்பாவைக் கூட்டிட்டு வந்து விடுறாங்கனும் என்னமோலாம் சொல்றாங்கனும் கேட்குறாங்க” என்று அவள் கூற,

“பாருடா.. எனக்கு அவ்வளவு பெரிய அக்காவா?” என்று சிரித்தான்.

“பாக்க எப்பப்பாரு உர்ருனே இருப்பீங்க.. இப்படி எல்லாம் பேசுவீங்களானு இருக்கு” என்று அவள் முனுமுனுக்க,

“நீ பார்த்தது காவல்காரன் கற்குவேல் அய்யனாரைடி.. நான் உன்னோட காதல்காரன் அய்யனார்” என்று கண்ணடித்தபடி மகிழுந்தின் திசைமாற்றியை லாவகமாய் திருப்பினான்.

“நான் இன்னும் பாட்டிகிட்ட சொல்லலை” என்று அவள் சிரம் தாழ்த்திக் கூற,

“வா, ஒன்னாவே சொல்லுவோம்” என்றான்.

“இல்ல.. நான் முதல்ல சொல்றேன்.. மறுக்க மாட்டாங்க.. ஆனா இத்தனை வருஷமா சொல்லலையேனு கேப்பாங்க” என்று அவள் கூற,

“அதுசரி.. அடிக்கடி உனக்கு வயசு கம்மினு நினைவு செய்யணும்போலேயே.. இப்ப நீ போய்ச் சொன்னாலும்கூட உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்குற யோசனைல நான் இல்லை” என்று கூறினான்.

“ஏன்?” என்று அவசரமாய்க் கேட்டவள், குறும்புப் புன்னகை மின்னும் அவன் முகத்தைக் கண்டு, தனது அவசரமான பேச்சை உணர்ந்தவளுக்கு வெட்கத்தில் ‘அய்யோ’ என்றானது.

“அ.. அது.. நா.. நான் சும்மாத்தான் கேட்டேன்” என்று கூறியவளாய் அவள் சாளரம் பக்கமாய் திரும்பிக் கொள்ள,

வண்டியை நிறுத்திவிட்டு, அவளைத் தன்னை நோக்கி இழுத்தான்.

அவன் இழுத்த வேகத்திற்கு, கியர் பாக்ஸில் வந்து தட்டி நின்றவள், அவன் புஜங்களைப் பற்றிக் கொண்டு பேய் விழி விழிக்க,

அவளைப் பார்த்து, “இதுக்குத்தான் வேணாம்னு சொல்றது” என்றான்.

அவளுக்கு சுத்தமாகப் புரியாது போக.. “நீ சின்னப் பொண்ணுடாமா.. வாழ்க்கையை வாழு.. இதுலாம் அனுபவிக்குற வயசு உனக்கு வரட்டும். அட்லீஸ்ட் ஒரு ரெண்டு வருஷமாவது போகட்டும். அதுக்குள்ள நீ ஆசைப்பட்டபோல உன் கெரியர்ல அச்சீவ் பண்ணு.. உன்கூடவே இருந்து உனக்காகக் கைதட்டும் முதல் ஜோடி கரங்களா என்னோடது இருக்கும். கல்யாணம் பண்ணிக்கலாமானு கேட்டவனே இப்படி சொல்றான்னு நினைக்காத.. நீ சரினு சொன்னாகூட உடனே கல்யாணம் வேணாம்னுதான் யோசித்திருந்தேன்” என்றான்.

அவன் கூற்றில் தன்னவன் மீது கர்வம் கொண்டவள், மென்மையாய்ப் புன்னகைக்க, “அதுக்காகக் காதல் பண்ண வேணாம்னுலாம் சொல்ல மாட்டேன்” என்றபடி அவள் நாசியுடன் தன் நாசி உரசினான்.

அதில் திடுக்கிட்டுப் போனவள் அவன் சட்டையைக் கசக்கிப் பிடிக்க, அது அவனைச் சிலிர்க்கச் செய்தது.

உள்ளுக்குள் என்னென்னவோ செய்ய, அவள் இமை குடைகள் பட்டாம்பூச்சி சிறகாய்ப் படபடத்தன.

அவள் காதலால் தூண்டப்படும் தன் உணர்வுகளைக் கட்டுப்படுத்த வேண்டி, அவன் பெருமூச்சுவிட, அவளுக்குப் படபடப்பில் மூச்சுப் பேச்சே இல்லை.

“பாப்பாகிட்ட என்னைப் பத்தி என்னல்லாம் சொல்லி வச்சுருக்க நீ?” என்று அய்யனார் கேட்க,

‘அய்யோ.. உளறிட்டாளா?’ என்று மனதோடு சிணுங்கியவளாய் திருதிருவென விழித்தாள், இறைவி.

“உன்னைத்தான் கேட்குறேன்” என்று மிரட்டல் போல் அவன் கேட்க,

“த.. தள்ளிப் போங்க” என்று நெளிந்தபடி கூறினாள்.

