தூவானப் பயணம் 11

தூவானப் பயணம் 11

அடுத்தநாள் மாலை போல் பூனே வழியாக பாம்பே வந்திருந்தனர்.

“இங்க எவ்ளோ நேரம் பாரி?”

பரிதி கேட்க, “நைட் முழுக்க” என்ற பாரியின் முகத்தில் கொஞ்சத்துக்கும் இளக்கம் என்பதே இல்லை. கோல்காப்பூரில் சத்யாவுடன் பயணத்தை ஆரம்பித்த பாரியின் முகம் பல மணி நேரங்களாக இறுகித்தான் இருக்கிறது.

“ட்ரிப் வந்தது என்ஜாய் பண்ணத்தான! இவன் ஏன் முறைச்சிட்டு இருக்கான்?” அவி சத்யாவிடம் கேட்டிட…

“நீ வேற ஏண்டா?” என்ற சத்யாவும் பாரியின் பின்னால் சென்றான்.

இங்கும் ஹோட்டலில் ஏற்கனவே செய்து வைத்திருந்த இணைய பதிவினை காண்பித்து சாவிகளை பெற்றுக்கொண்டான்.

பரிதியிடமும் அவியிடமும் கீ கார்டுகளை கொடுத்தவன்,

“சத்யா ஸ்டே வித் மீ” என்றவனாக அறைக்குள் சென்றான்.

பூ அவனது செயலுக்கான காரணம் புரிந்து,

“அவி நீ மாமாவோட தங்கிக்கோ” என்றாள்.

“ம்ம்ம் ஓகே” என்ற அவி பரிதியுடன் அறைக்குள் நுழைந்தான்.

“இந்த பாரி ஏன் இப்படி பன்றான்? போல்காப்பூரில் கிளம்பும் போதுகூட நல்லாதான இருந்தான்?” பரிதி புலம்பிட…

“பாரியோட சிட்டுவேஷன் தெரிஞ்சா நீங்க இப்படி பேசமாட்டிங்க பரிதிண்ணா. நீங்களே முதல் ஆளா, தமிழையும், ஜென்னையும் அனுப்பி வச்சிடுவீங்க” என்றான் அவி.

அவி சொல்வது ஒன்றும் புரியவில்லை. பரிதிக்கு பாரி பெரும் குற்றம் ஒன்றை கண்டுபிடிக்கத்தான் இந்த பயணத்தை தொடர்ந்திருக்கிறான் என்பது தெரியும். தங்களை அவன் அழைத்து வரும்போது அவனுக்கு இதில் இத்தனை சீரியஸ்னெஸ் தெரிந்திருக்கிறாது. அப்படி தெரிந்திருந்தால் என்னவும் செய்து தாங்களும் உடன் வருவதை பாரி தடுத்திருப்பான். பரிதிக்கு இப்போது அவியின் பேச்சும் பயம் கொடுத்தது.

“உனக்கு என்ன தெரியும் அவி?”

முதல் நாள் பெங்களூர் ஹோட்டலில் தங்கியபோது, பாதி இரவில் பாரியும் சத்யாவும் மற்றொரு அறைக்குள் நுழைவதை கண்ட அவி, வெளியவே ஒளிந்து நிற்க சிறு நேரத்தில் சிவராஜ் உள் செல்வதை கண்டான். அடுத்த சில நிமிடங்களில் சிவராஜ் ஒரு பெட்டியுடன் வருவதையும், அவனைத் தொடர்ந்து சிறு இடைவெளியில் சத்யா மட்டும் நடுக்கத்துடன் வெளி வந்து அறைக்குள் செல்வதையும் கண்ட அவி, அப்படி அந்த அறைக்குள் என்ன நடந்திருக்கு என்ற கேள்வியோடு உள்ளே நுழைய துப்பாக்கி குண்டுகள் துளைத்து இருவர் இறந்து கிடப்பதை பார்த்து பயத்தில் விழுந்தடித்து தன்னுடைய அறைக்குள் சென்று முடங்கினான்.

அப்போதுதான் சத்யாவுடன் சென்ற பாரி திரும்ப வரவில்லை என்பது உணர்ந்து ஜென்னின் உறக்கத்தை உறுதி செய்தவனாக மீண்டும் அவ்வறைக்குள் யாரின் கண்ணிலும் விழாது சென்று பார்க்க… இறந்து கிடந்த இரு உடல்களும் மாயமாக மறைந்திருந்தன. தரையில் சிறு துளி ரத்தமுமின்றி அத்தனை சுத்தமாக இருந்தது.

