புயலாய் தாக்குதே காதல் – 11

புயல் 11

ஆத்விக் தான் காரை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தான்.

“இவ்வளவு கோபமா முகத்தை வச்சுக்காத டா பாவி” ருத்ரன் அவனை வம்பிழுக்க ஆரம்பித்துவிட்டான்.

“அதை பாவம் பண்ணவன் சொல்லுறான் பாரு”

“ரொம்பப் பண்ணாத. நானும் நீயும் எப்படியெல்லாம் இருந்தோம். அதையெல்லாம் கொஞ்சம் யோசிச்சுப் பாரு”

“அசிங்க அசிங்கமாவே பேசாத”

“நான் எப்பவும் போலத்தான் பேசுறேன். நீதான் ஓவரா கற்பனை பண்ணிக்கிற. உனக்கே மாமா மேல ஆசைன்னு ஒத்துக்கோ டா. தப்பில்ல”

“இந்தாளு மேல ஆசைப்பட்டுட்டாலும். இங்க பாரு நான் எங்க அக்கா சொன்னதால தான் கூட வர்றேன்.  தொண தொணன்னு பேசிட்டே வந்தேன்னு வை எங்க அக்கா விதவை ஆனாலும் பரவாயில்லைன்னு வண்டியை மரத்துல மோதிடுவேன்டா”

“வாயில அடி வாயில அடி. அப்படியெல்லாம் பேசக் கூடாது ஆத்வி.. இது மட்டும் உமாவுக்கு தெரிஞ்சதுன்னு வை”

“உனக்கு அந்த கஷ்டம் வேண்டாம்டா தம்பி நானே முடிச்சுடுறேன்னு சொல்லுவா.. அதானே”

“அதென்னவோ உண்மைதான்டா. நான் அவளை லவ்வே பண்ணியிருக்க கூடாதுல. அவளுக்கேத்த மாதிரி ஒரு படிச்சவனா.. அவளை புரிஞ்சுக்கிட்டவனா பார்த்துக் கல்யாணம் பண்ணி வச்சுருந்திருப்பீங்கள்ல. என்னை கல்யாணம் பண்ணி அவ ரொம்ப அனுபவிச்சுட்டாள்ல”

அவனைத் திரும்பி கேவலமாகப் பார்த்து “இந்த கருமத்தைத்தான் அவ காதல்னு வந்து நின்ன நாள்ல இருந்து நான் சொல்லிட்டே இருக்கேன் நீ என்னடான்னா இப்போ வந்து பெரிய இவன் மாதிரி பேசுற” என்றான்.

“எனக்கு உன்னை மாதிரி ஒரு தம்பி இல்லாமல் போயிட்டான் டா.. உன் அக்காவுக்கு ஒன்னுன்னா உனக்குத் துடிக்குதுல்ல அதுமாதிரி எனக்கொன்னுன்னா ஏன்டா என் தம்பிக்கு இந்த ஃபீல் வரமாட்டேங்குது” சோகமாய் சொன்னான் ருத்ரன். அவனும் நிறைய நாள் அது குறித்து ஏங்கியிருக்கான். என்ன அந்த ஏக்கத்திற்கான பிரதிபலிப்பு தான் எதிர்ப்புறம் இருந்து வந்ததே இல்லை.

“அந்த ஃபீல் வந்ததால தான் அவன் பீல் பண்ணுறதுக்காகவே ஏற்காடு போயிருக்கான் அதுவும் பொண்டாட்டி கூட. இப்படியும் கூட துடிக்கும் தெரியுமா? அதுவும் உன் தம்பிக்கு இப்படித்தான் துடிக்கும்” அவன் கிண்டலாக பேச “உமா மாதிரியே பேசாதடா.. கொஞ்சம் மாமன் பாவம்னு மனசுல வச்சுட்டு பேசு” என்றான் இவன்.

“தப்புத் தப்பாவே புரிஞ்சுக்காத மச்சான்” சலிப்பாய் முகத்தினை திருப்பினான்.

உள்ளே நுழைந்தவன் அங்கே உமாவைக் காணாமல் திரும்பி வெளியே வந்தான்.

உடனே அவளுக்கு அழைத்தான். அவள் போன் எடுக்கவே இல்லை. ஆத்விக்கு அழைத்தான். ஆத்வியும் போனை எடுக்கவில்லை.

ஆனால் ஆத்வி உமாவின் முன்னால் அமர்ந்திருந்தான். எதுவும் பேசாமல் இருந்த அக்காவினையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் “இப்போ எதுக்கு இப்படி உக்காந்துட்டு இருக்க.. அதையாவது சொல்லு?” என்றான்.

