10. காயங்கள் ஆரட்டும் ஆராமுதே..!

அத்தியாயம் – 10

காலை 6:45

கல்லூரியின் வாசலில் ஒரு பெரிய வெள்ளை நிற சுற்றுலா பேருந்து நின்றிருந்தது. மாணவர்கள் ஏற்கனவே கூடி விட்டிருந்தார்கள். சிலர் உற்சாகமாக பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள், சிலர் தங்கள் பைகளை பேருந்தின் லக்கேஜ் வைக்கும் பகுதியில் ஏற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அமுதினி சுருதியுடன் வந்தாள். அவள் ஒரு சிறிய முதுகுப்பை (backpack) மற்றும் புத்தகப்பையையும் எடுத்து வந்திருந்தாள். 

அவள் கொஞ்சம் பதட்டமாக இருந்தாள், ஆனால், அதை வெளியில் காட்டவில்லை.

“ஆரவ் சார் இன்னும் வரலையா?” ஒரு மாணவன் கேட்டான்.

“7 மணிக்கு கிளம்புறதுன்னு சொன்னார். இன்னும் 15 நிமிஷம் தான் இருக்கு..” இன்னொரு மாணவி பதிலளித்தாள்.

சுருதி அமுதினியைப் பார்த்து, “அமுது, நாம பேக் சீட்ல உட்காரலாம். அங்க கொஞ்சம் ப்ரைவசி இருக்கும்.” எனக் கூற,

அவளும் “ஓகே” என்று சொன்னாள். 

அவர்கள் இருவரும் பேருந்தில் ஏறினார்கள்.

பேருந்தின் உள்ளே நன்றாக இருந்தது. வசதியான இருக்கைகள், இசை அமைப்பு கருவிகள். மாணவர்கள் தங்கள் இடங்களில் அமர ஆரம்பித்தார்கள். சிலர் ஜன்னலோர இருக்கைக்காக சண்டையிட்டு கொண்டிருக்க, சிலர் தங்களது நண்பர்களுடன் சேர்ந்து அமர்ந்தார்கள்.

அமுதினியும் சுருதியும் கடைசியில் இருக்கும் மூன்றாவது வரிசையில், ஜன்னலோர இருக்கையில் அமுதினியும், அவளுக்கு பக்கத்தில் சுருதியும் உட்கார்ந்தார்கள்.

சரியாக 6:55 மணிக்கு, ஒரு மகிழுந்து பேருந்திற்கு பக்கத்தில் வந்து நின்றது. 

அதில் ஆரவ் கிருஷ்ணா இறங்கினான். அவன் இன்றைக்கு கேஷ்வல் உடையில் – கருப்பு டீ சர்ட், ஜீன்ஸ் அணிந்திருந்தான். அவன் ஒரு முதுகுப்பை மற்றும் ஒரு கோப்புகள் அடங்கிய பைபை எடுத்து வந்தான்.

அவனும் பேருந்திற்குள் ஏற, அடுத்த நொடியில் மொத்த பேருந்தும் அமைதியானது. மாணவர்கள் அனைவரும் நேராக உட்கார்ந்தார்கள்.

“குட் மார்னிங்,” ஆரவ் சொன்னான். அவனது குரல் ஆணையிடும் தன்மையுடன் இருந்தது.

“குட் மார்னிங் சார்,” மாணவர்கள் கூட்டமாக பதிலளித்தார்கள்.

ஆரவ் அவர்களை ஒவ்வொருவராக பார்த்தான். அவனது பார்வை அமுதினியின் மீது ஒரு நொடி பதிந்தது. அவள் உடனே பார்வையை திரும்பாமல், அவனையே சாதாரணமாக் பார்த்தாள்.

“நாம இப்போ கிளம்ப போறோம்… மகாபலிபுரம் போக தோராயமா கிலோமீட்டர் தூரம்… ECR ரூட் வழியா போவோம்… சுமார் ஒன்றரை மணி நேரம் ஆகும்.. நீங்க டீசன்-ஆ நடந்துக்கணும்… ரொம்ப சுத்தமான மியூசிக் வேண்டாம்… பஸ்ஸில் யாரும் நிற்க கூடாது… எல்லாம் புரிஞ்சுதா?” என்று சின்ன பிள்ளைக்கு சொல்வது போல கட்டளையிட்டுக் கொண்டிருந்தான் ஆரவ் கிருஷ்ணா.

வேறு வழியின்றி, “யஸ் சார்..” என்று மாணவர்கள் சொன்னார்கள்.

ஆரவ் ஓட்டுநரிடம் ஏதோ சொன்னான். பிறகு, அவன் முன் வரிசையில் இருந்த ஒரு தனி இருக்கையில் அமர்ந்தான். சரண்யா மேடம் அவனுக்கு பின்னால் இருந்தார்.

