கபிலனின் கருப்பு நிற ரோல்ஸ் ராய்ஸ் கார், நகரத்தின் நெரிசலான சாலைகளில் பயணித்து, இறுதியாக சென்னையின் புறநகர்ப் பகுதியில் உள்ள ஒரு பழைய அரசுப் பள்ளியின் முன் வந்து நின்றது. இந்திரா நகர் அரசு தொடக்கப்பள்ளி – கபிலன் குழுமத்தின் சமூகப் பொறுப்புணர்வு திட்டத்தின் கீழ், அஸ்திவாரத்திலிருந்து புனரமைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு நிறுவனம். முன்னொரு காலத்தில் சிதிலமடைந்து கிடந்த அந்தக் கட்டிடம், இப்போது வண்ணமயமான சுவர்களுடனும், புதிய வகுப்பறைகளுடனும், தூய்மையான மைதானத்துடனும் பொலிவுடன் காட்சியளித்தது.
காரிலிருந்து இறங்கிய கபிலனை, அறக்கட்டளை மேலாளர் ரோகித்தும், பள்ளி முதல்வர் திருமதி. பத்மாவதியும் வரவேற்றனர். “வாங்க சார், குழந்தைகளும் டீச்சர்ஸும் உங்களைத்தான் எதிர்பார்த்துட்டு இருக்காங்க” என்றார் பத்மாவதி அம்மாள், புன்னகையுடன்.
கபிலன் தலையசைத்துவிட்டு உள்ளே நடந்தான். பள்ளியின் மைதானம், விழாக் கோலம் பூண்டிருந்தது. வண்ண வண்ண பலூன்கள், காகிதத் தோரணங்கள், குழந்தைகளின் ஓவியங்கள் சுவர்களில் மாட்டப்பட்டிருந்தன. ஒரு மேடையில், சில குழந்தைகள் கலை நிகழ்ச்சிக்காகத் தயாராகிக் கொண்டிருந்தனர். குழந்தைகளின் உற்சாகக் குரல்கள், சிரிப்பொலிகள், மேடையில் ஒலித்த மெல்லிய பாடலின் இசை என அந்த இடம் புதியதோர் உயிர் பெற்றிருந்தது.
கபிலன், எப்போதும் போல், கூட்டத்திலிருந்து சற்று விலகி, ஒரு மரத்தடியில் அமைக்கப்பட்டிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்தான். தனது பி.ஆர் குழுவினரின் புகைப்படங்களுக்காக ஒரு புன்னகையை உதிர்த்துவிட்டு, மீண்டும் தனது சலிப்புலகிற்குள் ஆழ்ந்தான். இந்த ஆரவாரம், செயற்கையானது என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. இவை அனைத்தும் ஒரு விழாவுக்காக மட்டுமே. நாளையிலிருந்து மீண்டும் அதே பள்ளி, அதே வகுப்பறைகள், அதே கற்றல்.
அவன் சுற்றுமுற்றும் பார்த்தான். அங்குமிங்குமாக ஆசிரியர்கள் குழந்தைகளுக்கு உதவிக் கொண்டிருந்தனர். அவர்களில் பெரும்பாலானோர் இளமையான, புன்னகை பூக்கும் முகங்கள். கபிலன் ஒரு அலட்சியப் பார்வையுடன் அனைவரையும் கடந்து சென்றான். அவனது பார்வைக்கு ஒரு புதுமை தேவைப்பட்டது. ஒரு மாறுபாடு.
அப்போதுதான் அவன் அவளைக் கண்டான்.
பள்ளியின் பின்பக்கம், மரத்தடி நிழலில், குழந்தைகளின் விளையாட்டுக்கும் ஆரவாரத்துக்கும் தொலைவில், ஒரு பழைய சிமெண்ட் பெஞ்சில் அவள் அமர்ந்திருந்தாள். சுடிதார் அணிந்திருந்தாள். அது அழுக்கேறி, சற்றுக் கசங்கிப்போயிருந்தது. அவளது கூந்தல் கலைந்து, முகத்தில் சில சுருள்கள் விழுந்திருந்தன. அவள் உயரமானவள் அல்ல. சாதாரணமாக, சராசரியாக இருக்கும் ஒரு இந்தியப் பெண். அவளது முகம்… அழகு என்று சொல்லக்கூடியதல்ல. ஒரு எளிய முகம். மேக்கப் இல்லை. எந்த அலங்காரமும் இல்லை. ஆனால், அவளது கண்கள்…
கபிலன் அவளை உற்றுப் பார்த்தான். அவள் ஒரு பழைய கேன்வாஸ் மீது வரைந்து கொண்டிருந்தாள். அவளது விரல்கள், துரித வேகத்தில் வண்ணங்களை அள்ளிப் பூசிக் கொண்டிருந்தன. மஞ்சள், பச்சை, நீலம், சிவப்பு – வண்ணங்கள் அவளது தூரிகையின் நுனியில் ஒரு நடனமாடின. அவள் முழுமையாக அந்த ஓவியத்தில் மூழ்கியிருந்தாள். உலகம், நேரம், அவளைச் சுற்றியுள்ள சத்தம் எதுவுமே அவளுக்குப் பொருட்டல்ல. அவளது கண்களில் ஒரு தீவிரம் இருந்தது. ஒரு முழுமையான ஈடுபாடு. அதுதான் கபிலனை ஈர்த்தது.
