தூவானப் பயணம் 12

தூவானப் பயணம் 12

சென்னை செல்லும் விமானத்தில் அமர்ந்திருந்த பூவின் முகம் அத்தனை பதற்றத்திலும், பயத்திலும் இருந்தது. பாரி குறித்தான பயம் அது. வெகுவாக முயன்று தான் தன்னை திடமாகக் காட்டிக்கொண்டாள்.

பாரி இத்தனை மெனக்கெடல் செய்து இவ்வளவு தூரம் வந்திருக்கிறான் என்றால் எவ்வளவு முக்கியமான குற்றமாக இருக்குமென்று இக்கணம் தான் அவளால் சிந்திக்க முடிந்தது.

அதுவும் பாரி கோபமாக பார்த்த ஒற்றை பார்வை அவளின் உயிரை சில்லிட வைத்திருந்தது.

அவளை அதிர்ந்து கூட பார்த்திராதவன், பார்வையாலே வலிக்க அடித்திருந்தான். அவளுக்கு அப்படித்தான் இருந்தது.

‘சாரி வேந்தா!’

வேண்டாம் சிக்கலாகுமென்று இந்த பயணம் தொடங்குவதற்கு முன்பு எவ்வளவு சொல்லியிருப்பான். அத்தனையையும் காதில் வங்காதவளாக அல்லவா அடம் பிடித்து, தனக்கு துணையாக மற்றவர்களையும் கிளம்ப வைத்து வந்திருந்தாள். வந்தது எத்தனை பெரும் தவறென்று புரிந்த நொடி முதல் பாரியிடம் மனதோடு ஆயிரம் மன்னிப்புக்களை கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறாள்.

தன்னுடைய எண்ணை வைத்துதான் ட்ராப் செய்கிறார்கள் என்று பாரி தனது அலைபேசியை பூவிடம் கொடுத்திருந்தான். அத்தோடு அவன் சென்னை வருகிறான் என்பது சாய்க்கு தெரிய வேண்டுமே! இதில் சாய் கணக்கிட்டபடி இல்லாது முன்னதாகவே தாங்கள் வருவது தெரிந்துவிடுமென நினைத்தாலும், பாரிக்கு வேறு வழியில்லை. இதனை செய்து தான் ஆக வேண்டும். பாரியை பொறுத்தமட்டில், தான் மும்பையில் இல்லை என்று சாய்’யினை நம்ப வைத்திட வேண்டும்.

“டோன்ட் ஒர்ரி தமிழ். பாரி பார்த்துப்பான்.” சொல்லி கையில் அழுத்தம் கொடுத்த ஜென்னை பார்த்து சிரிக்க முடியாது இதழ் விரித்த பூ, கண்களை மூடி ஜென்னின் தோளில் சாய்ந்து கொண்டாள்.

சென்னை சென்று என்ன செய்திட வேண்டுமென்று மனதில் நினைத்தவளாக பல யோசனைகளுக்கு நடுவில் வானில் பறந்து கொண்டிருந்தாள் பூ.

ஆறடிக்கும் உயரமாக ஒருவன் அறைக்குள் நுழைந்ததும், இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த அவி, பரிதியின் பின்னால் ஒளிந்தான்.

என்ன தான் பாரியின் மீது அதீத நம்பிக்கை இருந்தாலும், அவனால் ஏனோ மனதில் தோன்றும் பயத்தை தடுக்க முடியவில்லை. அது அன்று பாரியுடன் மேலும் இரு கொலைகளை பார்த்ததால் கூட இருக்கலாம்.

அன்று பாரி பெங்களூரில், சிவராஜ் பின்னால் செல்ல, சத்யா மட்டும் அறையிலிருந்து திரும்பி வருவதை கண்ட அவி தாங்கள் இருந்த தளத்திலிருந்து கீழே எட்டிப்பார்க்க, பாரி கீழே சிவராஜ்ஜின் காரினை தொடர்ந்து செல்வது தெரிந்தது.

பாரி தனியாக சென்று எதிலும் மாட்டிக்கொள்ளக் கூடாதென, அவி பாரியை தொடர்ந்து சென்றான்.

சிவராஜ் தனது விருந்தினர் மாளிகைக்குச் செல்ல… பாரி பதுங்கி பதுங்கி உள் நுழைந்திட, பாரிக்கே தெரியாது அவி அவனை பின்பற்றினான்.