‘சில நிமிடங்களில் இதெப்படி சாத்யம்?’ தலை கிருகிருக்க, பயம் நெஞ்சத்தை கவ்விட சத்தமில்லாமல் வந்து படுத்துக்கொண்டான்.

அவி சொல்லிட பரிதி அதிர்ந்தான்.

“கொலையாடா?”

“கொலைகள்.”

அவியின் தலையில் கொட்டினான் பரிதி. “இது ரொம்ப முக்கியம்!”

“சத்தமே இல்லாம ரெண்டு பேரை போட்டுத்தள்ளிட்டு, ஒண்ணுமே நடக்கலங்கிற மாதிரி செட் பண்ணிட்டானுங்க. அப்போ அவனுங்க எவ்வளவு பெரிய ஆளா இருக்கும்?” என்ற அவி, “அந்த அறைக்குள் ஒரு ஆளு போனான் சொன்னேல. அவன் கர்நாடகா ஹோம் மினிஸ்டர். நாம அங்கிருந்து கிளம்பிய அன்னைக்கு ஈவ்வினிங் டெல்லி போறாருன்னு அவர் படம் போட்டு நியூஸ் பேப்பர்ஸ் அங்கங்கே தொங்கிட்டு இருந்தது. பார்த்ததும் மூச்சே நின்னுப்போச்சு” என்றான் அவி.

“ஒருவேளை பாரி அவரை மறைமுகமா மீட் பண்ணியிருப்பானோ?”

“ம்க்கும்… மீட்டிங்ல எதுக்கு கொலை பன்றாங்க. அதுவும் அந்த மினிஸ்டர் ஏன் பண்ணனும்?” எனக் கேட்டான் அவி.

“அவர் தான் பண்ணாருன்னு உனக்கு எப்படித் தெரியும்?” என்று வினா தொடுத்த பரிதி, “பாரி கூட என்கவுண்டர் பண்ணியிருக்கலாம் இல்லையா?” எனக் கேட்டான்.

இல்லையென்ற அவி,

“அசால்டா ரெண்டு கொலை பண்ணியிருக்காணுங்க பாரி. எனக்கு பயமா இருக்கு! அப்படின்னு சத்யா பாரிகிட்ட கோல்காப்பூரில் சாப்பிட நின்னப்போ சொன்னதை நான் கேட்டேன்” என்று அவி சொல்லிட…

“ரெண்டு இல்லை நாலு” என உள் வந்தான் பாரி.

“என்னது நாலு?” அவியும், பரிதியும் தங்களது பேச்சினை நிறுத்தியவர்களாக, ஒன்றும் தெரியாததைப்போல் கேட்டனர்.

“ஆஹான்…” என்ற பாரி, “நான் வந்த விஷயம் அந்த கேங்குக்கு தெரிஞ்சுப்போச்சு. அதுவுமில்லாம அவி கொண்டு வந்திருக்கிறது அவனோட பேக் கிடையாது” என்றான்.

அந்நேரம் சத்யா இரு பெண்களையும் அழைத்துக்கொண்டு அங்கு வந்தான்.

“என்ன பாரி சொல்ற? இது என்னோட பேக் தான். பூனேவிலிருந்து இங்க வரவரை எங்கையும் நான் வண்டியிலிருந்து கழட்டவே இல்லை” என்ற அவி பையினை திறக்க, கிட்டத்தட்ட மூன்றடி உயரமிருந்த டிராவல் பை முழுக்க இளஞ்சிவப்பு வர்ண பணக்கட்டுகள் நிரம்பியிருந்தன.

பார்த்ததும் பாரி மற்றும் சத்யா தவிர்த்து மற்றவர்களிடம் அதிர்ச்சி.

“பல கோடி இருக்கும் போல?” ஜென் கேட்டிட… “எப்படிடா இது என் பைக்குள் வந்தது?” என்று கேட்டான் அவி.

“இது உன் பையே இல்லைடா” என்ற சத்யா, பூனே ஹோட்டலில் ஸ்டே பண்ணப்போ எவனோ மாத்தி வச்சிருக்கான். எங்களுக்கே இங்க வந்த பிறகு தான் தெரிந்தது” என்றான்.

