அதீதம்-3
காலை நேரப் பரபரப்பில் குடும்பத்தினர் அனைவரும், உணவு மேஜையில் அமர்ந்திருக்க, தயாராய் இருந்த உணவுப் பதார்த்தங்களை மேஜையில் அடுக்கிக் கொண்டிருந்தார் பொன்னி.
“மஞ்சு! ஏய் மஞ்சு! காலேஜுக்கு நேரம் ஆகலையா? வெரசா இறங்கி வாடி!” அபிராமியின் குரல் சத்தமாய் எதிரொலித்தது.
“அபி! அப்படியே ஆருவையும் கூப்பிடு! காலையில் காபி கூட வேணாம்ன்னு சொல்லிட்டா!” என பொன்னி சொல்லவும்,
“நானும் கூப்பிட்டுப் பார்த்துட்டேன்க்கா! என்னமோ, மூஞ்சியை மூணு முழத்திற்கு தூக்கி வச்சிட்டே திரியுறா.. என்ன பஞ்சாயத்தைக் கூட்டப் போறாள்ன்னு தெரியலை. மாமா வேற இந்தக் கல்யாணத்தை நடத்தியே தீரணும்ன்னு குறிக்கோளா இருக்காக! யாருக்குன்னு பேசன்னு எனக்குப் புரியவே இல்லைக்கா!” எனப் புலம்பினார் அபிராமி.
“நான் கூட, என் வீட்டுக்காரர் கிட்டே கேட்டுப் பார்த்தேன். மாப்பிள்ளை நல்ல மாதிரின்னு தான் சொல்றாக! நல்ல சொத்து, சுகம், வசதின்னு எல்லாமே இருக்கும் போது, நீ என்னத்துக்கு விசனப்படுற?”
“என்ன வேணும்னாலும் இருக்கட்டும்க்கா! நாம ஒண்ணும் வசதியில் குறைஞ்சவக இல்லை தானே? இல்லை நம்ம பிள்ளைக்கு எதாவது குறை இருக்கா? நம்ம ஆருவுக்கு அழகு இல்லையா? அறிவு இல்லையா? என்ன குறைச்சல் அவளுக்கு?” எனக் கொஞ்சம் ஆற்றாமையாய் கேட்டார் அபிராமி.
“உனக்குப் பிடிக்கலைன்னா, நேரடியாய் மாமாகிட்டேயே சொல்லியிருக்கலாம் தானே அபி? இப்படி மனசுக்குள்ளே வச்சு மருகிறதுக்கு பதில், நேரடியாய் பேசுறது நல்லது இல்லையா?” எனப் பொன்னி கேட்க,
“இம்புட்டு வருசமா இந்த வீட்டில் குடும்பம் நடத்தியிருக்கீங்க, இந்த வீட்டு நடைமுறையைப் பத்தி உங்களுக்குத் தெரியாதா என்ன? எல்லாமே நம்மக்கிட்டே கேட்டு செய்ற மாதிரிதேன் செய்வாக. ஆனால், நம்ம விருப்பத்தைச் சொல்ல முடியுமா? எல்லாம் மாமா விருப்பந்தேன். என்னதேன் நம்மக்கிட்டே கேட்டு எடுத்து செஞ்சாலும், அவங்க எதிர்பார்க்கிற பதிலை மட்டுந்தேன் நாம சொல்லணும். இதேன், இந்த வீட்டோட எழுதப்படாத விதி.!” எனச் சலிப்பாய் பதில் சொன்னார் அபிராமி.
“நாமதேன் நேரடியாய் பேச முடியாது. நீ உன் புருஷன் கிட்டே சொல்லி பேசச் சொல்ல வேண்டியது தானே? நாமதேன் இந்த வீட்டு மருமகளுங்க! வேற வீட்டிலிருந்து வந்தவங்க! நாம சொன்னால் கேட்க மாட்டாக. அவங்க புள்ளைங்க சொன்னாலும் கேட்க மாட்டாகளா?” எனப் பொன்னி கேட்க,
“ம்க்கும்! அப்படியே என்னைக் கட்டினவர் சொல்லி, மாமா கேட்டுட்டாலும்.. நானாச்சும், மனசு கேட்காமல், கோவத்தில் ரெண்டு வார்த்தை மாமாகிட்டே பேசிப்புடுவேன். ஆனால், என் புருஷன் வாயைத் திறக்கறதுக்குக் கூட, அவங்க அப்பா அனுமதி தந்தால்தேன் திறப்பாரு. அவருக்கிட்டே போய் சொல்ல சொல்றீங்க பார்த்தீங்களா? பெத்த பொண்ணுக்கு ரெண்டாந்தாரமா கல்யாணம் ஏற்பாடு பண்ணிருக்காகளேன்னு கொஞ்சமும் உறுத்தல் இல்லை. அவரு பெத்த பொண்ணு தானே? பொண்ணுக்காக ஒத்தை வார்த்தை பேச மாட்டேங்கிறார். இந்த மனுஷன் கிட்டேயெல்லாம் பேசவே முடியாதுக்கா!” எனச் சொன்ன அபிராமியின் குரலில், எதுவும் செய்ய முடியாத இயலாமை தெரிந்தது.