சிவராஜ் தான் கையோடு வைத்திருந்த பெட்டியை அங்கிருந்தவரிடம் கொடுத்ததோடு, அவர்களை பின் தொடர்ந்து செல்ல வேறொரு ஆளை அனுப்பி வைத்தான்.

இப்போது பாரியும், அவியும் அந்த ஒருவனை தொடர்ந்து செல்ல, சிவராஜ் முதலில் அனுப்பிய இருவர் வேறொருவனிடம் பெட்டியை கைமாற்றிட… அடுத்த கணம் அவ்விருவரையும் அந்த ஒருவன் சுட்டிருந்தான்.

பணமும், கொலையும் இதில் சாதரணமாக விளையாடுவது பாரிக்கு புரிந்தது.

நடக்கும் எதையும் தடுக்க முடியாது… மீறி தடுக்க நினைத்து ஒரு அடி வைத்தாலும், இதனின் இறுதி புள்ளியை தொட முடியாது. தீவிரமாக அலசி ஆராய்ந்த பின்னரே, தன்னை அதுவாக இட்டுச் செல்லும் பாதையில் பாரி பயணிக்கத் துவங்கியிருந்தான்.

கொலைகளை பார்த்து அதிர்ந்த அவிக்கு, தாங்கள் உடன் வந்து பாரிக்கு தங்களை காக்கும் பொறுப்பின் சுமையை அதிகரித்துவிட்டோம் என்பது புரிந்தது.

இருப்பினும் கண் முன்னே நடந்த கொலைகள் பாரிக்கு ஏதும் நேர்ந்திடுமோ எனும் பயத்தை தோற்றுவிக்க… பல காரணங்கள் மறுப்பாகத் தெரிவித்து பூ, ஜென்னுடன் செல்லாது பாரியுடனே இருந்து கொண்டான்.

நண்பனுக்காக துணை நிற்க வேண்டுமென நினைத்தாலும், பயம் மட்டும் நீங்கவில்லை.

“இருட்டில் கூட என்னை பார்த்து பயமா?” எனக்கேட்ட ஆறடி மனிதன், பரிதி மற்றும் அவிக்கு முன்னிருந்த இருக்கையில் கால் மேல் காலிட்டு அமர்ந்தான்.

“யாருடா பாரி இது?” பால்கனி மறைவிலிருந்த சத்யா பாரியிடம் வினவினான்.

இருளில் அனைவருமே வரிவடிவமாகத்தான் தெரிந்தனர்.

“மே பி லைட் ஆன் பண்ணா தெரியும்” என்று பாரி சொல்ல…

“ஆன் பண்ணிட்டேன். இப்போ தெரியுறனா?” எனக் கேட்டிருந்தான் ஆறடி மனிதன். பாரியிருந்த திசையை நோக்கி.

“பாலிவுட் ஆக்டர் மிரான் கான்.” அவி மெல்ல முணுமுணுத்தான்.

“என் மூவி பார்ப்பீங்க போல” என்று மிரான் கேட்டிட…

“நல்லது செய்யுறது. தன்னுடைய பணத்தை எடுத்து மக்களுக்கு தர்மம் செய்வது எல்லாம் படத்தில் தான் போல. நிஜத்தில் மக்களின் பணத்தை கொள்ளையடித்து பதுக்குவது” என்று சொல்லிக்கொண்டே பாரி அவன் முன் வந்து நின்றான்.

“குட் ஜோக்” என்று அந்த அறை அதிர சிரித்த மிரான், “என்னோட உழைப்பில் வந்த பணம்” என்றான்.

“மக்கள் தியேட்டர் வந்து படம் பார்க்கலன்னா உனக்கெங்கிருந்து பணம் வரும்?” என்று கேட்ட பாரி, “ஒழுங்கா வரி கணக்கு கட்டாமல் பதுக்குவது மக்கள் பணம் தானே! வரி செலுத்தும் தொகை மக்கள் பணிக்கு பயன்படுத்தப்படுகிறது. உன்னை மாதிரி பதுக்கி வைத்தால் எப்படி மக்கள் பணம் மக்களை போய் சேரும். ஒருவேளை சாப்பாட்டிற்கு வருந்தி நின்றிருந்தாதான உன்னை மாதிரி ஆளுங்களுக்கு கொடுத்து உதவும் பழக்கம் தெரிந்திருக்கும்” என்று தன்னுடைய ஒட்டு மொத்த ஆதங்கத்தையும் கொட்டியிருந்தான் பாரி.

