தூவானப் பயணம் 13

தூவானப் பயணம் 13

பெரும் பெரும் இரும்புத் தூண்களில் பாரி, அவி, பரிதி மூன்று பேரையும் கட்டி வைத்திருந்தனர்.

பாரிக்கு கட்டியிருக்கும் கயிற்றின் முடிச்சுக்களை அவிழ்ப்பதெல்லாம் எளிது. பயிற்சியின் முதல் படி இதுபோன்ற செயல்முறைகள் தானே!

பாரிக்கு மிரானுக்கும் மேலிருக்கும் ஒருத்தர் யாரென்று தெரிய வேண்டும். அதற்காகவே பொறுமை காக்கின்றான். அவனுக்கு நன்கு தெரியும்… தனது குடும்பம் பெரும் சுழல் ஒன்றில் சிக்கியிருப்பது. ஆனாலும் இங்கு அத்தனை பொறுமை கொண்டு காத்திருக்கிறான்.

நிச்சயம் தன்னுடைய பூவால் அங்கு தனது குடும்பத்தை காப்பாற்றிட முடியுமென்று திடமாக நம்பினான்.

அவ்விடத்தை சுற்றிப் பார்த்தான்.

மாமிச மலைகள் போல் தடியர்கள் அங்குமிங்கும் நடந்து கொண்டிருந்தனர்.

அவ்விடத்தின் நடுவில் மலையாய் குவித்து வைக்கப்பட்டிருந்த பண கட்டுக்களை கண்டு பாரியே மலைத்துப்போனான்.

இப்போது இவர்கள் சாய்’யின் மூலம் அவனது ஆட்களை தொடர்ந்து வந்து சில ஹவாலாதாரர்களை கண்டறிந்ததைப்போல் இந்தியா முழுக்க இருக்கும் ஹவாலா இடைத்தரகர்களால் அங்கு கொண்டுவரப்பட்ட மொத்த ஹவலா கருப்பு பணமும் அங்கு திரட்டப்பட்டிருந்து.

“இப்படி கட்டி வச்சிட்டானுவ, அவசரமுன்னு சொன்னா அவிழ்த்து விட்டுடுவாங்களா பரிதிண்ணா?” எனக் கேட்ட அவி, பரிதியிடமிருந்து பதிலில்லை என்றதும் பாரியை பார்த்தான்.

பாரியின் அதிர்ந்த விழிகள் பயணிக்கும் இடத்தை திரும்பி பார்த்தவன் வாய் பிளந்திட்டான்.

“மொத்த இந்தியாவும் பல நூறு வருடம் உட்கார்ந்து சாப்பிடலாம் போலயே! இந்தியா ஏழை நாடுன்னு இப்படி பதிக்கு வச்சிருக்கவனுவதான் பொய்யா பரப்புரானுவ போல” என்று புலம்பினான்.

“இம்புட்டு பணத்தை மொத்தமா நான் பார்த்ததே இல்லை பரிதிண்ணா… நம்மகிட்ட இருந்த பெட்டி இதுக்கு முன்னாடி தூசி மாதிரி தெரியுது” என்றான்.

“கொஞ்சம் வாயை மூடுடா” என்று அவியை அதட்டிய பரிதி… “இப்போ என்ன பண்றது பாரி?” எனக் கேட்டான்.

“எனக்கும் என்ன பண்றது தெரியல பரிதிண்ணா” என்ற பாரி, “பூ’கிட்ட இருந்து தகவல் வர வரை… இங்க அந்த பெரிய தலை யாருன்னு தெரியுற வரை அமைதியா பொறுமையாத்தான் இருந்தாகனும்” என்றான்.

“இந்த பணத்தோட வாசனையே மூச்சு முட்டுது பாரி. சரியா ப்ரீத் பண்ண முடியல” என்ற பரிதியை வினோதமாக பார்த்த அவி,

“தினமும் கோடி கணக்கில் லாபம் பார்க்கிற ஆள் சொல்றதா இது?” எனக் கேட்டான்.

“நீ வேற ஏன்டா காமெடி பண்றன்னு கழுத்தை அறுத்துகிட்டு இருக்க… கொஞ்சம் அமைதியா இருடா” என்று கடிந்துக்கொண்டான் பரிதி.

“அண்ணா… மீ… உங்களை… ம்ப்ச்!”

“நீதான்டா… நீயே தான்… ஜஸ்ட் க்ளோஸ் யூர் மவுத்.”

