விசை-21

விசை-21

ஒரு அழகிய திருமண மண்டபத்திற்குப் பின்னிருக்கும் வயல்வெளி போன்ற அமைப்பில், கிணற்றுத் திண்டில் சாய்ந்து, தனது கைப்பையின் வார் பகுதியைத் தேய்த்துக் கொண்டிருந்தாள், இறைவி.

அவளுக்கு முன்னிருந்த தென்னைமரத்தின் மீது சாய்ந்து நின்றுகொண்டிருந்தான், கற்குவேல் அய்யனார்.

இருவரும் வந்து அரைமணி நேரம் ஆனது. ஆனால் இன்னும் ஒரு வார்த்தைகூடப் பேசிக்கொள்ளவில்லை. என்ன பேசவேண்டும் என்றுகூட இருவருக்குமே புரியாத நிலைதான்..

நேரம் கடப்பதை உணர்ந்தவள், “பா..பாப்பாவைக் கூப்பிடப் போனும்.. சி.. சீக்கிரம் பேசலாமே” என்று திணறலாய்க் கூற,

அவளைத் தனது அழுத்தமான அடிகள் வைத்து நெருங்கினான்.

அவன் வைக்கும் ஒவ்வொரு அடிக்கும், அவள் இதயத்தின் துடிப்பு, தாளம் தப்பி இசைத்தது. அவளையும் மீறி அடைபட்ட மூச்சை வாய் வழியே வெளியேற்றியவளாய்த் தலை கவிழ்ந்தாள்.

‘எந்த இடத்தில் தன்னைக் கண்டுகொண்டார்? தானும் காதலிப்பதை தெரிந்துகொண்டுதான் காதலித்தாரா? இல்லை அவராகத் தன்னை விரும்பினாரா?’ என்று பல கேள்விகள் அவள் மனதில்.

ஏனோ அவளே அறியாத ஒருவித பயம் அவளைச் சூழ்ந்தது. அதன் காரணமும் புரியவில்லை.. கைகள் நடுங்கின.

நடுநடுங்கும் அவள் கரத்தைக் கூர்ந்து கவனித்த அய்யனார், “என்ன பேசனும்?” என்று கேட்க,

‘இதென்ன கேள்வி’ என்றே அவளுக்குத் தோன்றியது.

“என்ன பேசனும்?” என்று மீண்டும் அழுத்தமாய் அவன் கேட்க,

“நி..நீங்கதான வர சொன்னீங்க?” என்றாள்.

“ஓ…எதுக்கு வரச்சொன்னேன்?” என்று அவன் கேட்க,

இவளது கருமணிகள் அங்குமிங்கும் அலை பாய்ந்தன.

“உன்னைத்தான் கேட்குறேன்” என்று அழுத்தமாய் அவன் கேட்க,

“நெ..நேத்து.. நீங்க..” என்று தடுமாறினாள்.

“நான் என்ன?” என்று மீண்டும் அவன் அவளைச் சீண்டும்படியே கேட்க,

“ப்ச்..” என்றவள், “ஏன் அப்டி சொன்னீங்க?” என்று கேட்டாள்.

“எப்டி சொன்னேன்?” என்று அவன் கேட்கவும், இவளுக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது.

முறைப்புடன் நிமிர்ந்தவள், “புடிச்சுருக்கு சொன்னீங்க” என்க,

“ஆமா.. எனக்கு புடிச்சுது.. அதனால சொன்னேன்” என்றான்.

“அ..அ.ஆனா நான் பதில் சொல்லலையே” என்று அவள் தடுமாற,

“தேவையில்லை” என்றான்.

சட்டென அவன் கண் பார்த்தவனுக்கு, நெஞ்சம் அடைக்கும் உணர்வு…

‘எனில்? தான் விரும்புவதை அறிந்து கொண்டாரா? எப்படி?’ என்று மனதில் எழுந்த கேள்விக்கு பதில் கேட்க நா எழவில்லை‌.

சிரமப்பட்டு “எ..ஏன்?” என்று அவள் கேட்க,

“எனக்கு பதில் தெரியும்” என்றான்.

“என்ன தெரியும்? எப்டி தெரியும்?” படபடப்பாய்க் கேட்டாள்.

அவளையே ஆழ்ந்து பார்த்தான்.

