4 – அசுரனின் நயனத்திமிரே!

திமிர் 4

உணவை மேஜை மீது வைத்து விட்டு நகர்ந்தவளின் கைப்பிடித்து, “கை கழுவத் தண்ணி எடுத்துட்டு வா…” என்றிட, அவன் சொன்னதைச் செய்து முடித்தாள்.

“எங்கப் போற?”

“சாப்பிட.”

“நான் சொன்னா தான் சாப்பிடணும்!”

“இதெல்லாம் பிஏ ரூல்ஸ்ல இருக்கா?”

“என் ரூல்ஸ்ல இருக்கு!”

அதன்பின் பேசிப் பயனில்லை என்பதால் அமைதியாக நின்று கொண்டாள். எதிரியானவள் வாங்கி வந்த உணவை ரசித்து ருசித்துப் பாதி சாப்பிட்டு, “ஊட்டி விடு!” என்றான்.

“இவ்ளோ நேரம் நீயா தான சாப்பிட்டுட்டு இருந்த…”

டிஷ்யூ பேப்பரில் கை துடைத்துவிட்டு எழுந்தவன், அவள் பின் பக்கம் சென்று நிற்கக் கிளி பறந்தது மதுணிகாவிற்கு. அதை அவள் மூச்சுக்காற்றை வைத்துத் தெரிந்து கொண்டவன், காதோரம் சுழன்று கொண்டிருந்த முடியைப் பின்பக்கம் ஒதுக்கிவிட்டு, “ஒவ்வொரு தடவையும் வார்னிங் கொடுத்துட்டு இருக்க மாட்டேன். நான் சொல்றதைக் கேட்டால் மட்டும் தான் இந்த ஹாஸ்பிடல் கிடைக்கும்.” கழுத்தை இறுக்கிப் பிடித்தான்.

“ச்ஸ்ஹா…”

“என்னைக் கேள்வி கேக்குற தைரியம் வரக்கூடாது. வந்தா…” எனப் பிடித்த கழுத்துச் சதையை அழுத்தித் திருகினான்.

“வலிக்குது அகா…” என்றதும் தான் தாமதம்… வளைத்துக் கண்ணாடி மேஜையில் முகத்தை அழுத்தி வைத்தான். வேலைகளைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்த கமல், முதலாளியின் செயலில் அதிர்ந்து உறைய, “வெளிய போடா.” சத்தமாகக் கர்ஜித்தான்.

துடித்துக் கொண்டிருக்கும் மதுவைப் பார்த்துக் கொண்டே வெளியே சென்று விட்டான். அவன் சென்றதும் மேஜையோடு தலையை நசுக்கி, “என்னடி நினைச்சிட்டு இருக்க மனசுல. கொஞ்சம் கொஞ்சமா சித்திரவதை செய்யறதுக்குப் பதிலா ரத்தம் தெறிக்கச் சாவடிச்சிடுவேன். வலிக்கத் தான்டி எல்லாத்தையும் பண்ற. வலிக்குதுன்னு சொல்லக்கூடாது.” அவள் இருக்கும் தோரணைக்கு ஏற்பக் குனிந்து காதோரம் காற்றாக மிரட்டினான்.

“என்னை நீ சாவடிக்க மாட்ட.”

“அவ்ளோ நம்பிக்கையா இந்த அகம்பன் மேல.”

“நிச்சயமா!”

“இந்தப் பேச்சுக்கே கொன்னுடுவேன்டி.”

“உன்னால அது முடியாது அகம்பன்.”

“என்னடி திமிரா?”

“ஆமானு சொல்லித்தான் தெரியணுமா?” என்றதும் அவள் முடியைப் பிடித்துத் தன் பக்கம் திருப்பி, மேஜை மீது அமர வைத்தான். கை இரண்டையும் அவளைச் சுற்றி ஊன்றினான்.

சற்றும் அஞ்சாத பார்வையோடு, தன்னை நெருங்கி நிற்கும் அவன் பார்வையை எதிர்கொண்டாள். கண்ணீர் சிந்திக் கொண்டிருந்த கண்கள், தன்னைக் கலவரம் செய்வதைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாது பல்லைக் கடித்தவன், “உன் மேல சாஃப்ட் கார்னர் இருக்குன்னு இன்னும் நம்புறியா?” கேட்டிட ஏளனத்தோடு மறுத்தாள்.