“பொ**’ன்னு டீசண்ட்டா சொல்றீங்க… ம்ம்ம்… ம்ம்ம்ம்…”

“எங்கையாவது வாயை மூடுறானா பாரேன் பாரி.”

“விடுங்க பரிதிண்ணா… அவனே பயத்தை மறைக்க லொடலொடன்னுட்டு இருக்கான்” என்ற பாரி, “அவி உன் ஹூடி’ல் மொபைல் இருக்கு. எடுத்து கொடு” என்றான்.

“என்னாது?” என்று அதிர்ந்த அவி, “எப்படா போட்ட?” எனக் கேட்டான்.

“அவனுங்க பரிதிண்ணா மொபைல் வாங்கும்போதே போட்டுட்டேன். இது சத்யா மொபைல்” என்றான்.

“சத்யாவை மறந்தே போயிட்டேனே!” எங்கடா அவன்” என்ற அவி பாரிக்கு பின்னால் எட்டி பார்க்க… இரும்புத் தூணில் சாய்ந்தபடி உறங்கிக் கொண்டிருந்தான்.

“எப்படிடா இவனுக்குத் தூக்கம் வருது?”

“என்னை அசிங்கமா ஏதும் சொல்ல வச்சிடாத அவி, மொபைல் எடுடா” என்று பற்களை கடித்தான் பாரி.

“எடு… எடுன்னா… எப்படிடா?”

“ம்ப்ச்” என்ற பாரி, நொடியில் பின்பக்கமாக கட்டப்பட்ட இரு கைகளுக்கு நடுவில் குதித்து,கைகளை முன் கொண்டு வந்தான்.

“என்னடா ஜிம்னாஸ்டிக்லாம் பன்ற?”

“அடேய்… நீ கொஞ்சம் வாயை மூடுடா” என்று பரிதி கத்தியேவிட்டான்.

“அச்சோ அண்ணா… ஏன் இப்படி கத்துறீங்க? போச்சு இப்போ நாலஞ்சு பேரு ஓடி வரப்போறானுங்க” என்று அவி சொல்லி முடிக்குமுன் ஐந்தாறு தடியர்கள் நால்வரையும் சுற்றி வளைத்து வந்து நின்றனர்.

“யாரு கத்தினது?” ஹிந்தியில் ஒருவன் கேட்டிட…

“எனக்கு ஹிந்தி தெரியாதுங்க… ஆனால் ஹிந்தி படமெல்லாம் பார்ப்பேனுங்க. உங்க தலைவர் மிரான் படம் கூட நிறைய பார்த்திருக்கேனுங்க” என்று அவி படபடவென பயந்த குரலில் பதில் கூறினான்.

பரிதி மானசீகமாக தலையை தட்டிக்கொண்டான். தடியர்கள் ஓடி வந்த சத்தத்தில் எழுந்த சத்யா…

“இவன் பேசியே அறுக்கிறான்னு தான் தூங்கினேன். இன்னும் முடிக்கலையாடா இவன்” என நொந்து பாரியிடம் கேட்டான் சத்யா.

“ரொம்ப பேசுறான் இவன். போட்டுத் தள்ளிடலாம் டா!” ஒருவன் சொல்லிட மற்றொருவன் ஆமோதிக்க… அவி வயிற்றில் கிலி பிடித்தது.

“அச்சோ பாரி என்னடா இது… கொலை பண்றதை கேக் வெட்டுற மாதிரி அசால்ட்டா சொல்லிட்டு இருக்கானுங்க?” என்ற அவியிடம் அப்பட்டமான பயம்.

“அவி…” பாரி சத்தமிட்டதில் அவி கப்சிப்.

“இதை நீ முன்னாடியே செய்திருக்கலாம்!” பரிதி, சத்யா மட்டுமல்ல… தடியர்களிலும் ஒருவன் கூறினான்.

“இனி இங்க சவுண்ட் வந்துச்சு நாலு பேரையும் சுட்டுத் தள்ளிட்டு போயிட்டே இருப்போம்” என்று சுடுவதைப்போல் துப்பாக்கியை அவியின் நெற்றியில் வைத்து காண்பித்த ஒருவன் மற்றவர்களையும் கூட்டிக்கொண்டு பணம் எண்ணும் இடத்திற்கு நகர்ந்தனர்.

“ஊப்…” பாரி காற்றினை குவித்து ஊதினான்.

பரிதி அவ்விடத்தை சுற்றிப் பார்த்தான்.