“கேட்டதுக்கு பதில்” என்றவன் அவளை இன்னும் அழுத்தமாய்ப் பிடித்துக் கொள்ள, அவளுக்கு உடல் சிலிர்த்து அடங்கியது.

அதில் அவன் இதழ்கடையோரம் வளைய, அதைக் கண்டு நாணியவளாய், “அ.. அது.. ஒருநாள் என் ட்ராயிங்க பார்த்துட்டுக் கேட்டா.. நாலு வயசு குழந்தைட்ட வேற என்ன சொல்ல முடியும் என்னால அப்போ?” என்று இறைவி தயக்கமும் தடுமாற்றமுமாய்க் கூறினாள். 

“நான் ஒன்னு கேட்டா தப்பா எடுத்துக்க மாட்டதானே இறைவிமா?” என்று அவன் பரிவுக்குத் தாவியக் குரலில் கேட்க, 

அவனை ‘என்ன?’ என்ற கேள்வியோடு ஏறிட்டாள். 

“நீ ப்ரெக்னென்ட்னு தெரியும்போது உனக்கு ஒரு பதினைந்து பதினாறு வயசிருக்குமா?” என்று அவன் கேட்க, 

அவளுக்கு அந்தக் கேள்வி கொஞ்சம் அசௌகரியமாக இருந்தாலும், ‘ஆம்’ என்ற விடையைத் தலையசைப்பில் கொடுத்தாள். 

“அந்த வயசுல, எந்த தைரியத்துல நீ சக்தியைப் பெத்துக்கனுமுங்குற முடிவுக்கு வந்த?” என்று அவன் கேட்க, அவனை ஒரு முழு நிமிடம் ஆழ்ந்து பார்த்தாள். “உண்மையைச் சொல்லனும்னா, எனக்கு அப்ப இருந்த பெட்டர் சாய்ஸ் சக்தி தான்” என்று அவள் கூற, அவனிடம் புரியாத பார்வை. 