“ஏய்.. சாப்பாட்டை எடுத்து வைக்காமல், என்னத்தை முணுமுணுன்னு பேசிக்கிட்டு நிற்க்கிறீக? பொழுதுக்கும் பேச்சுதேன்.. அப்படி என்னத்தைதேன் பேசுவீகளோ ரெண்டுபேரும்?” என்ற வள்ளியம்மையின் குரலில் உணவு மேஜையை நோக்கிப் போனார் அபிராமி.
“ஏம்மா! அபிராமி.. ஆரு எங்கே? சாப்பிட இன்னும் வரக் காணும்?” என பழனிவேல் வினவ,
“இராத்திரி உறக்கமில்லாமல் பயணப்பட்டது என்னமோ போல இருக்குதாம் மாமா! பிறகு சாப்பிடுறேன்னு சொன்னா. நீங்க சாப்பிடுங்க மாமா! அவ பொறுமையாய் சாப்பிடட்டும்!” எனச் சொன்னார் அபிராமி.
“முதலில் இந்த வீட்டுக்குப் பெரிய மனுஷனா நான் நல்லதுதேன் செய்வேன்னு, பெரியவங்க நம்பணும் மருமகளே..! பெரியவங்க நல்லதுன்னு நினைச்சால் தான் சின்னப் புள்ளைங்க நல்லதுன்னு நினைப்பாங்க! ஆருத்ரா என்னோட பேத்தி. அவளுக்கு நான் கெட்டது நினைப்பேன்னு நீ நினைக்கிறியாம்மா?” என பழனிவேல் கேட்க,
“நல்லதாவே இருக்கட்டும் மாமா! அதுக்குன்னு ரெண்டாந்தாரமா புள்ளையை கொடுக்கணுமான்னு யோசனையா கிடக்கு. நீங்க நல்லதுதேன் செய்வீகன்னு ஒருபக்கம் இருந்தாலும், பெத்த மனசு பதறுது.!” எனக் குரலுயர்த்தாமல் பதில் சொன்னார் அபிராமி.
“ஏய்! கிறுக்குத்தனமா பேசிட்டு கிடக்காதடி! அவிங்க எம்புட்டு பெரிய ஆளுங்கன்னு உனக்குத் தெரியுமா? ஊரு மொத்தமும் அவிங்களோடதுதேன். அவிங்க தகுதிக்கு, நம்ம வீட்டு வாசலை மிதிக்கிறதே பெரிய விஷயம். அதிலேயும், முதலமைச்சரே முன்னே நின்னு நடத்துற கல்யாணம். ரெண்டாந்தாரம்ன்னா இப்போ என்ன குறைஞ்சு போச்சு? இந்தக் காலத்தில் அவனவன் வீட்டுக்குத் தெரிஞ்சு ஒண்ணு, தெரியாமல் ஒண்ணுன்னு வச்சிக்கிட்டு திரியறான். நீ என்னடான்னா புலம்பிட்டு நிற்கிறவ.. அங்கெல்லாம் போய் வாழ உன் பொண்ணுக்கு குடுத்து வச்சிருக்கணும்.” என பரமசிவம் சொல்லிக்கொண்டிருக்க,
“எனக்கு அப்படியொரு வாழ்க்கை வேண்டாம்ப்பா! அப்படியொரு வாழ்க்கை வாழவும் எனக்கு விருப்பமில்லை.!” என்றபடியே மாடிப்படிகளில் இறங்கி வந்தாள் ஆருத்ரா.
“ஆரு!” என்ற தந்தையின் அதட்டல் அவள் செவிகளில் விழவே இல்லை.
