விசை-24
உலகமே இருண்டு, வாழ்க்கையே முடிந்துவிட்டதைப் போல் அமர்ந்திருந்தாள் இறைவி.
இருந்த இடம்விட்டு அசையக்கூடத் திராணி இல்லாதவளாய் இருந்தாள்.
அவள் அருகே அமர்ந்து மதி மற்றும் தான்யா சொல்லிய ஆறுதல் எல்லாம் அவள் செவியை எட்டியாதாகக்கூட அவள் காட்டிக்கொள்ளவில்லை. மரத்துப்போன அவள் உடலில், கண்கள் மட்டும் அதிவேகமாய் தன் பணி செய்து கண்ணீரை இறைத்துக் கொண்டிருந்தது.
“யாரு வந்து கூப்டாலும் விட்ருவீங்களா? இதுதான் நீங்க ஸ்கூல் நடத்துற லட்சனமா சார்?” என்று அய்யனார் வெறி பிடித்தவன் போல் கத்த,
“சார்.. அந்த பொண்ணைக் கூப்பிட ஒவ்வொரு நேரம் ஒவ்வொருத்தர் வருவாங்க. வர்ற எல்லாரையும் எப்படி எங்களால நினைவு வச்சுக்க முடியும்? சக்திகிட்ட கேட்கத்தான் செய்தோம். அவதான் தெரியும்னு சொன்னா” என்று அந்த ஆசிரியர் கூறினார்.
“இதென்னங்க முட்டாள்தனமான பதிலா இருக்கு? நாங்க ஒவ்வொருத்தர் வந்தாலும் ஒவ்வொரு முறையும் எங்க குடும்ப படத்தைக்காட்டி உறுதி செய்துட்டுத்தானே கூட்டிட்டுப்போறோம்? எங்க புள்ளைக்கு எதாவதுனா நீங்க பதில் சொல்லுவீங்களா?” என்று முகில் கத்தி சப்தமிட,
பள்ளி முதல்வருக்கு விழி பிதுங்கியது.
“என் புள்ளை எனக்கு வேணுங்க. என் புள்ளைக்கு மட்டும் எதாவது ஆச்சுனா உங்க ஸ்கூலையே சும்மாவிட மாட்டேன்” என்று விட்டால் அடித்துவிடுபவனைப் போல் அய்யனார் கத்தி சண்டை பிடிக்க,
“சார்.. அந்த பொண்ணுகிட்ட கேட்டுட்டுத்தான் சார் நாங்களும் விட்டோம். எங்க வீட்லலாம் பிள்ளை இல்லையா? அப்படியா கேர்லெஸ்ஸா இருப்போம்? அவ சொல்லப்போய் தானே விட்டோம்?” என்று அவ்வாசிரியை தன் பக்கம் தவறில்லை என்பதாய் காட்டிப் பேசினார்.
“சின்ன பிள்ளைகிட்ட எதையாது காட்டி கூப்பிட்டா விவரம் இல்லாம போக வாய்ப்பிருக்குனு யோசிக்க மாட்டீங்களா நீங்க?” என்று முகில் கேட்க,
“என் பிள்ளையைத் தொலைச்சதும் இல்லாம ரொம்ப கேர்லெஸ்ஸா பதில் பேசுறீங்க. ஸ்மார்ட்டா மூவ் பண்றதா நெனப்பா? ஐம் அ போலீஸ்.. உங்க மூவெல்லாம் என்கிட்ட வேலையாகாது. இதை எப்படி டீல் பண்ணனுமோ நான் அப்படி டீல் பண்ணிக்குறேன்.. சட்டபடி நான் எடுக்குற ஆக்ஷனுக்கு நீங்க தயாராகிக்கோங்க” என்று அய்யனார் கூறினான்.