“அப்புறம் என்ன டேஸுக்குடி உன்னை ஒன்னும் பண்ண மாட்டேன்னு சொல்ற?”

“எனக்கு ஏதாச்சும் ஆகிட்டா, உன் அம்மு உனக்குக் கிடைக்க மாட்டாளே…” என்றவள் முகத்தில் அளவு கடந்த திமிர்.

அதை ஏற்க முடியவில்லை அகம்பன் திவஜால். கன்னம் பற்றி இருவருக்குள்ளும் இருந்த இடைவெளியைச் சுத்தமாகக் குறைத்தவன் அதிகாரக் குரலில், “அம்மு கிடைக்கனும்னு நினைக்கிறது கொஞ்சிக் குலாவ இல்லை. உன்னை விட அதிகமா சித்திரவதை பண்ண… என் வாழ்க்கையிலயே நான் அதிகமா வெறுக்கிற ஒரே பொண்ணு அவ தான்டி.” என்ற அகம்பனை இன்னும் உஷ்ணம் மூட்டினாள்.

“அவளை உன்னால வெறுக்க முடியாது அகா…” என்று.

“வேணாம் மதுணி!”

“அவளைப் பார்க்கணும்னு தான இது எல்லாத்தையும் பண்ற. தலைகீழா நின்னு தண்ணி குடிச்சாலும், அவளை உன்னால பார்க்கவே முடியாது.”

“வேணாம்டி! என்னை மிருகமா மாத்தாத.”

“இந்த ஜென்மத்துல அவ அன்பு உனக்குக் கிடைக்காது.”

“ஏய்!” என மேஜையில் இருந்து எழுப்பி நிற்க வைத்தவன் ருத்ர மூர்த்தியாக மாற, “மதுணிகாவ என்னைக்கும் உன்னால ஜெயிக்க முடியாது.” என்றவள் இதழை முரட்டுத்தனமாகக் கவ்வினான்.

வெடித்துச் சிதறும் அளவிற்கு விழிகளை விரித்தவள், முரட்டுத்தனமாகக் கையாலும் அவன் செயலில் துடித்துத் துள்ளினாள். இதழை உரசி வெகுவாக ருசிக்காதவன், கடித்துக் குதற ஆரம்பித்தான். அடித்துத் தள்ளிவிடப் பார்க்கும், அவள் கை இரண்டையும் ஒன்று சேர்த்துப் பின்பக்கம் சேர்த்தவன் ரத்தம் வந்த பின்னே விடுவித்தான்.

துளிர்விட்ட ரத்தம் இதழைத் தாண்டிக் கீழ்த்தாடை நோக்கி வரத் தொடங்கியது. ஆள்காட்டி விரல் கொண்டு தொட்டு, எரிச்சலில் கண் மூடியவள் முகமருகே கேட்டது, “இதுக்கெல்லாம் பணம் கொடுக்க மாட்டேன்டி!” என்ற அவன் குரல்.

நெஞ்சில் கைவைத்து வேகமாகத் தள்ளிவிட்டு ஓடினாள்.

அவள் இதழ் பட்ட தன் இதழை அழுத்தித் தேய்த்தும் மனம் ஆறவில்லை அகம்பனுக்கு. கழிவறை சென்றவன் நன்றாகத் தண்ணீர் தெளித்து உதட்டு ரேகை தேயும் அளவிற்குத் தேய்த்தான்.

“நான் தொட்ட முதல் பொண்ணு நீதான். கடைசியும் நீயா தான்டி இருப்ப…” என்ற வாசகம் அவன் மண்டையைக் குடைந்தது.

குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தவன், மீண்டும் மீண்டும் தண்ணீர் தெளித்துத் தன் உதட்டைச் சேதம் செய்தான். அறையை விட்டு ஓடியவள் வராண்டாவில் அமர்ந்தாள். நடந்த நிகழ்வு, அவள் கண்களைத் தானாகக் கலங்க வைத்தது. உள்ளுக்குள் குற்ற உணர்ச்சி மேலோங்கியது.

“மேடம்!”

முகம் உயர்த்தியவளிடம், “சார், உங்களை மீட்டிங் ஹாலுக்கு வரச் சொன்னாரு.” சங்கடத்தோடு கமல் கூறினான்.

