தூவானப் பயணம் 15
ஒருபக்கம் பாரி… இன்னொரு பக்கம் மாலிக். ஆட்களை பந்தாடிக் கொண்டிருந்தனர்.
அமித்தின் கண் முழுக்க அங்கு மலையாகக் குவித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் பணத்தின் மீதுதான்.
அது மொத்தமும் இருந்தால் பல நூறு வருடங்களுக்கு இந்தியாவே உட்கார்ந்து சாப்பிடலாம். அவ்வளவு பணம்.
அவை யாவும் அமித்கான் என்ற ஒருவனின் பணமில்லை. வரி கட்டாமல் ஏமாற்றிய பல மில்லியனர்களின் பணங்கள். அவர்களின் ஹவாலாதாரர் தான் அமித். சொல்லப்போனால் பல பெரும் புள்ளிகளின் பதுக்கல் பணத்திற்கு பினாமி அவர்.
அமித் சுவிட்ஸ் வங்கியில் பணத்தினை சேமித்து மறைத்து வைத்து, கேட்பவர்களுக்கு தன் மூலமாக எடுத்துக் கொடுப்பார்.
வருடா வருடம் இதுபோல் பல மடங்கு அமித்தின் மூலம் சுவிட்ஸ் வங்கிக்கு செல்லும்.
இம்முறை வங்கியில் போட்ட பணத்தை மொத்தமாக சுருட்டிட நினைத்த அமித், அந்தந்த மாநிலத்தில் வேலு, சாய் போல் தனக்கு கீழ் செயல்படுபவர்களை வைத்து திட்டம் போட்டு வங்கியிலிருந்து வெளியில் எடுத்திருக்க… அதனை அவருக்கே தெரியாது சாய் மூலமாக மெல்வினா கொள்ளை அடிக்க திட்டம் வகுத்தாள்.
இதனை மோப்பம் பிடித்த சாய், அவளுடன் வாழ்ந்த வாழ்வை மறந்து சற்றும் யோசிக்காது கொன்றுவிட்டான்.
விடயமறிந்த அமித் கூட மகளை கொன்றுவிட்டான் என்கிற கோபமோ, மகள் இறந்து விட்டாள் என்கிற வருத்தமோ கொஞ்சமும் இல்லாது,
“இப்படித்தான் நம்ம எதிரிகள் சொந்த ரத்தமாவே இருந்தாலும் போட்டுத் தள்ளிடனும்” என்று சாய்யை பாராட்டவே செய்தான்.
மெல்வினா சாயுடன் சென்னையில் வசித்து வந்ததால், அவளின் இறப்பில் பாரிக்கு முதல் சந்தேகம் சாய் மீது.
வேலு நாதன் மகனை காப்பாற்றிட பல தகிடுத்தத்த வேலைகள் செய்தும், அவற்றையெல்லாம் முறியடித்து, மெல்வினாவை சாய் எப்படி கொலை செய்தான் என்பது வரை கண்டுபிடித்துவிட்டான்.
ஆனால் எதற்காக என்று தெரியவில்லை.
அச்சமயம் தான் பாரி வேலுவின் பக்கம் தன் பார்வையை பதித்தான்.
மகன் வெளியில் வரவில்லை என்றால் செல்ல வேண்டிய பணம் அனைத்தும் தேங்கிவிடும். அமித் வேலை முடியாவிட்டால் கொலை செய்தாலும் செய்துவிடுவான் என்கிற பயத்தில் இருந்த வேலு அடிக்கடி சிவராஜ்ஜுடன் தொடர்பு கொள்வதை அறிந்தான் பாரி.
தமிழ்நாட்டில் இருக்கும் வேலுவிற்கும், கர்நாடகா அமைச்சருக்கும் என்ன சம்மந்தம் என்று விசாரிக்க ஆரம்பித்த தருணம் தான், அவர்களின் பேச்சின் மூலம் ஹவாலா சொல் பயன்படுவதை கவனித்து தமிழக முதல்வரை ரகசியமாக சந்தித்தான்.
ஏற்கனவே கருப்பு பணம் பதுக்கும் ஆன்டி ஹவலா ஹெட்டாகா பாரி இருந்ததால், அவர்களுக்குள் திட்டம் போட்டு கொலை வழக்கிலிருந்து ஆதாரங்களின்றி சாயினை வெளியில் விடுவதைப்போல் விட்டு மொத்தமாக பிடித்துவிட்டான் பாரி.
மெல்வினாவின் கொலை மூலம் பணம் என்கிற சந்தேகம் தான் பாரியை இவ்வழக்கின் முடிவுக்கு கூட்டிச்சென்றது. இதில் அவனே எதிர்பாராதது தன் குடும்ப உறுப்பினர்களோடு தன்னுடைய இந்த பயணம் தொடங்கி முடிவுபெறும் என்பது.
தொடக்கம் முதல் யாவும் பாரியின் எண்ணத்தின் படி சரியாகத்தான் சென்றது. கிட்டத்தட்ட முடிவும் கூட அவன் நினைத்தது தான். இதில் எதிர்பாராதது. அவியின்…
“அவி” என்கிற பரிதியின் பெருங்குரல் அவ்விடத்தை கிடுகிடுக்க வைத்தது.
பணத்தில் கண்ணாக இருந்த அமித்திற்கு, ஒட்டுமொத்த பணத்தையும் கையகப்படுத்த இருக்கும் ஒரே வழி, பாரி இல்லாமல் இருப்பது தான்.
பாரி மற்ற காவலர்கள் போல் நேர்மை தவறி தன் பக்கம் சரிவான் என்கிற நம்பிக்கை அமித்திற்கு இல்லை. ஆதலால் பாரியை கொன்றுவிட முடிவு செய்திட்டான்.
ஆனால் பாரியை கொல்வது அத்தனை எளிதல்ல என்பதை இந்த சில நிமிடங்களிலேயே கண்டுகொண்டான் அமித்.
பாரியை நேருக்கு நேர் மோதி அமித் நின்றிட முடியுமா என்ன?
ஒருமுறை தடியர்களை சாதாரணமாக தன் கைகளில் சுழற்றி பந்தாடும் பாரியை பார்த்த அமித், தலையை வேகமாக உதறிக்கொண்டான்.
மெல்ல யார் கண்ணிலும் படாது நழுவியவன் அவியிடம் சிக்கிக்கொண்டான்.
‘இவன் எதுக்கு பதுங்கிறான். தப்பிக்க பார்க்கிறானோ? தப்பிச்சிட்டா பாரியோட கஷ்டமெல்லாம் வீணாகுமே’ என யோசித்த அவி அமித்தையே கவனித்திருக்க…
கீழே விழுந்து கிடந்த தன்னுடைய துப்பாக்கியை எடுத்துக்கொண்டு அமித் பாரியை நோக்கி குறி வைத்திட, அவி அதனை சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை.
பாரி அவர்கள் இருவருக்கும் முதுகுக்காட்டி தன்னை தாக்கும் ஆட்களை தடுத்துக்கொண்டிருக்க…
அமித் பாரியின் முதுகை துளைக்கும் நோக்கோடு துப்பாக்கியை நீட்டியிருந்தான்.