அவன் இமைக்காமல் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவளது உடல்மொழி, அவள் வரைவதில் காட்டிய ஆர்வம், அந்தக் கண்கள் – அவனிடம் ஒரு கேள்வியை எழுப்பின. இவள் யார்?
அவள் வரைந்து கொண்டிருந்த ஓவியம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உருவம் பெற்றது. ஒரு கிராமத்துச் சித்திரம். நெல் வயல்கள், அதில் உழைக்கும் விவசாயிகள், ஓரிடத்தில் சிறுவர்கள் குதித்து விளையாடும் குளம், அதன் கரையில் நிற்கும் ஒரு பழைய ஆலமரம். அந்த ஓவியத்தில் ஒரு உயிர் இருந்தது. ஒரு நிஜமான வாழ்க்கை. கபிலனின் பங்களா சுவர்களில் இருந்த லட்சக்கணக்கான ரூபாய் மதிப்புள்ள உலகப் புகழ்பெற்ற ஓவியங்கள் கூட அவனுக்கு இத்தகைய உணர்வை அளித்ததில்லை.
அவள் ஒரு சிறிய புன்னகையுடன் தனது ஓவியத்தை முடித்தாள். சட்டென்று, ஒரு பத்து வயதுச் சிறுமி அவளை நோக்கி ஓடி வந்தாள். “அக்கா! ரொம்ப அழகா இருக்கு! இந்த ஆறு நிஜமா ஓடுற மாதிரி இருக்குக்கா!”
அந்தப் பெண் மெதுவாகத் திரும்பிப் பார்த்தாள். அவளது முகத்தில் ஒரு களைப்பு இருந்தது. ஆனால், அந்தச் சிறுமியின் வார்த்தைகள் அவளுக்குள் ஒரு புத்துணர்வை அளித்தன போலும். அவள் முகத்தில் ஒரு புன்னகை மலர்ந்தது. அது ஒரு சின்னஞ்சிறு, எளிய, அதே சமயம் உண்மையான புன்னகை. அந்தப் புன்னகை கபிலனின் மனதைப் பிசகியது. அதுவரை எந்தப் பேரழகியையும் கண்டுகொள்ளாத அவனது மனம், ஒரு சாதாரணியின் எளிய புன்னகையில் வசப்பட்டது. அவனது இதயத்தில் எங்கோ ஒரு மூலையில், இவ்வளவு நாட்களாக மூடி இருந்த ஒரு கதவு, சலனமற்று மெதுவாகத் திறக்கத் தொடங்கியது.
“யாரம்மா இவங்க?” கபிலன் அருகில் நின்றிருந்த ரோகித்திடம் மெல்லிய குரலில் கேட்டான். அவனது குரலில் எப்போதையும் விட ஒரு மென்மை இருந்தது.
ரோகித், கபிலனின் பார்வையைப் பின்தொடர்ந்து அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தான். “ஓ! அவங்களா? அவங்க பேரு காவேரி சார். நம்ம ஆர்ட்ஸ் அண்ட் கல்ச்சர் ஃபெசிலிட்டேட்டர். இங்கப் பக்கத்துல இருக்கற கவர்மென்ட் காலேஜ்ல ஆர்ட்ஸ் படிக்கிறாங்க. ரொம்ப ஏழைங்க சார். ஆனா, நல்லா வரையுறாங்க. நம்ம ஸ்கூல் புனரமைப்புக்கு அவங்களும் நிறைய தன்னார்வமா வேலை செஞ்சாங்க.”
கபிலனின் மனதில் அந்தப் பெயர் பதிந்தது – காவேரி. எளிய உடை, சராசரி முகம், கலைந்துபோன கூந்தல்… ஆனால், அவளது கண்களிலும், அவளது தூரிகையிலும், அவளது புன்னகையிலும் ஒரு பேரழகு ஒளிந்திருந்தது. அது அவன் இதுவரை கண்டிராத, அவனது மனதைத் தொட்ட ஒரு புதிய அழகு.
அவன் தனது நாற்காலியிலிருந்து எழுந்தான். ரோகித் ஆச்சரியத்துடன் அவனைப் பார்த்தான். கபிலன், எந்த ஒரு பொது நிகழ்விலும், இவ்வளவு ஆர்வம் காட்டியதில்லை.
கபிலன் மெதுவாக காவேரி அமர்ந்திருந்த திசையை நோக்கி நடந்தான். அவன் அடியெடுத்து வைக்கும் ஒவ்வொரு அடியும், அவனது வெறுமையின் சிம்மாசனத்தில் இருந்து அவன் அன்பின் வாசலை நோக்கி நடப்பது போல இருந்தது. அவனது காலடியில் புதியதோர் பாதை விரி
- யத் தொடங்கியது.