அடுத்து என்னவோ என்ற பயத்தோடு அங்குச் சென்றவளிடம், “எல்லாருக்கும் டீ சர்வ் பண்ணு.” என்றதும் பெருத்த அமைதி அங்கு.

அந்த மருத்துவமனையில் வேலை பார்க்கும் அனைத்து மருத்துவர்களும் அங்கு இருந்தார்கள். பல வருடமாக மதுணிகாவிடம் வேலை பார்ப்பவர்கள் அவர்கள். தங்களுக்குச் சம்பளம் கொடுத்த முதலாளி, வேலைக்காரியாக நிற்கும் அதிர்ச்சியில் அமைதியைக் கடைப்பிடித்துக் கொண்டிருக்க, அவமானத்தை ஏற்க மனம் மறுத்தாலும், கைகள் தேநீர் தட்டை எடுத்தது.

“முன்ன நீங்க எப்படி வேணா இருந்திருக்கலாம். இனி அப்படி இருக்க முடியாது. இந்த ரிப்போர்ட்ட மாத்துறது, அடுத்தவன் வாழ்க்கையோட விளையாடுறது, இந்த மாதிரி வேலையெல்லாம் இனி இருக்கக் கூடாது. டாக்டர் கடவுளுக்குச் சமம்னு சொல்லுவாங்க. அந்த வார்த்தைக்கான அர்த்தம் புரிஞ்சி வேல பாருங்க. பணம் இருக்கிறவன் எந்த மாதிரி ரிப்போர்ட் வந்தாலும் வாழ்ந்திடுவான். இல்லாதவன் குடும்பம், மொத்தமா காணாமல் போயிடும். வாங்குற சம்பளத்துக்காகவாவது கொஞ்சம் உண்மையா வேலை பாருங்க.”

அகம்பனின் பேச்சில் நிரம்பி இருக்கும் மிரட்டல், அங்கிருந்த மருத்துவர்களை ஆட்டம் காணச் செய்தது. இனி இவனிடம் எப்படி வேலை பார்க்கப் போகிறோம் என்ற மிரட்சியில் இருந்தவர்களை நோக்கித் தேநீர் குவளையை நீட்ட, ஒருவர் கையும் வாங்கத் துணியவில்லை.

“டீயை நீட்டுனா மட்டும் போதாது. எடுத்துக்கோங்க சார்னு பவ்யமா சொல்லணும்.”

கண்மூடி, தன்னைச் சுற்றி நடக்கும் அவமானங்களைச் சகித்துக் கொள்ள மனத்திற்குச் சமாதானம் சொல்லியவள், “எடுத்துக்கோங்க சார்” என்றாள் ஒவ்வொருவரிடமும்.

பதட்டமான சூழ்நிலையில் மருத்துவர் ஒருவர், கை தவறி டீயைக் கீழே சிந்தி விட, “கிளீன் பண்ணு!” என்றான்.

‘நானா?’ என்ற பாவனையில் அவள் முகம் அவனை நோக்க, ‘பண்ணுடி!’ கண்ணால் கட்டளையிட்டான்.

“கிளீன் பண்ண ஆள் வரச் சொல்றேன் சார்.”

தன் கையில் இருந்த தேநீரை அவள் மீது ஊற்றியவன், “இப்பவும் கிளீன் பண்ண ஆள் வரச் சொல்லுவியா? உன் மேல சிந்தின டீயை எப்படி நீ கிளீன் பண்ணுவியோ, அதே மாதிரி டேபிளையும் கிளீன் பண்ணு.” எனத் தாடையைக் கடித்துக் கனமாக்கும் அகம்பனைப் பயம் கவ்வப் பார்த்தனர்.

அவள் அனுமதியில்லாமல் கண்ணீர் வெளியேறியது. கன்னம் தாண்டி ஆடையைத் தொட்டுக் கொண்டிருக்கும் கண்ணீரைத் துடைக்கத் திராணியின்றி அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்பார்வையில் தெரியும் வலியில், அவள் விழிகளைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்தவன் காகிதக் கோப்பையைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு அதை ஆராய்வது போல் நடித்தான்.