“சூப்பர் டயலாக். நல்லாவே டெலிவர் பன்ற மேன் நீ! சான்ஸ் வாங்கித்தரேன். படம் நடிக்கிறியா?” என்று மிரான் கேட்டதில் பாரி அடக்கி வைத்திருந்த கோபம் கரை உடைத்தது.

கை முஷ்டி இறுக நின்றான்.

“நீ படத்தில் போடும் வேடத்தில் தான் ஹீரோ. பாரி மக்களை காக்கும் நிஜ ஹீரோ” என்றான் அவி.

“இருக்கட்டுமே! ரெண்டுமே பணம் சம்பாதிக்கத்தான” என்ற மிரான், “அந்த சாய்’யை வேணுன்னா நீ ஏமாற்றலாம். என்னை இல்லை” என்றவன் கையினை தட்ட பத்து பேர் திபதிபுவென அந்த அறைக்குள் புகுந்தனர்.

“அந்த கப்போர்டில் பெட்டி இருக்கு. எடுத்துட்டு வாங்கடா” என்றவன், “இவங்களை நம்ம இடத்துக்கு கூட்டிட்டு வந்துடுங்க” என்று வெளியேறினான்.

“போறான் பாரி. ஏதும் பண்ணுடா!” சத்யா அசையாது உருத்து பார்த்தபடி நின்றிருந்த பாரியை உலுக்கினான்.

“இப்போ அமைதியா அவன் பின்னால் போறதுதான் சரி” என்ற பாரி, தடியர்களின் இழுப்பிற்கு வளைந்து கொடுத்தான்.

“பாரி என்ன தின்க் பன்ற நீ?”

“பெரிய தலை எதுன்னு பார்க்கணும் பரிதிண்ணா” என்றான் பாரி.

“இந்த மிரானே பெரிய ஆளு தான். இவன் சொத்து மதிப்பு பல நூறு கோடி வருமே. இவனுக்கும் மேல ஒருத்தனா?” என்று அதிர்ந்து கேட்டான் பரிதி.

தடியர்கள் ஏற்றிச்சென்ற வேனில் கைகள் கட்டப்பட்ட நிலையில் தங்களுக்குள் மெல்ல முணுமுணுத்தபடி பேசினர்.

“என்னோட கெஸ் கரெக்ட் அப்படின்னா சாய் கொலை செய்த வழக்கு தெரியும்ல. அவன் கொலை பண்ண மெல்வினாவோட அப்பா தான் அந்த பெரிய தலை” என்றான் பாரி.

“என்னடா சொல்ற?” சத்யா அதிர்ந்தான்.

“பெத்த பொண்ணை கொன்னவனோடவா பிஸ்னெஸ் டீல் வச்சிட்டு இருக்கான் அவன்” என்று கேட்டான் அவி.

“உனக்கு அமிர்தா நினைவில்லையா அவி. அவளை கொன்னதே அவளோட அப்பா ராயப்பன் தான! எதுக்காக? பணம், பதவி, சொத்துக்காகத்தான! இங்கும் பணம் தான் காரணம்” என்றான் பாரி.

“எங்களுக்கு சுத்தமா புரியல” என்று மூவரும் ஒருசேரக் கூறினர்.

ஆரம்பத்திலிருந்தே இவ்வழக்கில் பாரியுடன் இருக்கும் சத்யாவுக்குமே இதன் முழுமை தெரியவில்லை.

“இது ஹவாலா தொடர்புடையது.” பாரி சொல்ல இது மட்டுமே தனக்குத் தெரியும் என்பதைப்போல் பார்த்தான் சத்யா.

“ஹவாலா…” என்று அவி இழுக்க…

“ஸ்விட்ஸ் பேங்கில் பணம் பதுக்கி வைக்கிறது” என்றான் பரிதி.

“எக்ஸ்சாக்ட்லி!” பாரி சொல்லிட,

“என்னண்ணா பிஸ்னெஸ் லாபம் எல்லாம் நீங்களும் அங்க தான் மறைச்சு வச்சிருக்கிங்களா?” என்று அவி பரிதியிடம் கேட்க,

“ஆமாம்டா… உன் லாக்கருக்கு பக்கத்து லாக்கர் தான் என்னோடது” என்று முறைத்தான் பரிதி.

“அச்சோ பரிதிண்ணா… போலீஸ் முன்னாடியே வாக்கு மூலம் கொடுத்திட்டிங்களே” என்று அவி பொய்யாய் அதிர்வை காட்டிட…

“இதோட சீரியஸ்னெஸ் தெரியாம விளையாடுற அவி நீ” என்றான் சத்யா.