பாரிக்கு முன்னால் ஒருவன் பாரியை தாக்கிட நீண்ட கூர்மையான கம்பியை வைத்து பாய…
தான் இப்போது பாரியை அழைத்தால், தன் குரலுக்கு அவன் திரும்பும் சமயம், கம்பியால் தடியன் குத்திவிடுவான் என சிந்தித்த அவி, இப்போது தான் அமித்தை தடுப்பதே சரியாக இருக்குமென கணித்து அமித்தை நோக்கி ஓடினான்.
அமித் பாரியின் மீதே கண்ணாக முன்னேறிட, தரையில் கிடந்த உருட்டுக் கட்டை தடுக்கி கீழே விழுந்தான். அதில் அவனது கையிலிருந்த துப்பாக்கி எங்கோ தூரம் பறந்து சென்றது.
“ஊப்…” அவி ஆசுவாசமாக மூச்சினை வெளியேற்றிட, நொடியில் தனக்கு அருகில் கிடந்த நீண்ட கத்தியை கையில் எடுத்திருந்தான் அமித்.
“நோ…” என்று பதறிய அவி, பாரியை தள்ளிவிட குறுக்கே நுழைய, அமித் ஓங்கிய கத்தி அவியியை பதம் பார்த்தது.
முன் துளைத்த கத்தி பின் வந்திருந்தது.
இமைப்பொழுதில் நடந்திட்ட அனர்த்தத்தில் அவியை சேர்ந்தோருக்கு அவ்விடமே உறைந்து நின்றது.
பரிதி மற்றும் சத்யாவின் குரலில் தன்னை கம்பியால் குத்த வந்தவனை துவம்சம் செய்து திரும்பிய பாரி…
“அவி…” என அவ்விடமே நடுங்க கத்தியிருந்தான்.
தடுமாறிய அவியை கீழே விழவிடாது தன் கரங்களில் ஏந்திய பாரியின் கண்கள் கண்ணீரை கொட்டியது.
“அவி…”
“ஒன்னு… ஒன்னுமில்லை… மச்சான்.” சத்தமின்றி திணறி வெளிவந்த அவியின் வார்த்தைகள் முற்றுபெறும் முன் பாரியின் நெஞ்சிலே கண்மூடி தலை சாய்த்திருந்தான் அவி.
அவர்களின் அருகில் ஓடிவந்த பரிதியும், சத்யாவும் கூட அவிக்காக துடித்திட…
தடியர்களை ஒற்றை ஆளாக சமாளிக்க முடியாது மாலிக் தடுமாறினான்.
பாரி அவியிடம் கவனமாக இருக்க, அமித் அங்கிருந்து தப்பிக்க ஓடிட, அவனது காலிலே சுட்டிருந்தான் பாரி.
அடுத்த அடி வைத்திட முடியாது அமித் கீழே விழுந்திட…
“மாலிக்” என்று கத்திய பாரி,
“நீ எதுல வந்த…?” என்று கேள்வியாக இழுத்தான்.
“கார் தான் பாரி” என்று ஒருவனை போட்டு மிதித்தபடி பதில் வழங்கிய மாலிக், தன்னுடைய பேண்ட் பாக்கெட்டிலிருந்து சாவியை தூக்கி எறிந்தான்.
“ஹாஸ்பிடல் கொண்டு போங்க பரிதிண்ணா” என்ற பாரி, மயங்கி அசைவின்றி தன் கைகளில் துடிப்பின்றி கிடக்கும் அவியின் கரத்தில் அழுத்தம் கொடுத்து… ‘ஒன்னும் ஆகாது’ என தனக்கும் சேர்த்து சொல்லிக்கொண்டவனாக, பரிதியிடம் அவியை ஒப்படைத்தான்.
நொடியில் பரிதியும், சத்யாவும் அவியை தூக்கிக்கொண்டு அங்கிருந்து சென்றிட…
அடுத்து பாரி ஆடிய ஆட்டம் ருத்ர தாண்டவம்.
ஒருவனையும் விட்டு வைக்கவில்லை சில நிமிடங்களில் அனைவரையும் துவம்சம் செய்திருந்தான்.
அமித்தை மிதித்தே குற்றுயிராக்கியிருந்தான்.
எல்லாம் ஓய்ந்த நேரம் மீடியாவும், நகர காவல்துறையும் வந்துசேர…
“பணம் பத்திரம் மாலிக்” என்று மட்டும் சொல்லிய பாரி, அனைத்தையும் மாலிக்கிடம் ஒப்படைத்தவனாக அவியை காண ஓடிவிட்டான்.
பாரிக்கு அவனது அனைத்தும்விட அவி முக்கியமாயிற்றே!
“பாரி… இதெல்லாம் உன்னால் தான். நிச்சயம் நீதான் மீடியா முன்னால் நிற்க வேண்டும்.” மாலிக் கத்திய கத்தலெல்லாம் பாரியை தீண்டவே இல்லை.
பாரியின் உயிரின் ஓர் அங்கமாயிற்றே அவனது அவி. அவன் அங்கு உயிருக்கு போராடிக் கொண்டிருக்க… இங்கு அவன் ஹீரோ போஸ் கொடுத்திட முடியுமா?
மாலிக் ஹவாலா பண பதுக்கல் பற்றி விளக்கமளித்து… அதன் முக்கிய குற்றவாளி அமித்கான் என்று ஊடகங்கள் முன்பு அவனை அடையாளப்படுத்தினான்.
அத்தோடு “இதன் முழு பொறுப்பும் ஆண்ட்டி ஹவலா ஹெட் தமிநாட்டு டிஜிபி மிஸ்டர்.பாரி வேந்தன் ஐபிஎஸ்’யே சேரும்” என்று முடித்தான்.
அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் மொத்த கருப்பு பணமும் சட்டத்தின் மூலமாக ரிசர்வ் வங்கியில் ஒப்படைக்கப்பட்டது.
இந்தியா முழுவதும் அமித்தின் கீழ், சிவராஜ், சாய் போன்று மீடியேட்டராக வேலை செய்த மொத்த ஹவலாதாரர்களும் அந்தந்த மாநிலத்தில் பாரியால் சேகரிக்கப்பட்ட ஆதாரங்கள் வைத்து கைது செய்யப்பட்டனர்.
அடுத்த இரு நாட்களில் டெல்லி சுப்ரீம் கோர்ட்டில் அவ்வழக்கு விசாரணைக்கு வர உள்ளது.
செய்தி ஊடகம் மூலம் சென்னையில் விடயமறிந்த பாரியின் குடும்பத்தினருக்கு பெருத்த நிம்மதி.
“பாரி ஏன் மீடியா முன்னாடி ஃபேஸ் காட்டல?” லீ கேட்டிட, மற்றவர்களிடமும் அக்கேள்வி தோன்றியது.
“அதான் எல்லாம் முடிந்ததே நாலு பேருல ஒருத்தராவது கால் பண்ணியிருக்கலாம்” என்றாள் ஜென்.
