காலை கனவினில் காதல் கொண்டேன் 9

காலை கனவு 9

நேற்றைய முன் தினம்…

வீட்டிற்கு இரவு வந்த சக்தி புதிதாக வாங்கி வந்த அலைபேசியை அன்விதாவிடம் கொடுத்திட்டான்.

“வாவ் அண்ணா… பிராண்ட் நியூ மாடல்” என்று அலைபேசியை பார்த்து சிலாகித்தாள் அன்விதா.

“நிஜமாவா… பிஸ்னஸ் லேடி… நீங்க நினைச்சா இதைவிட பெரிய பிராண்ட்லாம் வாங்கலாம்” என்றான் சக்தி.

“சோ?”

“நத்திங்!”

“தங்கச்சிக்கு செய்ய கஷ்டமோ?”

“மொத்தமும் உனக்குத்தான். உனக்கு செய்யத்தான் எல்லாமே!”

“எஸ்… எனக்கு நீங்க வாங்கிக் கொடுக்கிறதுதான் சந்தோஷம்” என்றாள்.

சக்தி முறுவல் கொண்டவனாக அவளின் கன்னம் தட்டினான்.

“அம்மா அத்தை வீட்டுக்கு போயிருக்காங்க. வந்ததும் அவங்க மொபைலில் இருக்க என் சிம் மாத்திக்கிறேன்” என்றாள்.

“ம்ம்…” என்ற சக்தி,

“வாட் யூ திங்க் அமௌட் கெட்டிங் மேரிட்?” எனக் கேட்டிருந்தான்.

அலைபேசியை ஆராய்ந்துக் கொண்டிருந்தவள்,

“அண்ணா?” என கேள்வியாக அவனைப் பார்த்தாள்.

“என்னோட மேரேஜ் விஷயம் வீட்ல ஒரு புயலை கிளப்பும் போல. சோ, இப்போதைக்கு என்னோடதை விட்டுட்டு உனக்கு பண்ணலாம் தோணுது” என்றான்.

உண்மையில் சக்தியின் எண்ணமே வேறு.

கௌதமிற்கு அன்விதா மீது விருப்பம் உள்ளதென்று சக்தி எப்போதோ அறிந்திட்டான். ஆனால் அன்விதாவுக்கும் அவன் மீது விருப்பமுள்ளது என்பதை காலை அன்விதாவை கௌதம் வீட்டில் விட்டுச்சென்ற போதுதான் அறிந்திட்டான். வண்டியின் கண்ணாடி வழி இருவரும் கரம் கோர்த்து சென்ற காட்சியை பார்த்திருந்தான்.

கௌதம் சக்தி பார்க்க அவனுடன் வளர்ந்தவன். அவர்கள் வீட்டுப் பிள்ளை. தங்கைக்கும் அவன் மீது விருப்பமுள்ள நிலையில் மறுக்க காரணமே இல்லை.

தனது திருமண முடிவு தங்கையின் நேசத்திற்கு தடையாக இருந்திடக்கூடாதென நினைத்த சக்தி, அன்விதாவுக்கு முதலில் செய்திடலாமென யோசித்திட்டான்.

அதுகுறித்து பேசிடவே அன்விதாவிடம் திருமணம் செய்துகொள்வதைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறாயெனக் கேட்டிருந்தான். அத்தோடு இப்போதாவது தங்கை தன்னுடைய காதலை தன்னிடம் கூறுவாளா எனும் எதிர்பார்ப்பும் அவனிடத்தில் சேர்ந்தது.

“இதுல நான்… நான் நினைக்க என்ன அண்ணா இருக்கு” என்ற அன்விதா சக்தியை தடுமாறிப் பார்த்தாள்.

ஆர்விக்கிடம், “வீட்ல லவ் மேட்டரை சொல்லப்போறேன்” என சொல்லியபோது இருந்த தைரியம் தற்போது சக்தியின் முன் நின்றிருக்கும்போது அவளுக்கு சுத்தமாக வரவில்லை.