“இப்போ என்ன செய்யுறது பாரி?” பரிதி கேட்டிட…

“அவன் என்னை இப்படியே தேங்கி நிற்க வைக்கத்தான் இதை செய்திருக்கான். இவ்வளவு பணத்தை வைச்சிக்கிட்டு நாம டிராவல் பண்ண முடியாது. பார்டர் செக்கிங்கில் மாட்டிப்போம். யாரோட பையின்னு தெரியல… மாறிப்போச்சுன்னு சொன்னா உண்மையான குற்றவாளி யாருன்னு தெரியாத நிலையில் போலீஸ் நம்மைத்தான் சந்தேகிக்கும். அத்தோட இவ்வளவு பணத்தை யாரு அசால்ட்டா விட்டுப்போவா அப்படிங்கிற கேள்வி வரும்” என்று எல்லா பக்கமிருந்தும் யோசித்துக் கூறினான் பாரி.

“இந்த அவன் யாரு?”

கேட்ட அவியின் தலையில் கொட்டிய ஜென், “இந்த நேரத்தில் உனக்கு காமெடி எதுக்கு?” என்றாள்.

“என்ன தான் பிஸ்னெஸில் தினமும் நிறைய லாபம் பார்த்தாலும் இவ்வளவு பணத்தை இப்படி கையில் வைத்து பார்த்தது இல்லை. பார்க்கவே அச்சமா இருக்கு” என்றான் பரிதி.

“இப்போ என்ன பண்றது?” பூ கேட்டிட பாரி அவளை பார்த்தவிட்டு நொடியில் திரும்பிக் கொண்டான்.

பூவின் பிடிவாதத்தால் தான் மற்றவர்களை அழைத்து வரும்படி ஆயிற்று. அந்த சிறு கோபம் பாரிக்கு. பூவின் மீது.

பாரியின் பாரா முகம் சட்டென்று பூவின் கண்களை கலங்கச் செய்திட… இழுத்து தன் மார்பில் சாய்த்துக் கொண்டான்.

“ம்ப்ச்… சாரி” என்றவன் அவளின் கண்களை துடைத்துவிட்டான்.

“சாரி வேந்தா!”

“டேய் சாரி கேட்க இதுவாடா நேரம்” என்ற அவி, “இந்த பையை இங்கவே வச்சிட்டு போயிடலாமா?” எனக் கேட்டான்.

“இவனே நாம குற்றவாளின்னு சொல்லிடுவான் போலடா” என்று சத்யா அவியின் தலையில் கொட்டினான்.

“இங்கப்பாரு சத்யா… கொட்டுறது ஜென்னுக்கான ரைட்ஸ்… ப்ளீஸ்” என்ற அவி, “வலிக்குதுடா” என்று சிணுங்க…

“விளையாட இது நேரமில்லை” என்ற பரிதி,

“உன் பொசிஷன் வைத்து ஒன்னும் செய்ய முடியாதா பாரி?” எனக் கேட்டான் பரிதி.

“மும்பை டிஜிபி’யிடம் சூழல் சொல்லி ஹெல்ப் கேட்கலாம் பரிதிண்ணா… ஆனால் அவரும் எந்தளவுக்கு உண்மையானவரா இருப்பாருன்னு சொல்ல முடியாது. அவி கொஞ்ச நேரம் முன்பு உங்ககிட்ட சொன்னது உண்மை. இதில் ஒரு ஸ்டேட்டோட ஹோம் மினிஸ்டரே இன்வால்வ் ஆகியிருக்கிறார் அப்டிங்கிறப்போ… யாரை நம்புறது தெரியல” என்று புருவத்தைக் கீறினான்.

“வேற வழியில்லை. இந்த பணத்தோடு தான் சுத்தனும்” என்ற பாரி, “இது அவ்வளவும் ஹவாலா மணி” என்றான்.

“யூ… யூ மீன்ஸ்… ஸ்விஸ் பிளாக் மணி?” அவி விழி விரித்து அதிர்வோடு வினவினான்.

சத்யா ஆமென்றிட…

“போச்சு…” என்று அலறினான் அவி.

“ஏண்டா கத்துற?” ஜென் அவன் தலையில் கொட்ட முயற்சிக்க…

“ஹேய்… நீ போலீஸ் தான இந்த பணத்தோட க்ரைம் பற்றி உனக்குத் தெரியும் தான? காத்தாம என்ன பண்றது? எவ்ளோ ஷாக் ஆகுது தெரியுமா?” என்றான்.