“மெல்வினா கேஸ் வைத்து சாயினை அரேஸ்ட் பண்ண சொல்லி பாரி மெசேஜ் பண்ண நெம்பருக்கு கால் பண்ணா யாரும் எடுக்கல” என்றாள் பூ.
“அவங்களுக்கு ஏதும்?” இளா கேட்டிட,
“பாரி இருக்கும்போது… அப்படியெல்லாம் ஏதும் நடக்காது” என்றார் பார்வதி.
அவருக்கும் நால்வரில் ஒருவரிடம் பேசிவிட்டால் போதுமென்று இருந்தது. இருப்பினும், சிறியவர்களைத் தேற்ற வேண்டிய கட்டாயத்தினால் திடமாக அமர்ந்திருந்தார்.
பிள்ளைகள் எல்லோரும் தோட்டத்தில் ஓடியாடி விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர்.
தீபன் தனக்கு வந்த புலனம் தகவலை படித்தவனாக, மற்றவர்களிடமிருந்து தள்ளிச் சென்றான்.
தகவல் வந்த எண்ணிற்கு அழைப்பு விடுக்க… சத்யா ஏற்றிருந்தான்.
“சத்யா என்னடா?”
“யாருக்கும் சொல்லாம சமாளிடா. இங்க பாரியை பார்க்கவே முடியல. பரிதிண்ணா பாரியை தேற்றுவாருன்னு பார்த்தா அவரும் உடைஞ்சுப்போய் உட்கார்ந்திருக்காரு. நானும் கவலையா உட்கார்ந்துட்டா வேலைக்கு ஆகாதுன்னு திடமா காட்டிட்டு நடிச்சிட்டு நிக்கிறேன். முடியல மச்சான்” என்று சத்யா கதறினான்.
சத்யா எவ்வளவு தைரியமானவன் என்று அவன் தொழிலை வைத்தே தெரிந்துகொள்ளலாம். அப்படிப்பட்டவனே இப்படி அழுகிறான் என்றால்… அவியின் நிலை?
தீபனுக்கும் கண்கள் கலங்கியது.
தீபனின் விசும்பல் கேட்டு தன்னை நிதானித்த சத்யா…
“அழுது காட்டிக் கொடுத்திடாதடா. அவங்களையெல்லாம் சமாளிக்கிறது கஷ்டம். ஜென்… ஜென் பாவம். துடிச்சிடுவாடா. ஒரு இருபத்தினாலு மணிநேரம் எப்படியாவது சமாளி” என்று வைத்துவிட்டான்.
இங்கு தீபனுக்கு அந்நொடியை கடக்கவே அத்தனை வலியாக இருந்தது.
வீட்டில் இருப்பவர்களை எப்படி சமாளிப்பதென்று அச்சமாகவும் இருந்தது.
‘அவி… ஏதும் ஆகாது. திரும்பி வந்திடுடா. நீயில்லாம இந்த குடும்பம் முழுமையாகாது’ என்று மனதோடு அரற்றிய தீபனின் கண்கள் கண்ணீரை சுரந்தது.
“அண்ணா…” பூவின் குரலில் முகத்தை அவசரமாக துடைத்துக்கொண்டு தீபன் திரும்பிட…
“யாருண்ணா போனில்?” என்றாள்.
தடுமாறினாலும்… சமாளித்துதான் ஆக வேண்டுமென,
“சத்யா கால் தமிழ். பாரி ஏதோ மீட்டிங்கில் இருக்கானாம். அங்க முடிய வேண்டிய வேலை முடிந்ததும் கிளம்பிடுவோம் சொன்னான். அவங்க ஃபோனெல்லாம் இன்சிடன்ட் நடந்த இடத்தில் மிஸ் ஆகிடுச்சாம்” என்று கோர்வையாக பொய் கூறினான்.
பூ அவனை நம்பாது பார்க்க…
“நம்பும்மா” என்றான் தீபன்.
பூ உள்ளே சென்றுவிட்டாள்.
அவள் தான் சொல்லியதை நம்பவில்லையென தீபனுக்கு புரிந்தது.
****************
சுவற்றில் ஒரு கால் குற்றி மார்பின் குறுக்கே கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு சுவற்றில் சாய்ந்து கண் மூடி நின்றிருக்கும் பாரியிடம் ஜீவனே இல்லை.
“என்னை என் பொண்டாட்டிகிட்ட உயிரோட கொண்டு சேர்த்திடுடா!” அவி விளையாட்டாக சொல்லியிருந்தாலும், தற்போது பாரியின் காதுகளில் விடாது அக்குரல் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது.
பாரியின் நிலையில் தான் பரிதியும் அமர்ந்திருந்தான்.
சத்யா மட்டுமே தன்னை கொஞ்சம் திடமாகக் காட்டிக்கொண்டான்.
பாரி சாய்நாதனை கைது செய்யச்சொல்லி அனுப்பிய எண்ணிற்கு பூவிடமிருந்து விடாது அழைப்பு வரவுமே,
‘செய்திகள் மூலம் பாரி வந்த விஷயம் முடிந்துவிட்டது… இனியும் அவர்களின் அழைப்பை ஏற்காது இருப்பது சரிவராது’ என நினைத்த சத்யா, ‘பரிதி அண்ணாவை பேச வைத்தால் குடும்பம் எந்த கவலையுமின்றி இருப்பார்கள்’ எனக் கருதி பரிதியின் அருகில் அமர்ந்து அவனின் தோளை தொட்டிட…
“முடியல சத்யா. துருதுருன்னு என்னவும் பேசி சிரிச்சிட்டே இருப்பான். அவனை இப்படி பார்க்க சுத்தமா முடியல” என்று வாய்விட்டே கதறினான்.
பரிதியின் அழுகையில் பாரியின் கண்களும் பொங்கிவிட்டன. கனத்த நெஞ்சோடு துடைத்துக் கொண்டான்.
“நாம யாராவது வீட்ல இருக்கவங்ககிட்ட பேசி ஆக வேண்டிய கட்டாயம் பரிதிண்ணா” என்று சத்யா சொல்ல…
“என்னால முடியாது” என்று பரிதி தலையசைத்து இருந்தான்.
“பாரி?”
“இதே நிலையில பூ இருந்தப்போ எப்படி இருந்துச்சோ அப்படி இருக்குடா” என்று உடைந்துவிட்டான்.
பாரி வெளிப்படையாக அழுது காண்கின்றனர். அவனின் கம்பீரம், பதவி, வயது அனைத்தும் துறந்து இரண்டாம் முறையாக உயிர் உருக கண்ணீர் சிந்துகிறான்.
பரிதியும் சத்யாவும் வேகமாக எழுந்து வந்து பாரியை அணைத்துக் கொண்டனர்.