“அப்படியென்ன சீரியஸ் இதுல?” அப்பவும் அவி அலட்சியமாகத்தான் கேட்டான்.

“ஹவாலா பணம் என்பது வரிக்கு பயந்து உண்மை பண மதிப்பை மறைத்து போலி கணக்கை காண்பித்து… கணக்கில் வராத பணத்தை ஸ்விட்ஸ் வங்கியில் வேறொருவர் பெயரில் பத்திரப்படுத்தி வைப்பது. இப்படி வைக்கும் பணங்கள் ஹவாலாதாரர்கள்… அதாவது இடைதரகர்கள், அவர்கள் மூலமாக ஸ்விட்ஸ் வங்கிக்கு பரிமாற்றம் செய்யப்படுது. இது அவங்க மேலுள்ள நம்பிக்கையின் பெயரில் மட்டுமே பண பரிமாற்றம் மேற்கொள்ளப்படுது. இதற்கான முறையான காகித பதிவுகள் எதுவும் கிடையாது. ஒருவேளை பணத்தினை போடும் நபர் இறந்துவிட்டால், அந்த பணம் அவ்வளவு தான். அவர்களின் வாரிசுகள் அது தங்களின் பணமென்று சொல்லிக்கொள்ளக்கூட முடியாது. முறையான கணக்குகள் கிடையாதே! அப்படி மீறி சொந்தம் கொண்டாடினால், முறையற்று பணத்தை பதுக்கி வைத்ததற்கு ஜெயிலுக்குத்தான் போகணும். இடைத்தரகர்கள் மீதான நம்பிக்கை அடிப்படையில் மட்டுமே இந்த முறை இயங்குது” என்று பாரி விளக்கமாக எடுத்துக் கூறினான்.

“வரி எய்ப்பு செய்து பதுக்கி வைப்பது, மொத்தமாக இழப்பதற்குத்தானா?” என்றான் அவி.

“ஆமாம் இதுல இடைத்தரகர்களா வேலை பார்ப்பவர்கள், உன்கிட்ட பணம் நாங்க வாங்கல சொல்லிட்டா அவ்வளவு தான்” என்றான் சத்யா.

“இப்படியெதுக்கு பணத்தை மொத்தமா சேர்த்து வைத்து ஏமாறனும். அதுக்கு ஒழுங்கா வரி கட்டி, நேர்மையா இருக்கலாமே?” என்றான் பரிதி.

“தங்கள் உழைப்பில் வரும் பணத்தை வரி என்கிற பெயரில் பாதிக்குமேல நாங்க ஏன் அரசாங்கத்துக்கு செலுத்தணுங்கிற எண்ணம் அவங்களுக்கு” என்ற பாரி, “இதில் நடுவில் ஈடுபடும் ஹவாலாதாரர்கள் அத்தனை நேர்மையாகவும், நாணயமாகவும் நடந்துக்குவாங்க. இல்லைன்னா அவங்க உயிருக்கு அவங்களே ஆப்பு வைத்து கொள்வதற்கு சமம். சாய்நாதன், வேலுநாதன் கூட ஹவாலா இடைத்தரகர்கள் தான். அவங்க மூலமா சிவராஜ், மிரான் போன்றவர்களின் பணம், கைமாற்றம் செய்து மெல்வினாவின் தந்தை மூலமா ஸ்விட்ஸ் வங்கியில் யாரோ ஒருவரின் பெயரில் சேமிக்கப்படுது” என்றான் பாரி.

“இதில் அவங்களுக்கிடையேயான நம்பிக்கை தான் மிக முக்கியமானது. வங்கியிலிருந்து எதற்கோ வெளியில் எடுக்கப்பட்ட பணம், மெல்வினாவின் கொலையால் மீண்டும் வங்கியில் வைக்க வேண்டிய கட்டாயம் அவங்களுக்கு. வழக்கமா இதில் நேரடியா இறங்கும் சாய், அவன் மீது கொலை வழக்கு இருப்பதால் ஊரை விட்டு வெளியில் செல்ல முடியாது என்பதால் புதிய ஆட்களை ஈடுபடுத்தி, அவங்க மூலமா விஷயம் வெளியில் தெரியக்கூடாது என்பதற்காக, வேலை முடிந்ததும் கொலையும் செஞ்சிடுறானுங்க” என்ற பாரி, “இப்போ நம்மகிட்ட இருக்கும் பணம், அவங்க பரிமாற்றம் செய்யவிருக்கும் பணம் எல்லாம் அரசாங்கத்துக்கு சேர வேண்டியது” என்றான்.