“என் அப்…” என்று கூற வந்து, இதழ் கடித்து நிறுத்தியவள், ஒரு பெருமூச்சு விட்டு, “என்னைப் பெத்த ரெண்டு பேரும், என்மேல அதுநாள் வரை பாசம் காட்டினதில்லைனாலும்கூட வெறுப்பையும் காட்டினதில்லை. அவங்களைப் பொறுத்தவரை அவங்கக் கல்யாணம், குழந்தைங்க, அவங்க வாழ்க்கை எல்லாமே ஒரு கடமை. முப்பது ஆயிடுச்சேங்குற கடமைக்கு ஒரு கல்யாணம், கல்யாணம் ஆயிடுச்சேங்குற கடமைக்கு நான்கு குழந்தைகள், குழந்தைங்க பிறந்துடுச்சேங்குற கடமைக்கு ஒரு வளர்ப்பு. அவ்வளவு தான். அந்தக் கடமைக்கு என் குழந்தை தடையா வந்ததா நினைச்சாங்க. இன்னும் ஃப்ராங்கா சொல்லனும்னா, யாரோ ஒருத்தன் பண்ணதுக்கு நான் ஏன் பத்து மாசம் சுமந்து பெத்துக்கனும்னு எனக்குமே தோன்றிச்சு. நானா ஏமாறலை. எனக்கு நடந்த அநீதியால உருவானது. அப்படியிருக்க, அதைக் கலைப்பது அத்தனைத் தப்பாவும் தோன்றலை. அந்த வயசுல நடந்த சம்பவத்துக்காக குழந்தை உருவாயிடுச்சுங்குற கடமைக்கு கஷ்டப்படனுமானு கூடத் தோன்றிச்சு. அ..ஆனா.. அவங்கல்ல.. அதை கலைச்சுட்டு, கையோட எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்க நினைச்சாங்க. பொய் சொல்லி என்னைக் கட்டிக்குடுக்க நினைச்சாங்க. என் காதுபட சொந்தத்தில் எதும் வரன் இருக்கா உடனே வேணும்னு யார்கிட்டயோ ஃபோன் பேசினாங்க. ஒரு முழு இரவு, குடிபோதைல ஒருத்தனோட வன்கொடுமைக்குக் கீழ இருந்த பொண்ணுகிட்ட உனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்கப்போறோம்னு சொன்னா எப்படி இருக்கும் யோசிங்க. எனக்கு ஒருநாள் அனுபவிச்சதை இனி தினம் தினம் அனுபவிக்கப் போறோம் போலனுதான் சத்தியமா தோனுச்சு. எல்லாரும் அப்படியில்லை. ஆனா அந்த நேரம் எனக்கு அப்படித்தானே தோனும்? பிள்ளை பெத்துக்க என்கிட்ட உடல் திடமிருந்த அளவு மனதிடம் அப்ப சத்தியமா இல்ல. ஆனா கல்யாணத்தின் மீதான என் பிடித்தமின்மையும் பயமும், எனக்கு அந்த திடத்தை வளர்த்துக்க சொல்லித் தூண்டிச்சு. எனக்கு அப்ப நான் எடுத்த முடிவு சரியா தப்பானு தெரியாது. சக்தி பிறந்த பிறகு அதைப் பற்றி யோசிக்குறதுல பயனும் இல்லனு தோனினதால அதை விட்டுட்டேன். ஆனா அந்த நேரம் அவங்களைத் தடுக்க எனக்குக் கிடைச்ச உதவி சக்தி தான். இந்த விஷயத்தில் பிள்ளை பெத்துக்கனுமா வேண்டாமாங்குறது பெத்துக்கப் போற என் முடிவு. குழந்தையைக் கலைக்கனும்னாலும் அதை நான் தான் எடுக்கனும். என்னோட சௌகரியத்துக்காக எடுக்கனும். இந்த அளவு அப்ப யோசிக்கலைனாலும், அப்ப எனக்கு சக்தி தான் அந்த சூழலிலிருந்து தப்பிக்க உதவினு தோன்றிச்சு. பெத்துக்கிட்டேன். சக்தி என் பொண்ணுங்குறதைத் தாண்டி, எனக்காக ஏங்கின ஜீவன் அவங்குறதுதான் அவமேல பாசம் காட்ட வச்சது. தாய்மையெல்லாம் இப்ப வந்ததுதான்.. அப்ப மதர்வுட் பற்றித் தெரிஞ்சுக்குற அளவெல்லாம் பக்குவமே இல்லை எனக்கு. அப்ப எனக்கு சக்தினா.. எனக்காக இருக்கும், எனக்காக ஏங்கும் உயிர். கூட பிறந்தவங்க விளையாட்டுக்குக்கூட சேர்த்துக்காம ஒதுக்கினவ நான். கூலிக்கு செங்கல் சுமக்கப் போயிட்டு வருவேன். செம்மண்ல வேலைப் பார்த்தும் சிவப்பாகாத கருப்பிக்கூடல்லாம் விளையாட முடியாதுனு அக்கம் பக்கத்துல கேலியெல்லாம் பண்ணிருக்காங்க. இப்ப அதெல்லாம் நினைச்சா சிரிப்புதான் வரும். ஒரு இடத்தில் நான் இல்லைனா, அந்த ஆப்சென்ஸை யாருமே உணர்ந்தது இல்ல. வறுமை, வீட்டு வேலைனு இருந்ததால, இதைப் பற்றி வருத்தப்படவும் எனக்கு அப்ப நேரமில்லை. எனக்காக சக்தி அழும்போது, ‘புள்ள உனக்கு ஏங்கி அழுகுது. புள்ளகூட இரு’ அப்படினு அப்பத்தா சொன்னாங்க. அப்பத்தான் முதன்முறை, என்னைத் தேடின ஒரு ஜீவனை உணர்ந்தேன். எனக்காக, நான் அவசியப்படும் ஒரு உறவு சக்தி.. அந்த ஃபீல்.. அதை சொல்லி புரியவைக்க முடியாதுப்பா.. என் டிரஸ்ஸ புடிச்சுட்டு அம்மா அம்மானு அவ சுத்தி வரும்போது, அப்படியே.. உயிரே உருகுற போல இருக்கும்.. அவளுக்கு சின்னதா ஏதாவது ஆனா கூட எனக்கு பயம் வரும்.. எனக்குனு கிடைச்ச ஒரே பொக்கிஷமும் என்னைவிட்டுப் போயிடவேக்கூடாதுங்குற பயம்.. சக்திக்குக் காச்சல் வந்தாகூட என்னால தாங்கவே முடியாது. அதுக்காக அவளுக்கு செல்லம் தந்து எல்லாம் வளர்க்கலை.. ஆனா அவளை எதும் திட்டி அவ அழுதுட்டான்னா மொட்டைமாடிக்குப் போய் நான் விக்கி விக்கி அழுவேன்.. சிரிப்பா இருக்குல்ல? எனக்கே அதை நினைச்சா சிரிப்பு தான் வரும்.. என்கிட்ட சிலர் சக்தியாலதான் உன் லைஃப்ல ப்ராப்ளமே.. அப்றம் எப்படி அவளை இவ்ளோ நேசிக்குறனு கேட்டிருக்காங்க. சக்தி எப்படி ப்ராப்ளமாவா? அந்த குடிகாரனாலதான் பிராப்ளம்.. சக்தி என்னோட சொல்யூஷன்.. இதெல்லாம் அவங்களுக்கு விளக்கினாகூட புரியாது.. எனக்கும் சக்திக்குமானது அம்மா பொண்ணு உறவில்ல. அது ஒரு டிவைன் கணெக்ஷன்” என்று அத்தனை உருக்கமாய், நீளமாய்ப் பேசினாள். 