“என்ன பண்ணனும் பரிதிண்ணா… என்னை சாவடிக்கத்தான் கூட்டி வந்தியான்னு அவன் காமெடியா கேட்டதை உண்மையாக்கிட்டனே! என் அவி பரிதிண்ணா அவன். எழுந்து வரச்சொல்லுங்க அவனை. அவனுக்கு உங்க மேல நிறைய மரியாதை இருக்கு. நீங்க சொன்னால் கேட்பான். வர சொல்லுங்க பரிதிண்ணா” என்று விடாது அரற்றிய பாரி “ஜென்னுக்கு என்ன சொல்லுவேன்” என்று குலுங்கி அழுதிட… அவனை தேற்றும் வழி அறியாது இருவரும் அவனை அணைத்து நின்றனர்.
“ஏன் இப்படி செய்யனும் பரிதிண்ணா… எனக்காகவா? அப்போ பூ… இப்போ இவனா? ஆனால் வலி என்னவோ எனக்குத்தான்.” எந்தவொரு உணர்வையும் மனதோடு மட்டுமே வைத்திருக்கும் பாரி, இன்று தன்னை மீறி வார்த்தையால் புலம்பிக் கொண்டிருந்தான்.
“சரியாகிடும்” என்று பொய்யாகக் கூட அவர்களால் சொல்ல முடியவில்லை. அவியிருக்கும் நிலை அத்தகையது.
அவ்வளவு ஆழமான காயம். கத்தி உள் நுழைந்து வெளி வந்திருக்கிறது. உள்ளே எத்தனை உறுப்புகள் சேதமடைந்து அதனின் செயல்பாட்டை நிறுத்தி இருக்கிறதோ? அவி மொத்தமாக தன் உயிர் துறக்கவும் சாத்தியம் உள்ளது.
மூவரும் மனதால் நொறுங்கி இருந்தனர் என்பதே உண்மை.
அந்நேரம் மீண்டும் பூவிடமிருந்து அழைப்பு வர,
“தீபனுக்கு அழைத்து உண்மையை சொல்லி அங்க சமாளிக்க சொல்லு சத்யா” என்றான் பாரி. ஒருவித மரத்த குரல்.
“என்னால… எப்படிடா?” அவியின் நிலையை தன்னால் சரியான வார்த்தைகளைக் கோர்த்து சொல்லிட முடியுமா என்று சத்யாவுக்கு அச்சமாக இருந்தது. கண்கள் நிரம்பிவிட்டன.
“நான் அவ்வளவு தைரியமான ஆளெல்லாம் இல்லை பாரி.” இப்போது நெஞ்சம் விம்ம அழுவது சத்யாவின் முறையானது.
“வேறு வழியில்லை சத்யா… முடியலடா…”
இரு கை விரல்களையும் கீழே அழுத்தி மூடியவனாக கழுத்து நரம்புகள் புடைக்க தலையை உயர்த்தி… இறுதியாக பாரி கத்திய கத்தலில் சத்யா மிரண்டு பின்னோக்கி அடி வைத்திருந்தான்.
“போ சத்யா… தீபன்கிட்ட பேசிட்டு வா.” பரிதி முகத்தை துடைத்தவனாக சொல்லிட சத்யா பொங்கி வந்த கேவலை அடக்கியவனாக…
ஆழ்ந்த மூச்சினை வெளியேற்றி மனதை திடப்படுத்திக்கொண்டு தீபனுக்கு அழைத்தான். பெரும் தடுமாற்றத்துடன்.
அவியின் நிலையை சொல்லும்போது சத்யாவின் குரலில் தான் உணர்ந்த தழுதழுப்பிலே தீபன் கலங்கிவிட்டான்.
“நான் உடனே கிளம்பி வர்றேன் சத்யா.”
“அச்சோ… இல்லை. வேண்டாம் தீபன். நீ வந்துட்டா எல்லாருக்கும் உண்மை தெரிந்திடும். அப்புறம் யாரையும் சமாளித்திட முடியாது” என்று சத்யா அவசரமாக மறுத்தான்.
“இப்போ நான் என்ன பண்ணட்டும் சத்யா. அவி அங்க உயிருக்கு போராடிட்டு இருக்கும்போது நான் இங்க சும்மா உட்கார்ந்திருக்கட்டுமா? எனக்கு அவனை பார்த்தே ஆகணும்” என்றான் பிடிவாதமாக.
“புரிஞ்சிக்கோ தீபா… ஜென்னுக்கு தெரிந்தால்? பாவம்டா அவள். சமாளிக்க நீயிருக்கணும் அங்க. இப்போ இருக்கும் நிலையில் நாங்க மூனு பேருமே யாரிடமும் பேச முடியாது. அதுவும் தமிழ் எங்க வாய்ஸ் வைத்தே ஏதோன்னு கெஸ் பண்ணிடுவாள். உனக்கே இவ்வளவு விளக்கம் கொடுக்க வேண்டியிருக்கு. மத்தவங்களுக்கு என்னன்னு டா…
சத்யா சொல்லியதை ஏற்க முடியாது தீபன் நெஞ்சம் கனத்து நிற்க…
“அண்ணா” என்று கேட்ட பூவின் குரலில்…
“பார்த்துக்கோ தீபன்” என வேகமாக சொல்லி வைத்திருந்தான் சத்யா.
பூவிடம் பொய் உரைத்திட முடியாது, தீபன் தான் தடுமாறி நின்றான்.
தான் சொல்லியதை நம்பாது உள்ளே சென்ற பூவை பார்த்து பெருமூச்சு ஒன்றை வெளியேற்றிய தீபனுக்கு அடுத்து சத்யாவிடமிருந்து எப்போது அழைப்பு வருமென்று அதீத எதிர்பார்ப்பு.
யாரிடமும் உண்மை சொல்லிட முடியாது பேரவஸ்த்தை.
அனைவரும் அவர்கள் நால்வரின் நலம் குறித்து கவலை கொண்டிருக்க, தீபனால் உள்ளுக்குள் மருக மட்டுமே முடிந்தது.
தீபனின் முகம் வைத்து, லீ என்னவென்று கேட்டிட, வாய் வரை வெளிவந்துவிட்ட வார்த்தைகளை உள்ளே புதைத்திட அவன் பட்டப்பாடு. வார்த்தையில் சொல்லிட முடியாது.
அடுத்த நாள் காலையே தீபனை மற்றவர்கள் தொல்லை செய்ய ஆரம்பித்துவிட்டனர்.
“உண்மையாவே சத்யா அண்ணா போன் பண்ணாரா?” ஜென் கேட்டிட, அவளின் விழி காணாது ஆமென்றான் தீபன்.
நேரமாக நேரமாக அனைவரிடமும் தீபனின் வார்த்தையிலிருந்த நம்பிக்கை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறையத் துவங்கியது.
தீபனை மட்டுமல்லாது மும்பையிலிருக்கும் நால்வரையும் எதுவும் அறிந்து கொள்ளாமலே புரிந்து கொண்டது பூ மட்டுமே!
‘அங்க யாருக்கோ என்னவோ… சரியில்லை. சொல்ல முடியாது தீபன் தங்களை சமாளிக்கின்றார். இது நிச்சயம் பாரியின் செயலாக இருக்கும்’ என கணித்த பூ, தீபனுக்கு துணை நின்றாள்.