“முதலில் இங்கிருந்து கிளம்புவோம் வாங்க” என்று பரிதி சொல்ல…

“அது இப்போ முடியாது பரிதிண்ணா” என்ற பாரி, “நைட் இங்க வேலை இருக்கு” என்றான்.

“என்னடா திரும்ப கொலையா?” என்றான் அவி.

“என்னது கொலையா?” பூவும், ஜென்னும் ஒருசேர வினவினர்.

“சும்மா இருடா” என்று அதட்டிய பாரி…

“இதை கண்டிப்பா போலீஸுக்கு இன்பார்ம் பண்ணனும் பரிதிண்ணா. இல்லைன்னா நமக்குத்தான் ரிஸ்க். பேக், ஹோட்டலுக்கு நாம ரீச் ஆன அப்புறம் தான் மாற்றி வைச்சிருக்காங்க. ரூம் பாய் பேக் கொண்டு வரும்போது” என்றான்.

இவர்களுக்கான அறை இருபதாவது தளத்தில் இருக்க… லக்கேஜுகளை ரூம் சர்விஸிடம் கொண்டுவரும்படி சொல்லிவிட்டு இவர்கள் தத்தம் அறைக்கு மின்தூக்கியின் உதவியோடு வர… பாதியில் தான் சத்யா ட்ராக்கிங் டிவைசை வண்டியின் எஞ்சின் பவுச்சின் மீது வைத்துவிட்டு வந்துவிட்டதாக சொல்ல பாரி அதனை எடுக்க கீழே விரைந்திருந்தான்.

பார்க்கிங் பகுதிக்கு சென்று ஆராய, இருவர் அவியின் பையினைப்போன்று ஒன்றை எடுத்துக்கொண்டு வண்டியில் அதிவேகத்தில் அங்கிருந்து புறப்பட்டிருந்தனர்.

ஒரே மாதிரி பைகள் ஏராளம் இருக்குமென்று பாரி அதனை சாதாரணாமாக எடுத்துக்கொண்டு திரும்பிட, வண்டியின் பின்பக்கம் அமர்ந்திருந்தவன் பாரியை திரும்பி திரும்பி பார்த்துக்கொண்டு செல்வதை கண்டு யோசித்த பாரி அவியின் அறைக்கு விரைந்து வந்து பார்க்க… அவன் எண்ணத்தின் படி பையினை
மாற்றியிருந்தனர்.

இது எப்படி எதனால் என யூகிக்க அவனுக்கு அதிக நேரம் பிடிக்கவில்லை.

பாரிக்குத்தான் சாய் தன்னை கண்காணிக்கத் துவங்கிவிட்டான் என்பது தெரிந்திருந்ததே!

“இது சாய்’யின் வேலையா?” சத்யா கேட்டிட…

“அவனுக்கும் மேல ஒருத்தன் இருக்கான். அவன் பலருக்கு இன்ஸ்ட்ரெக்ஷ்ன் கொடுப்பதுபோல அவனுக்கும் ஒருத்தன் இருக்கான். யாருன்னு தெரியல” என்றான் பாரி.

“யாரையும் நம்ப முடியாது சொல்லிட்டு இப்போ நீயே போலீசுக்கு இன்பார்ம் பண்ணனும் சொல்றியே! ஏன் வேந்தா?” பூ தான் சந்தேகமாகக் கேட்டிருந்தாள்.

“இது நம்மளோடது இல்லை. சோ, இன்பார்ம் பண்ணியே ஆகணும்” என்ற பாரி கொஞ்ச நேரம் யோசித்தவனாக, தன்னுடன் ஐபிஎஸ் பயிற்சியின் போது நண்பனாக இருந்த மாலிக் தற்போது மும்பை கமிஷ்னராக இருப்பது நினைவிற்கு வர, தன்னிடமிருந்த அவனது பழைய எண்ணிற்கு அழைத்தான்.

பணியில் அமர்ந்த காலங்களில் அவ்வவ்வபோது அழைத்து பேசிக்கொண்டு உறவில் இருந்தவர்களுக்கு பதவியும், பணிச்சுமையும் கூடிட… பேசுவதற்கும் பழகுவதற்கும் நேரமின்றி போனது. வேறு வேறு மாநில பணியிடம் என்பதும் கூடுதல் காரணமாக இருந்தது.