அவன் பார்வை அவளுள் என்னவோ செய்திட, இமைக்குடைகளை மெல்ல இறக்கினாள்.

நடுங்கும் அவள் கரத்தை அவன் அழுந்தப் பற்ற, அவளுடல் சிலிர்த்தடங்கியது.

“எப்போருந்துடி லவ் பண்ற?” என மிக மிக உரிமையாய், அடர்ந்த குரலில் அய்யனார் கேட்க,

அந்த உரிமை அவளை அதிரச் செய்தது…

தன்னைப்போல், “அஞ்சுன்னும் சொல்லலாம்” என்று அவள் கூற,

“உனக்கு அப்ப எத்தனை வயசு?” என்று அதிர்வாய்க் கேட்டான்.

தற்போது பயத்தில் மேனி நடுங்கியது.

“ப..ப..பதினாறு..” என்றவள், “அ..அப்ப காதல்லாம் இல்ல..ஜஸ்ட் ஒரு..ஒரு ஈர்ப்பு.. அ.. அது காதலாகும்னு நானும் எதிர்ப்பார்க்கலை” என்று படபடப்பாய்க் கூற,

“ஓ… இப்ப காதல்னு புரிஞ்சுடுச்சா?” என்றான்.

வேகமாய் தலையாட்டினாள்.

அவன் இதழ்கடையோரம் மெல்லப் புன்னகைக்கத் தூண்டியது.

“எப்படி என்னைத் தெரியும்?” என்று அய்யனார் கேட்க,

அவளுக்கு அந்த நிகழ்வை விளக்க சற்றே கூச்சமாக இருந்தது.

“எப்படித் தெரியும்? நான் அஞ்சு வருஷம் முன்ன இங்க வேலைபார்த்த அந்த ஒரு வருடத்தில் தான் ஏதோ சம்பவம் நடந்துருக்கு. என்னதுனு சொல்லு” என்று அய்யனார் கேட்க,

கண்ணோரமாய்க் கண்ணீர் வழிந்தது.

அவள் கரம் பற்றிய அவன் பிடி அழுத்தம் பெற்றது.

“அ..அது.. பஸ்ல.. நான்.. பாப்பாக்கு..” என்றவளால் அதற்குமேல் வார்த்தைகளைக் கோர்க்க இயலவில்லை.

அவன் ஆழமாய் அவளை நோக்க, அவள் நாசியும் கன்னங்களும் சிவந்து போனது.

“நான் பாப்பாக்கு.. வந்து.. பஸ்ல.. அப்பதான் முதல் முறை.. எ..எனக்கு எதும் தெரியல.. அவ அழுது அடம் பண்ணா.. வேற வழியில்லாம.. நான்.. நீங்க வந்து.. போர்வை குடுத்து.. ஹெல்ப் பண்ணீங்க.. பா..பாதுகாப்பாதான் இருக்கனு சொன்னீங்க.. உங்களைப் பார்த்தப்ப, உங்க நெஞ்சுலருந்து பெயரும், உங்க காக்கி உடையும் தான் என் மனசுல பதிஞ்சுது.. நாளடைவில் பாதுகாப்புங்குற வார்த்தையைக் கேட்டாளே உங்க நினைவு தான் வரும்” என்று அவள் கோர்வையற்றுக் கூற,

அவனுக்கு அவள் கூறவரும் தருணம் நினைவு வந்தது.

“ஹே.. ஆமா.. அந்த பொண்ணு நீயா?” என்று அவன் கேட்க,

தன் கீழ்இதழை அழுந்தக் கடித்துக் கொண்டு தலையசைத்தாள்.

நினைவடுக்கில் கலங்கலாய் அந்த நினைவு அவனுக்கு தோன்றியது. ஆனால் அவளுடைய முகமெல்லாம் நினைவில் இருக்கவில்லை.

“எனக்கு நெனவுல இல்ல..” என்று அவன் கூற,

“அதை நான் பெருசா எடுத்துக்கலை” என்றாள்.

“ஏன் விரும்பின பிறகும், அகைன் உன் பாதைல நான் வந்தும் கூட நீ அதை சொல்லலை?” என்று அவன் கேட்க,

“அவசியப்படலை” என்றாள்.