“இந்த கட்டிடம் வெளியில் தான் பழுதான பாழடைஞ்சு தெரியுது. உள்ளே எப்படி மெயின்டெயின் பண்றானுங்க பாரு” என்று பரிதி சொல்ல…

“எவ்வளவு நேரம் பாரி… உன் ஆக்ஷன் சீன் நேரில் பார்த்து ரொம்ப நாளாச்சு” என்றான் சத்யா.

“ம்க்கும் இப்போ இந்த ஆக்ஷன் தான் ரொம்ப முக்கியம்” என்ற அவி, “எனக்கு வீட்டுக்கு போகணும். இவனுங்க ரொம்பத்தான் மிரட்டுறானுங்க. தெரிஞ்சிருந்தா என் பொண்டாட்டி கூடவே நான் போயிருப்பேன்” என்று அவன் மீண்டும் புலம்பத் துவங்கியதில், வேகமாக தன் கை கட்டினை உருவிய பாரி… அவியின் கழுத்தில் கை வைத்து வளைத்து அவனது ஹூடியில் கிடந்த அலைபேசியை கையில் எடுத்து, மீண்டும் கயிற்றினை தன் கைகளில் சுற்றிக்கொண்டவனாக தூணில் சாய்ந்து அமர்ந்தான்.

பாரி கழுத்தில் கையை வைத்ததும் அரண்டுவிட்ட அவி அடுத்து வாயினை திறக்கவே இல்லை.

“உன் நெம்பர் தமிழிடம் கொடுத்துட்டியே?” என்று சத்யா வினவ, “நியூ சிம் ஒன்னு ஆக்டிவேட் பண்ணி வச்சிருந்தேன்” என்ற பாரி, தன்னுடைய காவல்துறை நண்பனான மாலிக்கிற்கு தன்னை அடையாளப் படுத்திக்கொண்டு சிறு குறிப்பாக தட்டச்சு செய்து, லைவ் லொகேஷனையும் அனுப்பி வைத்தான்.

“ரொம்ப ரிஸ்க் எடுக்கிறோம் பாரி” என்று சத்யா சொல்ல… “உன்னோட ட்ரெயினிங் பீரியடில் பழக்கமான ஃபிரண்ட்… இப்பவும் இத்தனை வருஷத்துக்கு அப்புறமும் பழைய மாதிரியே இருப்பான்னு எப்படி நம்புற?” எனக் கேட்டான் பரிதி.

பாரி பதில் சொல்லாமல் இருக்க…

“இவ்வளவு பணத்தை ஒரே இடத்தில் இப்படி குவித்து வைத்து எண்ணிட்டு இருக்கானுவ அப்படின்னா, இந்த மும்பை போலீஸ், அரசியல்வாதிங்க பங்கு இல்லாமலா? உன் பழைய ஃபிரண்டும் இவனுங்களுக்கு அடிமையா இருப்பவனா இருந்தால்?” என்று கேட்டான் அவி.

“உன்னை கொல்லப்போறேன் பாரு” என்ற பாரி, “எதையும் பாசிட்டிவ்வா நினைடா” என்றான்.

“ம்க்கும்… எப்படிடா நினைக்க முடியும்? அப்படியே கொஞ்சம் சுத்தி பாரு. எவ்வளவு பெரிய பிரச்சினைக்கு நடுவில் நின்னுட்டு இருக்கோம்ன்னு தெரியும்” என்றான் அவி.

“அவி…”

“அவன் விளையாட்டா பேசினாலும் சரியா பேசுறான் பாரி” என்று பரிதி சொல்ல…

“இதுதான் இருக்கும் ஒரே வழி. அவனுங்களை அரேஸ்ட் பண்ணனும் இல்லை அவனுங்க கையால் சாகனும்” என்றான் பாரி.

“என்னாது சாவணுமா?” என்று முட்டை கண்ணை உருட்டிய அவி, “உன்னை நம்பி வந்த என் உயிருக்கு நீதான் பொறுப்பு. ஒழுங்கா என்னை என் பொண்டாட்டி கையில் ஒப்படைச்சிட்டு நீ அவனுங்க கையால் செத்துக்கோ. உனக்காவது நாட்டுக்காக உயிர் கொடுத்தன்னு அரசாங்கம் மெடல் கொடுக்கும். எனக்கு அஞ்சு பைசா மிட்டாய் கூட கொடுக்கமாட்டாங்க. நானெல்லாம் செத்தா தூக்கிப்போட்டு போயிட்டே இருப்பாங்க” என்ற அவி விளையாட்டுக்கு பேசினாலும், உண்மையில் அவனிடம் உயிர் பயம் இருந்தது.