தன்னிடமிருக்கும் எண் உபயோகித்தில் இருக்க வேண்டுமென்கிற வேண்டுதலோடுதான் அழைப்பு விடுத்தான்.

பாரி தன்னுடன் பயிற்சியில் பழக்கமான மாலிக்கிற்கு அழைப்பு விடுக்கவிருந்த நொடி…

இளாவிடமிருந்து அவனுக்கு அழைப்பு வந்தது.

“பாரி…” இளாவின் குரலிலிருந்த பதற்றம் அவனை நிலையிழக்கச் செய்திட தன் திடத்தை முயன்று இழுத்துப் பிடித்தான் பாரி.

“பதட்டமில்லாம சொல்லு இளா!”

அவனின் வார்த்தைகளில் மற்றவர்களுக்கும் என்னவானதோ என்று முகத்தில் தீவிரம் உண்டானது.

“அபியை காணும் பாரி. கேண்டின்ல இருக்கும்போது யாரோ வந்து கூட்டிட்டு போனாங்கன்னு சின்னு சொல்றாள். காவ்யாவுக்கு கால் பண்ணி சொன்னா, வீட்டுக்கு வரேன்னு சொல்லி ரெண்டு மணி நேரமாகுது. ஆளே காணோம். போன் போட்டா போகல” என்றவள் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே தொடர்பு துண்டிக்கப்பட… பாரி மீண்டும் மீண்டும் முயற்சி தோல்வியடைந்தான்.

“ஓ காட்” என்றவன், காலினை தரையில் உதைத்தான்.

“என்னாச்சுடா?”

பதில் சொல்லும் நிலையில் பாரி இல்லை.

பாரி சாய்க்கு அழைத்தான்.

அச்சமயம் பரிதி இளாவுக்கு முயன்று, தில்லை, தீபன் என மாற்றி மாற்றி அழைப்பு விடுக்க யாரும் எடுக்கவில்லை.

இவ்வளவு தொலைவில் இருந்துகொண்டு என்ன செய்வதென்று தெரியாது அதீத கவலை கொண்டனர்.

முதல் முறை பாரி அழைத்து சாய் எடுக்கவில்லை.

“செக்யூரிட்டி சர்விஸ்க்கு கால் பண்ணு சத்யா!”

“ஹேய் ராஜ்… என்ன நடக்குது அங்க?”

“சார் எங்களுக்கே ஒன்னும் புரியல. ரிலேட்டிவ்ன்னு நாலஞ்சு பேர் வீட்டுக்குள்ள போனாங்க. பார்வதி மேடமே கேட்டுக்கு வந்து அழைச்சிட்டு போனதால எங்களால் சந்தேகிக்க முடியல. அப்பவும் நல்லா செக் செய்து தான் அனுப்பினோம். ஆனால்” என்று ராஜ் இழுக்க…

“என்ன சொல்லுங்க?” என்று கத்தினான் சத்யா.

“இப்போ வீட்டுக்குள் இருக்கும் செக்யூரிட்டிஸை கூட காண்டாக்ட் பண்ண முடியல. வீட்டு கேட் லாக்ட்” என்றான் ராஜ்.

“பசங்க எல்லாம் வீட்டுக்கு வந்தாச்சா?”

“வந்தாச்சு சார். அபி மட்டும் மிஸ்ஸிங். ஸ்கூல் உள்ள மிஸ் ஆனதால எங்களால ஒன்னும் செய்ய முடியல” என்றான் ராஜ்.

“என்ன ராஜ் இவ்வளவு கூலா பதில் சொல்லிட்டு இருக்கீங்க? உங்களை நம்பித்தானே விட்டுட்டு வந்தேன்” என்ற சத்யா “வீட்டுக்குள்ள போக முடியுதா பாருங்க” என்று வைத்து மற்றவர்களிடம் விவரம் கூறிட, அவி அச்சீவர்ஸ்க்கு தொடர்பு கொண்டான்.

தீபன், காவ்யா இருவருமே அலுவலகம் வரவில்லை என்கிற தகவல் கிடைத்திட… மொத்தமாக ஓய்ந்து போயினர்.

பாரி இடையில் கை குற்றியவனாக பாதை தெரியாது மருண்டு விழிக்கும் சிறுவனாக சிறு புள்ளி வெளிச்சத்திற்காக மண்டையை தட்டி யோசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

இப்போது வந்த வேலையை பாதியில் விட்டுவிட்டு செல்ல வேண்டுமா? பணியா? குடும்பமா? தத்தளித்தான்.