அவன் அவளைப் புரியாது நோக்க,

“என்னோட ஒருதலைக்காதல் ஜீவிச்சு வாழ நீங்க பதில் காதல் கொடுத்துதான் ஆகனும்னு ஒரு நிலை எனக்குத் தேவைப்படலை. தினம் உங்களை நினைச்சு ஒரு இறை வேண்டுதல், நீங்க நல்லாருக்கனும்னு ஒரு பிரார்த்தனை, உங்களோட கற்பனையில் ஒரு தேநீர் மாலை.. இதுவே எனக்கு போதுமாருந்தது. அதைமீறி எனக்கு எந்த ஆசையும் தேவையாப்படலை.. நீங்க திரும்ப என் பாதைல வந்தபிறகும்கூட உங்கக்கிட்ட காதலை சொல்லி, காதலா ஒரு வாழ்க்கை வாழ்ந்தாதான் என் காதலுக்கு முக்தி கிடைக்குமுங்குற எண்ணம் எனக்கு வரலை. என் காதல் உங்கட்டருந்து எப்பவுமே எதையுமே எதிர்ப்பார்த்தது இல்லை… குறைந்தபட்ச பதிலைக்கூட அது என்னிக்குமே கேட்டதில்லை.. அதனால அதுக்கான வழியைத் தேடிக்க எனக்குத் தோன்றலை” என்று கூறினாள்.

அவளிடம் குறைந்தபட்சம் சின்ன அதிருப்தியையாவது வெளிப்படுத்தி சண்டை பிடித்தேனும் சமாதானம் ஆகவேண்டும் என்று வந்தவன், அவள் கூறிய வாக்கியங்களில் அப்படியே அதிர்ந்து போனான்.

சிலையாகிப்போவதென்பது இதுதானா? என்று அவன் வியக்கும்படி இருந்தது அந்த நொடி…

எதிர்ப்பார்ப்பில்லாத காதல்! இப்படியும் ஒரு பெண்ணால் காதலிக்க இயலுமா? அந்தப் பெண் தன்னையா காதலிக்கின்றாள்? தானா? இப்படியான தூய்மையான நேசத்திற்குத் தானா சொந்தம்? அவனால் வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை…

அவன் நாசி துடித்து கண்கள் சிவந்தன.. அவளைப் பற்றிய கரத்தின் அழுத்தம் குறைய, அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.

“எதிர்ப்பார்ப்பில்லாத காதல்னுலாம் நினைக்காதீங்க… தன்னலமற்ற ஒன்று இந்த உலகத்துல எதுவுமே கிடையாது. அன்பும் அதுக்கு விதிவிலக்கில்லையே.. உங்களை நினைச்சா எனக்குள்ள வரும் தைரியம், தன்னம்பிக்கை, உ..உங்க குரல் குடுக்கும் பாதுகாப்பு, எவ்ளோ கஷ்டமாருந்தாலும்கூட என் முகத்துல வர்ற சந்தோஷம்… இதெல்லாம் இல்லாம நான் உங்களை நினைக்கப் போறேனா? அந்த உணர்வு எனக்காக என்பதால என் காதலும் சுயநலமானதுதான்..” என்று அவன் அகம் நினைத்தக் கேள்வியை, முகம் பார்த்துக் கூறினாள்.

அவன் இன்னும் அதிர்ந்துதான் போனான்.

‘ஏன்டி காதலால கொல்லுற?’ என்று மனதோடு கேட்டுக்கொண்டவனின் சந்தோஷத்தைச் சொல்ல அளவுகோள் ஏதும் இருந்திடுமா என்ன?

அன்பின் பாரம் நெஞ்சை முட்டியது.. இறைவன் கொடுத்த இந்த இறைவியை தன் உள்ளங்கைக்குள் பொத்திக் கொண்டு பாதுகாக்க வேண்டுமென்றெல்லாம் அவன் அகம் பல கனாக்கள் கண்டது…

அவனது சிவந்த ஒரு விழியிலிருந்து கோடாய் நீர் வழிய, அவளது இளஞ்சிவப்பு விழிகள் இரண்டிலும் நீர் கோர்த்துக் கொண்டன…

“உன்கிட்ட சண்டை போடனும்னு இருந்தேன்” என்று அவன் கூற,

“தெரியும்..” எனக் காற்றாகிய குரலில் கூறினாள்.