கண்ணீர் வடியத் தேநீர் கறை படிந்த தன் ஆடையோடு, மேஜையைச் சுத்தம் செய்தவள் அடுத்த நொடி அங்கு இல்லை. அவள் சென்றதும், பார்த்துக் கொண்டிருந்த பைலை மூடி வைத்துப் பெருமூச்சு விட்டவன்,

“புது இன்ஸ்ட்ரக்சன் எல்லாத்தையும் கமல் எக்ஸ்பிளைன் பண்ணுவாரு. இனி அதுப்படி தான் எல்லாரும் நடக்கணும். யார் என்ன டூட்டி பார்த்தாலும் சிஸ்டம் அப்டேட் இருக்கணும்.” என்று விட்டு வெளியேறியவன் எண்ணமெல்லாம் மதுணிகா.

மின்தூக்கியில் செல்ல விருப்பமில்லாது, படிக்கட்டில் ஏறி மூன்றாம் தளத்திற்கு வந்தடைந்தவன் செவியில் கிஷோரின் குரல். எதார்த்தமாகக் கடந்து சென்றவன் தன் பெயர் விழுந்ததும் அறை வாசலில் நிற்க,

“அவனை நான் சும்மா விட மாட்டேன்பா… மினிஸ்டர் பையன் என்ற ஆணவத்துல ஆடுறான். நேரம் கிடைக்கட்டும், வாழ்க்கையில மறக்கவே முடியாதபடி பெரிய சம்பவத்தைப் பண்றேன்.” என்றான்.

“அவசரப்படாத கிஷோர். முதல்ல இந்த ஹாஸ்பிடல் முழுசா நம்ம கைக்கு வரணும். அதுக்காகத்தான் மதுகிட்ட அவ்ளோ கோவமா பேசினேன். என் கோவத்துக்காகவாவது, அவள் இந்த ஹாஸ்பிடலை அவன்கிட்ட இருந்து வாங்கித் தருவா. நம்ம காரியம் முடிஞ்சதும் தான் அவனைக் கவனிக்கணும்.”

“இந்த அளவுக்கு அவன் கோபப்படுறான்னா, அங்கு ஏதோ பெருசா சம்பவம் நடந்திருக்குப்பா. அது என்னன்னு தெரிஞ்சா அதை வச்சு அவனுக்கு ஆட்டம் காட்டலாம்.”

“அதைப்பத்தி மதுகிட்ட எத்தனையோ தடவை கேட்டுப் பார்த்துட்டேன். வாயவே திறக்க மாட்டேங்குறா. நமக்கு வேண்டிய பைல் கிடைச்சிருச்சு, அவன் எப்படிப் போனா நமக்கு என்னன்னு ஒரே வார்த்தையில் முடிக்கிறா.”

“அவ எதையோ மறைக்கிறாப்பா…”

“அது எனக்கும் தெரியுது கிஷோர். நீயும், நானும் இந்த ஹாஸ்பிடல் விஷயத்துல தலையிடுறது அவ்ளோ சரியா வராது. அவனைப் பத்தின ரகசியம் தெரிஞ்ச மது தான் இதை டீல் பண்ணனும்.”

“ரொம்ப நாளுக்குப் பொறுமையா இருக்க மாட்டேன் ப்பா. எனக்கான சமயத்துக்காகக் காத்திருக்கப் போறேன்.” என்றவன் கதவைத் திறந்து கொண்டு வந்து நின்ற அகம்பனைக் கண்டு அதிர்ந்தான்.

இடது பக்க இதழை வளைத்துப் பார்வையால் அவனை எடை போட்டவன், “நாற்பது பர்சன்டேஜ் ஷேர் இருக்கறதுக்காக பில்லைக் கட்டாமல் போயிடாத. நீ யூஸ் பண்ண டிஸ்யூ பேப்பர்ல இருந்து உடைஞ்ச கைக்குக் கட்டுப் போட்டது வரைக்கும் கணக்கு சரியா வரணும்.” என்று விட்டு வெளியேறத் திரும்பியவன், இருவரும் தங்களுக்குள் சைகை செய்து கொள்வதை ஓரவிழியில் கவனித்தான்.

“என் ரகசியப் பக்கத்தை நெருங்காத வரைக்கும் தான் உங்களுக்கு நல்லது. மதுணிகா உங்க பொண்ணா இருக்கலாம். இப்ப அவ என்னோட கை பொம்மை. கத்தி எடுத்துக் குத்தச் சொன்னா உங்களையே குத்துவா… ஹாஸ்பிடல்லயே உயிரை விட்டுடாம வீடு போய் சேருங்க.” என வந்த வேகத்தில் வெளியேறியவனைக் குரோதத்தோடு பார்த்தார்கள் இருவரும்.