அவனுக்கு அவளைப் பார்க்க அத்தனை ஆச்சரியமாய் இருந்தது. இப்படியெல்லாமும் யோசிக்க முடியுமா? என்று வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. அவள் கண்களை ஆழ்ந்து பார்த்தான். அதில் கண்ணீர் இல்லை. அவள் கடந்து வந்த பாதையின் கடுமைக்கான சோகம் கூட இல்லை. சக்தி மீதான அபரிதமான நேசம் மட்டுமே அதில் பூவாய் மலர்ந்திருந்தது.

கண்களில் பரிவோடு, புருவங்கள் நெறித்துப் புன்னகைத்தவன், “ரொம்ப ரொம்பப் புடிக்குதுடி உன்னை” என்க,

அவன் வாய் வழியாய், அவன் பிடித்தத்தைக் கேட்டு அவள் உடல் சிலிர்த்து அடங்கியது.

அந்த உணர்வு மிகுதி அவளுக்குப் புதிது.. அது உள்ளுக்குள் என்னவோ செய்ய, “நா.. நான் போறேன்.. வி.. விடுங்களேன்” என்றாள்.

“போகப் போறியா?” என்று ஏக்கம் போல் அவன் கேட்க,

சட்டென நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.

அவன் பார்வையின் விசை அவளுள் என்னவோ செய்வதாய்!

“ப்ச்..” என்று சிரம் தாழ்த்தியவள், “விடுங்களேன்.. நா.. நான்.. எனக்கு” என்று தடுமாற,

“கல்யாணத்துக்கு மட்டும் அவசரம் போல பேசின? இப்ப சும்மா கட்டிப்புடிச்சுக்கிட்டதுக்கே இவ்ளோ தயங்குற?” என்று சிரிப்பாய்க் கேட்டான்.

‘இப்படியா வெளிப்படையாகக் கேட்பாய்?’ என்பதாய் எண்ணியவள், “நீங்க ரொம்பப் பண்றீங்க.. நான் போகணும்.. விடுங்க. விளையாடாதீங்க. நான் சின்னப் பொண்ணு” என்று அவள் கூற,

அவள் முகத்தில் தேங்கியிருக்கும் அப்பட்டமான நாணம் கண்டு, “ஆஹாங்? எவ்வளவு சின்னப் பொண்ணு?” என்றான்.

“இ.. இப்படி எல்லாம் பேசுறதுக்குச் சின்னப் பொண்ணு.. விடுங்க” என்று சிரம் தாழ்த்தியபடி அவள் கூற,

“நீ சொல்றது எனக்குப் புரியலை. நானா தெரிஞ்சுக்கட்டுமா?” என்று குறும்பாய்க் கேட்டான்.

அதில் திடுக்கிட்டவளாய் அவள் நிமிர, அவள் முகத்தில் தேங்கியிருக்கும் அப்பட்டமான சிவப்பைக் கண்டு, “அள்ளித் திங்குற” என்றான்.

அவளுக்கு அது இன்னும் கூச்சத்தைக் கொடுக்க, சட்டையை மீறி அவன் புஜங்களை இறுகப் பற்றிக் கொண்டாள்.

அதில் சிரித்தவன், “நீ சொன்ன இடம் வந்திருச்சு.. மெஹந்தி போடப் போ” என்று கூற,

சட்டென வெளியே எட்டிப் பார்த்தவள், “வ.. வரேன்” என்றவளாய் ஓடியே விட்டாள்.

அவளை அவனது அட்டகாசமான சிரிப்பலை தொடர, நின்று நிதானமாகத் திரும்பி, அவன் சிரிப்பைப் பார்த்தவள், மற்றது மறந்து மெல்லிய புன்னகையுடன் சென்றாள்.

அவள் செயல் ஒன்றே, அவளது அபரிதமான காதலை அவனுக்கு விளக்கிடும் விதமாய்.. தனது சிரிப்பொலியையும், சிரித்த முகத்தையும் கண்டு, மகிழ்வு கொள்ளும் இந்த மாதுவைத் தன் வாழ்வு முடியும் வரையிலும் காதலால் ஆராதித்து, தன் வாழ்விற்குப் பின் காதல் நினைவுகளால் திளைக்கச் செய்திட வேண்டுமெனத் தீர்மானமாய் நினைத்துக் கொண்டான்.

நாட்கள் சில மெல்ல நகர்ந்தோடியிருந்தது.

சமீபமாய் போதை வழக்கு சார்ந்த வழக்குகள் முற்றுமாய் குறைந்ததாக அய்யனார் உணர்ந்தான்.

‘நாம ஸ்மெல் பண்றோம்னு அடக்கி வாசிக்குறானா?’ என்று தோன்றவும் செய்தது.

