புயலாய் தாக்குதே காதல் – 2

புயல் 2

“நல்லா தூங்கிட்ட தங்கம். அதான் நானே நம்ம ரூம்ல கொண்டு வந்து படுக்க வைக்க வேண்டியதா போச்சு. இரு சாப்பாடு எடுத்துட்டு வர்றேன்” அவன் சொல்லவும் அவனுக்கு முன்னதாக அறையை விட்டு வெளியேறப் போனாள்.

அவளது கையைப் பிடித்து தடுத்தவன் “எங்க போற? நான்தான் எடுத்துட்டு வர்றேன்னு சொல்லுறேன்ல. அப்பறம் என்ன? நீ போய் ரெஸ்ட் எடு. இனி மாமாதான் உனக்கான எல்லா வேலையும் பார்ப்பேன்” என்றான் ருத்ரா.

பிடித்திருந்த கையினை வெடுக்கென உதறிவிட்டு “தொடாத.. பர்ஸ்ட் தள்ளி நில்லு. யாரு நீ? எதுக்காக என்னைத் தொட்டுட்டு இருக்க” என்று கத்தினாள்.

“கர்ப்பமா இருக்கும் போது இப்படித்தான் அடிக்கடி பேய் மாதிரி கத்துவாங்களாம் சரவணன் சொன்னான்.. அதுக்கு பேர் என்னமோ சொன்னானே.. மூடு சுவிங்க் தான. இழவு இங்கிலிசு வாய்லயே வரமாட்டேங்குது.. அதுக்குன்னு இப்படியா நீ கத்துவ. பாரு மாமா காதுல இருந்து இரத்தமே வருது..” காதினைத் தொட்டு அவன் அவளிடம் சுட்டிக் காட்டினான்.

“உளராமல் விலகிப் போ. நான் எங்க வீட்டுக்குப் போறேன். எங்க வரக் கூடாதுன்னு நினைச்சேனோ அங்கேயே என்னை கூட்டிட்டு வந்துட்டலே.. நெருப்புல நிக்குறது மாதிரி இருக்கு” திட்டியவள் படிக்கட்டில் இறங்கப்போக அவளை அப்படியேத் தூக்கிக் கொண்டான்.

“அறிவிருக்கா படியில போய் குடுகுடுன்னு இறங்குற.. அப்படியெல்லாம் நீ  இறங்கக் கூடாதுன்னு சரவணன் சொல்லியிருக்கான். இனி நீ கவனமா இருக்கணும். இந்த ரூமை விட்டு நீ வெளியே வரத் தேவையே இல்லை. நானே உனக்குத் தேவையானது எல்லாமே செஞ்சுடுவேன் சரியா?” பேசிக் கொண்டே உள்ளே கட்டிலில் படுக்க வைத்தான்.

அவளுக்குக் கோபம்தான் வந்தது. “என்னைத் தொடுற வேலை எல்லாம் வேண்டாம்னு சொன்னேன்ல இன்னொரு தடவை கையை வச்ச.. அப்பறம் நான் என்ன செய்வேன்னு எனக்கேத் தெரியாது” அவள் கத்த “ஷ்ஷ் இப்படியெல்லாம் கத்தாத டி. பட்டு லட்டு பயந்துக்கும்” என்றான் மெல்ல.

அவ்வளவுதான்.. இன்னும் ஆங்காரம் ஏறியது அவளுள்.

“பட்டு லட்டுன்னு இனியும் என் வயித்துல வளர்ற பிள்ளைங்களை கொஞ்சுனால் நான் மனுஷியா இருக்க மாட்டேன். இந்த குழந்தைங்களால உறவு புதுப்பிக்க நினைச்சால் நான் இதை இழக்கவும் தயாராத்தான் இருக்கேன். அதை ஏற்கனவே சொல்லிட்டேன்” அவளின் கோபம் இப்போது அவனுக்குள் வந்துவிட்டது.