மூவரும் தங்கள் கையிலிருக்கும் பணத்தின் மதிப்பை அறிந்தே வியப்பைக் கட்டினர்.

“இவ்வளவு பணமும் முறையா அரசாங்க கஜானாவின் வைப்பு நிதியில் சேர்ந்தால், நம் நாட்டில் பசியால் ஒரு உயிர் கூட போகாதே” என்றான் பரிதி.

“அதற்காகத்தான் இந்த போராட்டம். நியாயமா இவை அரசாங்கத்திற்கு சேர வேண்டியது” என்றான் பாரி.

“பேசினது போதும். வந்தாச்சு. இறங்குங்க.” நால்வரையும் செயல்படாத தொழிற்சாலை ஒன்றிற்குள் இழுத்துச்சென்று பெரும் பெரும் இரும்பு தூணில் கட்டிப்போட்டனர்.

*************

“அவன் வரல போல?”

வேலு நாதன், சாய் நாதனிடம் கேட்டார்.

“அவனுக்கு குடும்பத்தைவிட வேலை ரொம்ப முக்கியம் போல” என்ற சாய்,

“அவன் வீட்டில் யாரையும் போட்டுடுடலாம்” என்றான்.

“அச்சோ வேணாம்.” அழைத்து வந்தது முதல் இப்போது தான் வாய் திறந்திருக்கிறாள் காவ்யா.

“பாருடா… உன் ஸ்விட்ச் அங்க இருக்குதாக்கும்” என்ற சாய், “அப்போ எனக்கு ஒரு கிஸ் பண்ணு. நான் அந்த போலீஸ் குடும்பத்தை எதுவும் செய்யமாட்டேன்” என்று காவ்யா அமர்ந்திருந்த இருக்கையின் இரு பக்கமும் கை குற்றி அவளின் முகத்திற்கு அருகே குனிந்து மோகமாகக் கேட்டிட, காவ்யா அருவருப்பாக முகம் திருப்பினாள்.

“திஸ் இஸ் டூ மச். சின்ன பையன் முன்னாடி என்ன பன்ற நீ?”

மருண்ட பார்வையுடன் பார்த்திருந்த அபியை திரும்பி பார்த்த சாய்,

“நாங்க இப்படியெல்லாம் செய்ததால் தான் நீயே வந்த. பதினைந்து வயசாகிருச்சுல உனக்கு?” என்று கொஞ்சமும் இங்கிதம் இன்றி பெற்ற மகனிடம் என்ன பேசுகிறோமென்ற எண்ணமின்றி கேட்டதோடு, “உனக்கு எல்லாம் தெரியுற வயசு தான? அதனால் தப்பில்லை” என்றான்.

“ம்மா…” அபியின் குரல் அழுகையில் வெளிவந்தது.

“ரொம்ப தப்பு பன்ற நீ?” காவ்யாவுக்கு மகனின் முன்பு இதெல்லாம் பேசுகிறானே என்று மனம் விம்மியது.

“இன்னும் தப்பு பண்ணவே இல்லடி. உன்னை தூக்கிட்டு போய்…” என்று நிறுத்திய சாய், “என்னென்னவோ பண்ணனும் தோணுது. ஆனால் நீ முரண்டு பிடிப்பியோன்னு கம்முன்னு இருக்கேன். மொத மாதிரி இப்போ என் கையில் அடங்கி குழைஞ்சி இருக்கமாட்டியே! உன்னை அடிச்சு அடக்க வேண்டாம் பார்க்கிறேன். அதுக்காகத்தான் கட்டுப்படுத்துகிட்டு இருக்கேன்” என்றான்.

அபிக்கு சாய் பேசுவது புரியவில்லை என்றாலும், அவனுக்கு தன் வயதுக்கு கேட்கக் கூடாதவற்றை கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறோம் என்று வேதனையாக இருந்தது. அத்தோடு காவ்யாவின் கண்ணில் வழியும் கண்ணீர் அவனுக்கு அழுகை வரவழைத்தது.

“பேசிட்டேன் சாய்… அந்த தில்லையை போட சொல்லியிருக்கேன்” என்று வேலு நாதன் வர,

“வேணாம்… வேணாம்… அப்பாவை ஒன்னும் பண்ணிடாதீங்க” என்று காவ்யா கரம் கூப்பி மன்றாடினாள்.