‘கடவுளே!’ மனதில் ஆயாசமாக உணர்ந்தாள்.

‘எப்படியும் நாளைக்கு கோவிலில் வைத்து கௌதம் மாமா சொல்றேன் சொல்லியிருக்காங்காளே! அப்போவே தெரியட்டும்’ என உள்ளுக்குள் நினைத்தவள், தன்னையே பார்த்திருக்கும் சக்தியின் விழிகளை சந்திக்க மறுத்திட்டாள்.

அடுத்து சக்தியும் எதுவும் பேசிடாது அமைதியாகவே இருக்க, அவளுக்குத்தான் அவனின் அமைதி கிலி பிடிக்கச் செய்தது.

இதுவரை சக்தியிடம் அவள் எதையும் மறைத்து இல்லை. ஆனால் இந்த காதலை மட்டும் இத்தனை வருடங்கள் எப்படி மறைத்திட்டாளென அவளுக்கேத் தெரியவில்லை.

அன்விதா தன்னையே பார்த்தவாறு அவளுக்குள் உழல்வதை கவனித்திட்ட சக்தி,

“எதாவது சொல்லணுமா அன்வி?” எனக் கேட்டான்.

“ஆங்… அண்ணா” என்று விழித்துப் பார்த்தவள், “உங்களுக்குப் பொண்ணு பார்க்க வெளிய சொல்லி வைச்சிருக்கீங்களா?” என்றாள்.

“ஏன் இந்த கேள்வி?” எனும் விதமாக நெற்றிச் சுருக்கினான்.

“அது… அது வந்து” என்று இழுத்து தடுமாறியவள், சக்தியின் கூர் பார்வையில், “மாமாக்கு எப்படியோ தகவல் தெரிஞ்சிருக்கு. கௌதம் மாமா என்கிட்ட கேட்டாங்க” என்றாள்.

“ஹோ…”

“அங்க எல்லாருக்குமே வெண்மதியை உங்களுக்கு கட்டிவைக்க நிறைய விருப்பம்.”

சக்தியிடம் பிரதபலிப்பாக சிறு விழி அசைவுமில்லை.

“ஒருமுறை நான் சும்மா கிண்டலுக்காக வெண்மதியை அண்…” என்று அன்விதா வார்த்தையை முடிக்கும் முன்பு சக்தி பார்த்தப் பார்வையில் கப்பென்று வாயினை மூடிக்கொண்டாள்.

சக்தி பார்வையில் மாற்றம் கொள்ளாதிருக்க…

“சும்மா விளையாட்டுக்கு” என்றவள், “அப்போ அத்தை கூட, அதான் சக்தி வெண்மதியை கட்டிக்கமாட்டேன்னு படிக்கும் போதே உன் அம்மாகிட்ட சொலியிருக்கானே! நீயெதுக்கு அண்ணின்னு கூப்பிட்டு ஆசையை விதைக்கிறன்னு கேட்டாங்க. நானும் அந்தப் பேச்சுல அத்தைக்கு அந்த ஆசையெல்லாம் இல்லன்னு நினைச்சிருந்தேன். ஆனா இப்போ பார்த்தா வேற மாதிரி இருக்கு” என்றாள்.

“பார்த்துக்கலாம்” என்று நகர்ந்த சக்தி, “என் முடிவுல எந்த மாற்றமும் இல்லை” எனக்கூறிச் சென்றான்.

அப்படியொரு அழுத்தம் அவனிடத்தில். சொல்லிய வார்த்தைகளில்.

ஏன் அவ்வாறு தன்னிடம் கூறினான் என்பது தன்னுடைய காதலை சக்தி அறிந்திருக்கிறான் என்பது தெரிந்த பின்னர் அன்விதா விளங்கிக்கொண்டாள்.