அதில் பயந்துபோன பள்ளி முதல்வர், “சார் சார்.. எக்ஸ்ட்ரீம்லி சாரி சார். என்ன நடந்தது என்னனு நாங்க பாக்குறோம் சார்” என்று கூற,
“உங்க ஸ்கூலுக்குனு வரும்போது பதறுதுல்ல? அப்ப எங்க பிள்ளைக்குங்குமோது எங்களுக்குப் பதறாதா?” என்றவன், அந்த ஆசிரியையைத் தீயாய் முறைத்துவிட்டுத் தன்னைப் பிடித்திருந்த முகிலை உதறிக்கொண்டு வெளியே சென்றான்.
அங்குப் பிரமை பிடித்தார் போல் அமர்ந்திருந்த இறைவியைப் பார்த்தவன் உள்ளம் நூறாய் உடைந்து நொறுங்கியது.
சக்தி காணவில்லை என்றதிலேயே துடித்துப்போன மனம், இறைவியின் நிலை கண்டு மொத்தமாய் உடைந்து போனது.
அவள் முன் அய்யனார் வந்து நிற்க,
மதியும் தான்யாவும் வேகமாய் எழுந்து, “என்ன சொல்றாங்க?” என்றனர்.
அவன் பார்வையெல்லாம் இறைவி மீதே. அவள் எங்கே நிமிர்ந்தாள்?
பத்து நிமிடத்தில் மூப்படைந்து, சாக்காடை நோக்கிச் செல்லும் ஜீவனைப் போல் காணப்பட்டவளது தோற்றமே அவனை வதைத்தது.
‘எம்புள்ள எங்கருக்காளோ? என்னாச்சோ?’ என்று மனதோடு அறற்றியவனுக்கே யாரும் ஆறுதல் கூறிட மாட்டனரா என்றுதான் இருந்தது. இறைவியின் நிலையைச் சொல்லவும் வேண்டுமா?
ஒற்றைக்காலை மடக்கி அமர்ந்தவன், அவள் தாடை பற்றித் தன்னை நோக்கச் செய்திட,
அவன் விழி பார்த்தாள்.
மளமளவெனக் கொட்டும் கண்ணீர் நின்றதாக இல்லை.
“கண்டுபுடிச்சுடுறேன்டி” என்று கரகரத்தக் குரலில் அவன் கூற,
“செத்துடுவேங்க” என்று மெல்லொலியில் கண்ணீராய்க் கூறினாள்.
அவளை இழுத்துத் தனக்குள் பொத்திக்கொண்டவன், “ம்மா.. டேய்..” என்க,
“ஏன் எனக்கு மட்டும் இப்படிலாம் நடக்குது? எ..ஏன்? ச..சக்தி.. எங்க போனா? யாருவந்து? எ..எங்க? எம்பொண்ணு.. எதும் ஆயிடாதுல்ல?” என்று கதறினாள்.
பெண் பிள்ளைகளுக்கு நிகழும் கொடுமையெல்லாம் அந்த நேரம் பார்த்து அவர்கள் நினைவில் தோன்றி இன்னும் அச்சுறுத்தியது.
“ம்மா.. ஒன்னும் ஆகாதுடா. அழுகாதடி.. நம்ம புள்ளடி.. நான் கண்டுபிடிச்சுட மாட்டேனா?” என்று அய்யனார் அவளை இறுக அணைத்துக் கொண்டு அவள் காதோரம் தன் மூச்சுக்காற்று மோதக் கூற, அவன் கண்ணீர் மடமடவெனக் கழுத்தடியில் தஞ்சம் புகுந்தது.
“உயிரே போற போல வலிக்குதுங்க.. எனக்கு நம்ம சக்தி வேணும்.. அவள கண்டுபிடிச்சுத்தாங்க…” என்று இறைவி கூற,
‘அய்யோ..’ என்று தன் தலையில் தட்டிக்கொண்டு அய்யனாரும் அழுதே விட்டான்.
பார்த்த அனைவருக்குமே கண்ணீர் ஊற்றாய்ப் பொழிந்தது.
அனைவருமே உணர்வின் மிகுதியில் சிக்கிச் சிதைந்து கொண்டிருக்க, முகில்தான் துரிதமாகச் செயல்பட்டான்.