“எனக்காக பேசினதுக்கு தேங்க்ஸ் மா! ஆனாலும் உன்மேல் கோபம் எனக்கு இன்னும் இருக்கு. இது தான் விஷயம்ன்னு என்கிட்டே முன்னவே சொல்லியிருந்தால், நான் இங்கே வந்திருக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லை. என்னை தேவையில்லாமல் கூட்டி வந்து.. இதெல்லாம் எதுக்கு மா? நான் நீ பெத்த பொண்ணு தானே?!” எனக் கோபமாய் தன் அன்னையிடம் அவள் கேட்க, அபிராமி பதில் பேச முடியாமல் தன் கணவரைப் பார்த்தார்.
“பதில் சொல்லும்மா! இதில் இன்விடேஷன் டிஸைன் பிடிச்சுருக்கான்னு கேள்வி வேற? எனக்கு இந்தக் கல்யாணம் வேணாம் அவ்வளவு தான்!” என உறுதியாய் சொன்னாள் ஆருத்ரா.
“இந்த வீட்டில், உன் விஷயமா இருக்கட்டும், உன் தங்கச்சி விஷயமா இருக்குட்டும், எதிலேயுமே முடிவெடுக்கும் உரிமை எனக்கு இல்லையே ஆரு.! நான் சொல்ற எதுவுமே யார் காதிலும் விழாது ஆரு!” என அபிராமி சொல்ல,
“நீ எனக்காக எதுவும் பேச வேண்டாம்மா.. அட்லீஸ்ட், இதுதான் உண்மைன்னு சொல்லிருக்கலாமே?” என அவள் கேட்ட கேள்விக்கு அபிராமியிடம் பதில் இல்லை.
“என்னத்துக்கு நடுவீட்டில் நின்னுக்கிட்டு, நாட்டாமை பண்ணிக்கிட்டு திரியறவ? நாங்க ஒண்ணும் பாழுங்கிணத்தில் பிடிச்சு தள்ளிப்புட மாட்டோம். என்னமோ கொலைக்குத்தம் செஞ்சுப்புட்ட மாதிரி பேசுறவ.. ஆத்தாளும் மகளும், கூடிப் பேசிப்புட்டு வந்து அரங்கேற்றம் பண்ணுறிகளாக்கும்?!” என வள்ளியம்மை கேட்கவும், கண்டிப்பாய் மகளை முறைத்தார் அபிராமி.
“யாரு என்ன சொன்னாலும், இந்தக் கல்யாணம் நடந்தே தீரும். ஊரு முழுக்க பத்திரிக்கை அடிச்சு குடுத்தாச்சு. என்னைப் பொருத்தமட்டும், இது கல்யாணம் இல்லை. இன்வெஸ்ட்மென்ட். உன் மொத்த தலைமுறைக்குமான இன்வெஸ்ட்மென்ட். இதெல்லாம் உனக்குப் புரியாது. ஒழுங்கா நாங்க சொல்றதைக் கேட்டுக் கல்யாணம் பண்ணிட்டு போற வழியைப் பாரு!” எனப் பழனிவேல் அழுத்தமாய் சொல்ல,
“நீங்க என்ன சொன்னாலும் என்னால் ஒத்துக்க முடியாது தாத்தா! இந்தக் கல்யாணம் எனக்கு வேணாம். இதையும் மீறி நீங்க கல்யாணத்தை ஏற்பாடு செஞ்சீங்கன்னா, அத்தனை பேர் கூடியிருக்க சபையில், எல்லார் முன்னாடியும் இந்தக் கல்யாணத்தில் விருப்பமில்லை. என்னைக் கட்டாயப்படுத்துறீங்கன்னு சொல்லுவேன்.!” என அவள் சொன்ன அந்தநொடி, விருட்டென எழுந்து ஆருத்ராவின் முன்னால் வந்த பழனிவேல் அவளை ஓங்கி அறைந்திருந்தார்.
“என்ன திண்ணக்கம் இருந்தால், பதிலுக்கு பதில் பேசிக்கிட்டே இருப்ப ராஸ்கல்? படிச்சு முடிச்சு வேலைக்குப் போய், நாலு காசு பார்க்கவும் கொழுப்பு கூடிப் போச்சோ? வாயைத் திறக்கவே யோசிக்கிறவ எதிர்த்து பேசுற அளவுக்கு வளர்ந்துட்ட..? இந்த தைரியமெல்லாம் மெட்ராஸில் ஒரு பையன் கூட சுத்துறியே.. அவன் கொடுத்ததா?” எனக் குரலுயத்தி அவளைப் பார்த்துக் கேட்டார்.
பழனிவேல் அறைந்ததில், கன்னம் திகுதிகுவெனக் காந்த, தன் இடக்கரத்தால், கன்னத்தைத் தாங்கியபடி, தன் தாத்தா சொன்ன விஷயத்தில் அதிர்ந்து நின்றாள் ஆருத்ரா.