அவள் அம்மா வீட்டிற்குத்தான் சென்றிருப்பாள் என்ற எண்ணம் ருத்ரனுக்கு. உடனே வண்டியை அங்கே திருப்பினான். கை வலி எல்லாம் இரண்டாம் பட்சம்தான். அதோடு வண்டியை ஓட்டி அவன் அங்கு வந்து சேர்ந்தான்.

அப்போதுதான் வெளியே வந்த ஆத்வி வீட்டின் முன் காரினை நிறுத்திவிட்டு இறங்கி வந்த இவனைக் கண்டதும் “அக்கா இப்போத்தான் சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருக்கா. எதுவா இருந்தாலும் அதுக்கப்பறம் பேசுங்க. நீங்களும் நிம்மதியாய் இல்லாமல் அவளையும் நிம்மதியாய் இருக்க விடாமல் ஏன் இப்படிப் பண்ணுறீங்க. ப்ளீஸ் விட்டுடுங்களேன்” தன்மையாய் தனது அக்காவிற்காக அவனிடம் கெஞ்சினான் ஆத்விக்.

ஒவ்வொரு முறையும் ஆத்விக் அவனது மனதில் உயர்ந்த இடத்திற்குச் சென்று கொண்டே இருந்தான்.

வழியை விட்டு விலகாமலேயே முறைத்துக் கொண்டிருந்தவனிடம் “அவகிட்ட ஒரு ஐந்து நிமிஷம்  பேசணும். அதுக்கப்பறம் நான் எந்த வழியிலயும் அவளை டிஸ்டர்ப் பண்ண மாட்டேன் ஆத்வி.. என்னை நம்புடா” என்றான்

ருத்ரனை இப்படிப் பார்க்க அவனுக்கே கஷ்டமாக இருந்தது. இருவரது காதலும் வீட்டிற்குத் தெரிந்த காலத்தில் ருத்ரனை முறைத்துக் கொண்டே திரிந்தவன்தான் ஆத்விக். கல்யாணம் முடிந்த கொஞ்ச நாட்கள் கழித்து ஓரளவிற்கு சகஜம் அவனிடம் வந்திருந்தது.

அதுவும் உமா வீட்டிற்கு வந்து நின்ற கோலத்தில் காணாமல் போய்விட்டது. நியாயத்திற்கு ருத்ரனின் முகரையை பேர்த்தெடுத்திருக்க வேண்டும். ஏனோ அதை உமா விரும்பவில்லை. அதனாலேயே அமைதியாக இருக்கிறான். அதுவும் அவளது மெசேஜ் கண்டபின் அவனால் எந்தவித எதிர்வினையும் ஆற்ற முடியவில்லை.

ஆத்விக்கின் நிலையை யூகித்தவன் அவனைத் தாண்டி உள்ளே சென்றான். அவளது அறைக்குள் சென்று நின்றவனை வெறுமையான விழிகளோடு பார்த்தாள்.

அவன் வேகமாய் நீட்ட அதை வாங்கி அவள் வயிற்றில் வைத்துக் கொண்டாள்.

அவன் செல்வதைப் பார்த்த உமாவிற்கு நிம்மதி வந்திருக்க வேண்டும். வரவில்லையே.. அதைத்தான் கையோடு எடுத்துச் சென்றுவிட்டானே ருத்ரன். மாடியில் இருந்து அவன் காரில் ஏறும் வரைப் பார்த்தாள்.

கடுகடுவென்று முகத்தினை வைத்துக் கொண்டு அவன் காரினை எடுத்தான். அவள் பார்ப்பாள் என்று அறிந்தும் அவன் நிமிர்ந்துப் பார்க்கவில்லை.

அவனது கார் வீட்டில் வந்து நின்றது. தங்கை கவிதா, அம்மா  இருவரும் அவன் வந்ததைக் கூட அறியாமல் தீவிரமாக பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

“அதுக்குன்னு அண்ணன் மேல இப்படியொரு பழியைத் தூக்கிப் போட்டிருக்கயே. அண்ணன் எதுவும் உன்கிட்ட வந்து கேட்கலையா?”

“நான் என்ன இல்லாததையா பேசினேன்”

“அம்மா அப்போ அது உண்மையா?”

“அது உண்மையா என்னென்னு உன் இரண்டாவது அண்ணனைக் கேளு கவிதா. ஏன்னா அவனுக்குத்தானே அதைப் பத்தித் தெரியும்” ருத்ரனின் வெகுண்ட பேச்சில் கவிதா “அண்ணே” என நடுங்கியவாறு எழுந்து நின்றாள்.

புயல் தாக்கும்…