“ஏன் எதுக்கு எப்படினுலாம் தெரியாம உன்மேல காதல் வந்ததுனு நினைச்சேன்… நேத்து உன் ரூம்ல, நீயும் நானும் கல்யாணக் கோலத்துல இருக்குற உன் வரைபடத்தைப் பார்த்த போதுதான் புரிஞ்சுது, உன் காதலின் விசைதான் என்னைக் காந்தமா ஈர்த்திருக்குனு” என்று அவன் கூற,

அவன் அவ்வரைபடத்தைப் பார்த்ததாய்க் கூறியதில் திடுக்கிட்டாள்.

அவள் அஞ்சன விழிகளில் மருட்சி பூசிக் கொள்ள, அவன் இதழ்கடையோரம் புன்னகையில் வளைந்தது.

அதை அந்த அச்சத்தையும் மீறி அவள் விழிகள் கனிந்து ரசித்தன. தன்னவள், தன் நேசம் மிகுந்தவள் தன்னை ரசிக்கின்றாள், என்பதில் அந்த ஆறடி ஆண்மகனுக்கு அத்தனை அழகாய் வெட்கம் வந்தது.

சிலிர்க்கும் பிடரி முடியைத், தலையைப் பக்கவாட்டாய்த் திருப்பிக் கொண்டு அவன் கோதி விட, பெண்ணவள் உள்ளம் கல்லெறிந்த மணல்மேடாய்ச் சிதைந்து, மீண்டும் மழலைக் கைபட்டுக் கோபுரமாய் சீர் பெற்றது.

நொடிக்கு நொடி மாறுபடும் அவளது விழி பாஷைகளில் அவன் இன்னும் காதலாய்த் தூண்டப்பட்டான்.

“என்னம்மோலாம் பண்ற இறைவி” என்று அடிக்குரலில் அடைத்தத் தொண்டையை சரிசெய்தவனாய் அவன் கூற,

இவளுக்குத் திகைப்பில் மூச்சுப் பேச்சே இல்லாததைப் போல் இருந்தது.

நாணம் படர்ந்த விழிகளை அவனுக்குக் காட்டாமல் இருக்க விழி தழைத்துக் கொண்டாள்.

“என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கோயேன்” என்று யாசகம் வேண்டினான்.. ஆம்! காதல் யாசகம் வேண்டி நின்றான், அப்பேதையிடம்.

“இதுவரை எப்படியோ? ஆனா இனிவரும் காலமெல்லாம் என் சந்தோஷத்தின் உருவா நீயே இருப்பனு மனசுல படுதே இறைவி..” என்று அவன் தன் நெஞ்சில் கை வைத்துக் கூற, அவனைத் திகைப்பாய்ப் பார்த்தாள்.

அந்தநொடி, அவனைத் தவிர எந்தக் கசடுமே அவள் மனதில் இல்லை…

தன் சுற்றம், தான் வாங்கிய அவச்சொற்கள், இழி சொற்கள், அவனுக்குத் தன்னால் எதுவும் அவப்பெயர் நேரிடுமோ என்றெல்லாம் அவளுக்கு மனதில் தோன்றவே இல்லை.. அவள், அவன், அவர்களது காதல்! இதைவிட நினைத்துப் பார்த்திட அத்தருணத்தில் ஏதும் தேவையா என்ன?

கண்களில் கண்ணீர் குளமாய் தேங்கி, அருவியாய்ப் பொழிய, அப்படியே மடிந்தமர்ந்து வெடித்து அழுதாள்… சிறு குழந்தை பொம்மை கேட்டு வீரிட்டு அழுவதைப் போன்றிருந்தது அவள் அழுவதைக் காண. இவளா ஒரு குழந்தைக்குத் தாய்? என்று எண்ணாமல் இருக்கவே முடியவில்லை அவனால்.

அவன் சந்தோஷம் ஒன்றே தனது காதல் என்று இருந்தவளிடம், இன்று அவனது மொத்த சந்தோஷமுமாகத் தன்னைக் கேட்கின்றான்… கொடுக்காமல் இருந்திடத்தான் இயலுமா அவளால்?