“என்ன எப்படி தெரியும்ன்னு பார்க்கிறியாக்கும்? நான் இங்கண கிடந்தாலும், உன் சங்கதியெல்லாம் என் காதுக்கு வந்துரும். உன் தாத்தன் இங்கண சும்மா உட்கார்ந்திருக்கேன்னு நினைச்சியாக்கும்? மதுரையிலேயே இருந்தாலும், எங்கே என்ன நடக்குதுன்னு எனக்குத் தெரியும். இந்தக் கல்யாணத்தில் உங்க அம்மாவுக்கும் விருப்பம் இல்லைன்னு கூட எனக்குத் தெரியும். ஆனாலும், இந்தக் கல்யாணத்திற்கு உன்கிட்டே சம்மதம் வாங்கினது உன்னைப் பெத்தவதேன்.. அவளை சம்மதம் வாங்க வச்சவன் நான்.. ஏன்னா இந்த வீட்டில் நான் சொல்றது மட்டுந்தேன் நடக்கணும்.!” என அவர் அடிக்குரலில் சீற,
“அவன் என் ஃப்ரெண்ட்! அவனைப் போய் என்னவெல்லாம் பேசுறீங்க?” எனக் கோபமாய்க் கேட்டாள் ஆருத்ரா.
“பொட்டப்புள்ளைக்கு என்னத்துக்கு ஆம்பிளைப்பிள்ளை சவகாசம்ன்னு கேட்கிறேன்? உன்னை நம்பி அனுப்பினால், நீ கண்டவன் கூட ஊர் சுத்திக்கிட்டு திரியுற?” அதற்கும் அவள் மீதே பழனிவேல் குற்றம் சொல்ல, அவரின் வார்த்தைகளில் அருவருத்துப் போனாள் ஆருத்ரா.
“ம்மா! அவரு என்னவெல்லாம் சொல்றாரு பாருங்க? ஒத்தை வார்த்தை கூட கேட்க மாட்டியாம்ம்மா? ஏம்ப்பா நீங்களும் கல்லு மாதிரி நிற்கிறீங்க.. நான் உங்க பொண்ணு தானேப்பா?!” என பரமசிவத்தையும், அபிராமியையும் பார்த்துக் கேட்டாள் அவள்.
“ஆரும்மா! நீ இப்படியெல்லாம் பேச மாட்டியேடா.. ஏன்டா தங்கம் இப்படியெல்லாம் பேசுறே? என்ன ஆச்சு உனக்கு?” என பரமசிவம் அவள் பக்கத்தில் வர,
“வேணாம்ப்பா! வேணாம்! யாரும் எனக்காக பேச வேணாம்! என் வழியை நான் பார்த்துக்கிறேன். நீங்க யாரும் எனக்கு வேணாம். என்னைப் புரிஞ்சுக்காத யாருமே எனக்கு வேணாம்!” இமை தாண்டத் துடித்த விழிநீரை உள்ளிழுத்து, கண்ணீர் வராமல் கட்டுப்படுத்தி, நிமிர்ந்து நின்று சொன்னவள், விறுவிறுவென அறையை நோக்கி சென்றிருந்தாள்.
“நாளைக்கு காலையிலேயே எல்லாரும் கிளம்பணும்ன்னு ஞாபகம் இருக்குல்ல? ஆருவை பார்த்துக்கோங்க! கல்யாணத்திற்கு முன்னே ஏதாவது ஏடாகூடமாய் நடந்துச்சு தொலைச்சுடுவேன்.!” என பழனிவேல் குடும்பத்தினரை மிரட்டியதும் கூட கதவை அடைக்கும் முன் அவள் செவிகளில் விழத்தான் செய்தது.
ஆருத்ராவின் தரப்பை காது கொடுத்து கேட்காத பழனிவேலின் செயல், அவள் தனக்குள் எடுத்திருந்த முடிவை உறுதியாக்கியது. தன் விருப்பத்தை தன் குடும்பத்தினரே கேட்காத போது, அவர்களின் குடும்ப கௌரவத்திற்கு நான் ஏன் முக்கியத்துவம் தர வேண்டும்? என்கிற நிலைக்கு தள்ளப்பட்டிருந்தாள் ஆருத்ரா. கண்கள் கலங்கியது. ஆனாலும் அழக்கூடாதென வைராக்கியமாய் இருந்தாள் பெண்.