அன்று அவனைக் கொல்ல வந்தவன், அரசன் தான் இந்தப் போதை வழக்குகளுக்குப் பின்னே இருப்பவன் என்று கூறியும் கூட, மற்ற மூவரையும் சேர்த்தே தனது சந்தேக வட்டத்தில் வைத்திருந்தான்.

ராஜ், ‘இன்னும் ஏன் சார் மத்தவங்களையும் ஃபாலோ பண்ணனும்?” என்று கேட்டும் கூட, ‘எதுக்கும் இருக்கட்டும்’ என்று விட்டான்.

சமீபமாய் ராஜ் மீதே அவனுக்கு அதீத சந்தேகம் எழுவதைத் தடுக்க இயலவில்லை. ஒரு காவல் அதிகாரியாய்த் தான் யாரையும் சந்தேகக் கண்ணோட்டத்தில் தான் பார்க்க வேண்டும் என்று தனக்குத்தானே கூறிக் கொண்டான்.

அன்றைய நாள், மதியின் தாயுடைய பிறந்தநாள்.

செந்தில் வேலை விடயமாக வெளியூர் சென்றிருந்தமையால், மதி வீட்டில் தனியாக இருந்தாள். 

அன்னையின் நினைவில் சோர்வாக உணர்ந்தவள், கல்லூரிக்கும் செல்லவில்லை. அவருக்குப் பிடித்த உணவாகத் தானே சமைக்கலாம் என்று அவள் யோசித்துக் கொண்டிருக்க, வாசலில் அழைப்பு மணி ஒலித்தது.

அதே சோர்வோடு சென்றவள் கதவினைத் திறக்க, முகில் மற்றும் இறைவி நின்றிருந்தனர்.

“ஹே இறைவி.. முகி மாமா” என்று அவள் மற்றது மறந்து உற்சாகமாய் அழைக்க,

“நீ ஏன் காலேஜ் போகலை?” என்று முகில் கேட்டான்.

“என்னாச்சு முகி மாமா?” என்று அவள் கேட்க,

“உன் பிரெண்ட் கால் பண்ணினா. நீ வரலையேனு உனக்கு போட்டாளாம். நீ எடுக்கலைனு எனக்குக் கூப்பிட்டா” என்று கூறினான்.

“ஓ.. ஃபோன் சார்ஜ்ல இருக்கு மாமா” என்றபடியே அவர்களோடு கூடத்திற்கு வந்தாள்.

“இன்னிக்கு வொர்க் இல்லை. இவனும் உன்னைத்தான் பாக்கப் போறதா சொன்னான். பாப்பாவுக்கு பிஸ்கட்ஸ் பண்ணிருந்தேன். அதான் உனக்கும் குடுத்துட்டுப் பாத்துட்டுப் போலாம்னு வந்தேன்” என்று இறைவி விசுகோத்துகளைக் கொடுத்தாள்.

“ஏ சூப்பர் இறைவி.. நீ பேசாம பேக்கிங் பக்கமும் போ” என்று உற்சாகமாய் மதி கூற,

“அதுசரி.. இதுக்கே நேரம் பத்தலை. இதுல அது வேறயா?” என்று சிரித்தாள்.

மதிக்கு நன்கு புரிந்தது. தான் கல்லூரி செல்லவில்லை என்றதுமே தனது மாமன் காரணத்தை அறிந்திருப்பான் என்றும், தன்னைத் தேற்றுவதற்காகவே இருவருமாகக் கிளம்பி வந்துள்ளனர் என்றும். இப்படியான உறவுகள் நம்மைச் சுற்றி இருக்கையில் சந்தோஷத்திற்குத்தான் பஞ்சம் உண்டோ?

“தேங்க்ஸ்” என்று அவர்களைப் பார்த்தபடியே நெகிழ்வாய் அவள் கூற,

“தோ பாருடா” என்ற இறைவி, “பசிக்குதுமா. உன் நன்றியெல்லாம் எங்க வயித்தை நிறைக்காது” என்று பாவம் போல் கூறினாள்.

அதில் கொல்லெனச் சிரித்தவள், “இருங்க சமைக்கிறேன்” என்க,

“ஆஹாங்.. சமைக்கிறேன் இல்லடா கண்ணா.. சமைக்கிறோம். காய்கறி எல்லாம் எடுத்துட்டுவா” என்று முகில் கூறினான்.

“நிஜமாவா மாமா?” என்று அவள் கேட்க,

“அட என்னமா நீ? போய்த் எடுத்துட்டுவா” என்று இறைவி கூறினாள்.

அதில் உற்சாகமாய் உள்ளே சென்றவள் வேண்டியதையெல்லாம் எடுத்துவர,

மூவருமாகப் பேசியபடியே காய்கறிகளை நறுக்கினர்.