கல்லூரியில் இருந்து அந்த பேருந்து கிளம்பியது.

*******

முதல் பதினைந்து நிமிடங்கள், பேருந்து மொத்தமும் அமைதியாக இருந்தது. மாணவர்கள் யாரும் சத்தமாக பேசவில்லை. ஆரவின் இருப்பு அவர்களது உற்சாகத்தை தடுத்தது. 

ஆனால், கொஞ்சம் நேரத்தில், மாணவர்கள் அந்த அமைதியை தளர்த்த ஆரம்பித்தார்கள். 

சிலர் மெதுவாக பேச ஆரம்பிக்க, சிலர் தங்கள் கைபேசியில் பாடல்களை கேட்க ஆரம்பித்தார்கள்.

அமுதினி ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்த்தாள். சென்னையை கடந்து ECR-ல் நுழைந்தார்கள். ஒரு பக்கம் கடல், மறுபக்கம் தென்னந்தோப்புகள் மற்றும் ஓய்வு விடுதி.

சுருதி அமுதினியின் காதில், “அமுது, நீ நெர்வஸா இருக்க… ரிலாக்ஸ். அவர் உன்னை கவனிக்க மாட்டார்…” என்று மெதுவாக சொன்னாள்.

அமுதினி தலையசைத்தாள். ஆனால் அவளால் பதட்டம் இல்லாமல் இருக்க முடியவில்லை. 

முன் வரிசையில் ஆரவ் அமர்ந்திருந்தான், அவனது தலையின் பின்பகுதி அவளுக்குத் தெரிந்தது. 

அவன் ஹெட்ஃபோன்ஸ் போட்டிருந்தான். அதில் ஏதோ கேட்க வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தானா அல்லது யாருடைய இறைச்சலையும் கேட்க வேண்டாம் என்பதற்காக அணிந்திருந்தானா? அவனுக்கு தான் தெரியும்!

போக்குவரத்து நெரிசல் இல்லாததால், பயணம் நன்றாகவே இருந்தது. மாணவர்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உற்சாக நிலைக்கு திரும்பினர். சிலர் பாடல்களை பாட ஆரம்பித்தார்கள், மெதுவாக. சிலர் விளையாட ஆரம்பித்தனர்.

ஆரவ் அசையவில்லை. அவன் தன் இடத்திலேயே அமைதியாக இருந்தான். நடுநடுவே அவன் தன் கைப்பேசியை பார்ப்பான், அல்லது கோப்புகளில் ஏதோ படிப்பான். அவன் மற்றவர்களுடன் எந்த பேச்சையும் வைத்துக் கொள்ளவில்லை.

சரியாக ஒரு மணி நேரம் கழித்து, பேருந்து ஒரு சிறிய சுங்கச்சாவடியை கடந்தது. அங்கு ஒரு சாலையோர தேனீர் கடை இருந்தது. ஓட்டுனர் மெதுவாக பேருந்தை நிறுத்தினான்.

ஆரவ் திரும்பி மாணவர்களைப் பார்த்து, “15 நிமிஷம் பிரேக்… நீங்க கீழே இறங்கி, ஃப்ரெஷ் அப் பண்ணிக்கலாம்… காஃபி, டீ எடுத்துக்கலாம். ஆனா 15 நிமிஷத்துல எல்லாரும் திரும்பி வரணும்… அப்படி வரலைன்னா நான் கிளம்பிடுவேன்…” என்று கட்டளை போல சொன்னான்.

எல்லாரும் பேருந்தை விட்டு வெளியே இறங்கினார்கள். அமுதினியும் சுருதியும் கூட கீழே இறங்கினார்கள். 

மாணவர்கள் கடைக்குள் நுழைந்து, அவரவருக்கு தேவையானதை வாங்கிக் கொண்டார்கள்.

சுருதியோ, “இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல மகாபலிபுரம் போயிடுவோம். நான் கடற்கரை கோவிலை பார்க்க ஆவலா இருக்கேன்…”

“ம்ம்…” அமுதினியும் பேருக்கு தலையசைத்தாள். ஆனால், அவள் மனமோ வேறு இடத்தில் இருந்தது.

அவளது கண்கள் அலைப்பாய, ஆரவ் பேருந்திற்கு வெளியே தனியாக நின்றிருந்தான். அவன் கைபேசியில் யாருடனோ பேசிக்கொண்டிருந்தான். அவனது முகம் எரிச்சல், அவன் கோபமாக ஏதோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

அமுதினிக்கு கேட்க முடியவில்லை அவன் என்ன பேசுகிறான் என்று. ஆனால் அவனது உடல்மொழி ஆக்ரோஷமாக இருந்தது.