அவளுக்கு பாரி தங்களிடம் மறைக்கின்றான் என்றால் அதில் அர்த்தமிருக்கும் எனும் புரிதல். ஆதலால் மற்றவர்கள் போல் தீபனை அதிகம் கேட்டு அவனை சங்கடத்தில் ஆழ்த்தவில்லை.
“எவ்வளவு பெரிய விஷயம் இது. அனைத்தையும் ஒப்படைத்து பாரி வரவேண்டாமா? அவங்க சூழல் என்னன்னு தெரியாம… நாமாக ஏதும் நினைக்க வேண்டாம். அதுதான் சத்யா அண்ணா கால் செய்து பயப்பட ஒன்னுமில்லையென சொல்லியிருக்கிறாரே! எதுக்கு வீண் கவலை. அடுத்து என்னன்னு பாருங்க” என்று அனைவருக்கும் திடமளித்து தத்தம் வேலைகளை பார்க்க நகர்த்தினாள்.
“ரெண்டு நாதனையும் டெல்லிக்கு அனுப்பனும். வேலை முடிச்சிட்டு வர்றேன்” என்று பூ சென்றிட, ஜென்னும் தன்னுடைய அலுவலகம் சென்றாள்.
மூவரும் நீர் அருந்தவும் மறந்தவர்களாக அமர்ந்திருந்தனர்.
அப்போது அங்கு வந்து சேர்ந்தான் மாலிக்.
“அவங்களுக்கு இப்போ எப்படி இருக்கு?” என்று கேட்ட மாலிக்கிற்கு அவர்களின் முகமே பதில் கூறிட,
“இப்போதான் எல்லாம் முடிந்தது. நேரா இங்கதான் வர்றேன்” என்றான்.
“பாரி நீ டெல்லி போகணும். பினாமிஸ் எல்லாரும் இன்னைக்கு அங்க சுப்ரீம் கோர்ட்டில் ஆஜர் படுத்தணும்” என்றான்.
“என்னால முடியாது மாலிக். நீ பார்த்துக்கோ.” பட்டென்று சொல்லிய பாரியின் பார்வை, அவியிருந்த அறையின் மூடிய கதவின் மீதே!
“ஆண்ட்டி ஹவலா ஹெட் நீதான் பாரி. கண்டிப்பா நீ போயே ஆகணும். நீ போகலன்னா அந்த அமித் ஈஸியா வெளியில் வந்திடுவான். இதுக்காகவா இவ்வளவு போராட்டம்” என்று மாலிக் சொல்ல…
“அதெப்படி ஆதாரம் எல்லாம் பக்காவா இருக்கே. தப்பிக்க முடியுமா?” எனக் கேட்டான் சத்யா.
“அமித்… அவனோட பணம் எல்லா இடத்திலும் பேசுமே” என்றான் மாலிக்.
“ம்ம்ம்…” என்று சத்யா மௌனமாக,
“நீ கஷ்டப்பட்டதெல்லாம் வீணாகிடும் பாரி, கிளம்பு. நான், சத்யா இருக்கோம்” என்றான் பரிதி.
“பாரிண்ணா… அவி, இந்த நிலையில்… ம்ப்ச், முடியாதுண்ணா!”
“ஏன்டா புரிஞ்சிக்கமாட்டேன்கிற? உன் அவியை உயிருக்கு போராட வச்சவனை அப்படியே விட்டுடப்போறியா நீ? அவி இப்படி படுத்திருக்க காரணமானவனை வாழ்நாள் முழுக்க தண்டனை அனுபவிக்க வச்சிட்டு வா” என்று வெடித்தான் பரிதி.
“அண்ணா அவி…”
“நீ போலீஸ் தான? கடமைக்கு அடுத்து தான் உறவுன்னு தெரியாதா?”
அடுத்து பாரி அங்கு நிற்கவில்லை.
மாலிக்குடன் சென்றிருந்தான்.
அவிக்காக பாரியின் இதயம் ஒவ்வொரு நொடியும் வேகமாகத் துடித்துக் கொண்டிருக்கிறது. அதன் துடிப்பை அவன் மட்டுமே அறிவான்.
கனத்த இதயத்தோடு டெல்லி வந்து சேர்ந்தான். சரியான நேரத்திற்கு.
சுப்ரீம் கோர்ட்.
பெரும் பெரும் புள்ளிகள் சம்மந்தப்பட்டிருப்பதால் அத்தனை பாதுகாப்பிற்கு நடுவில், அதீத ரகசியமாக மூன்று நீதிபதிகள் கொண்டு விசாரிக்கப்பட்டது.
அந்த நீண்ட அறையில் இந்தியாவின் மொத்த மாநிலங்களிலும் அமித்தின் கீழ் செயல்பட்ட ஹவாலாதாரர்கள் டெல்லி காவல்துறையினரின் கட்டுப்பாட்டில் அமர்ந்திருந்தனர். அதில் இரு நாதன்களும் அடக்கம்.
சாய் நாதனால் பாரியின் முகத்தை நிமிர்ந்துகூட பார்க்க முடியவில்லை.
பாரி மொத்தமாக அவர்களின் ஆட்டத்தை முடித்து வைத்திருக்கிறானே! இனி அவர்கள் வாழ்நாள் முழுவதையும் சிறையில் கழித்திட வேண்டியது தான்.
முதன் முதலில் இவ்வழக்கு ஆரம்பித்தது தமிழ்நாட்டில். திருட்டு வழக்கில் பிடிபட்ட ஒருவனிடம் பெரிய பை நிறைய மாட்டிய டாலர்ஸ். எப்படி என்று பாரி ஆராயத் தொடங்கிட, அது வந்து முடிந்த இடம் சாய் நாதன்.
அச்சமயம் சாய் நாதனே பாரியிடம் மாட்டும் வகையில் மெல்வினா கொலை நடந்தது.
மெல்வினாவின் கொலையை நூலாக பிடித்து, அமித் வரை வந்த பாரி, நடந்த யாவற்றையும், மெல்வினா முதல் அமித் வரை தான் சேகரித்த தகவல்கள் ஆதாரங்கள் அனைத்தையும் சரியான விளக்கங்களோடு, அமித்தின் குடவ்னில் கைப்பற்றிய பணத்தின் மொத்த மதிப்பு உட்பட, சிறு புள்ளியும் குறையாது கூறி…
“இந்தியாவின் பெரிய புள்ளிகள் பலரின் கருப்பு பணமும் ஹவாலா பணமா மாற்றம் பெறுவது அமித் மூலமாகத்தான். மீதம் இருப்பவர்கள் அவரின் கீழ் வேலை செய்யும் பினாமிக்கள்” என்று முடித்ததோடு…
சாய் மெல்வினாவை கொலை செய்தற்கான ஆதாரங்களையும், அதற்கு அமித் உடைந்தை என்பதையும், கடந்த நாட்களில் பணம் கைமாற்றிய ஆட்களை சிவராஜ், மிரான் கொலை செய்ததையும், அமித் தப்பிப்பதற்காக தன் நண்பன் அவியை கத்தியால் குத்தியது வரையில் அனைத்தையும் சொல்லி முடித்தான்.
பெரும் அமைதி.