அவள் எதற்கு அழுகின்றாள் என்று அவனால் தான் புரிந்துகொள்ள இயலவில்லை. ஆனால் அவள் கண்ணீர் அவனைப் பெரும் அச்சத்திற்கு ஆளாக்கியது.

ஒற்றைக்காலை மடக்கி மண்டியிட்டு அமர்ந்தவன், “ப்பா.. இறைவி..” என்று பரிவாய் அழைக்க,

அந்தக் குரல் அவளை இன்னும் அழ வைத்தது. அந்தப் பரிவு அவளை இன்னும் கதறவைத்தது.

“டேய்.. என்னப்பா?” என்று அவன் கேட்க,

அவள் பதில் உரைக்கவில்லை.

கண்ணீரோடு அவள் முகம் பற்றியவன், “எதையும் யோசிக்காத.. நீ நான்.. நம்ம காதல்..” என்று கூற,

அவன் வாய் பொத்தியவள் இடவலமாய் தலையசைத்தாள்.

“நா.. நான் என்னிக்குமே அ..அந்த சம்பவத்தை வச்சு என்னை.. என்னை அசுத்தமா நினைச்சதில்லை.. உ..ஊரே வாய்க்கு வந்ததைத்தான் பேசும்.. அ..அப்ப வருத்தமாருந்தாகூட அவங்க சொன்னதுதான் உண்மையோனு நான் நினைச்சதே கிடையாது.. உ..உங்ககிட்டக் காதலைப் பத்தி பேசாததுக்குக்கூட நான் சொன்னதுதான் காரணமே தவிர, உங்களுக்கு நான் பொருத்தமில்லைனு இல்லை. பொருத்தமுங்குறது மனசு சார்ந்தது.. அதை நீங்களும் புரிஞ்சே ஆகனும்முங்குற கட்டாயத்தையும் என்னால வைக்க முடியாதே. புரிஞ்சுக்காத நிலையில என்னைத் தப்பா பேசிட்டா அது என் காதல்ல வலியைக் கலந்துடும்முங்குற பயம் ஆனா இருக்கத்தான் செஞ்சுது. அ..அதை இல்லைனு சொல்ல மாட்டேன்.. எ..எவ்ளோ தைரியமா இருந்தாலும்..எ..எனக்கும் பயம் இருக்கும் தானே?” என்று கேட்க,

கண்ணில் நீர் பெருகியோட அவளைப் பெருமிதத்துடன் பார்த்தான்.

அந்த ஆரணங்கின் அச்சமும், ஆசையும், தைரியமும் அவனை அத்தனை அத்தனை காதலுற வைத்தது.

அவள் முகம் பற்றியவன் கரம் அவள் தோள்களைப் பற்றித் தட்டிக் கொடுத்தது.

“எ..என்னோட அதிகபட்ச காதலே நி..நீங்க சந்தோஷமாருக்கனும்னுதான்.. இ..இப்ப எ..என்னையே உங்க சந்தோஷமா கேக்குறீங்க.. இ..இதை..இதை நான் என்னனு சொல்ல? சாமி சத்தியமா முடியாதுனு சொல்ல முடியலை.. அ..ஆனா நாளைபாபின்ன யாராது உங்களைத் தப்பா பேசிட்டா ந..நம்மாலதானோனு ஒ..ஒரு எண்ணம் வந்துடுமோனு பயமாருக்கு” என்று குரலும் உடலும் நடுங்க கூறியவளை, தன் நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டான், கற்குவேல் அய்யனார்.

பருந்து தன் பருத்த சிறகினுள், தன் குஞ்சை அடைகாக்கும் பாவத்தில் அவளைத் தன்னுள் பொத்திக் கொண்டு, தன் மாரோடு அணைத்துக் கொண்டான்.

அவன் சட்டைக்காலரை அத்தனை இறுக்கமாகப் பற்றிக் கொண்டு இன்பமாய் கண்ணீர் உகுத்தாள்.

அவள் முதுகை வருடிக் கொடுத்தவன் அவள் அழுது முடிக்கும்வரை பொறுமை காத்தான்.

அருவி மீண்டும் குளமாகி, குளம் வற்றும் வரை காத்திருந்தவன், அவளது உஷ்ண மூச்சுக்காற்றுத் தன் நெஞ்சில் தஞ்சம் புகும் நேரம் அவளைக் குனிந்து பார்த்தான். முகம் வீங்கி, கண் மூக்கு உதடெல்லாம் சிவந்து துடித்துக் கொண்டிருந்தது.