“வேந்தன் சொல்லியதை நாம கேட்டிருக்கணும் மாமா.” சொல்லிய பூவை பார்வையாலே நடுங்கச் செய்திருந்தான் பாரி.

பூவினை கடிந்துகொள்ள முடியாது அதற்கும் தவித்தான்.

“அடுத்து என்ன பாரி?”

“என்ன பண்ணட்டும் பரிதிண்ணா?” கேட்ட பரிதியிடமே திருப்பிக் கேட்ட பாரி,

“மொத்தமா எல்லாரும் இங்கே இருக்கோம். அட்லீஸ்ட் பூவும், ஜென்னுமாவாது அங்க இருந்திருந்தா போலீஸ் அப்படிங்கிற அடிப்படையில் ஏதும் செய்திருக்கலாம். இப்போ என்ன மொத்தமா கிளம்பி போகணும். வேறென்ன பண்ண?” பாரி மொத்த கோபத்தையும் பரிதியிடம் காட்டியிருந்தான்.

ஆயிரம் மைல்களுக்கு அப்பால் நின்றுகொண்டு அவனால் மட்டும் என்ன செய்திட முடியும்.

“பாரி இப்போ நீ போனா திரும்ப இதுமாதிரி ஒரு சான்ஸ் கிடைக்காது. எவ்வளவு ரிஸ்க் எடுத்து இதுவரை வந்திருக்கோம்.” சத்யா பாரியின் முடிவினைக் கேட்டு அதிர்ந்தான்.

“இப்போ என்ன தான் பண்ண முடியும் சத்யா?” என்று வெடித்த பாரி, “போதாததுக்கு கையில இந்த பணம் வேற” என்று பணமிருந்த பையினை எட்டி உதைத்தான்.

அக்கணம் சாய்’யிடமிருந்து பாரிக்கு அழைப்பு வந்தது.

“என்ன போலீசு!” என்று சத்தமிட்டு சிரித்த சாய், “உனக்கு மட்டும் தான் டிராப் அண்ட் ஹேக்கிங் தெரியுமா?” எனக் கேட்டு, “பரவால நீ கொஞ்சம் மூளை இருக்க போலீஸ் தான். இல்லைன்னா இவ்வளவு தூரம் வந்திருக்க முடியாதே” என்றவன், “என் பொண்டாட்டியும், பிள்ளையும் என்கிட்ட தான் இருக்காங்க. என் முன்னாடி தான் உட்கார்ந்திருக்காங்க. ஒன்னும் பண்ண முடியாது சொன்ன… உன் மொத்த குடும்பத்தையம் என் கண்ணசைவில் கட்டுப்பாட்டில் வைச்சிருக்கேன்” என்றான்.

“இப்போ நீ என்ன பண்ற?” என்றவன், “பிளைட் புடிச்சு இங்க வந்து சேருற. இதுவரைக்கும் என்ன கண்டுபிடிச்சியோ எல்லாத்தையும் என் கையில் கொடுத்திட்டு உன் குடும்பத்தை மீட்டுக்கோ. அப்பவும் என் மனைவி, மகனை விடமாட்டேன்” என்றவன்…

“மும்பை டூ சென்னை ரெண்டு மணி நேரம். சரியா நைட் பத்து மணிக்கு ஒரு பிளைட் இருக்கு. பன்னெண்டு மணிக்கு நீ சென்னை ரீச் ஆகிடலாம். ஏர்போர்டிலிருந்து என் வீட்டுக்கு வர இருபது நிமிடம். சரியா பன்னெண்டு இருபதுக்கு நீ என் முன்னால் நிக்கணும்” என்றான்.

பாரி முதல் முறை அடுத்து என்னவென்று யோசிக்கக்கூட முடியாது ஸ்தம்பித்து நின்ற நொடிகள் அவை.

“இப்போ டைம் செவன் தர்ட்டி. உனக்கு இன்னும் ஐந்து மணி நேரம் மட்டுமே இருக்கு. உன் குடும்பமே என் கையில் உன்னால என்ன செய்திட முடியும்?” என்றவன் “யுவர் டைம் இஸ் ஸ்டார்ட் நவ் மிஸ்டர். டிஜிபி” என்றான். அவனது ஆணவ சிரிப்பில் சிலிர்த்து நிமிர்ந்து நின்ற பாரி…

“வீ வில் மீட் வெரி சூன்” என்றவனாக அழைப்பைத் துண்டித்தான்.