“நானும் ஏற்கனவே அதுக்கான பதிலை சொல்லிட்டேன். சும்மா பேச்சுக்கு கூட நீ இனியொரு தடவை சொல்லாத. அப்பறம் இந்த ருத்ர தாண்டவனோட ஆட்டத்தைப் பார்ப்ப” அவன் அவளைத் தீண்டவில்லை. ஆனால் அவன் குரலில் இருந்த அழுத்தம் அவளை அசைத்துப் பார்த்தது. இருந்தும் சமாளித்தவள்

“உன்னோட ஆட்டத்தைத்தான் நான் பார்த்துட்டேனே. இனியும் புதுசா பார்க்க என்ன இருக்கு? ச்சே உன் முகத்தைப் பார்த்தாலே நீ எனக்குப் பண்ணுன பச்சைத் துரோகம்தான் ஞாபகம் வருது. என்னை விட்டுடு. நான் என் வழியிலே போய்க்கிறேன். நீ பண்ண காரியத்துக்கு ஸ்டேஷன்ல கம்ப்ளையிண்ட் பண்ணி முட்டியைப் பேர்த்துருக்கணும். அப்படிப் பண்ணாதது தான் உனக்கு குளிர் விட்டுப் போயிடுச்சுப் போல. இனி என்கிட்ட உன் திமிருத்தனத்தைக் காட்டினால் அதையும் நான் செய்வேன். ச்சே உன்கிட்ட என்ன பேச்சு” என விலகி நடந்தாள்.

அவள் முகத்தினைத் தாங்கி  கண்களுக்குள் பார்த்தான். அவனது பார்வை அவளை என்னவோ செய்தது. பட்டென்று கண்ணாடியினை அவள் கழட்டிவிட அவன் சிரித்துக் கொண்டான்.

“தங்கம்..” குரல் மோகமாய் ஒலித்தது.

“டோண்ட் கால் மீ லைக் தேட்..”

அவள் கையில் இருந்த அவனது கண்ணாடியை அணிந்துக் கொண்டவன் “சாப்பாடு எடுத்துட்டு வர்றேன்.. சாப்பிட்டு நிம்மதியாய் தூங்கு” கடுப்புடன் சொல்லிவிட்டு கீழே இறங்கிவிட்டான்.

ஏனோ அந்த வார்த்தை மட்டும் அவனை அப்படியே உயிரோடு கொன்றது. அப்படியே அவள் கழுத்தைத் நெறித்துவிடும் அளவுக்கு அவனுக்குள் ஆத்திரம் இருந்த போதும் வயிற்றுக்குள் இருக்கும் அவனது பட்டு லட்டு தான் தற்போது அந்த கோபத்தினைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இவன் சொல்லுவதை நானென்ன கேக்குறது என்று நினைத்தவள் கதவைத் திறக்க வர கதவு வெளிப்பக்கமாக பூட்டியிருந்தது.

கைப்பையை தேடினாள். அதையும் காணவில்லை. போன் அதனுள் தான் இருந்தது.

கீழே கிச்சனில் சாப்பாடை எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருக்கும் போது மணியம்மாள் உள்ளே எட்டிப் பார்த்தார்.

“அப்போ வந்துட்டாளா?” குரலில் சுருதி குறைந்தது பெற்றவளுக்கு.

“நான்தான் கூட்டிட்டு வந்தேன். அது சரி.. என்ன குரல்ல சந்தோஷத்தையே காணோம்.. இந்நேரம் நீங்க மாடிக்குப் போய் உமாவைப் பார்த்து மருமகளேன்னு கொஞ்சியிருக்க வேண்டாமா” என்று சொல்ல அவரோ “ஆஹ் சந்தோஷம்தான் ருத்ரா. நான் இதோ போறேன்” என்று ஓடியேவிட்டார்.

அவரையேப் பார்த்தவன் இதுதான் ஆரம்பம் என்பது போல் சிரித்துக் கொண்டான்.

கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டது..