மரணத்துக்கு அஞ்சும் அவி இன்னும் சிறிது நேரத்தில் அந்த உயிரையே நண்பனுக்காக துச்சமாக எண்ணி சாக துணிந்தான் என்பதே உண்மை.

“அவி ப்ளீஸ்…” என்ற பாரி,

சத்யாவிடம் அலைபேசியை கொடுத்து,

“இதை வைத்து உன்னால் என்ன செய்ய முடியுமோ செய். எனக்கு சாய் அண்ட் சிவராஜ் ஆக்டிவிட்டிஸ் பைண்ட் பண்ணி சொல்லு” என்றான்.

“எதுக்கு பாரி… அவனே இப்போ இங்க வரத்தான போறான்” என்ற சத்யா, “உன் பிரண்ட் கிட்ட இருந்து மெசேஜ்” என்றான்.

“என்ன அனுப்பியிருக்கான்?”

“உன்னை யாருன்னே தெரியாதுன்னு சொல்லியிருக்கான். அத்தோட, இந்த மாதிரி ரூமர்’லாம் வேறெங்கும் த்ரெட்னிங் பண்ணுங்கன்னு அனுப்பியிருக்கான்” என்றான் சத்யா.

“இருந்த ஒரு வழியும் போச்சா?” பரிதி சலிப்பாக சொல்லிட…

பாரி மெலிதாக சிரித்துக்கொண்டான்.

“அவன் அவன் ஆறடிக்கு துப்பாக்கி வச்சுக்கிட்டு சுத்திட்டு இருக்கானுங்க. இப்போகூட உனக்கெப்படிடா சிரிப்பு வருது?” என்ற அவி, “முழுசா வீடு போய் சேருவோமா?” எனக் கேட்டான்.

“என் உயிரே போனாலும் உன்னை மட்டுமாவது கொண்டு போய் சேர்த்திடுறேன் போதுமா?” என்ற பாரி,

சத்யாவிடம் ஒரு நெம்பரை சொல்லி, “இதோட கரெண்ட் ஆக்டிவிட்டிஸ் நோட் பண்ணு?” என்றான்.

“யாரோடது?”

“எனக்கும் பூவுக்குமே மட்டுமான நெம்பர்” என்ற பாரி,

“மாலிக் லொகேஷன் செக் பண்ணு?” எனக் கூறினான்.

“ஒரே நேரத்தில் எம்புட்டு பேரை டா அவன் வாட்ச் பண்ணுவான். அவனுக்கு கொஞ்சம் கேப் விடு” என்ற அவியின் வாயினை மூட வைத்திருந்தான் சத்யா. தான் கண்டறிந்து சொல்லிய அடுத்தடுத்த தகவலில்.

“செம ஸ்பீட் தான்.” பரிதியே மெச்சிக்கொண்டான்.

“தமிழ் நம்ம வீட்டு ஸ்ட்ரீட் எண்டில் நிக்கிறாங்க… வேலு நாதன் நம்ம வீட்டுக்குள்ள போன கால் மணி நேரத்தில் சாய் நாதன் பின்னாடியே வந்திருக்கான். நடுவில் ஒருமுறை சிவராஜ், மிரானிடம் போனில் பேசியிருக்கான். சாய் வீட்டிலிருக்கும் ஒரு எண்ணிலிருந்து உன்னோட எண்ணுக்கு இப்போ ஐந்து நிமிடத்திற்கு முன்னால் ஒரு கால் போயிருக்கு. அநேகமா அது காவ்யா கூட ட்ரை பண்ணியிருக்கலாம். எப்படின்னா… இப்போ ரெண்டு நாதனுமே அங்க இல்லை. சோ, காவ்யா தப்பிக்க முயற்சிக்கலாம்” என்றான்.

“ம்ம்ம்…” பாரி தலையாட்டிக் கேட்டுக்கொள்ள….

“ஊப்…” அவி இருபக்கமும் தலையை ஆட்டி விழி விரித்தான்.

“ஒத்த மொபைலை கையில் வச்சிகிட்டு பல பேரோட நடவடிக்கையை இருந்த இடத்திலிருந்தே சொல்லிட்டியேடா” என்று பரிதி வியந்து கூறினான்.

அந்நேரம் அவ்விடமே பரபரப்பாகியது.

மிரான் உள்ளே வந்து கொண்டிருந்தான். அவனுடன் மிக நெருக்கத்தில் பாரியின் நண்பன் மாலிக்.

“நினைச்சேன்…” பாரியிடம் விஷமப் புன்னகை.