“என்ன பண்ணப் போறோம் பாரி?” எனக்கேட்ட அவி, “எதுவாயிருந்தாலும் நான் உன்னோடதான் இருப்பேன்” என்றான்.

“இந்த நேரத்திலும் அடம் பிடிப்பியாடா நீ?” என்ற பாரி, அலைப்பேசியினை நோண்டியவனாக, “மும்பை டூ பூனே இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் பிளைட் இருக்கு. அங்கிருந்து சென்னைக்கு கனெக்டிங் பிளைட் உடனே இருக்கு. சோ, கிட்டத்தட்ட பதினோரு மணிக்குலாம் சென்னை போயிடலாம். அப்படி போயிட்டா நமக்கு சாய் சொல்லியிருக்கும் டைம் கணக்கில் ஒன்றரை மணி நேரம் சேவ் ஆகும். அதுதான் நமக்கானது. கிட்டத்தட்ட நம்மளோட டெட் லைன்” என்றான்.

“ஒண்ணுமே புரியலடா!” ஜென் சொல்லிய பாவனை தான் அனைவரிடமும்.

“நீ வர வேணாம். எதுக்காக வந்தியோ அது எங்களால தடையாக வேணாம். அங்க நாங்க பார்த்துக்கிறோம்” என்று பாரியை பாராது கூறிய பூ, “இப்போ ஏர்போர்ட் போக அரேஞ் பண்ணுங்க சத்யாண்ணா” என்றாள்.

பாரியும் இதைத்தான் சொல்ல நினைத்திருந்தான்.

சாய்க்கும் மேலான ஒருவன் மும்பையில் தான் இருக்கின்றான். சாய் கொடுத்திருக்கும் கால அவகாசத்திற்குள் அவனை கண்டுபிடித்து தன்னுடைய கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வந்துவிட்டால், அடுத்து சாயின் பிடி தன் கையிலென, தன்னிடம் சாய் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே மனதில் திட்டம் வகுத்திருந்தான் பாரி.

பெண்கள் இருவரின் பயணமும் சென்னை நோக்கித் துவங்கிட, ஆண்கள் நால்வரும் ஹோட்டல் அறையில் யாருக்கோ காத்திருந்தனர்.

“பாரி டைம் ஆகுதுடா… ஐந்து மணி நேரத்தில் என்னடா பண்ண முடியும்” என்ற சத்யா, “அவனுங்க வந்துட்டானுங்க பாரி” என்றிட, பாரி எதையும் யோசிக்காது வேறொரு அறைக்குள் நுழைந்து அங்கிருந்த இருவரையும் சுட்டு கொலை செய்திருந்தான்.

அவனின் பின்னோடு வந்திருந்த மூவரும் அதிர்ச்சியில் உறைந்து சிலையாகியிருக்க…

இறந்து கிடந்த இருவரின் உடலையும் அங்கிருந்த பால்கனியில் இழுத்துச்சென்று கிடத்தினான்.

“இப்போ இங்க இருக்கப்போறது. நீங்களும் அவியும் தான் பரிதிண்ணா” பாரி அவியின் அலறலை காதில் வங்காதவனாக பால்கனிக்கு பின்னால் சத்யாவுடன் சென்று மறைந்து நின்றுகொண்டான்.

“அவங்களை ஏன் சுட்ட பாரி?”

“உயிரோடு இருந்து என்ன பண்ணிடப் போறானுங்க. அவனுங்களால அவனுங்க குடும்பத்துக்கே யூஸ் இல்லை தான! இனியாவது அந்த குடும்பங்கள் நிம்மதியா இருக்கட்டும்” என்ற பாரியின் கை நரம்புகள் புடைத்து கிளம்பின.