அன்றைய இரவு கதிர்வேலனிடம் அன்விதாவும், கௌதமும் விரும்புவதை தெரிவித்த சக்தி…

“யார்கிட்டவாவது பொண்ணு பாக்குறது பற்றி சொல்லியிருந்தீங்களாப்பா?” என வினவினான்.

இருவரும் மொட்டை மாடியில் நின்றிருந்தனர்.

“ஏன் சக்தி?” என்ற கதிர்வேலன், “நம்ம பொன்னுச்சாமி மாமாகிட்ட சொல்லியிருந்தேன். நானா தேடிப்போயி சொல்லல சக்தி. தற்செயலா பாக்கும்போது, பையனுக்கு கல்யாணம் பண்ணலையா கேட்டாரு. சரி அவருக்கு நிறைய போக்குவரத்து இருக்கே! அதான் நமக்கு தோதான பொண்ணு கிடைச்சா சொல்லச்சொல்லி சொல்லியிருந்தேன். அதுவும் நீயும் பொண்ணு வெளியதான்னு உறுதியா சொல்லிட்டியே அதான் சொன்னேன். நாமளே தேட ஆரம்பிச்சாலும் நாளு சட்டுன்னு போயிடுமே” என்றார்.

“ம்ம்…” என்ற சக்தி, “நாம முறையா மாமாகிட்ட சொல்லாம அவர்கிட்ட சொல்லியிருக்கக்கூடாதுப்பா. அவர் மூலமா மாமாவுக்கு தெரியவரும் நீங்க நினைக்கலையா?” என்றான்.

“இது தோணவே இல்லையே சக்தி. தப்பு பண்ணிட்டனே” என்ற கதிர்வேலன், “அவர் ரகுகிட்ட சொல்லிட்டாரா?” என்றார்.

“சொல்லியாச்சு… கௌதம் அன்விக்கிட்ட கேட்டிருக்கான்” என்றான்.

“தெரிஞ்சும் உன் அத்தை அமைதியா இருக்காங்களே!”

“நாமளா சொல்லும்போது பார்த்துக்கலான்னு இருக்காங்களோ என்னவோ” என்ற சக்தி, “என் விஷயத்துக்கு முன்ன அன்வி, கௌதம் கல்யாணம் முடிச்சிடலாம்ப்பா” என்றான்.

“உன் பேச்சை ஆரம்பிச்சிட்டு தடையா ஏன் நிறுத்தி வைக்கணும் சக்தி?” என்றார் கதிர்வேலன்.

“விஷயம் தெரிஞ்சாலும் நாம கேட்டு முடியாது சொல்லிடுவாங்களா அப்படிங்கிற எண்ணத்தில் கூட மாமாவும், அத்தையும் அமைதியா இருக்கலாம்ப்பா. ஆனால் நான் உறுதியா சொல்லிட்டா நிச்சயம் அவங்க உறவை முறிப்பாங்க… அட்லீஸ்ட் பேச்சு வார்த்தையையாவது நிறுத்திடுவாங்க. அதுக்கு அப்புறம் அன்விக்கு கௌதமை கேட்டால், அன்வியை வைச்சு என்னை கார்னர் பண்ண வாய்ப்பிருக்கு. அப்போ நான் எனக்காகன்னு பாக்கிறதா? அன்விக்குன்னு பாக்குறதா?” என்ற சக்தி, “கண்டிப்பா அன்விக்குன்னு தான் என் மனசு முடிவெடுக்க வைக்கும். ஆனால் அந்த இடத்தில் என்னோட விருப்பங்கிறது காணாமப்போயிடும். வேண்டான்னு திடமா முடிவு பண்ண ஒரு விஷயத்தை ஏத்துக்கிறது ரொம்பவே கஷ்டம். என்ன தான் அன்விக்காக பண்ணிக்கிட்டாலும், மனசு ஒத்து வாழ முடியுமாப்பா?” என்றான்.