அந்தப் பக்கமாக வேலை விடயமாக வந்திருந்த அய்யனார் வேலை முடித்துத் திரும்புகையில், மதிக்கு அழைக்க,

ஒலியணைப்பில் கிடந்த அலைபேசி அதிர்ந்தது. அவள் அலைபேசி வைத்திருந்த இருக்கையில் சாய்ந்து அமர்ந்திருந்த முகில், அதை உணர்ந்து எடுத்துப் பார்த்தவனாய், ‘அட அத்தான்’ என்று அழைப்பை ஏற்க,

பேசிக்கொண்டிருந்த பெண்கள் இதைக் கவனிக்கவில்லை.

சற்றே நகர்ந்து சென்று, “என்னத்தான்?” என்று முகில் கேட்க,

“நீ என்னடா பண்ற அங்க?” என்று கேட்டான்.

“என் ஆளும் உங்க ஆளும் நானும் சேந்து சமைச்சுட்டு இருக்கோம். இன்னிக்கு அத்தையோட பிறந்தநாள். மதி ரொம்ப அப்செட் போல. காலேஜ் போகலை. அதான் வந்து அவகூட இருந்தா ரிலாக்ஸ் ஆவானு வந்தோம்” என்று முகில் கூற,

“பாருடா.. ம்ம்.. அப்பசரி. எனக்கும் சேர்த்து கூட ஒரு கை போடுங்க. வந்துடுறேன்” என்று அய்யனார் கூறினான்.

“ஹே சூப்பர் அத்தான் வாங்க வாங்க” என்று முகில் கூற,

“அவங்ககிட்ட சொல்லாத. நான் சர்பிரைஸா வரேன்” என்றான்.

“உங்க ஆளுட்ட சொல்லக்கூடாது. அதுதானே?” என்று முகில் கேலி செய்ய, அய்யனார் முகம் பூவாய் மலர்ந்தது.

“வைடா” என்றவனாய் அழைப்பைத் துண்டித்தவன், வேலையை முடித்துப் புறப்பட ஆயத்தமானான்.

இங்கு பெண்கள் இருவரும் கவனிக்காத நேரம், கூட ஒரு நபர் சாப்பிடும் அளவில் பொருட்களைச் சேர்த்த முகில்,

பரட்டைத் தலையுடன், சமையறை உஷ்ணத்தில் முகம் வியர்த்து, முன்னுச்சி முடிகள் சுருண்டு, நெற்றியோடு ஒட்டி விளையாட, அதனை அவ்வப்போது தன் வளைகரங்களால் ஒதுக்கிவிடும் அவன் வரமங்கையின் எழில் ஓவியத்தை ரசித்தபடி நின்றான்.

சந்தோஷமான மானுடர் யாவரும் அழகே… புன்னகை முகமாய்க் கலகலத்து நிற்கும் அவனவள், அவன் கண்களுக்கு இன்னும் பேரழகாகவே தெரிந்தாள்.

வாசலில் அழைப்பு மணி ஓசையெழுப்ப, நகர்ந்து செல்லவிருந்த மதியை நிறுத்தி,

“மதி… நீ போய்த் தயிர் எடுத்துட்டு வா. இரா நீ போய் யாருனு பாரு” என்றான்.

இறைவியும் தலையசைப்போடு எழுந்து செல்ல,

மதியின் காது மடலில் அசைந்தாடும் முடியை ஒதுக்கியவன், “ரொம்ப அழகாருக்கடி” என்றான்.

அவனை விழிகள் விரிய, நாணத்தோடு பார்த்தவள், “தலைகூட வாரலை. வேர்த்து விறுவிறுத்து இருக்கேன்” என்க,

“சந்தோஷமா இருக்கியே.. அது போதாதா என்ன? உன்னைச் சந்தோஷமாப் பாத்தாலே மனசுக்குச் சந்தோஷமா இருக்கு மதிமா” என்றான்.

அதில் தன்னவன் என்ற பெருமையும் காதலும் மேலெழும்பி வந்து அவளை உவகையூற்றில் இழுத்துக் கொள்ள, வெளியே சொம்பு கீழே உருண்டு விழும் சப்தம் கேட்டது.

அந்த ஓசையில் முகிலும் மதியும் பதறிக்கொண்டு வெளியே வர, கூடத்தில் வாசல் கதவருகே, அய்யனார் இறைவியை, இடைசுற்றி, தன்னோடு நெருக்கிப் பிடித்திருக்க, அச்சத்தில் விழிகளை இறுக மூடி அவன் புஜங்களை அழுந்தப் பற்றிக் கொண்டு பெண்ணவள் நின்றிருந்தாள்.

மதி நடப்பதை வாய்பிளந்து பார்த்து நிற்க, முகிலுக்குச் சிரிப்புப் பீறிட்டு வந்தது.

கையில் வைத்திருந்த சொம்போடு வந்தவள் கதவைத் திறக்க, அவள் கொலுசொலியிலேயே கதவைத் திறப்பது அவளென்று புரிந்துகொண்ட அய்யனார், அவளுக்கு அதிர்ச்சி வைத்தியம் கொடுத்திருந்தான். அதில் அதிர்ந்து சொம்பை அவள் கீழே போட்டிருக்க, அதுவே அழைப்பு மணி ஓசையாய் மாறிப்போனது, முகிலன் மற்றும் மதிக்கு.