“என்ன பன்றது அந்த பெரிய போலீசு நான் சொன்னதை சரியா கேட்கலையே” என்ற சாய், “இப்போ அவனும் அங்க என் ஆளுங்கக்கிட்ட மாட்டிக்கிட்டான்” என்று சொன்னான்.

“பாரி அங்கிள் சூப்பர் மேன். அவரை உங்களால எதுவும் செய்ய முடியாது.” அபி ஒருவித திமிரோடு கூறினான்.

சத்தமிட்டு அவ்விடமே அதிர வெடி சிரிப்பு சிரித்தான் சாய்.

“அவனைப்பற்றி தெரிஞ்சிருக்க உனக்கு உன் அப்பனை பற்றி சரியா தெரியலையே” என்று சிரித்தவன்,

“நான் என்னவும் செய்வேன். ஒரு போன் கால் போட்டேன்னு வை, உன் சூப்பர் மேனை சுட்டுத் தள்ளிடுவாங்க” என்றான்.

“உங்களால முடியாது.” அபியின் கூற்றில் சாய்க்கு கோபம் வந்தது.

“அப்பா அந்த தில்லையை போட சொல்லுங்க. அப்போ தான் என் புள்ளைக்கு நான் எப்படிப்பட்ட ஆளுன்னு தெரியும்” என்றான்.

வேலு நாதன் அலைபேசியை கையில் எடுக்க…

“அய்யோ வேணாம்… வேணாம்… எதுவும் பண்ணிடாதீங்க” என்று காவ்யா அலறினாள்.

“அப்போ உன்னால எனக்கு ஒரு தேவை இருக்கே! அதை செய்யறன்னு சொல்லு, நான் விட்டுடுறேன்” என்றான் சாய். அப்பட்டமான மிரட்டல். வார்த்தையில் மட்டுமே! அவனது விழிகளில் தாபம். அதனை கரை உடைக்க, அவளை அடிபணிய வைத்திட முயன்றான்.

“என்ன… என்ன செய்யணும்?” திக்கித்திணறிக் கேட்டவளின், கன்னத்தில் தன் புறங்கை கொண்டு வருடியவன், அவளின் விலகளில், அவளது கன்னங்கள் இரண்டையும் ஒரு கையால் அழுந்த பற்றியவனாக,

தங்களுக்கு எதிரே இருக்கும் அறையை பார்வையால் சுட்டிக்காட்டி,

“போலாமா?” எனக் கேட்டான். மையலாக.

பெற்ற மகனின் முன்பு, கணவனாகவே இருந்தாலும்… உடலோடு மனமும் கூசிப்போனாள்.

அச்சம், மடம், நாணம் எல்லாம் பெண்களுக்கு மட்டும் தானா? ஆண்களுக்கு இல்லையா? இவ்விடயத்தில் அவர்கள் கண்ணியம் காக்க வேண்டாமா?

அருவருத்துப்போனாள்.

“என்னால முடியாது?”

“அப்போ என்னாலும் முடியாது. அந்த கிழவனை” என்ற சாய் நிறுத்தி…

“நீயா என்கிட்ட வரும்போது அதுவொரு போதைடி… அந்த மயக்கம் மெல்வினா கூடன்னு இல்லை, வேற யாரிடமும் கிடைக்கல. நானா எடுத்துக்கிட்டா எனக்கு வேண்டியது முழுசா கிடைக்காதே. அதுக்குத்தான் நீயா என் பக்கம் வரனும்ன்னு என்னென்னவோ செய்றேன். இறங்கி வர மாட்டேங்கிற” என்றதோடு,

“கிழவனை போட்டு என்னாகப்போகுதுப்பா. இன்னும் கொஞ்ச வருசத்தில் சாக வேண்டியவன் தான? அந்த வீட்டில் ஒரு பொடியன் இருப்பானே! அவன் பேரு…” என யோசித்தான்.

காவ்யா யாரை சொல்கிறான் என யூகித்து அதிர்ந்தாள்.

அபிக்கு அவனின் பேச்சே உடலை வெடவெடக்க வைத்தது.

“பேரா முக்கியம்? அந்த போலீஸ்காரன் பையனை போட சொல்லிடுங்க” என்றான். கொஞ்சமும் ஈரமின்று. நெஞ்சில் இரக்கமின்றி.

“ஆரிஷ்… ஆரிஷை எதுவும் செய்துடாதீங்க.” அபி இருக்கையை விட்டு எழுந்தவனாக பதறி கத்தினான்.

“அப்போ உன் அம்மாவை என்கூட வரசொல்லு.” மகனிடமே பேசக்கூடாததை பேசினான்.