பாரி சிறிது நேரத்திற்கு முன்பு யாருக்கு தன் நண்பனென தகவல் அனுப்பினானோ அந்த மாலிக், மிரானுடன் உள்ளே வர, பாரியிடம் அர்த்தமான வளைந்த புன்னகை.

‘இதை நான் எதிர்பார்த்தேன்.’

மாலிக்கின் பார்வை நால்வரின் மீதும் திரும்பிட, பாரியின் மீது அதீத அழுத்தத்தில் படிந்து மீண்டது.

“அவன் என்னடா உன்னை இம்புட்டு பாசமா பார்த்திட்டு போறான்?” அவி கேட்டிட, பல்வரிசை தெரிய சிரித்த பாரி…

“அவன் தான் மாலிக்” என்றான்.

“ஓ காட்…” என்று அவிக்கு மேலாக பரிதி அதிர்ந்தான்.

“என்ன பாரி சொல்ற? அப்போ நீ மெசேஜ் பண்ணதை மிரானிடம் அவன் சொல்லிட்டா?” என்ற பரிதி, “அங்க தமிழ், ஜென்னால் எவ்வளவு தூரம் சமாளிக்க முடியும் தெரியலையே!” என்றான்.

பாரியை தவிர்த்து மற்ற மூவர்களிடமும் அதீத கவலை. அவர்களுக்கு இங்கு மாட்டிக்கொண்டதோ, இல்லை இங்கிருந்து தப்பிக்க முடியாமல் போனால் என்ன ஆகுமோ என்கிற கவலை கொஞ்சமும் இல்லை. அங்கு மொத்த குடும்பமும் என்ன பாடுபடுகிறதோ என்ற கவலை தான்.

“ஏதும் செய் பாரி. சாய் அண்ட் தமிழ் ரெண்டு பேரோட சிக்னலுமே ஒரே புள்ளியில் தெரியுது” என்று மேலும் கலவரப்படுத்தினான் சத்யா.

“முதலில் வேலு அப்புறம் சாய்… தனித்தனியா வீட்டுக்கு போனாங்கன்னு சொன்னல?” என்று தாடையை நீவியபடி பாரி கேட்டிட, சத்யா ஆமென்று தலையசைத்தான்.

“அப்போ அவனுங்களை கண்டிப்பா வர வைத்தது பூவாகத்தான் இருக்கும். இங்கிருக்கும் வேலையில் கவனம் வைத்தால் போதும். அங்க பூ, ஜென் மேனேஜ் பண்ணிப்பாங்க” என்ற பாரியின் பார்வை எல்லாம் மாலிக் மீதுதான்.

மாலிக் முற்றிலும் பாரியை தவிர்த்தவனாக, யாரென்று தெரியாத பாவனையிலேயே நின்று கொண்டிருந்தான்.

“எவ்வளவு நேரம் டா இப்படியே உட்கார்ந்திருக்கிறது? அந்த சாய் கொடுத்த ஐந்து மணிநேரம் முடியப்போகுது” என்றான் அவி.

“நீ அமைதியா இருந்தாலே போதும்” என்ற பாரி, மிரானின் முகத்தில் தென்படவிருக்கும் பதற்றத்திற்காகக் காத்திருக்கத் தொடங்கினான். அவனை முழுதாக அவதானித்தபடி.

“அதிரடியான நேரத்தில் எப்படிடா உன்னால் இவ்வளவு பொறுமையா இருக்க முடியுது?” அருகிலிருந்த தூணிலே அவி முட்டிக்கொண்டான்.

“அது இரும்புத்தூண். இன்னொருவாட்டி இடிச்சன்னா மண்டை வீங்கிடும்” என்றான் பரிதி.

“இதுல இடிச்சே நான் சாவுறேன். என்னால துப்பாக்கி குண்டிலோ, அடி வாங்கியோலாம் சாக முடியாது” என்று அவி சொல்லிக்கொண்டிருக்க, அவர்கள் மூவரும் என்ன என்று உணரும் முன்பு அவியை தாண்டி எகிறி குதித்தவனாக, காற்றில் உடலை ஒரு சுழல் சுழற்றி, இடையில் சொருகி வைத்திருந்த துப்பாக்கியை எடுத்து மிரானின் நெற்றிப்பொட்டில் சுட்டிருந்தான் பாரி.

“அடேய்…” என்று எதிரொலித்த பல குரல்களுக்கு நடுவில் மாலிக்கை பார்த்து கண்ணடித்தான் பாரி.