வெறும் இரண்டு நாளில், இரண்டே நாளில், இத்தனை மாற்றங்கள் நிகழும் என அவள் கனவிலும் நினைக்கவில்லை. விவேக்குடனான பிரிவை விட, தன் குடும்பத்தினரே தன்னைப் புரிந்துக்கொள்ளாதது நிரம்பவே வலித்தது அவளுக்கு. உடல் வலியைக் கூட மருந்தால் ஆற்றிவிடலாம். ஆனால் மனவலிக்கு மருந்து இல்லை. நமக்குப் பிடித்தவர்களே, நாம் நேசிப்பவர்களே நம்மை புரிந்துக்கொள்ளாத போது வேறு யாரால் நம்மைப் புரிந்துக்கொள்ள முடியும்? அப்படியொரு கையறு நிலையில் இருந்தாள் ஆருத்ரா.
******
“ஆரு.! ஆரு..! என்ன ஆச்சு டி?”
“எதாவது பேசு? கால் பண்ணிட்டு அமைதியாய் இருந்தால் நான் என்ன நினைக்கட்டும்?”
“நீ எங்கே இருக்கே? ஒரே சத்தமா இருக்கு?!” என அந்தப்பக்கம் கத்திக்கொண்டிருந்தான் ராகவ்.
“ஸாரி.. ஸாரி.. ராகவ்! ஒரு முக்கியமான விஷயமா போய்ட்டு இருக்கேன். அதான் சத்தமா இருக்கு!”
“நீ எங்கே போற? வீட்டில் பேசினியா?”
“பேசிட்டேன் டா. நோ யூஸ்.. கல்யாணம் கண்டிப்பா நடக்கணும்ன்னு தாத்தா சொல்றார். என்னால் இந்தக் கல்யாணத்தை அக்ஸெப்ட் பண்ணிக்க முடியாது ராகவ்.!”
“சரி! அதெல்லாம் இருக்கட்டும்! இப்போ நீ என்ன செய்யப் போற?”
“சென்னைக்கு டிக்கெட் புக் பண்ணுறதுக்காக வந்திருக்கேன்.!”
“லூசா நீ? பைத்தியம்! என்கிட்டே சொன்னால் நான் டிக்கெட் போட மாட்டேனா? கால் பண்ணி சொல்றதை விட்டுட்டு, நீ ஏன் அங்கேயும், இங்கேயும் அலைஞ்சுட்டு இருக்க?!” எனக் கோபமாய்க் கேட்டான் ராகவ்.
“எனக்குத் தெரியும் டா. நீ சொன்னால் நீ செய்வன்னு எனக்குத் தெரியும். ஆனால் நான் அதுக்கு மட்டும் வரலை டா. நான் அவனை மீட் பண்ணப் போறேன் ராகவ்.!” எனச் சொன்னாள் ஆருத்ரா.
“யாரை டி?”
“அவன் தான்.. இமயவரம்பன் அவனைத்தான் பார்க்கப் போறேன்.!”
“அவன் எங்கே இருக்கான்னு உனக்குத் தெரியுமா? எங்கேயாவது போய் மாட்டிக்காதே ஆரு! அவனைப் பார்க்கணும்ன்னு இப்போ என்ன அவசியம்? இந்த மேரேஜ் வேணாம்ன்னு டிஸைட் பண்ணின பிறகு, நீ ஏன் இன்னும் அங்கே இருக்கணும்? பேசாமல் இங்கே கிளம்பி வந்துடு!” எனச் சொல்லிப் பார்த்தான் ராகவ்.
“நோ! நான் அவனைப் பார்த்து ரெண்டு கேள்வி கேட்காமல் வர மாட்டேன்.! போய்ட்டு வந்து கூப்பிடுறேன் டா.! ஒருவேளை என்கிட்டே இருந்து எந்தத் தகவலும் வரலைன்னா, நீ கிளம்பி இங்கே வந்துடு ராகவ்.!” எனச் சொல்லிவிட்டு அலைபேசி இணைப்பை அவள் துண்டித்துவிட, அதீத குழப்பத்துடன் அமர்ந்திருந்தான் ராகவ்.
*****
இமயவரம்பனை சந்திக்க வேண்டுமென முடிவு செய்த பின் அவள் ரொம்பவெல்லாம் மெனக்கெடவில்லை. சொல்லப் போனால், மெனக்கெட்டு அவனைத் தேடிச் செல்ல வேண்டிய அவசியம் அவளுக்கு ஏற்படவில்லை. அவள் அறைக்குச் சென்று கதவடைத்ததும், அவள் அன்னை அபிராமியே அவளிடம் வந்தார்.