திரும்பிப் பார்த்தாள். ச்சே இந்த லேடியா? முகத்தினைத் திருப்பிக் கொண்டாள். அவன் அம்மாவின் முகத்தைப் பார்க்கக் கூட மனம் ஒப்பவில்லை. தான் தோற்றுப் போனது மீண்டும் கண்முன்னே வர அவள் இப்போது மனதளவில் நொறுங்கிப் போயிருந்தாள்.

“எனக்கொன்னும் வேண்டாம்”

“அம்மா நீங்க கீழ போங்க” அவரை அனுப்பி வைத்தவன்

வாயை இறுக மூடி அவள் அசையாமல் இருந்தாள்.

அவனது மீசையின் முடிகள் முழுக்க அவளது வயிற்றினை இம்சித்துக் கொண்டிருந்தது.

இந்த திடீர் தாக்குதல் அவளே எதிர்பாராதது.

அவனது உச்சி முடிகளை இறுக்கமாகப் பிடித்து இழுத்து தலையை நிமிர்த்தப் பார்க்க அது முடியவே இல்லை. அவன் தலை இப்படியும் அப்படியுமாக வயிற்றில் பதித்து திரும்ப இதழ்கள் அவளது இடை முழுக்க இச் பதித்துக் கொண்டே இருந்தது.

இந்த தருணத்தில் இந்த நெருக்கம் தேவைப்படும் ஒன்றுதான். ஆனால் இருவருக்கும் இடையே இருக்கும் பிரச்சனை ருத்ரன் செய்த நம்பிக்கை துரோகம் அவளை இயல்பாக இருக்க விடாமல் செய்தது.

அவன் ஸ்பரிசம் இடையைத் தொட தொட மூடிய இமைகளுக்குள் வேறு சில காட்சி..

அவ்வளவுதான் “ப்ச் பொறுக்கி நாயே” என்றபடி அவனது முடியினை கொத்தாக பிடித்துக் கொண்டு நிமிர்த்தி அவன் கன்னத்தில் ஓங்கி ஓர் அறைவிட்டாள்.

இப்போது அவள் சாந்தம் தவளும் முகத்தோடு திரியும் உமா மகேஸ்வரி இல்லை.. அவளில் இருந்து உதித்த காளியாய் ருத்ரனின் கண்களுக்குத் தெரிந்தாள்.

இதற்கு என்ன பதில் சொல்ல? அவள் விட்டம் பார்த்தாள்.

அப்போது அறைக்கதவு தட்டும் சத்தம் கேட்டது. கூடவே அக்கா என்ற அழைப்பும்..

அதில் தெம்பு வரப் பெற்றவள்.. “என் தம்பி வந்துட்டான். நான் கிளம்புறேன். தேவையில்லாமல் என் பின்னாடி வர்ற வேலை எல்லாம் வேண்டாம்” எனச் சொல்லி அவள் கதவை நோக்கிச் சென்றாள்.

அந்த கண்ணாடி அவள் கண்களை முட்டிக் கொண்டிருக்க அதை கழட்டியவன் இதழ்களை அசைத்தபடியே நொடியில் அவள் இதழ்களை சுவைத்திருந்தான்.

வெளியே இருந்துக் கேட்ட அக்கா அக்கா என்று கேட்ட குரலில் அவனைத் தள்ளிவிட்டவள் புறங்கையால் உதடுகளை அழுந்த துடைக்க “சாப்பாடு உள்ள போயிடுச்சே தங்கம்” என்றான் சிரிப்புடன்.

அவள் கொடூரமாக முறைக்க “ஒரு வாய்ன்னாலும் உன் வாய்க்குள்ள போனது போனதுதானே தங்கம்..” என்றான் விஷமச் சிரிப்புடன்‌.

சற்று முன்னர் அடியையும் வாங்கிவிட்டு எப்படி அவனால் சிரிக்க முடிகிறது

எரிச்சல் எக்கச்சக்கமாக அவளுள் உற்பத்தி ஆக.. “அது இப்பவே வாந்தியா வெளிய வந்துடும்” என்று சொன்னாள்.

புயல் தாக்கும்…