ரிசர்வ் வங்கியில் சேர்க்கப்பட்ட பணத்தின் மதிப்பிற்கான குறிப்பி அங்கிருந்து நீதிமன்றத்திற்கு வந்திருந்தது.
அதனை அடிப்படையாகக் கொண்டு,
நாட்டின் பொருளாதார வளத்தினை அழிக்கும் பிரிவின் கீழ் அனைவருக்கும் ஆயுள் தண்டனை விதித்து தீர்ப்பளித்தது.
வழக்கினை சிறப்பாக ஆராய்ந்து முடித்ததற்காக பாரியை வெகுவாக பாராட்டினர் நீதிபதி.
******************
டெல்லியில் தீர்ப்பு வழங்கிய அடுத்த நொடி பாரி மும்பைக்கு விமானம் ஏறியிருந்தான்.
இந்தியா முழுக்க அவ்வழக்கும் அதனை திறம்பட முடித்து வைத்த பாரியை பற்றியும் தான் பேச்சு. அதில் புகழ் மற்றும் கர்வம் கொள்ளும் நிலையில் பாரி இல்லை.
இந்தியாவின் ஹாட் டாபிக் பாரிவேந்தன்.
அதனை பற்றி சிறு செய்தியையும் உள்வாங்காது, அவன் நினைவில் மனதில் நின்றதெல்லாம் அவி மட்டுமே.
வேகமாக மும்பை வந்து சேர்ந்த பாரியை அத்தனை பெருமையாக பரிதியும், சத்யாவும் அணைத்து விடுவிக்க… பாரியின் கண்ணெல்லாம் அவி மீதே!
“அவி…?”
“ஆபரேஷன் முடிஞ்சிருச்சு பாரி. உயிருக்கு ஆபத்தில்லைன்னு கொஞ்ச முன்னாடி தான் டாக்டர் சொன்னாங்க” என்றான் பரிதி.
“ரொம்பவே தவிக்க வச்சிட்டான்டா!” சத்யா சொல்ல…
பாரி ஆழ்ந்த மூச்சினை இழுத்து, இதழ் குவித்து ஊதியவனாக சுவற்றில் சாய்ந்து கண் மூடினான். விழியோரம் கண்ணீர் கசிந்தது.
“அதான் அவனுக்கு ஒன்னுமில்லையே. கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ் ஆகு பாரி” என்ற பரிதி, “வீட்டில் சொல்லணும்” என்றான்.
“ம்ம்ம்” என்று முகத்தை தேய்த்துக்கொண்டு நிமிர்ந்த பாரி, “அவி கண் விழிக்கட்டும்” என்றான்.
“அவி கண் விழித்ததும் சென்னை கூட்டிப்போக என்ன பார்மாலிட்டிஸ் செக் பண்ணு சத்யா” என்ற பாரி இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டான்.
“கேன்டின் போய் ஏதும் சாப்பிட்டு வா பாரி. முகமே ஒரு மாதிரி இருக்கு” என்று தம்பியின் அருகில் அமர்ந்த பரிதி சொல்ல…
“இருக்கட்டும் பரிதிண்ணா. அவி என்கிட்ட பேசட்டும்” என்றான்.
“ரொம்பவே கஷ்டப்பட்டு பிழைக்க வச்சிருக்கிறதா சொன்னாங்க பாரி. இந்நேரத்தில் அவியை சென்னைக்கு மாத்தணுமா?”
“அவன் நம்ம எல்லாரோடும் இருந்தாலே சீக்கிரம் குணமாகிடுவான் பரிதிண்ணா” என்ற பாரியின் கூற்றும் பரிதிக்கு ஏற்புடையதாகவே இருந்தது.
“இவ்வளவு பெரிய விஷயத்தை மறைச்சதுக்கு வீட்டில் என்ன சொல்லப்போறாங்களோ?” பரிதி புலம்பிட…
இருவருக்கும் பழச்சாறு வாங்கி வந்திருந்தான் சத்யா.
“ரெண்டு பேரும் இதையாவது குடிங்க. அங்க சமாளிப்பதை அங்கப்போய் பார்த்துக்கலாம்” என்றான்.
“உனக்கு?”
“நான் குடிச்சிட்டேன்.”
“டாக்டர் என்ன சொன்னார்?”
“மெடிக்கல் பெசிலிட்டிஸோட கூட்டிட்டுப்போகலாம் சொன்னாங்கடா” என்றான் சத்யா.
“அதுக்கு என்னன்னு பாருங்க பரிதிண்ணா” என்ற பாரி, அவி கண் விழிக்கக் காத்திருந்தான்.
இரவு முழுவதும் அவர்களின் பயத்தை அதிகரிக்கச் செய்து விடியலில் தான் கண் விழித்தான் அவி.
அவி விழிப்பதற்காக காத்திருந்த பாரியிடம் பெரும் ஆசுவாசம்.
பரிதியும், சத்யாவும் அறைக்குள் சென்று அவியை பார்த்து வர, பாரி செல்லவில்லை.
அவனுக்கு அவியின் உயிருக்கு எவ்வித ஆபத்தும் இல்லை என்ற பின்னர் தான் அவியின் மீது கோபம் உண்டானது.
அவி குறுக்கே வராமல் இருந்திருந்தால் நிச்சயம் பாரியால் தன்னை தற்காத்து கொண்டிருக்க முடியும். இல்லையென்றால் சிறு அடியோடு தப்பித்திருக்க முடியும். பல வருட காவல்துறை அனுபவத்தில் இதுபோன்று எத்தனை இன்னல்களை பாரி சந்தித்திருப்பான். அது ஏன் தன் உறவுகளுக்கு புரியவில்லை எனும் ஆதங்கம் பாரிக்கு. அன்று பூ. இன்று அவி. இரண்டு நாட்களாக எத்தனை வேதனை, தவிப்பு.
“நீ பார்க்கல?”சத்யா அருகில் வந்தமர்ந்திட…
“கிளம்பணும் சத்யா” என்றான் பாரி. வெற்றுக் குரலில்.
பாரிக்கு மனதிற்குள் அழுத்தம். அதனை அவனது பூவால் மட்டுமே நீக்கிட முடியும். இக்கணம் பாரிக்கு அவனது பூவின் மடி வேண்டும். ஆறுதலாய் ஒரு அணைப்பு வேண்டும்.
அத்தோடு உறவென்று அவியின் நலம் வேண்டுபவர்கள் பலர் இருக்க… அவனை இங்கு வைத்திருப்பது அவனுக்கு சரியாகப் படவில்லை. இங்கிருந்து முதலில் சென்றால் தேவலாம் போலிருந்தது பாரியின் மனநிலை.
அன்று மாலை போல் விமானத்தின் வழி… முறையான மருத்துவ பாதுகாப்பில் அவியை சென்னை அழைத்து வந்தனர்.
அவியிடம் பாரி ஒரு வார்த்தை பேசவில்லை. பார்வையால் அவனின் நலனை ஆராய்ந்தவனாக அருகிலேயே அமர்ந்திருந்த போதும் ஒரு வார்த்தை பேசவில்லை.