அவனுள் அவள் ஏற்படுத்தும் ரசோபாவங்கள்…

“ஓய்..” என்று அவன் மென்மையாய் அழைக்க, விழி உயர்த்தி அவனைப் பார்த்தாள்.

“என்னவாம்? ஏன் இந்த அழுகை?” என்று அவன் கேட்க,

மூக்கை உரிஞ்சியபடி, “அதான் சொன்னேன்ல?” என்றாள்.

பக்கென்று சிரித்தவன், அவள் தாடை பற்றி, “உன் பயம், கேள்விக்கெல்லாம் என்கிட்டருக்கும் ஒரே பதில், நான் இருக்கேன் என்பதுதான்…” என்க,

அவள் உடல் சிலிர்த்தடங்கியது.

“இதைவிட வேற என்ன சொல்லி உன்னை சமாதானம் செய்யனும்னு எனக்குத் தெரியலை. எதுவாருந்தாலும் பாத்துக்கலாம்.. நான் இருக்கேன்.. எனக்கு உன்னோட செகண்ட் பிரியாரிடியை மட்டும் குடு. அது போதும்” என்றவனை அவள் கேள்வியாய் நோக்க,

“உன்னோட தைரியம் இருக்கே.. உன்கிட்ட பிடிச்சதே அதுதான்.. உனக்கு நீதான் முதல்.. உனக்காக நிச்சயம் நான் இருப்பேன்.. ஆனா எனக்கும் முன்னாடி உனக்காக நீ இருக்கனும்.. நீ நிக்கனும்.. உனக்கு நீ முதலா இருக்கனும்.. உனக்கடுத்து நீ எனக்கு முக்கியத்துவம் கொடு.. அந்த முக்கியத்துவம், அந்தக் காதல் எனக்குப் போதும்” என்று கூறினான்.

மீண்டும் கண் கலங்கியவள், “சும்மா சும்மா அழவைக்குறீங்க” என்க,

அவளது செல்லச் சிணுங்கலில் சிரித்து, அவளை நோக்கி கொஞ்சம்போல் குனிந்து, “ஆஹாங்?” என ஒற்றைப் புருவம் உயர்த்திக் கேட்டவன், “வெட்கப்பட வைக்கக்கூடத் தெரியும்..” என்று கிசுகிசுப்பாய்க் கூற,

அவள் திருதிருவெனத் தன் குண்டு முழிகளை உருட்டி விழித்தாள்.

அவன் கண்களில் ஏகத்துக்கும் குறும்புப் புன்னகை மின்ன,

அதில் நாணம் கொண்டு சிரம் தாழ்த்தியவள், அப்போதுதான் அவனை அணைத்தபடி அமர்ந்திருப்பதை உணர்ந்தாள்.

நொடியில் கூச்சத்தில் உடல் அதிர, அவனிடமிருந்து நகர எத்தனித்தவள், நிலைதடுமாறிச் சாய,

அவள் இடைபற்றிப் பிடித்துக் கொண்டவன், “என்ன? சொன்னபடி செய்வேனானு டெஸ்ட் பண்றியா?” என்றான்.

வெட்கம் கொண்டு இதழ் கடித்தபடி, அவன் பிடியில் நெளிந்தவள், “ப்..ப்ளீஸ்.. வ்..விடுங்க” என்க,

“கேட்கலையே” என்றான்.

“ப்ச்..” என்றவள் மேலும் நெளிய,

சிரித்தபடி அவளை விட்டான்.

மெல்ல எழுந்து கொண்டவள், “ம..மணியாச்சு..” என்க,

“நான் கூப்டுக்குறேன்.. நீ வேலையிருக்குனு சொன்னியே கால் பண்ணும் போது. அதை கவனிக்கப்போ” என்றான்.

“இ..இல்ல இருக்கட்டும்” என்று அவள் கூற,

“என் குழந்தையை நான் கூப்பிட்டுப்பேன். போய் உன் வேலையைப் பாரு” என்றவனாய் நகர்ந்தான்.