வேகமாகச் சென்று, பள்ளி முன்புள்ள கண்காணிப்புக் கருவியில், சக்தீஸ்வரியை யார் அழைத்துச் சென்றது என்று பார்வையிட்டு, அக்காணொளியைத் தன் அலைபேசிக்கு மாற்றிக் கொண்டு வந்தான்.
“எனக்கு சக்தி வேணும்” என்று தரையில் தன் கரங்களைத் தட்டி அவள் அழ,
அவள் கரங்களைப் பற்றிக் கொண்டு அதில் முகம் புதைத்தவன், “நீ அழுதா எப்புடி? நீ தைரியமா இருந்தா தானே நம்ம புள்ளையை கண்டுபிடிக்க முடியும்? எனக்கு மட்டும் வருத்தமில்லையாடி? உயிரே போற மாதிரி இருக்குடி.. ப்ளீஸ்.. ஆக வேண்டியதைப் பார்ப்போம்” என்று கெஞ்சுதலாய்க் கூறினான்.
மொத்தமாய் துவண்டுபோனவள், அவன் சொற்கள் கொடுத்த நிதர்சனம் அறைந்ததில், சோர்ந்து போய் எழ, முகில் அவ்விடம் ஓடிவந்து, “அத்தான்..இவந்தான் புள்ளையைக் கூட்டிட்டுப் போயிருக்கான்” என்று காட்டினான்.
யாரோ ஒருவன் குழந்தையை அழைத்து, ஆசிரியர் உள்ளே மாணவர்கள் சப்தத்தில் திரும்பிய சிறு இடைவெளியில், அவளிடம் அலைபேசியில் எதையோ காட்ட, கண்கள் பிரகாசிக்கத் தலையசைத்த இறைவி, அவனைத் தெரிந்தவன் என்று கூறிப் புறப்படுவது அதில் தெரிந்தது.
அவள் கையில் வைத்திருந்த குட்டி அலங்காரக் கண்ணாடி ஒட்டப்பட்ட வீட்டுப் பாடம் ஒன்றில், அலைபேசியில் காட்டப்பட்ட பிம்பம் தெரிய, அதை பெரிது செய்து பார்த்த அய்யனாருக்கு, வந்தவன் காட்டியது தன்னுடைய புகைப்படம் தான் என்பது புரிந்தது.
தன்னைக் காட்டித்தான் குழத்தையைக் கடத்திச் சென்றுள்ளனர் என்ற செய்தி, அவனை இன்னும் உடையச் செய்தது. ‘என்னை நம்பித்தானே போயிருப்பா?’ என்று நினைத்தவனுக்குக் கண்ணீர் அருவியாய்க் கொட்டியது.
விரைந்து நடந்தவன் பின் ஓடிய இறைவி, “என்னாச்சு? யாரு?” என்க,
அவளை நிமிர்ந்தும் பாராமல், “நீ போ.. வந்தா புள்ளையோடதான் வருவேன்” என்றான்.
“என்னாச்சு?” என்று உடையும் குரலில் அவள் கேட்க,
“என்னை நம்புறதான?” என்று கேட்டான்.
உள்ளமெல்லாம் உடைந்து நொறுங்கியது…
“ஏன் இப்படிக் கேட்குறீங்க? நா..நான் வரக்கூடாதா? ப்ளீஸ்?” என்று அழுகையோடு அவள் கேட்க,
துடிக்கும் கண்களைக் கட்டுப்படுத்த இயலாமல் முகிலைப் பார்த்தான்.
“இரா.. அத்தான் பாத்துப்பாங்க..” என்று முகில் அவளை அழைக்க,
“நான் அழமாட்டேன் முகில்.. என்னையும் கூட்டிட்டுப் போகச் சொல்லு” என்று அவன் கைவளைவில் சாய்ந்து அழுதாள்.
அவள் கரம் பற்றிய அய்யனார், அவள் கன்னம் தாங்க, முகில் சற்று நகர்ந்து நின்றுகொண்டான்.