பாதி நேரம் அவி மருந்தின் தாக்கத்தால் உறக்கத்திலேயே இருந்தான்.
சென்னை வந்து சேர்ந்ததும், விமான நிலையத்திலிருந்து நேராக மருத்துவமனை சென்று அவியின் மருத்துவ அறிக்கைகளை சமர்ப்பித்து, அவியை சிகிச்சைக்கு சேர்பித்த பின்னரே பாரி இலகுவாக உணர்ந்தான்.
“நீங்க ரெண்டு பேரும் வீட்டுக்கு போங்க. அவிக்கு எந்த ஆபத்துமில்லைங்கிற மாதிரி சொல்லி” என்று பாரி முடிக்கும் முன்னர்,
“எங்களால் முடியாது” என இருவரும் ஒருசேர மறுத்தனர்.
“உன்னால் தான் அவங்களை சமாளிக்க முடியும்” என்று பரிதி அவியின் பக்கத்தில் அமர்ந்துவிட்டான்.
சிறிது நேரம் யோசித்த பாரி,
“பார்த்துக்கோங்க” என்று வீட்டிற்கு புறப்பட்டான்.
பாரி வீட்டிற்குள் நுழையும் போது அவனை முதலில் பார்த்தது தீபன் தான். இந்த இரண்டு நாளும் அவியின் நிலை குறித்து மனதோடு புழுங்கிக் கொண்டிருந்த தீபன் பாரியை கண்டதும் ஓடிச்சென்று அணைத்துக் கொண்டான்.
“ஹேய் பாரிப்பா வந்தாச்சு” என்று சின்னு கத்திட பிள்ளைகள் அனைவரும் அவனை சூழ்ந்து கொண்டனர்.
“அவிக்கு எப்படி இருக்கு பாரி?”
பிள்ளைகளின் சத்தத்தில் பெரியவர்கள் அங்குவர, தீபனின் கேள்வி கேட்டு…
“அவிக்கு என்ன?” என்று பதட்டமாக வினவினர்.
பூ மட்டும் பாரியை அர்த்தமாக பார்த்திருந்தாள்.
“அது…” பாரியின் தடுமாற்றமே மற்றவர்களை பயம் கொள்ள வைத்தது.
“பாரி அவிக்கு என்னாச்சு?” கேட்கும்போதே ஜென்னின் கண்களில் நீர் இறங்கியது.
“அவங்க எங்க?” பார்வதி மற்ற மூவரையும் கேட்டிட…
ஆள்மாற்றி ஆள் தொடுத்த வினாக்களில் பாரியால் அதற்கு மேலும் மௌனமாக இருக்க முடியவில்லை.
“அவி…” என்று ஆரம்பித்து நடந்ததை தெரிவிக்க… ஜென் பாரியின் மீதே மயங்கி சரிந்தாள்.
கீழே விழாது ஜென்னை தாங்கிய பாரி… அவளின் கன்னம் தட்டி விழிக்கக் வைத்திட…
“அவி… அவி” என்று அரற்றியவளை மருத்துவமனை அழைத்து வந்து அவியை காண வைத்த பின்னரே சமாதானம் அடைந்தாள்.
அப்போதும் அவியின் கட்டிட்ட உடல் ஜென்னை கலங்க வைத்தபோதும், இக்கணம் அவன் தன் கண்முன்னே உயிருடன் இருக்கின்றான் எனும் நிம்மதி அவளை மௌனமாக இருக்க வைத்தது.
மொத்த குடும்பமும், குழந்தைகள் உட்பட அவியை சுற்றி நின்று தங்கள் வருத்தத்தை வெளிப்படுத்த…
இதைவிட வேறென்ன வேண்டுமாம் அவனுக்கு.
‘உறவுகள் சூழ் உலகு… அத்தனை அழகு.’
அதுவும் தனக்காக துடிக்கும் பல உறவுகளுக்கு மத்தியில் வாழ்வது பேரழகு.
அந்நொடி அவி பாரியைத்தான் பார்த்தான்.
பாரி என்ற ஒருவனால் மட்டுமே இத்தகைய உறவுகள் சாத்தியம்.
“சாரி மச்சான்.” சொல்லிய அவியை அவனுக்கு நோகாது இழுத்து அணைத்திருந்தான் பாரி.
_______________________________
கணவனுக்கு ஆயுள் தண்டனை. சுப்ரீம் கோர்ட் தண்டனை. இனி எந்த மேல்முறையீட்டாலும் நிச்சயம் சாய் நாதனால் வெளிவர முடியாது. சட்டத்தின் எந்த ஓட்டையின் வழியாக தப்பிக்கவும் முடியாது. அவனது வாழ்வின் இறுதி முடியும்வரை சிறையிலே அடைபட்டுக் கிடக்க வேண்டியது தான்.
அதற்காக காவ்யா சற்றும் வருந்தவில்லை. மாறாக பாரிக்கு நன்றி தெரிவித்திருந்தால். அதற்குமேல் சாய் நாதனைப் பற்றி ஒருவார்த்தை காவ்யா பேசிடவில்லை. இனி அவனின் அத்தியாயம் நினைவாகக்கூட மனதில் இருக்கக்கூடாது என்பதில் திண்ணமாக இருந்திட்டாள்.
காவ்யாவின் நன்றியில், பாரிக்கு பெரும் ஆசுவாசம்.
_______________________________
ஏழு மாதங்களுக்கு பின்னர்…
“ஹாய் அபி. எப்போ வர?”
ஆர்னா அவனது நண்பன் அபிஜித்திடம் அலைப்பேசியில் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.
“இதோ கிளம்பிட்டேன் ஆர்னா. மாமா லேட் பண்ணிட்டாங்க!” என்றவன் சத்யாவை முறைத்துக் கொண்டிருந்தான்.
“அண்ணா சீக்கிரம் வாங்க. ஸ்டார்ட் பண்ணப்போறாங்க” என்று ஆரிஷ் கத்துவது அபிக்கு நன்கு கேட்டது.
“அவி மாமா, ஜென் அத்தை, ஷைனிலாம் வந்தாச்சு அபி. சீக்கிரம் வாங்க” என்று ஆர்னா அழைப்பைத் துண்டிக்க…
“கிளம்பிட்டாங்கலாமா?” எனக் கேட்டார் தில்லை.
“சத்யாப்பா ஏதோ கேஸ் விஷயமா வெளியில் போயிட்டு வந்து லேட் பண்ணிட்டாராம். இன்னும் டென் மினிட்ஸில் கிளம்பிடுவோம் அபி சொன்னான் தாத்தா” என்ற ஆர்னா தனது தம்பி தங்கைகளுடன் விளையாடச் சென்றுவிட்டாள்.
நான்கு மாதங்களுக்கு முன்பு தான் பூப்பெய்தியிருந்தாள் ஆர்னா. பார்வதியின் மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. விழா எடுக்க வேண்டுமென்று ஆர்ப்பாட்டம் செயதவரை தடுத்து அமைதியாக்குவதற்குள் மொத்த குடும்பமும் தலையால் தண்ணீர் குடித்தனர்.