“ஓய்..” என்று அய்யனார் மிக மெல்லமாய் அழைக்க,

அவனை மருண்டு நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.

அவன் பிடி அவளுள் நாணச் சுவரம் மீட்டும் இசையாய், இம்சையாய்…

எச்சிலைக் கூட்டி விழுங்கியவள், அவன் விழிகளை நோக்க, கள்ளக்குறும்புடன், “ஷாக் ட்ரீட்மெண்ட்” என்று கிசுகிசுப்பான குரலில் கூறினான்.

அவன் குரலில் அவள் உடல் சிலிர்த்து அடங்க, அதில் அவன் புன்னகை இன்னும் நீண்டது.

“வி.. விடுங்க.. அ.. அவங்க வந்துடப் போறாங்க” என்று தந்தியடிக்கும் குரலில் அவள் கூற,

அவளைச் சீண்டிப் பார்ப்பது அவனுக்கு அத்தனைப் பிடித்துப் போனது.

“வந்தா வரட்டும்” என்றவன் அவள் முன்னுச்சி முடியைக் காதுமடலில் சொறுக, அவளுக்கு கண்கள் படபடவென்று சிறகடித்தது.

“ப்ளீஸ்.. அவங்க வந்துடப் போறாங்க” என்று அவள் கூற,

“நாங்க வந்து பத்து நிமிஷம் ஆச்சு” என்று முகில் கூறினான்.

அதில் இறைவியின் விழிகள் ஏகத்துக்கும் விரிந்து கொள்ள, அவளைத் தாண்டிப் பின்னே எட்டிப் பார்த்த அய்யனார், முகில் மற்றும் மதி நின்றிருப்பதைக் கண்டான்.

பதறிக்கொண்டு இறைவி அவனிடமிருந்து நகர, “ஷ்ஷ்..” என்றவன், மெல்ல அவளை விடுத்து, விலகி, தான் இறுக்கிப் பிடித்ததில் கசங்கிய அவள் சுடிதாரைத் தானே இழுத்தும் விட்டான்.

அவனது அணுகுமுறை அவளுள் அவஸ்தையாய்…

மதி ‘என்னடா நடக்குது இங்க?’ என்றபடி பார்த்து நிற்க, இறைவிக்கு என்னவோபோல் ஆனது. அன்று சக்தி பிறந்தநாள் போது நண்பர்களின் பேச்சு வார்த்தைக் குறித்து அவள் கேட்டபோது, பிறகு சொல்வதாய் சொன்னவன் அடுத்து சொல்லவும் இல்லை, அவள் கேட்கவும் இல்லை. இருவருமே அதை மறந்தும் இருந்தனர். தற்போது அய்யனார் மற்றும் இறைவியின் நெருக்கம் அவளுக்குப் பெரும் குழப்பமாய்..

“அண்ணே.. என்ன நடக்குது இங்க?” என்று மதி கேட்க,

அய்யனாருக்கும் லேசாய் வெட்கம் எட்டிப் பார்த்தது. செஞ்சாந்தாய் சிவக்கும் இறைவியைக் கண்டு மந்தகாசமாய் புன்னகைத்தவன், அவள் தோள் சுற்றி கரமிட்டு, “என் பொண்டாட்டி.. நான் புடிச்சுகிட்டேன்” என்க, இறைவி உடல் சிலிர்த்து அடங்கியது. அவளையும் மீறி, அந்த வார்த்தைகள் அவளை நெகிழச் செய்து, அவனை நிமிர்ந்து பார்க்க வைத்தது.

மதி இன்னும் அதிர்ந்து முகிலை நோக்க, அவன் மெல்லிய புன்னகையுடன், “ரெண்டுபேரும் விரும்புறாங்க மதிமா” என்றான்.

தன் வாழ்வில் தான் உருவாக்கிக்கொள்ளப் போவதே இல்லை என்று அவள் ஒதுக்கி வைத்திருந்த உணர்வுகள் எல்லாம், எதிர்பாராமல் உணரப் பெறுவதில் இறைவிக்குள் பெரும் இன்பப் போராட்டம்.

அவள் தோளைத் தட்டிக் கொடுத்த அய்யனார், “ஓய்..” என்று அழைக்க,

“அடியே.. என்கிட்ட சொல்லவே இல்லைல நீ?” என்று மதி கேட்டாள்.

“ம.. மதி‌..” என்று அவள் தடுமாற,

“உன் பிரெண்டு என்கிட்டயே சொல்லலை. நானா ஏதோ நமக்கு புடிச்சுருக்கேனு சொல்லப் போனப்பதான தெரியுது எனக்கும்” என்று அய்யனார் கூறினான்.