பிறகு, ஆரவ் திடீரென்று கைபேசியின் அழைப்பை துண்டித்து விட்டு, கோபமாக அதை தன் சட்டைப்பையில் திணித்தான். 

அவன் ஆழமாக சுவாசித்து, தன்னை நிதானித்துக் கொண்டவன், மீண்டும் கல் போன்ற முகத்தை தத்தெடுத்துக் கொண்டான்.

அமுதினி அதை கவனித்து, ‘அவருக்கு யாரோடோ ப்ராப்ளம் இருக்கு… இப்ப அவர் அப்செட்-ல இருக்கார்… ஆனால், அதைப்பத்தி யாரிடமும் ஷேர் பண்ண மாட்டார்…’ என்று நினைத்துக் கொண்டாள்.

15 நிமிடங்கள் முடிய, மாணவர்கள் அனைவரும் பேருந்துக்கு திரும்பினார்கள். 

ஆரவ் கடைசியாக ஏறி, அனைத்து மாணவர்களும் வந்துவிட்டார்களா என்று எண்ணிக் கொண்டிருந்தான்.

“எல்லாரும் வந்துட்டீங்களா?” என்று ஆரவ் கேட்க, 

“யஸ் சார்,” ஒருவர் சொன்னார்.

“சரி. கிளம்புங்க,” ஆரவ் ஓட்டுனரிடம் சொன்னான்.

பேருந்து மீண்டும் கிளம்ப தொடங்கியது.

********

இன்னும் அரை மணி நேரம் பயணம். மாணவர்கள் இப்போது கொஞ்சம் சோர்வாக இருந்தனர். சிலர் தூங்கிக் கொண்டிருக்க, இன்னும் சிலரோ பாடல்களை அமைதியாக கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அமுதினி ஜன்னல் வழியாக வேடிக்கை பார்த்தாள். கடல் அருகில் இருந்தது. அலைகள் ஒன்றோடு ஒன்றாக மோதிக்கொண்டிருந்தன. சில மீனவ படகுகள் தெரிந்தன. அவையெல்லாம் அழகான காட்சிகளாக இருந்தது.

திடீரென்று, பேருந்து லேசாக ஆட்டம் கண்டது. ஓட்டுனர் மிகவும் சிரமப்பட்டு பிரேக் பிடிக்க, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வேகத்தை குறைத்தது.

“என்னாச்சு?” ஒரு மாணவர் கேட்டார்.

அதற்கு ஓட்டுனர் ஏதோ சொல்லிக் கொண்டிருக்க, ஆரவ் உடனே முன்னால் போனான். 

அவன் ஓட்டுனருடன் பேசிவிட்டவன், திரும்பி மாணவர்களைப் பார்த்தான்.

“பஸ்ஸில் ஒரு மைனர் டெக்னிக்கல் இஸ்யூ… டிரைவர் சரி பண்ணுறார்… 10 நிமிஷம் ஆகும்… நீங்க அவங்கவங்க இடத்துல அமைதியா உட்காருங்க…”

மாணவர்கள் அமைதியற்று இருந்தாலும், யாரும் புகார் செய்யவில்லை.

ஓட்டுனர் பேருந்தை சாலையின் ஓரமாக நிறுத்தினான். அவன் கீழே இறங்கி, வாகன இயந்திர மூடியை திறந்து பார்த்தான். ஆரவும் உதவி செய்ய கீழே இறங்கினான்.

“நீங்க எல்லாரும் பொறுமையா இருங்க… சீக்கிரம் சரி ஆயிடும்…” என்று சரண்யா மேம் மாணவர்களிடம் சொன்னார்.

அமுதினி வெளியே எட்டிப் பார்க்க, ஆரவ் ஓட்டுனருக்கு உதவிக்கொண்டிருந்தான். அவன் இப்படி வேலை செய்வதில் திறமையானவன் போல தெரிந்தது. அவன் என்ஜினை பார்த்து, ஏதோ சரிசெய்து கொண்டிருந்தான்.

சுருதியோ, “ஆரவ் சார் மெக்கானிக் போல செமயா வேலை பாக்குறாரு டி” என்கவும்,

அமுதினி எதுவும் சொல்லவில்லை. ஆனால் அவள் அவனை மட்டும் கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள். 

அவன் சட்டையில் கொஞ்சம் கீரிஸ் கறை பட்டிருக்க, கைகளும் அழுக்காகி இருந்தது. ஆனால், அவன் கவலைப்படாமல் கவனமாக வேலைப் பார்த்தான்.

பத்து நிமிடங்களில், “சரி ஆயிடுச்சு சார்…” என்று சொன்னார் ஓட்டுனர்.