“நீயெல்லாம் மனித மிருகத்திலும் சேர்த்திட முடியாத ஆள்” என்ற காவ்யா, “சதை திண்ணும் கழுகு கூட, செத்த மனித உடலைத்தான் தேடும். ஆனால் நீ” என்றவள் சாய் முகத்தில் உமிழ்நீரை துப்பினாள்.

வேலு நாதன் ஏய் என்று காவ்யாவை அடிக்க வர,

“அவளை வாயோட வாய் வைச்சு கிஸ் பண்ணியிருக்கேன். அப்போவெல்லாம் இது அமிர்தம் ப்பா. இப்போவும் தான். என் உதட்டில் கொடுக்காமல் வேஸ்ட் பண்ணிட்டாள்” என்று தந்தையிடமே கூச்சமின்றி கூறினான்.

வேலு நாதனும் சிரித்துக்கொண்டே,

“நீ ஜமாய் டா மகனே! நான் போலீஸ்காரன் வீட்டுக்கு போய் நிலவரம் என்னன்னு நேரிலே பார்த்துட்டு வர்றேன்” என்று சென்றார்.

“கொஞ்சம் கூட வெட்கமே இல்லையா உனக்கு?” எனக் கேட்ட காவ்யா, “நீ பெத்த மகன், உன்னை பெத்த தகப்பன் இவங்க முன்னாடி என்ன பேசணும் தெரியாது?” என்றாள்.

“இதிலென்ன இருக்கு?” என்று சாதரணமாகக் கேட்ட சாய், “இதையெல்லாம் என் அப்பா கடந்து வந்தவர்தான! அதுவும் இப்பவும் அவருக்கு இதில்லாம இரவு தீராது” கண்ணடித்துக் கூறியவன் “அப்புறம் இவன்” என்று அபியை சுட்டி, “இதெல்லாம் எதிர்காலத்தில் பழகனும்ல! அப்பனா என் மூலமாவே தெரிஞ்சிக்கட்டும்” என்றான்.

கைகள் கட்டப்பட்ட நிலையில் காவ்யாவால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. இல்லையென்றால் அவன் பேசும் பேச்சிற்கு ஒரு அறையாவது கொடுத்திருப்பாள். அவளால் முகத்தை மட்டுமே சுளிக்க முடிந்தது.

“இதையெல்லாம் நீ கேட்காத அபி. காது மூடிக்கோ” என்று அழுகையோடு மகனிடம் கூறினாள்.

எந்த தாய்க்கும் ஏற்படாத சூழல்.

தரையில் முட்டியிட்டு கதறினாள்.

“இப்போ எதுக்கு அழற? நான் உன் புருஷன் தானே! இதுக்கு முன்னாடி நாம இப்படி அந்தரங்கம் பேசியது இல்லையா?” எனக் கேட்டான்.

அப்போது பேசியதும், இப்போது பேசுவதும் ஒன்றா? அவளால் நினைக்க மட்டுமே முடிந்தது.

இப்படிப்பட்ட ஒருவனையா விழுந்து விழுந்து உயிரில் வைத்து காதலித்தோம் என்று எப்போதும் போல் அந்த நொடியும் நினைத்து வருந்தினாள்.

“உன்னை பதினைந்து வயது பையனுக்கு அம்மான்னு யாரும் சொல்லமாட்டாங்க. இப்பவும் அப்படி இருக்க” என்று காவ்யாவின் பின் கழுத்தில் கை வைத்தவன் அவளின் தலை வளைத்து உதட்டில் அழுந்த முத்தமிட்டான்.

கட்டப்பட்டிருக்கும் கைகளால் அவனை விலக்கக்கூட முடியாது திமிரியவளின் திமிரல்கள் யாவும் வீணாகியது.

“டேய் என் அம்மாவை விடுடா!” அபியின் அடிகளை எல்லாம் அனாயசமாக தடுத்திருந்தான். ஒரு தள்ளில் அவனை கீழே விழ வைத்திருந்தான்.

எவ்வளவோ போராடியும் காவ்யாவால் அவனது பிடியிலிருந்து விலக முடியவில்லை.

இதழ் சுவையில் உப்பின் சுவை உணர்ந்தவன், அது அவளின் குருதியின் சுவை என்பது உணர்ந்த பின்னரே விடுவித்தான்.

“எதுக்கு இப்படி என்னை ஏத்தி விட்டு குளிர் காயுற? உனக்குத்தான் சேதாரம் ஆகுது பாரு” என்று காவ்யாவின் உதட்டில் கசியும் ரத்தத்தை தன் நா கொண்டு துடைத்தான்.