செல்பவனையே பார்த்தபடி அவள் நிற்க,

திரும்பி நின்று கண்ணடித்தவன், “நீ போகலைனா உன்னைப் போக விடக்கூடாதுனு எனக்குத் தோனிடும்” என்றான்.

அதில் திடுக்கிட்டவள், ஓடாத குறையாகச் செல்ல, அதில் சிரித்துக் கொண்டு புறப்பட்டான்.

பெண்ணவள் நேரே வேலைக்கெல்லாம் செல்லவில்லை. வேலை இருந்தால் தானே சொல்வதற்கு? அவள் உடனே ஓடியது உயிர்த்தோழனிடம் தான்!

அவனது அலுவலகத்திற்கு விரைந்து சென்றவளை வாசலிலேயே செந்தில் கண்டுவிட்டார்.

அவரைப் பார்த்து தயங்கி நிற்கவெல்லாம் அவளுக்கு எங்கே நேரம் இருந்தது? ஆனால் ஆச்சரியம் கொள்ள வேண்டிய விஷயம் யாதெனில்.. அவளைப் பார்த்தபோதும் செந்தில் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு கண்டும், காணாததைப் போல் சென்றார். மகளும் மருமகனும் அத்தனை தூரம் பேசிய பிறகும்கூட மீண்டும் அதையே செய்து மகளின் வாழ்வை இருளாக்கிவிடக்கூடாது என்பதற்காகவே தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு புறப்பட்டுச் சென்றார்.

அவன் இருக்கும் அறைக்குள் நுழைந்தவள், உற்சாகக் குரலில், “முகீஈஈஈ” என்றாள்.

அவள் உற்சாகக் குரலைக் கேட்டு தன்னைப்போல் முகம் மலர்ந்து எழுந்தவன், “ஏ இரா.. என்னாச்சு?” என்றான்.

அவனிடம் வந்து மூச்சிறைக்க நின்றவள், “உனக்குத் தெரியும் தான?” என்று கேட்க,

“என்ன மொட்டக்கட்டையா கேட்குற?” என்று கேட்டான்.

“அ..அவரு..அதான்.. உன் அத்தான்” என்று அவள் கூற,

அவன் முகம் இன்னும் மலர்ந்தது.

அதில் வெட்கம் கொண்டு, அவன் புஜத்தில் அடித்தவள், “அவங்க பேசினாங்க” என்று கூற,

“எவங்க பேசினாங்க?” என்று சீண்டினான்.

அவனை முறைப்பதாய் நினைத்துக் கொண்டு அவள் பார்க்க, அவனோ அதில் சிரித்தவனாய், “சரி சரி சொல்லு” என்றான்.

“அவங்களுக்கு என்னைப் பிடிச்சிருக்காம்.. கல்யாணம் பண்ணிக்கனுமாம்” என்று அவள் கூற,

“பாருடா.. சூப்பரு.. மேடமோட முடிவு என்ன?” என்று கேட்டான்.

“நான் என்ன சொல்லனும் முகி?” என்று அவள் கேட்க,

“நீ என்ன சொல்லுவனு எனக்கேத் தெரியும்… என் இராவை எனக்குப் புரியும்.. ஆனா ஒன்னு.. நீ என்ன சொன்னாலும் உனக்குத் துணையா இருப்பேன். உனக்கான முடிவிலுள்ள நல்லது கெட்டதை ஒரு நண்பனா எடுத்துச் சொல்வேன்.. அதுக்குமேல முடிவெடுக்கும் உரிமை உன்னுடையதுதான் இரா” என்று அவன் கூறினான்.

நண்பனைப் பார்த்து மிதமாய், பெருமிதமாய்ப் புன்னகைத்தவள், “ஓகே தான் சொல்லுவேன்” என்றாள்.

அதில் மனமாரப் புன்னகைத்தவன், “ரொம்ப சந்தோஷம் டா” என்க,

“ஏன் முகி என்கிட்ட எதுமே கேட்க மாட்ற? உடனே சரி சொல்லிருக்கேன்.. ஏற்கனவே தெரியுமா? பிடிக்குமா? இப்படி எதுமே கேட்க மாட்ற?” என்று கேட்டாள்.