ஆரவ் தன் கைகளை துடைத்து விட்டு, மீண்டும் பேருந்திற்குள் ஏறினான். அவனது சட்டையில் கொஞ்சம் கீரிஸ் கறை தெரிந்தது, ஆனால் அவன் அதை கண்டுக் கொள்ளவில்லை.

“எல்லாம் சரியாகிடுச்சு… நாம கிளம்பலாம்…” என்றான் ஆரவ்.

பேருந்து மீண்டும் கிளம்பியது.

சில நிமிடங்களில், சரண்யா மேடம் ஆரவிடம் ஒரு டிஸ்யூ கொடுத்து, “சார், உங்க சட்டையை துடைச்சிக்கங்க…” என்றார்.

ஆரவும் அதை வாங்கி, “தேங்க்ஸ்,” அவன் மெதுவாக சொன்னான். ஆரவ் யாரிடமும் அதிகமாக நன்றி என்ற வார்த்தையை பயன்படுத்த மாட்டான்.

அமுதினி அதை குறித்துக் கொண்டு, ‘அவர் எல்லாரிடமும் கடுமையா நடந்துக்குறார்… ஆனா உள்ளுக்குள், அவர் ஒரு டீசன்ட் பெர்சன்… அவர் டிரைவருக்கு உதவி பண்ணினார்… பிராக்டிகலா இருக்கார்… அவர் யாரையும் எதிர்பார்க்கல, தானே இறங்கி போய் உதவி செய்தார்…’

அடுத்த பதினைந்து நிமிடங்களில், பேருந்து மகாபலிபுரத்தை நெருங்கியது. கடற்கரை கோவிலின் கோபுரம் தூரத்தில் தெரிந்தன.

மாணவர்கள் மகிழ்ச்சியில் துள்ளி குதித்து, “பாருங்க! அங்க ஷோர் டெம்பிள்..! எவ்வளவு அழகா இருக்கு!” என்று ஆர்ப்பரித்து சொன்னார்கள்.

“ஆமா.. ஆமா.. ரொம்ப அழகா இருக்கு!” அனைவரும் ஆமோதித்தனர்.

ஆரவ் அமைதியாக இருந்தான். அவன் ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்த்தான். அவனது முகத்தில் எவ்வித வெளிப்பாடும் இல்லை.

பேருந்து சாந்தி மறுவாழ்வு மையத்திற்கு முன்னால் வந்து நின்றது. அது கடற்கரைக்கு கொஞ்சம் பக்கத்திலேயே இருந்தது. ஒரு பெரிய பூங்கா போன்று இருக்க, அமைதியான சுற்றுச்சூழல்.

ஆரவ் எழுந்து நின்று, “நாம வந்துட்டோம்…‌ எல்லாரும் கீழே இறங்குங்க. உங்க பேக்ஸ்-ஐ பத்திரமா எடுத்துக்குங்க… நாம முதல்ல செண்டரில் ரெஜிஸ்டர் பண்ணுவோம். அப்புறம் ரிசார்ட்டுக்கு போய் ஃப்ரெஷ் அப் பண்ணிக்கலாம்… மதியம் 2 மணிக்கு போல செண்டரில் செஷன்ஸ் ஆரம்பமாகும்… யாரும் லேட் பண்ணிட கூடாது…” என்று உறுதியாக சொன்னான்.

மாணவர்கள் கீழே இறங்கினார்கள். அமுதினியும் சுருதியும் வெளியே வந்தார்கள். கடல் காற்று வீசியது. உப்பு, மீன், கடலோர வாசனை என்று அந்த காற்றின் மணமே வித்தியாசமாக இருந்தது.

ஆரவ் மையத்தின் வாசலை நோக்கி நடக்க, மாணவர்களும் அவனைப் பின்தொடர்ந்தார்கள்.

அமுதினி ஒரு கணம் நின்று, கடலைப் பார்த்தாள். அலைகள் மோதின… அலைகளின் சத்தம் மெலிதாக இருந்தாலும், அது அமைதியான அழகான இடம்.

‘இங்க அடுத்த இரண்டு நாட்கள்… ஆரவ் சார் கூட அடுத்து என்னதான் நடக்கப்போகுமோ?’ என்று கவலையுடன் நினைத்துக் கொண்டாள் அமுதினி.

அவளுக்குத் நடக்கப் போவதைப்‌ பற்றி தெரியவில்லை. ஆனால், அவள் ஒன்று உணர்ந்தாள் – இந்த பயணம் அவர்களது உறவை மாற்றப்போகிறது. நல்லதா? கெட்டதா? அது தெரியாது.

ஆனால், மாற்றம் என்பது நிச்சயம் நிகழப்போகிறது!

*********