இந்த விஷயத்தில் மகன் இத்தனை யோசித்திருப்பானென்று கதிர்வேலன் நினைக்கவே இல்லை.

“கல்யாணம் ஆனா சரியாகும் அப்படின்னு நான் பண்ணிக்கிட்டாலுமே… சரியாகிற வரை… கடைசி வரை சரியாகலன்னா?” என்று நிறுத்திய சக்தி, “அங்க பாதிக்கப்படப்போறது நானும், வெண்மதியும் தான். எங்களை வைச்சு ரெண்டு குடும்பமும்” என்றான்.

கதிர்வேலனுக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை.

“அன்வி மனசுல ஆசையில்லாம இருந்திருந்தா ஓகேப்பா… அவளுக்கு கௌதமை பிடிச்சிருக்கு. என்னால அவள் விருப்பம் தொலைய வேண்டாம். அதான் என்னோட பேச்சை நிறுத்திட்டு அன்வி, கௌதம் கல்யாணம் பற்றி பேசுங்க” எனக்கூறினான்.

“அவங்க கல்யாணம் நடக்குதுன்னே வை சக்தி… அதுக்கு அப்புறம் பிரச்சினை பண்ணமாட்டாங்களா?” என்று கேட்டார் கதிர்வேலன்.

“கௌதம் விட்டுடமாட்டான் ப்பா!”

“அப்போ இப்போ மட்டும் எப்படிப்பா விட்டுடுவான்?”

“இது எனக்கிருக்க பயமில்லை. அன்விக்கு இருக்க பயம்” என்ற சக்தி, “இப்போ எனக்கு நிறுத்தி வைக்கிறதுல என்னப்பா பிரச்சினை?” என்றான்.

எந்தவொரு விஷயத்துக்கும் சக்தி இத்தனை தூரம் பேசியதே இல்லை. உறவுக்குள்ளான சிக்கல் என்பதால் தன்னை மீறி இவ்வளவு விளக்கங்கள் கொடுத்திருக்கின்றான்.

இதற்கு மேல் கேட்டால் சக்தியிடம் எவ்வித பதிலும் இருக்காது என்பது அவனது இறுகிய இறுதி வார்த்தையில் உணர்ந்துகொண்ட கதிர்வேலன்,

“நாளைக்கு ரகுகிட்ட பேசிடலாம் சக்தி” என்றார்.

“ம்ம்…”

சக்தி அமைதியாகிவிட, கீழே செல்ல திரும்பிய கதிர்வேலன் நின்று மகனைப் பார்த்தார்.

“என்னப்பா? எதுவும் கேட்கணுமா?” அவரின் தயக்கம் கண்டு தானே கேட்டான்.

“வெண்மதி வேணான்னு இவ்வளவு உறுதியா ஏன் இருக்க சக்தி?”

ஆயாசமாக இதழ் குவித்து காற்றினை ஊதியிருந்தான் சக்தி.

“அதில்லை… உறவுக்குள்ள சின்ன விரிசல் கூட வந்திடக்கூடாதுன்னு நினைக்கிற நீ… இந்த விஷயத்தில்” என்று முடிக்கும் முன்னர்,

“இதுக்கு விளக்கம் நேத்தே சொல்லிட்டேன்ப்பா! திரும்பத் திரும்ப இதையே கேட்காதீங்க. அவளை வேறயா பார்க்கத் தோணலன்னு வைச்சிக்கோங்களேன்… அவள் குழந்தைப்பா” என்றான்.

“சரிப்பா… சரி… நீ கோவப்படாத” என்றவர் கீழே சென்றிருந்தார்.

சக்தி தலையை இருபக்கமும் உதறிக்கொண்டான்.

கதிர்வேலன் செல்லும் முன்பு,

“இப்போ அம்மாகிட்ட சொல்ல வேணா(ம்)ப்பா. நாளைக்கு மாமாகிட்ட சொல்லும்போதே அம்மாவும் தெரிஞ்சிக்கட்டும்” என்றிருந்தான்.