அவள் அருவருப்பாக தன் தாடையை கவிழ்த்து தோள்பட்டை ஆடையில் உதட்டினை தேய்த்திட்டாள்.

“ஒருமுறை வா. உனக்கு வலியில்லாம விட்டுடுறேன்” என்றவன், “அப்புறம் நீயே என்னைவிட்டு போகமாட்ட” என்றான்.

அந்நேரம் அவனின் அலைப்பேசி ஒலித்திட, சாய் அவர்களை விட்டு தள்ளிச் சென்றான்.

தெரு நாயும் அவனிடம் தோற்றுப்போகும். அதிலும் சேர்த்திட முடியாதவன் அவன்.

இவனிடம் பேசியும், திட்டியும் பயனில்லை என்பதை புரிந்துகொண்ட காவ்யா எதுவும் செய்ய முடியாது துவண்டு தொய்ந்து போனாள். அவளால் மகனின் முகத்தை கண்கொண்டு பார்த்திட முடியவில்லை. எந்த பிள்ளையும் பார்க்கக்கூடாத காட்சி… இந்த அரக்கனால் மகனின் முகம் காணவே கூசினாள்.

அபி கீழே விழுந்திருக்க… அவனருகில் செல்லவே முடியாது மருகினாள்.

மெல்ல எழுந்த அபி, காவ்யாவின் அருகில் சென்று அமர்ந்தான். தன்னை பார்க்க மறுக்கும் அவளின் முகம் பற்றி திருப்பியவன்,

அவளை அணைத்துக்கொண்டு கதறி துடித்தான்.

அந்த பிஞ்சுக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை.

மெல்ல அன்னையின் விழி நீரை துடைத்தான்.

“அழாதீங்கம்மா! நீங்க கூப்பிடுறீங்கன்னு சொன்னதும், ஸ்கூலில் தானே இருக்கோம், கண்டிப்பா உண்மையா இருக்கும்ன்னு பார்க்கிங் போயிட்டேன். தூக்கிட்டானுங்க. என்னை வைத்து உங்களை கார்னர் செய்து வரவைப்பாங்க… இப்படியெல்லாம் பண்ணுவாங்கன்னு தெரியாமப் போச்சும்மா. சாரிம்மா” என்று அழுத அபி, “நான் பெரியவனானதும் அவனுக்கு சரியான தண்டனை கொடுப்பேன்” என்றான்.

மகனை அள்ளி அரவணைக்க முடியாது அவள் தவித்திட… சற்று தள்ளி நிற்கும் சாயினை பார்த்த அபி, காவ்யாவின் கை கட்டினை அவிழ்த்து விட்டான்.

அவிழ்த்தாலும் கையில் கயிறு இருப்பதைப்போலவே கைகளை பின் வைத்து அமர்ந்திருந்தாள்.

அருகில் வந்த சாய் நாதன்,

“ஒரு முக்கியமான வேலை வந்திடுச்சி. போயிட்டு வந்துடுறேன்” என்றதோடு, “இங்கிருந்து தப்பிக்க நினைத்து முயற்சிக்காதீங்க. வீட்டை சுற்றி ஹை வோல்டேஜ் கரண்ட் பாஸ் பண்ணியிருக்கேன். எங்க அடி வைத்தால் கரண்ட் பாஸ் ஆகாதுன்னு எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும்” என்றான்.

“இந்த ஹாலில் இருப்பது மட்டுமே உங்களுக்கு பாதுகாப்பு” என்றவன், பணியாளை அழைத்து, “சரியான நேரத்துக்கு சாப்பிட வைச்சிடு” என்றுக்கூறி சென்றுவிட்டான்.

காவ்யாவுக்கு, தான் மட்டுமென்றாலும் பரவாயில்லை. மகனையும் கூட்டிக்கொண்டு அங்கிருந்து தப்பித்து செல்ல அடி வைத்திடவே பயமாக இருந்தது.

அபிக்கு ஒன்றுமாகவிடக்கூடாது என்பதே அவளை அமைதியாக உட்கார வைத்தது.

சாய்க்கு அலைப்பேசி அழைப்பு வந்தது சிவராஜ்ஜிடமிருந்து. அவர் சொல்லிய செய்தியில் உண்டான பயத்தில் தான் இப்போது தனக்குத் தெரிந்த விஷயம் உண்மையா என்று ஆராயச் சென்றிருக்கிறான்.