*

“பிஏ மேடம் எங்க போறீங்க?”

“வீட்டுக்கு.”

“நான் போகவே சொல்லலயே?”

“என் வீட்டுக்குப் போக உன் பர்மிஷன் எதுக்கு?”

“அக்ரீமெண்ட் மறந்து போச்சா.”

“சும்மா டார்ச்சர் பண்ணாத அகா. இன்னைக்கு ஃபுல்லா நின்னுட்டு இருக்கேன். கால் வலி தாங்க முடியல. அதைவிட இன்னைக்கு நீ எனக்குக் கொடுத்த அவமானத்தை ஜீரணிக்கவே முடியல. உனக்கும், எனக்கும் நடுவுல என்ன வேணா நடக்கட்டும். மத்தவங்க முன்னாடி அதைக் காட்டுறதை ஏத்துக்க முடியல. இனி நீ பண்றதைப் பார்த்துட்டுச் சும்மா இருக்க மாட்டேன். தெரியாம அப்படிப் பண்ணிட்டோம்னு நானே நாளைக்கு பிரஸ் மீட் வச்சுச் சொல்லிடுறேன். மத்ததைச் சட்டப்படி டீல் பண்ணிக்கலாம்.”

நேருக்கு நேர் நின்று நாகரிகமாக அவன் மீதான கோபத்தை உமிழ்ந்தவளிடம், “நாளைக்கு நிச்சயம் பிரஸ் மீட் நடக்கும்.” என்றான்.

மதுணிகா குழப்பம் படிந்த முகத்தோடு நிற்க, “ரெண்டு வருஷத்துக்கு முன்னாடி சட்டப்படி ரிஜிஸ்டர் பண்ணாம, எக்யூப்மென்ட்ஸ் வாங்குனதோட மட்டும் இல்லாம அதை பிராக்டிசும் பண்ணி இருக்கீங்க. சுகாதாரத் துறை நவரத்தினம் பார்வைக்கு இது போயிடுச்சு. நேரடியா இதுல அவரே தலையிட்டு ஹாஸ்பிடலுக்கு சீல் வைக்கப் போறாரு. நாளைக்கு எல்லா நியூஸ் சேனல்லயும் ஹாட் டாபிக், ஜிஎன் ஸ்பெஷலிஸ்ட் ஹாஸ்பிடல் தான்.” எனத் திகைக்க வைத்தான்.

“அகா…”

“மேடம் வண்டில வந்து ஏறுறீங்களா?”

“நீ சொல்ற மாதிரி என் ஹாஸ்பிடல்ல எதுவும் நடந்திருக்காது.”

“ஹான்! அப்படியா” என்றவன் பின்னால் அமர்ந்திருக்கும் கமலிடம் கண்ணைக் காட்டினான்.

“ப்ரூஃப் மேடம்!”

மடிக்கணினியில் இருந்த தகவலைப் படித்தவளுக்கு உள்ளம் நடுங்கியது. அவள் பார்வைக்கு வராமல் இப்படி ஒரு திருட்டுத்தனம் எப்படி நடந்தது? என்ற பெரும் குழப்பத்தில் நின்றிருக்க, “இப்ப வருவீங்களா?” அழுத்தமாகப் பார்த்தான்.

அமைதியாக ஏறிக் காரில் அமர்ந்தாள். மிதமான வேகத்தில் பயணப்பட்டவன், “நாளைக்கு பிரஸ் மீட் வெச்சிடலாமா?” சாலையில் கண்ணை வைத்துக் கொண்டு கேட்டவன் பக்கம் தன் கண்ணை மாற்றியவள்,

“இதுல உன் வேலை ஏதாச்சும் இருக்கா?” நம்பாமல் கேட்டாள்.

“ஹா ஹா! இந்த மாதிரி சில்லறை வேலை எல்லாம் நமக்கு செட்டாகாது. அடிச்சா எதிர்ல இருக்கிறவன் புழுவாய் துடிக்கணும்.” அவள் புறம் தலையைத் திருப்பி, “உன்ன மாதிரி!” குறும்போடு கண் சிமிட்டினான்.

“எனக்குத் தெரியாம நடந்திருக்குனா, அப்பாவுக்கும் தெரிஞ்சிருக்க வாய்ப்பில்லை. இது வேற யாரோட வேலையா இருக்கும்?”