“இந்தாரு டி! நான் என்னால் முடிஞ்ச மட்டும் போராடிப் பார்த்துட்டேன். ஆனாலும் என்னால் முடியலை. உன் தாத்தாவை மீறி, நானோ, உங்க அப்பனோ ஒண்ணும் செய்ய முடியாது. இன்னொருபக்கம் யோசிச்சு பார்த்தால், இம்புட்டு வருஷமும் தாத்தா நம்ம குடும்பத்துக்கு நல்லதுதேன் செஞ்சுருக்காக. நீ கேட்ட எதையாவது இல்லைன்னு சொல்லிருக்காகளா? உன் பெரியப்பா மயனைக் கூட வைவாக. உன்னையும் உன் தங்கச்சியையும் ஒத்தை வார்த்தை பேசினது கிடையாது. அதனால், எம் மனசு ரெண்டுங்கட்டானா நட்ட நடுவில் நிக்கிது. வாழப் போறவ நீதேன். உன் விருப்பத்தையும் பெத்தவளா நான் யோசிக்கணும் தானே? உனக்கு இந்தக் கல்யாணத்தில் விருப்பமில்லை. நீ தாராளமா இங்கிருந்து போ! ஆனால் போகும் முன்னே, ஒரேயொரு முறை அந்தப் பையனைப் பார்த்து பேசிப்புடு. அப்போவும் உனக்கு சரி வராதுன்னு தோணிச்சுன்னா நீ தாராளமா கிளம்பு.!” எனச் சொல்லிவிட்டு, அவனின் அலைபேசி எண்ணையும், அவன் எங்கே இருப்பான் என்பதையும் தெரிவித்துவிட்டுப் போனார்.
எப்படியும் அவள் இங்கே இருக்கப் போவதில்லை. இந்தத் திருமணத்தை ஏற்றுக்கொள்ளப் போவதும் இல்லை. ஆனால் போகும் முன், தன் அன்னையின் மனத் திருப்திக்காக அவனைச் சந்தித்துவிட்டு பிறகு போகலாம். என முடிவு செய்த பின் தான், வாடகை வாகனத்தை ஏற்பாடு செய்துக்கொண்டு கிளம்பியிருந்தாள்.
அவள் பயணித்துக் கொண்டிருந்த அந்த மகிழுந்து, மதுரை புறநகரைத் தாண்டியிருந்த ஆளரவமில்லாத ஒரு பெரியக் கட்டடத்தின் முன் நின்றது.
இரண்டு மாடிக் கட்டிடமாக இருந்த அந்தக் கட்டிடத்தில், இன்னும் கட்டுமான வேலைகள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தன. அவள் அந்தக் கட்டிடத்தின் கேட் பொருத்தப்படாத நுழைவாயிலில் இறங்கி மெதுவாக உள்ளே நடந்தாள். வாகனத் தரிப்பிடமாக உபயோகிப்பதற்காக தரைத்தளம் காலியாக விடப்பட்டிருந்து. மின்தூக்கியினுள்ளும் பணிகள் நடந்துக் கொண்டிருக்க, நாசியைத் துளைத்த சிமெண்டின் மணத்தினூடே, படிகளைத் தேடினாள். அவள் படிகளைத் தேடியபடி நின்றிருக்க,
“மேடம்! வாங்க மேடம்! அண்ணே மேலே இருக்காரு. நீங்க வந்து வெய்ட் பண்ணுங்க!” என்றபடி அழைக்க, திடீரென அழைத்ததில் பயந்து போனவள்,
“என்னை உங்களுக்குத் தெரியுமா?” எனக் கேட்டாள்.
“என்ன மேடம், உங்களைத் தெரியாதா? உங்களை ஊருக்கே தெரியும் மேடம். நீங்க வாங்க! வந்து உள்ளே உட்காருங்க!” என வாகனத் தரிப்பிடத்தை ஒட்டியபடியே வெளியே தெரியாதவாறு அமைக்கப்பட்டிருந்த அந்த அறைக்கு அழைத்துப் போனான். கதவைத் திறந்து உள்ளே அழைத்துப் போய், அங்கேப் போடப்பட்டிருந்த சொகுசு மெத்திருக்கையில் அமர வவைத்துவிட்டு வெளியே சென்றுவிட்டான்.
ஆருத்ராவோ அந்த அறையைப் பார்வையால் அளந்தபடியே அமர்ந்திருந்தாள். இன்னும் கட்டுமானப் பணிகள் பாதிக்குமேலே முடியாத நிலையில், இந்த ஒரு அறை மட்டும், குளிர்பதன வசதி செய்யப்பட்டு, சகல வசதிகளோடும் இருப்பதைக் கண்டு அவளால் வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை.