அப்படியே மொட்டைமாடி தரையில் கைகளைக் கோர்த்து தலைக்கு வைத்தவனாக வானத்தைப் பார்த்து படுத்தான்.

சட்டைப் பையிலிருந்த அலைபேசியை எடுத்து புலனத்தை திறந்தவனின் விரல் காப்பகத்தில்(archived) மறைத்து வைத்திருக்கும் கணக்கை திறந்தது. சேமிக்கபடாத கணக்கு அது. ஆனாலும் அத்தனை பத்திரம் செய்து வைத்திருந்தான்.

ஒன்பது வருடங்களுக்கு முன்னர்… அவன் மூன்றாம் ஆண்டு கல்லூரி படிப்பில் இருந்த தருணம் வந்த தகவல் அது…

“என்னை புரியுதுல உங்களுக்கு?”

எவ்வித அறிமுகமுமின்றி வந்த தகவல்.

பார்த்ததும் யாரெனக் கண்டுகொண்டிருந்தான். உடனடியாக அந்த எண்ணை பிளாக் செய்து அர்ச்சீவ்வில் போட்டுமிருந்தான்.

நாளடைவில் அதனை மறந்துமிருந்தான்.

மீண்டும் நினைவு வந்தது சில நாட்களுக்கு முன்பு அவனுடைய திருமணம் குறித்து பேச்செழுந்த போதுதான்.

பல வருடங்களுக்குப் பின்னர் காப்பகத்திற்கு உள்ளே சென்று அந்த சேமிக்கப்படாத எண்ணின் கணக்கை திறந்துப் பார்த்திட்டான்.

சக்தி புலனத்தை கூகுள் நினைவோடு இணைத்திருக்க, இடையில் இருமுறை அலைபேசியை மாற்றியபோதும் தகவல் அழியாது இருந்தது.

“இப்பவும் இந்த கேள்வி கேட்கிற இடத்தில் நானிருக்கேனா?” தகவலை பார்த்தபடி கேட்டுக்கொண்டவனுக்கு தன்னிடம் இந்த நினைவு எப்படியென்று தெரியவில்லை.

அதுமுதல் இந்த சில நாட்களில் தனிமை நேரங்களில் பலமுறை அந்த தகவலை திறந்துப் பார்த்திருப்பான்.

மனம் சொல்லும் உணர்வுகளை உளவாங்கிக்கொண்டாலும், அமைதியாக இருக்கின்றான்.

வெண்மதியை வேண்டாமென சொல்வதற்கு, இவ்விடயம் அறிந்த பின்னர், இதனை காரணமாக்கிவிடுவார்களோ எனும் எண்ணம்.

ஆனால் இந்த விருப்பத்திற்கு முன்னரே வெண்மதி விடயத்தில் முடிவெடுத்திருந்தானே! பதின் வயதிலே, தெய்வானையின் விளையாட்டுப் பேச்சின் போதே அத்தனை திண்ணமாக மொழிந்திருந்தானே!

இதயத்தில் இவ்விருப்பம் முளைக்காதிருந்திருந்தாலும், வெண்மதிக்கு சக்தியிடத்தில் மறுப்பு தான். எத்தனை விளக்கங்கள் கொடுத்தாலும் மற்றவர்கள் இதனை புரிந்துகொள்ளப் போவதில்லை என்பதில் மௌனித்து இருக்கின்றான்.

தகவலை பார்த்தபடி, அலைபேசியை மார்பின் மீது வைத்திட்டவன் கண்களை மூடிக்கொண்டான்.

********************************

அடுத்தநாள் விடியலிலே பழனி செல்ல கிளம்பியிருந்தனர்.

இரு குடும்பமும் ஒன்றாக வேனில் புறப்பட்டிருந்தனர்.

வெண்மதியை பார்த்ததும், அவளிடம் சிறு பெட்டியை நீட்டியிருந்தான் சக்தி.