“உலகத்துலயே அடி முட்டாள் யார் தெரியுமா?”

“நீ தான்!”

“அப்படியே டோரைத் தொறந்து தள்ளி விட்டேன்னு வச்சுக்க, மூஞ்சி செதஞ்சிடும்.”

“அப்பா கால் பண்றாங்க சார்.”

மிதமான வேகத்தையும் குறைத்தவன், “சொல்லுங்கப்பா” என்றான்.

“என்னடா பண்ணிட்டு இருக்க? என்னென்னமோ நியூஸ் காதுக்கு வருது. உன் அம்மாவோட புலம்பலைக் கேட்க முடியல. இத்தனை நாள் எங்கயோ இருந்த. இப்ப வீட்டுக்கு வந்து ஒரு நாள் கூட இல்லாம, கிளம்பிச் சென்னைக்கு வந்திருக்க. அந்த ராஸ்கல் கமல்கிட்டக் கேட்டா ஊமை மாதிரி நிக்கிறான். ஜிஎன் ஹாஸ்பிடல்ல என்னடா வேலை உனக்கு?”

“ரிலாக்ஸ் அப்பா, நான் நாளைக்கு அங்க வருவேன்.”

“எதையோ நல்லா மறைக்கிற அகம்பா… ரெண்டு மாசமா ஒரே மர்மமா இருக்கு.”

“அங்க வந்து எல்லாத்தையும் சொல்றேன் ப்பா.”

“நீ இவ்ளோ பொறுமையா ஒரு விஷயத்தை டீல் பண்றதை இப்பதான் பார்க்கிறேன். இதை எப்படி எடுத்துக்கறதுன்னு தெரியல. ஆதியோட கல்யாண வேலை தலைக்கு மேல இருக்கு. அதைப் பார்க்கறதா, இல்ல உன்னப் பத்தி யோசிக்கறதான்னு தெரியல. கொஞ்சம் கற்பகத்தைப் பத்தி யோசி. அவ உடம்பு முன்ன மாதிரி இல்ல. உன்னை யோசிச்சு ரொம்ப நொந்து போறா…” என்றதும் இவை அனைத்தையும் ஒட்டுக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் மதுணிகாவின் கையைப் பிடித்து நெறிக்கத் தொடங்கினான்.

“பொறுமையா டீல் பண்ண வேண்டிய சிச்சுவேஷன். யானை எவ்ளோ பெருசா இருந்தாலும், ஒரு கட்டெறும்பு காரியத்தைச் சாதிச்சிடும். துடிச்சு எழுந்து ஒத்தக் கால்ல அதை நசுக்கித் தூக்கிப் போடத் தெம்பு இருந்தாலும், எங்கிட்டயே வேலையைக் காட்டிட்டியான்னு அடிச்சு, அடக்கி வைக்கிறதுல ஒரு சந்தோஷம்! அது எனக்கு வேணும்பா… அதுக்காகத்தான் இப்படி ஓடி ஒளிஞ்சிட்டு இருக்கேன்.”

வலி பொறுக்க முடியாமல் கையை உதறினாள். விடுவிக்கத் துணியாது விரல்கள் சிவக்கும் வரை சித்திரவதை செய்து, “காலையில கால் பண்றேன் அப்பா.” அழைப்பைத் துண்டித்தான்.

“கைய விடுடா”

“உன்னால தான்டி எனக்கு இவ்ளோ அசிங்கம்.”

“கைய விடு வலிக்குது.”

“யாருடி நீ? உனக்கும், எனக்கும் என்ன சம்பந்தம்? கட்டுக்கடங்காத காத்து மாதிரிச் சுத்திட்டு இருந்த என்னை இப்படி ஊர் ஊரா ஓட வச்சிட்டியே.”

“விடுடா…” வெடுக்கென்று கையை உதறிச் சிவந்த இடத்தை அழுத்தமாகப் பிடித்தாள்.

பின்னால் அமர்ந்திருந்த கமல், நாகரிகம் கருதித் தலையைக் கவிழ்த்துக் கொண்டான். அவன் நிலையைக் கண்ணாடி வழியாகக் கவனித்தவன், மதுவைத் தன் பக்கம் இழுத்து, “ஆசையாப் பிடிக்கிற அளவுக்கு நீ ஒன்னும் ஒர்த் இல்லடி, காசுக்காக என்ன வேணாலும் பண்ற அசிங்கமானவள்! உன் கையைப் பிடிக்கிறதும் ஒன்னுதான், பிராஸ்டிடியூட் கையைப் பிடிக்கிறதும் ஒன்னுதான்…” என அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும்படி கூறியவன் கன்னத்தில் தலை கவிழ்ந்திருந்த கமல் பார்க்கும்படி உரக்க அடித்தாள்.