கிட்டத்தட்ட அரைமணி நேரம் கடந்திருந்தது. திரும்பத் திரும்ப அந்த அறையையும், சுவரையும் மாற்றி மாற்றிப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது அவளுக்கு சலிப்பைத் தந்தது.
“எவ்வளவு நேரம் வெய்ட் பண்ணுறது? இவன் வருவானா? வர மாட்டானா?!” என எரிச்சலாக இருந்தது. அரைமணி நேரத்தில், ஒருமுறை பழச்சாறும், ஒருமுறை காபியும் வந்துவிட்டது. ஆனால் அவன் மட்டும் வரவில்லை.
“மேடம்! ஜூஸ் எடுத்துக்கோங்க மேடம்!” என அதே நபர் மீண்டும் நச்சரிக்க,
“பழக்கமில்லாத இடத்தில் நான் எதுவும் சாப்பிடறது இல்லை.!” என வேண்டுமென்றே சொன்னாள் அவள்.
“என்ன மேடம்! நீங்க இப்படி சொல்றீங்க? அண்ணனுக்கு தெரிஞ்சால் ரொம்ப வருத்தப்படுவாரு!’ என அந்த நபர் சொல்ல,
“முதலில் உங்க அண்ணே வரட்டும். அப்பறம் பொறுமையாய் வருத்தப்படட்டும்!” என எரிச்சலும் கோபமுமாய் அவள் சொன்ன அதேநேரம் கதவைத் திறந்துக்கொண்டு வந்து நின்றான் அவன்.
“ஜோசஃப் நான் பார்த்துக்கிறேன் நீ போ!” என அதிகாரமாய் உத்தரவிட்டவன், நிதான நடையுடன் அவள் முன் வந்து நின்றான். நிஜமாகவே இவனுக்கு இரண்டாம் திருமணமா.? என ஐயம் கொள்ளும் வண்ணம் மிகவும் இளமையாக இருந்தான். துளி சுருக்கமில்லாத வெள்ளை முழுக்கை சட்டையும், வேட்டியும் அணிந்திருந்தான். திருத்தமான தாடி மீசையோட, திண்ணிய உடல்வாகும் அவனை இன்னும் கொஞ்சம் அழகனாய்க் காட்ட, கண்ணெடுக்காமல் அவனையே பார்த்திருந்தாள் ஆருத்ரா.
சுற்றம் மறந்து அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவளின், முகத்தின் முன் சொடக்கிட்டு அவளை நடப்பிற்குக் கொண்டுவந்தான் இமயவரம்பன்.
“நான்.. அது வந்து..!”
“நீ ஆருத்ரா! ஆருத்ரா பரமசிவம். இன்னும் கொஞ்ச நாளில், ஆருத்ரா இமயவரம்பனாய் மாறப் போற.. ரைட்?!” எனக் கேள்வி கேட்டான் அவன்.
“எனக்கு இந்தக் கல்யாணம்..!” என அவள் சொல்ல வர,
“உனக்கு இந்தக் கல்யாணம் வேணாம்! இன்னைக்கு ராத்திரியே நீ இந்த ஊரை விட்டுப் போகப் போற! அதுக்கு முன்னாடி, நானே இந்தக் கல்யாணத்தை நிறுத்தனும் அதானே?” என அவன் கேட்க மேலும் கீழுமாய் தலையாட்டினாள் ஆருத்ரா.
“அது முடியாதே ஆருத்ரா! ஏன்னா உன்னைத் தேர்ந்தெடுத்தது நான். நானே உன்னை எப்படி வேணாம்ன்னு சொல்வேன்? இந்தக் கல்யாணம் கண்டிப்பா நடக்கும். இப்போ நீ வீட்டுக்குக் கிளம்பு!” என அவன் சொல்ல, அவன் சாதாரண தோரணையில் பேசினாலும், வெளியே தெரியாத மிரட்டல் அவன் குரலில் ஒளிந்திருந்தது.
“உனக்கு ஊரு உலகத்தில் வேற பொண்ணே கிடைக்கலையா? நான் தான் கிடைச்சேனா? பண்ணப்போறது ரெண்டாம் கல்யாணம் அதுக்கு ஊரைக்கூட்டி இன்விடேஷன் வேற? ஒழுங்கா இந்தக் கல்யாணத்தை நிறுத்திடு. எனக்கு உன்னை சுத்தமா பிடிக்கவே இல்லை.!”