இந்த நேரத்திலிருந்து இரண்டு மணி நேரத்திற்கு முன்பு…

பாரியின் குடும்பத்தை மிரட்டி வரலாமென வேலு நாதன் பாரியின் வீட்டிற்கு செல்ல… அவர்களின் அடியாட்கள் யாவரும் வீட்டிற்கு வெளியில் கேட்டிற்கு உள்ளே இருக்கும் தோட்டத்தில் தான் காவலுக்கு சுற்றிக் கொண்டிருந்தனர்.

வீட்டிற்குள் இருக்கும் அனைவருக்கும் ஒருவித பயம். வீட்டிலே இப்படி சிறை பிடித்து வைத்திருக்கிறார்கள் என்று.

தில்லையும், தீபனும் என்ன செய்வதென்று தடுமாறிட, அனைத்துவித தொடர்பு சாதனங்களும் இயக்கிட முடியாதபடி ஜாமர் பொறுத்தியிருந்தனர்.

“நம்ம மூச்சுக்கூட அவனுங்க அனுமதி இல்லாம வெளியில் போகாது போலிருக்கே மாமா.” தீபன் ஆயசாமாக தலையை பிடித்துக்கொண்டு அமர,

ஆர்னா அவர்களின் அருகில் வந்தாள்.

“என்னடா சின்னு.” பேத்தியை தன் மடியில் நிறுத்திக்கொண்ட தில்லை கேட்டார்.

“நான் யாருக்கும் தெரியாம வெளிய போகட்டுமா தாத்தா?”

தில்லையும் தீபனும் ஒருவருக்கொருவர் அர்த்தமாக பார்த்தனர்.

“வீட்டை சுத்தி ஆளுங்க இருக்காங்கடா. உன்னால போக முடியாது” என்ற தில்லையின் பேச்சினை மறுத்த சின்னு…

“என்னால முடியும் தாத்தா. மறந்துட்டிங்களா? கிச்சன் அண்டர் கிரவுண்ட் வே. ஒருமுறை மினிஸ்டர் கேஸ் ஒண்ணுல நம்மை இங்கவே கடத்தி வச்சிருந்தப்போ, பாரிப்பா உள்ள வந்தாரே!” என்று எப்போதோ நடந்த ஒன்றை நினைவு கூர்ந்தாள்.

“ஹே… இதை எப்படி நான் மறந்தேன்” என்று நெற்றியை நீவிக்கொண்ட தில்லை…

“அது அமோஸ் கேஸ்க்கு பிறகு அண்டர் கிரவுண்டில் ஒரு வழி பாரி தான் உருவாக்கினான் தீபன். ரொம்ப வருஷமா அதுக்கான உபயோகம் இல்லமா போனதால, அந்த நினைவே இல்லை” என்றார் தில்லை.

“அப்போ நான் போறேன் மாமா.” தீபன் குடும்பத்திற்காக ரிஸ்க் எடுப்பதற்கு தயாராகினான்.

தில்லையின் கண் முன் கருவுற்றிருக்கும் தீபனின் மனைவி லீயும், அவர்களது இரட்டையர்களான மிதுன், மித்ராவும் தெரிய தில்லை மறுத்துவிட்டார்.

தில்லை வாழ்ந்து முடித்துவிட்டார். உலகத்தின் அனைத்து உணர்வுகளையும் அனுபவித்துவிட்டார். இனி அவர் பார்த்து ரசிக்க… மனம் கனத்து சோகம் கொள்ள புதிதாய் எதுவுமில்லை. முத்தாக பேர பிள்ளைகளையும் கொஞ்சி தூக்கி மகிழ்ந்தாயிற்று. தனக்கு எதுவொன்றென்றாலும் கவலையில்லை என எண்ணியவர்,

“நான் போறேன்” என்றிட, அவரின் எண்ணம் சிறியவளான சின்னுவிற்கே புரிந்தது.

“அது சரி வராது தாத்தா” என்றவள், “தடியர்களில் யாரும் உள்ள வந்தா, இத்தனை பிள்ளைகளில் நான் மட்டும் இல்லாது இருப்பது தெரிய வாய்ப்பில்லை. இதுவே நீங்களோ, தீபன் மாமாவோ இல்லாம இருந்தா ஈசியா கண்டுபிடிக்க வாய்ப்பு அதிகம். அதனால நான் போறது தான் நல்லது” என்றாள்.

சந்தர்ப்பமும், சூழலும் தான் தங்களின் கண்களுக்கு குழந்தையாக தெரியும் பிள்ளைகள் எவ்வளவு வளர்ந்துவிட்டார்கள் என்பதை நமக்கு உணர்த்தும்.