சுள்ளென்ற அடியில், அவள் அடித்த பக்கம் தலை திரும்பி நிற்க, உறைந்து போனான் பின்னால் இருந்தவன். பற்களைக் கடித்துத் தாடையை விரித்தவன் சட்டைக் காலரைப் பிடித்து இழுத்து,

“அவ்ளோதான் உனக்கு. என்னைப் பத்தி எதுவுமே தெரியாம அளவுக்கு மீறிப் பேசிட்டு இருக்க. என் பக்கத்துல இவ்ளோ நெருக்கமா இருக்க ஒரே ஆம்பள நீதான்! உனக்கு மட்டும்தான் இந்த இடத்தைக் கொடுத்து வச்சிருக்கேன். என் தரத்தைப் பத்தி இன்னொரு தடவை கேவலமா விமர்சிச்ச, சொல்லுவியே சாவடிச்சிடுவேன்னு… அதை நான் பண்ணிடுவேன்.

காசுக்காகப் பண்ணல, என் ஹாஸ்பிடலுக்காகப் பண்ணேன். உன் ஒருத்தன் விஷயத்துல தப்பு நடந்ததுக்காக அதை இழக்க முடியாது. யாரோ நாலு பேர் பண்ண தப்புக்கு, அதுல வேலை பார்க்கிற இருநூறு பேரைத் தண்டிக்க முடியாது. தப்பு நடந்துடுச்சுன்னு நேரடியா வந்து சொல்லி இருந்தா, சும்மா விட்டு இருப்பியா? உயிரோட சம்பந்தப்பட்ட விஷயம் நடந்திருக்கு. அதுக்காகத்தான், தந்திரமா உன்கிட்ட இருந்து எடுக்கனும்னு எல்லாத்தையும் பண்ணேன். உண்மை தெரிஞ்சு நேருக்கு நேரா மோதுவன்னு நினைச்சனே தவிர, இப்படி என்னைக் கார்னர் பண்ணி அசிங்கப்படுத்துவன்னு நினைக்கல. திஸ் இஸ் யுவர் லாஸ்ட் வார்னிங். இதுக்கு மேல பேசிட்டு இருக்க மாட்டேன்.” என அவள் பேச்சை நிறுத்தியதும் கார் பறந்தது.

அதிவேகம் சொல்லியது அகம்பனின் கோபத்தை. அடுத்து என்ன நடக்குமோ என்ற விபரீதப் பயத்தில் உயிரைப் பிடித்துக் கொண்டு கமல் அமர்ந்திருக்க, அவன் கோபத்திற்குச் சிறிதும் அஞ்சாதவள், கண்ணாடிக் கதவை இறக்கிவிட்டுக் காற்றில் முகத்தை அள்ளாட வைத்தாள்.

நேராக அவன் தங்கியிருக்கும் நட்சத்திர விடுதி முன்பு கார் நின்றது. காரை விட்டு இறங்கியவன், அவளைக் கண்டு கொள்ளாது தன் அறை நோக்கி நடை போட, அழுத்தமாக அமர்ந்திருந்தாள் மதுணிகா. இருவருக்கும் நடுவில் சிக்கிக் கொண்டவன், “மேடம்” என்றழைத்தான்.

“நீங்க போங்க கமல், கொஞ்ச நேரத்துல சரியாகிடுவாரு.”

மௌனமாகத் தலையாட்டிக் கிளம்பத் திரும்பியன், “சார் இந்த மாதிரி, எந்தப் பொண்ணுங்க கிட்டயும் பிகேவ் பண்ணி நான் பார்த்ததில்ல மேடம். அவர் என் கண்ணுக்கு ரொம்பப் புதுசாத் தெரியுறாரு. உங்களால அவர் ரொம்ப ஹர்ட் ஆகி இருக்காருன்னு மட்டும் புரியுது. சாருக்கு அவங்க அம்மானா ரொம்ப இஷ்டம். அவங்களைக் கூடப் பார்க்காம திருச்சிக்கு வந்த கையோட இங்க கிளம்பி வந்துட்டாரு.” எனப் பேச்சை நிறுத்தினான்.