“உனக்கு பிடிச்சிருக்கா.. பிடிக்கலையா? அது எனக்கு முக்கியமே இல்லை. எனக்கு உன்னைப் பிடிச்சிருக்கு. அவ்வளவு தான்.!” என அவன் சொல்ல, திடுக்கிட்டு அவனைப் பார்த்தாள் ஆருத்ரா.
“உனக்கெல்லாம் மனசாட்சியே இல்லையா?” அதீத கோபத்தில் அவன் முன் எழுந்து நின்று கேள்வி கேட்டாள் அவள்.
“என்கிட்டே மனசாட்சியை எதிர்பார்த்தது உன் தப்பு மா!”
“ஆம்பிள்ளைங்கிற திமிரில் தானே இதெல்லாம் செய்ற? உன் மனைவிக்கு துரோகம் செய்றோம்ன்னு உனக்கு உறுத்தவே இல்லையா?!”
“அது எனக்கும், என் மனைவிக்கும் நடுவில் உள்ளது. அதைப் பற்றிய கவலை உனக்கு தேவையில்லை. எதைப் பத்தியும் யோசிக்காமல், கல்யாணத்திற்கு தயாராகும் வேலையைப் பாரு!” என அவன் சொல்ல, இவளுக்குள் எரிச்சல் மூண்டது.
“நாளைக்குக் காலையில் நான் மதுரையிலேயே இருக்க மாட்டேன். இந்தக் கல்யாணம் எப்படி நடக்குதுன்னு நானும் பார்க்கிறேன். நீயா நிறுத்திட்டால் உனக்கு நல்லது. இல்லை, உன் கௌரவம் காற்றில் பறக்கணும்ன்னு நீ முடிவு பண்ணிட்டா நான் ஒண்ணும் பண்ண முடியாது.!” என மிரட்டலாய் சொன்னாள் ஆருத்ரா.
“கட்டப் பஞ்சாயத்து பண்ணுறவனுக்கு கௌரவத்தைப் பத்தி கவலை இல்லை ஆரா.!”எனக் காதோரம் உரசிய அவன் குரலில் அவள் திடுக்கிட்டு நகர, அவள் பக்கத்தில் நெருங்கி வந்தவன்,
“இப்போவே இதுக்கெல்லாம் பழகிக்கோ! பக்கத்தில் வர்ரதுக்கெல்லாம் பயந்தால், இன்னும் நிறைய பார்க்க வேண்டியது இருக்கே? என்னைப் பற்றி உனக்குத் தெரியாது ஆரா, நான் ஒரு விஷயத்தை வேணும்ன்னு முடிவு பண்ணிட்டேன்னா, அதை யாராலும் என்கிட்டே இருந்து பிரிக்க முடியாது. பிரிக்க விடவும் மாட்டேன்.!” மீசைக்கிடையில் விரிந்த இதழ்களுடன் அவன் சொல்ல, அந்த சிரிப்பே அவளுக்குள் பயத்தை படரவிட்டது.
“இல்லை.. நீ என்ன சொன்னாலும் இந்தக் கல்யாணம் நடக்காது.!”
“நடக்கும்! நீ இந்த உலகத்தோட மறுபாதிக்கே போய் ஒளிஞ்சாலும் கூட, இந்தக் கல்யாணம் நடக்கும். நடத்திக் காட்டுவேன். இதை யாராலும் தடுக்க முடியாது. ஏன் உன்னலேயும் தடுக்க முடியாது!” என அவன் ஒருமாதிரியானக் குரலில் சொல்ல, அவனை முறைத்தபடியே நகர்ந்தவள், மெத்திருக்கையில் கிடந்த கைப்யை எடுத்து மாட்டிக்கொண்டு, கதவை நோக்கி நடந்தாள்.
“ஆல் தி பெஸ்ட் ஆரா..!” என நக்கலாய் அவன் சொல்ல, கோபமும் எரிச்சலுமாய் அவனை முறைத்தபடியே வெளியேறினாள் அவள்.
‘இவன் ஏன் என்னைத் தேர்ந்தெடுத்தான்? இவனுக்கும் எனக்கும் என்ன சம்மந்தம்? தாத்தா மட்டும் இல்லை, இவனும் இந்தக் கல்யாணத்தை நடத்துவதில் உறுதியாய் இருக்கான்? இந்தக் கல்யாணத்திற்குப் பின்னாடி என்ன இருக்கு? ஒண்ணும் புரியலையே.?!” எனப் புலம்பியபடியே வீடு நோக்கி பயணமானாள் ஆருத்ரா.
மனதிற்குள் இமயனும் அவன் பேசிய வார்த்தைகளுமே திரும்பத் திரும்ப ஓடிக்கொண்டிருந்தது.