பதினைந்து வயது பிள்ளை. இன்று தான் அவளின் வயதிற்கு ஏற்ற உயரத்தில் அவர்களின் கண்களுக்குத் தெரிந்தாள்.

“உன்னை தனியா அனுப்பிட்டு… முடியாதும்மா” என்றார் தில்லை.

“போகட்டும் மாமா!” திடீரென கேட்ட இளாவின் குரலில், அவள் சொன்ன வார்த்தை அதிர்வை அளித்தது.

“இளா…”

“அவள் பாரியோட அதிரடி வளர்ப்பு மாமா. நாம இத்தனை பேர் அடுத்து என்னன்னு தெரியாம உட்கார்ந்திருக்கும் போது… அவளுக்காவது ஏதும் செய்யனுன்னு தோணுச்சே… செய்யட்டும்” என்றாள்.

பிள்ளைகள் விடயத்தில் இளா அத்தனை மென்மை. எளிதில் அவர்களுக்குத் தவறாக ஏதும் நடக்க அனுமதித்திடமாட்டாள். இன்று அவளே சின்னுவின் செயலை அனுமதித்திட சிறு அதிர்வு அவரிடம்.

“என்னால முடியும் தாத்தா. நம்புங்க” என்ற சின்னு,

“நம்மை அரேஸ்ட் பண்ணி வைத்திருப்பதை, எப்படியும் சித்தாவிடம் அவரை கண்ட்ரோல் பண்ண… அட்லீஸ்ட் பயப்பட வைக்கைவாவது சொல்லியிருப்பாங்க. நமக்கு இப்படின்னு தெரிந்த அடுத்த செக் சித்து நம்மளை சேவ் பண்ண எதாவது பிளான் பண்ணியிருப்பாங்க. அதுக்கு நம்ம சைட் இருந்து இன்ஃபர்மேஷன் போகணும். நான் போறது தான் சரி” என்றாள்.

சின்னு நன்கு படிக்கும் பெண் என்று தெரியும்… சூழ்நிலைக்கு ஏற்றவாறு இத்தனை யோசிக்கும் திறன் பெற்றவள் என்று இன்று தான் தெரியும். இளா ஆச்சரியமாக பார்த்தாள். தன் மகளை.

“அவனுங்க எப்படியும் மொபைல் எல்லாம் வாங்கி வச்சிருப்பாங்களே சின்னு… நீ எப்படி ரீச் பண்ணுவ?” எனக் கேட்டான் தீபன்.

“பாரிப்பாவுக்கும், சித்திம்மாவுக்கும் மட்டும் ஒரு நெம்பர் இருக்கு. சித்தா எனக்கு சொல்லியிருக்காங்க. நினைவிருக்கு” என்றாள்.

“எங்ககிட்ட அப்படி எதுவும் பாரி நெம்பர் கொடுத்தது இல்லையேடா?” தில்லை ஆராய்வாக வினவினார்.

“என்னை அப்போ அடிக்கடி கடத்தும்போது கொடுத்தாங்க தாத்தா. இந்த நெம்பர் உன்னைத்தவிர யாருக்கும் தெரியக்கூடாது சொன்னாங்க சித்தப்பா” என்றாள்.

“பொண்ணு மேல மட்டும் தனிப்பாசம் தான்” என்ற இளா, “நான் அனுப்பி வச்சிட்டு வரேன் மாமா. அத்தை கேட்டா சமாளிங்க” என்று இளா சின்னுவைக் கூட்டிக்கொண்டு ரகசிய வழி இருக்கும் சமயலறைக்குள் செல்லும்போது தான் வேலு நாதன் உள்ளே வந்தார்.

சமையலறையில் இருக்கும் இரு பக்க கதவு கொண்ட பெரிய குளிர்சாதனப்பெட்டிக்கு பின்னால் அவ்வழி இருந்தது.

இளா தைரியமாக சின்னுவை அனுப்பி வைக்க முடிவு செய்திட்டாள். ஆனால் தாயாக உள்ளுக்குள் சிறு நடுக்கம் இருக்கத்தான் செய்தது.

மகளை இறுக அணைத்து, நெற்றியில் இதழ் பதித்த இளா…

“வெளிய போயிட்டன்னா… இங்க திரும்ப வர முயற்சிக்காத சின்னு” என்று அனுப்பி வைத்தாள்.