“உங்க சாருக்குத் தேவை அம்மு! அவளைத் தேடித்தான் இங்க வந்திருக்காரு. அவளை என்னால கொடுக்க முடியாது. அது அவருக்கும் தெரியும், அதோட வெளிப்பாடு தான் பண்ற எல்லாமே.” குன்றிய குரலில் கூறினாள்‌.

சத்தமில்லாமல், கமல் அங்கிருந்துச் சென்று விட்டான். அகம்பனை எண்ணி வெகுநேரமாக அமர்ந்திருந்தவளால் வீட்டிற்குச் செல்ல முடியவில்லை. இவன் விஷயத்தில் மட்டும், எப்பொழுதும் நிலை தடுமாறும் தன் மனத்தைப் புரிந்து கொள்ள முடியாமல் நேரத்தைக் கடத்தியவள் காரை விட்டு இறங்கினாள். அவன் நலன் மீது அக்கறை கொள்ள மனம் மன்றாடினாலும், அவனைத் தேடிச் சென்றால் என்ன நடக்கும் என்பதை அறிந்து வீட்டிற்குச் செல்லலாம் என்று முடிவெடுத்தாள்.

இரண்டு அடி கூட எடுத்து வைக்க முடியவில்லை மதுணிகாவால். கண்மூடித் தன்னை நிதானித்தவள் எண்ணத்தில் விட்டுச் சென்றவன். கால்கள் திரும்பி அவன் அறை நோக்கி நடந்தது. லேசாகத் திறந்திருந்த கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றாள். மது மயக்கத்தில் தள்ளாடி அமர்ந்திருந்தான் அகம்பன் திவஜ்.

மதுவின் மயக்கத்திலும், மாதுவைக் கண்டதும் குதிக்க ஆரம்பித்தான். தாவி கழுத்தைப் பிடித்துக் கதவைச் சாற்றி அதில் தள்ளி நிறுத்தினான். எதிர்பார்த்து வந்தவள் எந்தச் சலனமும் இன்றி, “ரிலாக்ஸ் அகா…” என்றதும் தான் தாமதம், “பேசாத! என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை பேசாத! நானாடி உன் வாழ்க்கைக்குள்ள வந்தேன். நீதான்டி என் வாழ்க்கைக்குள்ள வந்து என்னை இப்படிக் கெட்டவனா நிக்க வச்சுட்ட. நான் உனக்கு என்னடி பாவம் பண்ணேன்? சாதாரண மயக்கம்னு ஹாஸ்பிடல் வந்தவனை, இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல சாகப் போறேன்னு ஓட வச்ச… என் மரணம் யாருக்கும் பாரத்தைக் கொடுத்துடக் கூடாதுன்னு ஓடி ஒளிஞ்சேன். அப்பவாவது என்னை விட்டியா? அங்கயும் ஒருத்திய நேசிக்க வச்சு, அவதான் எல்லாம்னு வாழ்க்கையை நோக்கி ஒரு அடி எடுத்து வைக்கும் போது ஏமாத்திட்ட.” எனக் காட்டுக் கத்தலாகக் கத்தினான்.

குற்ற உணர்வில் மருகி நின்றவள் இடையில் கை நுழைத்துத் தன்னை மோதி நிற்க வைத்தான். கை இரண்டும் அவன் மார்பைத் தழுவ, விழிகள் அவன் கண்களை ஆழமாக நோக்கியது.

“என்னை இப்படிப் பைத்தியக்காரனா மாத்துன உன்னை என்ன பண்றதுன்னு தெரியலடி. உன்னைக் கஷ்டப்படுத்தினா, அவ எனக்குக் கிடைக்க மாட்டா. உன்னைச் சும்மா விடவும் முடியல. என்ன தான்டி பண்றது? எனக்கு உன்னைப் பார்க்கவே பிடிக்கல. எரிச்சலா வருது. ராஜா மாதிரி வாழ்ந்தவனை இப்படி வில்லனா மாத்திச் சாவடிக்கிறயே…” உச்சக்கட்ட ஆத்திரத்தில் கத்தினான் அகம்பன் திவஜ். உள்ளக்கொதிப்பை வார்த்தையில் காட்டிச் சுட்டெரித்தான் மதுணிகாவை.