“என்னைப் பாரு” என்று அவன் கூற,
இடவலமாய்த் தலையசைத்தாள்.
“என்னைப் பாருடி” என்று அவன் பல்லைக் கடிக்க,
கண்ணீரோடு நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.
“புரிஞ்சுக்கமா. உன்னை பக்கத்துல வச்சுட்டு என்னால இதை கவனிக்க முடியலை..” என்று அவன் சோர்ந்து போய்க் கூற,
பாவையும் துவண்டு போனாள்.
அவளைத் தாங்கியவன் முகிலைப் பார்க்கவும், முகில் வந்து பிடித்துக் கொள்ள,
“அழுது சாவடிக்காத.. நம்பிக்கையிருத்தா வீட்டுக்குப் போ.. பிள்ளையோட வருவேன்..” என்று அடைத்தத் தொண்டையை செறுமியவனாய் கூறிச் சென்றான்.
“இரா.. வாம்மா” என்று முகில் அவளைத் தூக்க, மதி மறுபுறம் வந்து அவளைத் தாங்கிக் கொண்டாள்.
“அப்பத்தாக்கு என்னடா பதில் சொல்ல?” என்று அவள் கேட்க,
“பாத்துக்கலாம்டா.. வாம்மா” என்றான்.
நிமிடங்களில் முகிலின் வீடே மயான அமைதி கொண்டதாக மாறியது. ஆனால் விசும்பலின் பேரிரைச்சல் மட்டும் எங்கும் எதிரொலித்தது.
அனைவரையும் தன் இல்லத்தில் கொண்டுவந்து விட்டவன், வீராயி அப்பத்தாவையும் கூட்டிக் கொண்டு வந்திருந்தான்.
வழியெங்கும் யாருக்கு என்னவோ என்று அப்பத்தா எவ்வளவு கேட்டும், ‘வீட்டுல போய் பேசிக்கலாம் ஆத்தா’ என்று விட்டான்.
வீட்டிற்கு வந்ததும் உள்ளே பதட்டமாய் சென்றவர், பேத்தி அமர்ந்திருக்கும் நிலையிலேயே சக்திக்குத்தான் ஏதோ பிரச்சினை என்று புரிந்துகொண்டார்.
“ஆத்தா.. கண்ணு.. புள்ளை எங்க?” என்று அவர் பதட்டமாய்க் கேட்க,
“ஆத்தா.. ஒக்காரு” என்று முகில் கூறினான்.
“என்னய்யா? என்னாச்சு?” என்று வீராயி பதட்டமாய்க் கேட்க,
“ந..நம்ம சக்தியக் காணும் ஆத்தா” என்று கூறினான்.
“காணுமா? அய்யா சாமி! என்ன சொல்ற?” என்று அவர் அதிர,
“வேற யாரோ பிள்ளைய ஏமாத்திக் கு..கூட்டிட்டுப் போயிட்டாங்க ஆத்தா” என்றான்.
அதை கேட்டதும் அதிர்ந்து போனவர் அப்படியே சரிந்து அமர்ந்துவிட, அவ்விடத்தில் இன்னும் சோகம் மூண்டது.
இரவு வெகுநேரம் ஆனது… வீட்டில் ஒருவரும் ஊண் உறக்கம் இன்றி தவியாய் தவித்தனர்.
“டேய்.. தண்ணியாது குடிடாமா.. பாரு அப்பத்தாவும் சாப்பிடாம கெடக்காங்க” என்று வள்ளி இறைவியிடம் கூற,
“எ..என் புள்ளையும் பசி தாங்க மாட்டாதானம்மா? இ..இப்ப எங்க? எப்புடி தவிக்காளோ தெரியலையே?” என்று அழுதாள்.
“வேலு போயிருக்கான்ல? கண்டுபிடிச்சு கூட்டிட்டு வந்துடுவான் இறைவி” என்று வள்ளி எவ்வளவோ எடுத்துக் கூறியும் அவள் அசைந்து கொடுத்தாள் இல்லை.