“மொபைலா மாமா?” என்று துள்ளி குதித்தவள், பெட்டியை திறந்து பார்த்து மகிழ்ந்தாள்.

“அண்ணாகிட்டவும், அப்பாகிட்டவும் பல மாசமா கேட்டுட்டு இருந்தேன்” என்றவள், நன்றி கூறியிருந்தாள்.

“அன்விக்கு வாங்கினேன். நீ மொபைல் கேட்டு அடம் பண்றதா அம்மா சொன்னாங்க. அதான் உனக்கும் வாங்கிட்டேன்” என சிறு சிரிப்போடு தனக்கான இருக்கையில் சென்று அமர்ந்தான்.

சக்தி எங்கு தனது முடிவினை ரகுபதியிடம் சொல்லிவிடுவானோ எனும் பதற்றத்தோடே அமர்ந்திருந்தார் தெய்வானை.

“சாமி கும்பிட்டு முடிச்ச அப்புறம் தான் மத்த பேச்செல்லாம். நீ அதுவரை நிம்மதியா இரு.”

சக்தி கண்காட்டவே, தனக்கருகில் அமர்ந்திருந்த மனைவியின் கையின் மீது கை வைத்து அழுத்தம் கொடுத்தவராக கதிர்வேலன் கூறியிருந்தார்.

புறப்பட்டதிலிருந்தே ரகுபதி மற்றும் தென்னரசி அத்தனை அமைதியாக வந்தனர்.

அவர்கள் பொன்னுச்சாமி மூலம் அறிந்திட்ட செய்தியால் இந்த அமைதி கொண்டுள்ளனர் என அனுமானித்திருந்தான் சக்தி.

‘அவர்களாக ஆரம்பிக்கட்டும்.’ சக்தியின் எண்ணம் அதுவே!

கௌதம் தனக்கருகில் வந்து அமருமாறு அன்விதாவிடம் பார்வையால் கெஞ்சிட, சக்தி இருப்பதால் அன்விதா கௌதம் பக்கம் திரும்பவே இல்லை. கவனித்தாலும் தன்னுடைய கவனித்தலை சக்தி வெளிக்காட்டிக்கொள்ளவில்லை.

சன்னமாக தனக்குள் புன்னகைத்துக் கொண்டான்.

அமைதியான பயணம். சக்தி ஒருவனின் இருப்பால்… ஒருவரிடத்திலும் பேச்சென்பது இல்லாதுபோனது.

தங்களின் வீட்டு விடயத்தை தவிர மற்ற பேச்சுக்களை சக்தி அனுமதித்திடவே மாட்டான். தற்போதைய நிலையிலான வீட்டுப் பேச்சு பிரச்சினையை கிளப்பும் வகையில் இருந்திட பெரியவர்கள் நால்வரும் வாயினை இறுக மூடிக்கொண்டனர்.

சக்தியிடம் சிறு பயமுமில்லாதது வெண்மதி மட்டுமே! அது அவளை அவன் குழந்தையாக பாவிப்பதால், அவளிடத்தில் எப்போதும் சக்தியுடையது கனிவான முகம் மட்டுமே. அவனிடமிருந்து எப்போதும் அன்பை மட்டுமே பார்த்திருப்பதால் வெண்மதிக்கு மரியாதை மட்டுமே!

இப்போதும் சக்தியின் அருகில் அமர்ந்திருந்த வெண்மதி, அவன் வாங்கிக் கொடுத்த புது அலைபேசியை ஆராய்ந்து, அதைப்பற்றி அவனிடம் பேசிக்கொண்டே வந்தாள். மொத்தப்பேருக்கும் அவளொருத்தியின் சத்தம் மட்டுமே ஒலித்தது.

கோவில் வந்திறங்கிய பின்னர் எவ்வித பரபரப்பும் வேகமுமின்றி அத்தனை நிதானமாக தரிசனம் முடித்து வந்து கோவில் மண்டபத்தில் அமர்ந்தனர்.