அபியும், ஆர்னாவும் பத்தாம் வகுப்பில் நல்ல மதிப்பெண்களில் தேர்ச்சி பெற்றிருக்க… மேல்நிலை கல்வியில் ஒரே பாடப்பிரிவைத் தேர்ந்தெடுத்து நட்பில் மேலும் நெருக்கம் கொண்டனர்.
லீ, தீபனுக்கு பத்து நாட்களுக்கு முன்பு தான் ஆண் குழந்தை பிறந்தது.
அவியும் தற்போது உடல் நலனில் நன்கு தேறியிருந்தான்.
அடுத்தடுத்த மகிழ்ச்சிகரமான நிகழ்வுகள் குடும்பத்தினை அதீத மகிழ்வோடு வைத்திருந்தது.
அடுத்த சில நிமிடங்களில் சத்யா தன் குடும்பத்தோடு வந்திருக்க…
ஒட்டு மொத்தமாக அனைவரும் தொலைக்காட்சியின் முன்பு அமர்ந்தனர்.
திரையில் பாரியின் முகமும், குடியரசுத்தலைவரால் திரு.பாரிவேந்தன் ஐபிஎஸ் என்று பெயரும் ஒலித்திட, பிள்ளைகள் ஆரவாரமாக துள்ளிக் குதித்து சத்தம் எழுப்பிட… பெரியவர்கள் அனைவரும் சிறு கைதட்டலில் தங்களின் மகிழ்வை வெளிப்படுத்தினர்.
ஹவலா கருப்பு பண ஒழிப்பில் பாரி சிறப்பாக செயல்பட்டதால்,
இந்திய அரசால் சிறந்த பணிக்காக அளிக்கப்படும் பத்ம விபூஷன் விருது குடியரசுதலைவரால் இன்று பாரிக்கு வழங்கப்பட்டது.
நாட்டின் இரண்டாவது பெரிய விருதாகும் இது.
அதற்காக பாரியும், பூவும் டெல்லி சென்றிருக்க…
பாரி விருது வாங்கும் தருணத்தை நேரலையில் தொலைக்காட்சி வாயிலாக குடும்பத்தினர் கண்டு மகிழ்ந்தனர்.
விருது பெற்ற சில மணி நேரங்களில் டெல்லியில் புறப்பட்டுவிட்ட பாரி பூவுடன் மாலை மங்கிய நேரம் இல்லம் வந்துவிட்டான்.
பாரியும், பூவும் வீட்டிற்குள் நுழைய வீடே நிசப்தமாக இருக்க…
டப் என்று வெடி வெடிக்கும் சத்தம் இருவரின் செவியை நிறைத்தது.
“மாடியிலிருந்து தான் கேட்குது.” பூ சொல்லிட இருவரும் மொட்டை மாடிச் சென்றனர்.
பாரியை கண்டதும் சிறுவர்கள் வரிசையாக வானத்தில் சென்று வெடிக்கும் பட்டாசுக்களை கொளுத்திட, சத்யா, பரிதி, தீபன், அவி என நால்வரும் ஒருசேர பாரியை தூக்கி சுற்றி ஆர்ப்பாட்டம் செய்ததனர்.
அனைவரும் அவனை கொண்டாடித் தீர்த்தனர்.
ஆட்டம் பாட்டம் கொண்டாட்டமென நேரம் கரைந்து, அனைவரும் அங்கேயே அமர்ந்து உணவினை முடித்து பேச்சில் ஆழ்ந்த தருணம்,
“நான் ஒன்னு சொல்லணும்” என்றாள் பூ. பாரியின் முகத்தை பார்த்தபடி.
நண்பர்களுடன் அமர்ந்திருந்த பாரி என்னவென்று புருவம் உயர்த்திட…
“அம் பிரக்னென்ட்” என்றாள் பூ.
ஓவென்ற சத்தம் அலையலையாய் பரவி அவ்விடத்தை நிறைத்தது.
இளா, நதியா, காவ்யா, ஜென் அவளை அணைத்து விடுவிக்க… பார்வதி அவளின் நெற்றியில் இதழ் ஒற்றினார்.
“யூ ஆர் சீட்டிங் மலரே!” பாரி பூவின் காதில் முணுமுணுக்க…
“அப்போ காக்கி என் பக்கமே வந்திருக்கக்கூடாது” என்றாள் பூ.
“அதெப்படிடி… இப்போக்கூட உன் பக்கத்தில் டெம்ப்ட் ஆகுறேன். அப்புறம் அதெல்லாம் இல்லைன்னா எப்படி?” என புன்னகைத்து கண்ணடித்த பாரியை முறைத்த பூ,
“அப்படி அப்படி இருந்தா… இப்படி இப்படி ஆகத்தான் செய்யும்” என்று அவனின் வயிற்றில் குத்தினாள் பூ.
“நான் கவனமாத்தானே இருந்தேன்” என்று பாரி இழுக்க…
“இப்போ என்ன உனக்கு இந்த குழந்தை வேண்டா…” அவள் முடிக்கும் முன்பு கை வைத்து அவளது வாயினை மூடியிருந்தான்.
“நான் எப்போடி அப்படி சொன்னேன்” என்ற பாரி, “எனக்கு இந்த முறை உன்னை மாதிரி ஒரு கேர்ள் பேபி வேணும் மலரே” என அவளின் நெற்றி முட்டினான்.
அதில் பூ சூழல் மறந்து பாரியின் இடையில் கை சுற்றி அணைத்துக்கொள்ள…
“நாங்க எதுவும் பார்க்கல” என்று கோரசாக எழுந்த ஒலியில் இருவரும் விலக… அனைவரும் பிள்ளைகளைக் கூட்டிக்கொண்டு கீழே இறங்கிக் கொண்டிருந்தனர். இறுதியாக தில்லை மகனின் தோளினை தட்டிச்சென்றார்.
அனைவரின் அன்பில் பாரியின் இதழ் நீண்டு விரிய, பூ அவனின் தோள் சாய்ந்தாள்.
பாரியின் மிகப்பெரிய பலம் அவனது குடும்பமாயிற்றே. அவனின் ஒவ்வொரு அடியிலும் அவனது குடும்பத்தினருக்கு முக்கிய பங்கு உள்ளது.
பாரியின்றி அவனது குடும்பம் இயங்காது என்பது எத்தனை உண்மையோ, அவர்களின்றி பாரி இல்லை என்பதும் சத்தியமான உண்மை.
பாரியின் ஒவ்வொரு வெற்றியிலும் அவனது உறவுகள் அவனுக்கு துணை நின்றிடுவர்.
பாரியின் பயணம் என்றும் அவனது உறவுகளுடன் சுகமாய் சுபமாய்.
நிறைவு.
இந்த படைப்பைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள்?
+1
7
+1
54
+1
2
+1
2
உங்கள் மேலான கருத்தை பதிவிட்டு எழுத்தாளரின் எழுத்துக்கு நாணயங்களையும் வழங்கி ஊக்குவியுங்கள்
You must be logged in to post a comment.
Chaaa….mudinch…epdi feel aguthu na… blessed to have friends like that
Super