“அடப்பாவி? எப்பருந்து?” என்று மதி கேட்க,

“அதெல்லாம் பெரிய கதை மதிமா. மேடம் அஞ்சு வருஷமா லவ் பண்றாங்க” என்று முகில் கூறினான்.

“அஞ்சு வருஷமாவா?” என்று மதி ஆச்சரியமாய்க் கேட்க,

“அ.. அது.. மதி.. நான் உனக்கு அப்புறம் சொல்றேன். வா நாம சமைக்கலாம்” என்று இறைவி கூறினாள்.

“அய்யோடா.. வெட்கமோ?” என்று கேலி செய்தவள், “சரிசரி வா” என்க,

“ஹே.. இரு இரு. நீ அத்தானுக்கு உன் பிஸ்கட்ஸ் குடு. நாங்க சமைக்கிறோம்” என்று முகில் கூறினான்.

“இது எனக்காகப் பார்த்த வேலை போல தெரியலையே” என்று அய்யனார் கூற,

“சுயநலத்தில் ஒரு பொதுநலம்” என்று சிரித்தவனாய் மதியோடு உள்ளே சென்றான்.

இறைவி பெருமூச்சை இழுத்துவிட்டு அவனை முறைக்க,

“யம்ம்மா.‌.. பயங்கரச் சூடாருக்கப்போல?” என்றான்.

“ப்ச்” என்றவள், “இப்படி எல்லாம் பண்ணாதீங்க” என்று சிணுங்கலாய்க் கூற,

“எப்படி எல்லாம்?” என்று அவளை நெருங்கினான்.

படபடப்போடு பின்னே நகர்ந்தவள், “இப்படி.. இப்படித்தான்” என்க,

அதில் பக்கென்று சிரித்துவிட்டவன், சென்று இருக்கையில் அமர்ந்தான்.

தான் செய்த விசுகோத்துகளை அவனிடம் தந்தவள், “நானே பண்ணேன்” என்று கூற,

“இதெல்லாம் கூட பண்ணுவியா நீ? இன்னும் என்ன என்னலாம் உனக்குள்ள ஒளிச்சு வச்சுருக்க?” என்று கேட்டான்.

அதில் அவள் புன்னகைக்க, “ம்ம்.. நானே தெரிஞ்சுக்கிறேன்” என்று குறும்போடு கூறியவன் கண்டு அவள் விழிக்க, “சித்தி” என்று அவளை ஓடிவந்து கட்டிக் கொண்டான், தர்ஷன்.

“ஹே தர்ஷ்..” என்று தன்னை இடையோடு கட்டிக்கொண்ட சுட்டிப் பையனை அணைத்தவளாய், “ஸ்கூல் முடிஞ்சதா? பாப்பா எங்க?” என்க,

“சக்தி உன்கூட இல்லையா?” என்றபடி தாண்யா உள்ளே வந்தாள்.

“அ.. அக்கா? புரியலை.. சக்தியை நீங்க கூட்டிட்டு வரலையா?” என்று அவள் கேட்க,

“காலைல நீ சேர்த்து கூட்டிட்டு வந்துடுங்கனு சொன்னதால பாப்பாவையும் கேட்டேன். ஆனா அவளை ஏற்கனவே கூட்டிட்டுப் போயிட்டதா ஸ்கூல்ல சொல்லிட்டாங்களே. நான் நீயோ முகிலோ கூப்பிட்டிருப்பீங்கனு நினைச்சேன்” என்று பெரும் அதிர்ச்சியை தாண்யா இறக்கினாள்.

அய்யனாரும் இறைவியின் அரண்ட முகத்திலும் தாண்யா சொல்லிய செய்தியிலும் பதறி எழ,

“அக்கா.. நிஜமாவா? இல்லயே.. நான்.. நான் போகவே இல்லையே” என்று பதறியவள் உடல் வெளிப்படையாக நடுங்கத் துவங்கியது.

கூடத்தில் கேட்ட சலசலப்பில், முகில் மற்றும் மதியும் வெளியே வர,

“என்ன இறைவி சொல்ற? பாப்பாவைக் கூட்டிட்டுப் போயிட்டதாத்தான ஸ்கூல்ல சொன்னாங்க?” என்ற தாண்யாவும் பதட்டமடைந்து போனாள்.

கண்களில் கண்ணீர் நொடியில் கோர்த்துக் கொள்ள, உடல் நடுங்கத் திரும்பியவள் அய்யனாரைப் பார்த்து, “நான் போவே இல்லயேங்க” என்க,

அவள் தோள் தட்டிக் கொடுத்தவன், “போய்க் கேட்போம்டா. பதறாத” என்றான்.

வேக வேகமாய் தனது பையை எடுத்தவள், “போலாங்க” என்க, அய்யனாரும் சற்றும் தாமதியாமல் அவளை அழைத்துக் கொண்டு புறப்பட்டான்.