அவள் உச்சியில் கரம் வைத்து, “நான் ஏற்கனவே சொல்லிருக்கேன்.. என் இரா என்கிட்ட உண்மையா இருக்கனும் தான். அதுக்காக ஒளிவு மறைவில்லாம எல்லாமே சொல்லனும்னு அவசியம் இல்லை. உனக்கு விருப்பமும், சௌகரியமும் இருந்தா நீயே சொல்லுவ. இப்பவந்து சொன்னியே.. அதைப்போல” என்று கூற,

அவன் கரம் பற்றியவள், “அவங்கனா ரொம்ப பிடிக்கும்.. இப்ப இல்ல.. அஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்ன இருந்தே” என்றாள்.

அதில் சற்றே ஆச்சரியம் கொண்டவன், “அப்போருந்தேவா? எப்டி?” என்று கேட்க,

கொஞ்சம் தடுமாற்றத்துடன் அவனுடனான முதல் சந்திப்பைக் கூறி முடித்தாள்.

“அந்த குரல் குடுத்த பாதுகாப்பு நாளடைவில் காதலா மாறியிருக்கு.. அது காதல்னு புரிஞ்சு, தெரிஞ்சுக்கவே எனக்கு மூன்று வருஷம் தேவைப்பட்டிருக்கு” என்று கூற,

“சக்தி இருக்கானு நீ உன்னை ரொம்ப பெரியப்பொண்ணா நினைச்சுகிட்டியோ? நீ இன்னுமே சின்னப் பொண்ணுதான்டி” என்று கூறினான்.

அதில் சிரித்துக் கொண்டவள், “என் லவ்கு சம்மதம் சொல்லுவியா முகி?” என்க,

அவன் புரியாது விழித்தான்.

“எனக்கு நீ தானே முகி எல்லாமுமா இருந்த? நீயும் பாட்டியும்தானே எனக்கு எல்லாத்துலயும் துணை.. நான் இப்ப மனதளவு துவண்டு போகாம, திடமாருக்கேன்னா அதுக்கு உங்க பங்குதானே அதிகம்.. எனக்குள்ள தான் என் தைரியம் இருக்குன்னும், அதை என்னால்தான் வெளிய கொண்டுவர முடியும்னும் நீங்கதானே எனக்கு விளக்கினீங்க? அப்ப என் வாழ்க்கைல நான் எடுத்துவைக்கும் ஒவ்வொரு முடிவுலயும், உங்க மனப்பூர்வமான சம்மதமும் வாழ்த்தும் எனக்கு வேணுமே” என்று இறைவி கூற,

நெகிழ்வானதொரு புன்னகை அவனிடம்.

“சமயத்துல நீ ரொம்பவே பெரிய பொண்ணாதான் பேசுற இரா” என்று முகில் கூற,

“முகில்வண்ணன் சுவாமிகளின் போதனையால் வந்த விளைவுதான்” என்று கரம் கூப்பி, சிரம் தாழ்த்தி பணிவான பாவனையுடன் கேலி செய்தாள்.

அதில் களுக்கென்று சிரித்தபடி அவள் தலையில் கொட்டியவன், “எப்பவுமே என் சப்போர்டும், ஆறுதலும், அரவணைப்பும், உனக்காக கண்டிப்பா இருக்கும்” என்று கூற,

“அதான் எனக்குத் தெரியுமே” என்றாள்.

“பாப்பாவைக் கூப்பிட போலையா நீ? மணியாச்சு?” என்று கூற,

“அவங்க கூப்டுக்குறேன் சொன்னாங்க” என்று கொஞ்சம் வெட்கத்துடன் கூறினாள்.

“அய்யோ கொடுமையே.. இனி இந்தக் கண்றாவியான வெட்கத்தையெல்லாம் நான் பாக்கனுமா?” என்று முகில் தன் தலையில் தட்டிக் கொள்ள,

“உன் ஆளு வெட்கப்படும்போது பல்ல பல்ல காட்டிட்டுப் போவதான? அப்ப பாத்துக்குறேன்டா உன்னை” என்றாள்.

“பிகாஸ் அவ என் ஆளுடி.. என் தங்கம் வெட்கப்பட்டா எவ்ளோ அழகாருக்கும்.. நீ அப்டியா?” என்று முகில் கேட்க,

அவனை முறைத்தபடி, அவன் புஜத்தில் அடித்தவள் தானும் வாய்விட்டு சிரித்துக் கொண்டாள்.