“ஒரு நிமிடத்துக்கு பசியால் மட்டும் எத்தனை பேர் இறக்குறாங்க தெரியுமா சத்யா? ஆனால் இவனுங்க, யாருக்கும் உபயோகப்பட விடாம லட்சம் கோடி கணக்கில் பணத்தை பதுக்கி வைப்பானுங்க. அவ்வளவு பணமிருந்தும் பிரயோஜனம் இல்லை. பசியால் வாடுறவன் அந்த பசியாலே இறந்துப்போறான். ஆனால் இவனுங்க ஒருவேளை சாப்பாட்டுக்கு ஆயிர கணக்கில் செலவு செய்யுறானுங்க. அதை முழுசாவாவது சாப்பிடுறானுங்களா? அதுவுமில்லை. உபயோகிப்படுதாததுக்கு எதுக்கு பதுக்கி வைக்கணும். மிருகம் கூட தனக்கு போன மிட்சத்தை மற்ற மிருகம் சாப்பிடட்டுன்னு அப்படியே விட்டுச்செல்லும். ஆனால் மனித இனம்… அவன் நல்லாயிருந்தா போதும். நாடோ, நாட்டு மக்களோ முக்கியமில்லை” என்று இந்த வழக்கினை அராயத் துவங்கியது முதல் மனதில் உண்டான ஆதங்கத்தை மொத்தமாகக் கொட்டியிருந்தான்.

நிசப்தமான அறை என்பதால், பரிதி மற்றும் அவிக்கும் கூட அவன் பேசியது தெளிவாகக் கேட்டது.

“அப்போ யாரோ ஒருவன் மேலிருக்கும் கோபத்தை இந்த ரெண்டு பேருகிட்ட காட்டியிருக்க… இது சரியில்லை பாரி” என்றான் சத்யா.

நண்பன் என்ன செய்தாலும் சரியென தலையசைக்காது, அவன் செய்யும் தவறுகளையும் சுட்டிக்காட்டுபவன் தான் நல்ல நண்பன். இப்போது சத்யாவும் அதைத்தான் செய்தான்.

“அப்போ இவனுங்களுக்கான தண்டனையை யார் கொடுப்பா சத்யா?”

“இவனுங்க வெறும் அம்புன்னு பெங்களூர் கொலையில் நீதான சொன்ன? இப்போ நீ செய்திருக்கும் கொலைகள் சரியா?” சத்யாவுக்கு பாரியின் செயலில் முதல் முறை அதிருப்தி தோன்றியது.

அதனை பாரி கண்டுகொள்ளவில்லை. அவனுக்கு வந்திருக்கும் காரியத்தை முடித்திட வேண்டும். இதனால் இந்திய நாட்டுக்கு எத்தனை கோடிகள் பணம் கிடைக்கும். அது பல வகைகளில் மக்களுக்கு உதவுமே என்பது மட்டுமே அவனது கருத்தாக இருந்தது.

“நான் பண்ணலன்னா… இப்போ வரவன் பண்ணியிருப்பான். எப்படியும் சாக போறவனுங்க. யார் கொன்னா என்ன?” என்று கேட்ட பாரி,

“குற்றவாளியை தண்டிக்க எனக்கும் ரைட்ஸ் இருக்குடா” என்றான்.

“அதனால் மட்டும் தான் உன் முன்னாடி நின்னுட்டு இருக்கேன்” என்ற சத்யா, “ரெண்டு பேரையும் ஒளித்து கூட வைத்திருக்கலாம்” என்றான். ஆதங்கமாக.

“இதுதான் சரி. நாம இங்கிருந்து போவதற்குள் உனக்கே அது புரியும்” என்ற பாரி அடுத்து எதுவும் பேசவில்லை.

“பாரி ரொம்ப டெம்பர் ஆகிட்டான்.”

பரிதி சொல்ல…

“அட போங்கண்ணா. எனக்கு எப்போ எவன் வந்து நம்மளை சுடப்போறானோன்னு பயமா வருது” என்ற அவி, “பாரி அங்கதான நிக்கிறான். நாம இப்படியே எஸ்கேப் ஆகிடுவோமா?” எனக் கேட்டான்.

வேண்டாமென்ற பரிதி, “அங்க நிக்கிறது என் தம்பி பாரிடா!” என்றிருந்தான்.

“ம்க்கும் இதுக்கு குறைச்சல் இல்லை. ஆனால் துப்பாக்கிக்கு பாரியா, பரிதியான்னுலாம் தெரியாது. நீட்டுற இடத்தில் குண்டை துப்பிட்டு போயிட்டே இருக்கும்” என்ற அவி ஆறு அடிக்கு மேல் ஒருத்தன் திடீரென உள்ளே வந்ததை கண்டு பரிதியின் அருகில் ஒண்டினான்.