சொந்த வீடு போல் அதிகாரமாக உள்ளே வந்து கூடத்து நீள்விருக்கையில் கால் மேல் காலிட்டு சட்டமாக அமர்ந்த வேலுநாதன்…

“அப்புறம் தில்லை… உன்னை போட்டுத்தள்ளிடலாம் இருக்கேன்” என்று சிரித்துக்கொண்டே சொல்ல…

தில்லையிடம் வளைந்த சிரிப்பு.

“பயமில்லையா?”

தில்லை சாதாரணமாக தோள் குலுக்கினார்.

“போலீஸ்காரன் அப்பன்ல… அதான் பயமில்லை. உன் பேரனை கொல்லுறேன். அப்போ பயம் வரும்ல?” என்றான். அங்கு பார்வதி, நதியாவுடன் அமர்ந்திருந்த பிள்ளைகளை பார்த்தவாறு.

“உங்க பூச்சாண்டிக்கு பயப்படும் ஆளில்லை நாங்க.” ஆரிஷ் துள்ளிக்கொண்டு முன் வந்தான்.

“யாருக்கு பயம் வரனும்? நீங்க தான் பயத்துல இருக்கீங்க. அது நீங்க எங்களை ஹவுஸ் அரேஸ்ட் செய்து வைத்திருப்பதிலே தெரியுது” என்றான்.

“சவுண்ட் அதிகமா இருக்கே!” என்ற வேலு, “நீதான் ரெண்டு போலீஸ் பெத்தெடுத்த ரத்தினமா? அதேன் இவ்வளவு தைரியம்” என்றவர், “ஆள் குறையிற மாதிரி தெரியுது” என்க,

“பெரியவங்களை அப்படி பேசக்கூடாது லட்டு குட்டி” என்று சின்னுவை அனுப்பி வைத்துவிட்டு வந்த இளா, வேலுவிற்கு குடிக்க பழச்சாறு கொடுத்தாள்.

“எதிரியா இருந்தாலும் கவனிக்கும் தமிழர் பண்பாடு… போலீஸ்காரன் குடும்பம்ல… முறையா பாலோவ் பண்றீங்க” என்று எடுத்துக்கொண்ட வேலு ஒரே மூச்சில் குடித்து முடித்தார்.

“உப்பிட்டவங்களுக்கு துரோகம் செய்யக்கூடாதுல்ல” என்ற வேலு, “ஆனால் பாரு நீ இதுல சர்க்கரை தானே கலந்திருப்ப?” என்று பெரிய ஜோக் சொல்லிவிட்டதுபோல் வெடித்து சிரிக்க…

“சர்க்கரையோட கொஞ்சமா பாய்சன் மட்டும் தான் எக்ஸ்ட்ரா கலந்தேன்” என்று அவரின் தலையில் பெரிய இடியை சத்தமே இல்லாமல் இறக்கினாள் இளா.

“சூப்பர் ம்மா” என்று ஆரிஷ் கை தட்டி குதித்திட…

“ஹேய்” என்ற கத்தலோடு வேலு நெஞ்சை பிடித்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்த இருக்கையிலே சரிந்தார்.

அவருக்கு நெஞ்செல்லாம் வலித்தது. தொண்டை எரிவதைப்போல் உணர்ந்தார்.

“அய்யோ இது கொலைகார குடும்பம் போலவே” என்று அலறினார். அவரது ஆட்கள் யாவரும் வெளியில் சுற்றிக்கொண்டிருக்க… மூடிய கதவினால் இவரின் கத்தல் யாருக்கும் கேட்கவில்லை.

பார்வதி மட்டுமல்ல மற்ற அனைவருமே இளாவை அரண்டு பார்த்தனர்.

அவள் வேலுவை பயம் காட்டுவதற்காக பொய் சொல்லுவதாக நினைத்தனர். ஆனால் வேலு உண்மையாகவே மார்பை பிடித்துக்கொண்டு சரிய… இளா இப்படி செய்யும் ஆளில்லையே என்று விழித்தனர்.

“உன்கிட்ட இருந்து தப்பிக்க நாங்க எதுவும் யோசிக்க மாட்டோமா? எங்களை கடத்தி வச்சிருக்கவன உபசரிக்கிற அளவுக்கு நாங்க நல்லவங்கன்னு நினைச்சிட்டியா? இன்னும் பத்தே நிமிஷம் இப்படி கத்திக்கிட்டே செத்துப்போயிடு” என்று வில்லி போல் சிரித்தாள் இளா.

இளாவின் புதிய தோற்றம். அவளின் குடும்பத்தினரே இன்று தான் காண்கின்றனர்.