சக்தீஸ்வரியைக் கண்ணால் கண்டுவிடாமல் அவளது ஒரு அணுவும் அசைந்திடுவதாக இல்லை.
நெஞ்சைப் பிசைந்துகொண்டு அமர்ந்திருந்தவள் அலைபேசி அலறியது…
அய்யனாராகத்தான் இருக்குமோ என வேகவேகமாய் அலைபேசியை எடுத்தவள், அழைப்பது யாரென்றுகூட பார்த்திடாமல், “ஹலோ.. ஏங்க.. பா..பாப்பா கிடைச்சுட்டாளா?” என்று கேட்டாள்.
“சக்தி உயிரோட வேணும் தான?” என்று எதிர்முனையில் யாரோ கேட்க,
அவள் சர்வமும் நடுங்கிப் போனது.
அவளது வெளிறிய முகம் கண்டு பதட்டமான மற்ற அனைவரும் அவளை நெருங்க,
“யா..யாரு?” என்று கேட்டாள்.
“சக்தி உயிரோட வேணுமா? வேணாமா?” என்று பதில் கேள்வி எழ,
“எ..என் பொண்ண ஒன்னும் பண்ணிடாதீங்க” என்று அழுகையோடு கூறினாள்.
“உன் பொண்ணா? உனக்கு இத்தனை வயசுல பொண்ணா?” என்று ஏலனமாய் ஒரு குரல் எழ, இருக்கும் நிலையில் அது அவளை இன்னும் இன்னும் வருத்தியது.
“உனக்கு என்ன வேணும்? என்ன தந்தா என் பொண்ண விடுவ?” என்று அவள் கத்த,
முகில் பதறிக் கொண்டு வந்து அலைபேசியை ஒலிபெருக்கியில் போட்டான்.
அந்த எண்ணை வேக வேகமாய் மதி தட்டச்சு செய்து அய்யனாருக்கு அனுப்ப,
“என்ன கேட்டாளும் தந்துடுவியா?” என்று வெகு நக்கலாய் அக்குரல் கேட்டது.
“டேய்..” என்று ஆத்திரத்துடன் முகில் கத்த,
“என்ன வேணும்?” என்று மரத்துப்போன குரலில் இறைவி கேட்டாள்.
அதில் கேவலமாய் சிரித்துக் கொண்டவன், “உன் ஆளோட உயிர்” என்க,
விழிகள் விரிய அதிர்ந்து போனாள்.
என்ன கேட்டுவிட்டான் தன்னிடம்? தன்னால் கொடுத்துவிடத்தான் இயலுமா? கொடுத்திடுமளவு சாதாரணப் பொருளா அது? அவள் இதயம் இதற்குமேலும் என்னால் வலி சுமக்க இயலாதென்று கெஞ்சியது…
“இருஇரு.. ரொம்ப பதறி, போய் சேந்துடாத. உயிரெல்லாம் வேணாம்.. அவன் இங்கருந்து இடம் மாறி போயிட்டா மட்டும் போதும்” என்று அந்த முகமறியாதவன் கூற,
“டேய்.. யாருடா நீ?” என்று முகில் கத்தினான்.
“ரொம்ப சலம்பாதடா..” என்றவன், “நல்லா யோசிச்சுக்கோ.. உன் பொண்ணு உயிரோட உனக்கு வேணும்னு நினைச்சா, அவனை இப்பவே டிரான்ஸ்வர் ஆர்டர் அப்லை பண்ண சொல்லு. ஊர் மாத்துற வேலையெல்லாம் நாங்க பாத்துப்போம்.. மரியாதையா சொல்லும்போது கேட்டுகிட்டா உங்களுக்கு நல்லது. தேவையில்லாத குடைச்சலைத் தந்து அவனா தேடிக்கிட்ட வினை தான் இது.. இனியாது புரிஞ்சு நடந்துகிட்டா உன் புள்ள உயிரோட வரும்” என்றவனாய் அழைப்பைத் துண்டித்திட,
இறைவி பிரமை பிடித்த நிலையில் அப்படியே மடிந்தமர்ந்தாள்.