சக்தி அனைவருக்கும் பிரசாதம் வாங்கி வந்து கொடுக்க, தென்னரசி வேண்டாமென மறுத்துவிட்டார்.

“எனக்கு” என்று வெண்மதி பஞ்சாமிர்தம் நிரம்பிய இரு தொண்ணைகளை எடுத்திட,

“உனக்கு இனிப்பு சேராதுல… ஒன்னுலே பாதி மட்டும் போதும்” என கண்டிப்போடுக் கூறினான்.

அதனை பார்க்கையில், சிறு வயதில் தான் அவனை கண்டிக்கும் நினைவு கதிர்வேலனுக்கு வந்து போனது.

“ஏன் வேணாம் சொல்ற தென்னரசி. எடுத்துக்கோ! உனக்குத்தான் பழனி பஞ்சாமிர்தம் ரொம்ப பிடிக்குமே” என்றார் தெய்வானை.

“பிடிச்சதெல்லாமா கிடைக்குது” என்று குத்தலாக பதில் வழங்கினார் தென்னரசி.

அவரின் பேச்சு எங்கு வருகிறதென கண்டுகொண்ட சக்தி,

“கோவில் கோபுரம் போட்டோ எடுக்கணும் சொன்னியே மதி… அங்க நின்னு எடு” என்று தன்னுடைய கண்பார்வையிலான தூரத்தில் வெண்மதியை அனுப்பி வைத்திருந்தான்.

தென்னரசி சொல்லியது புரியாது தெய்வானை பார்க்க,

“என்ன அண்ணி புரியாத மாதிரி பாக்குறீங்க?” என்றார் தென்னரசி.

“உண்மையாவே உன் பேச்சு புரியல தென்னரசி” என்று தெய்வானை கூற,

“புரியாதுதான்… எங்க விருப்பம் புரியாமத்தான் வெண்மதி இருக்க சக்திக்கு வெளிய பொண்ணு பாக்குற முடிவெடுத்தீங்களா?” என்றார் தென்னரசி.

“இது உங்க முடிவா? சக்தி முடிவா?”

தெய்வானை பதில் சொல்ல முடியாது கதிர்வேலனை கலக்கமாகப் பார்த்திட, ரகுபதி கேட்டிருந்தார்.

“கோவிலுக்கு வந்திருக்க இடத்தில் இந்தப்பேச்செதுக்கு ரகு” என்றார் கதிர்வேலன்.

“கேட்டதுக்கு பதில் வரலையே?” ரகுபதி தன்னுடையப் பேச்சில் அழுத்தமாக இருந்தார்.

“வெண்மதி சின்னப் பிள்ளையாச்சே! வயசு வித்தியாசம் கூடுதலா இருக்குன்னு தம்பி நினைக்குது” என்றார் கதிர்வேலன்.

“பத்து வயசு வித்தியாசமெல்லாம் ஒரு வித்தியாசமா அண்ணா” என்ற தென்னரசி, “உங்களுக்கும் அண்ணிக்குமே எட்டு வயசு வித்தியாசம் மறந்துப்போச்சா?” எனக் கேட்டார்.

“அது நம்ம காலம். இப்போ இருக்க பிள்ளைங்க எதிர்ப்பார்ப்பே வேறயா இருக்கே! நமக்கும் அவங்க விருப்பம் தான முக்கியம்” என்றார் கதிர்வேலன்.

தெய்வானை வாயே திறக்கவில்லை. பேசத் தெரியாது பேசி, தன்னுடைய அண்ணன் தன்னிடம் பேச்சினை முறித்துகொள்வாரோ எனும் அச்சம் அவருக்கு.

“ஹோ… அப்போ இது உங்க மகன் முடிவுன்னு சொல்லுங்க” என்றார் ரகுபதி.

கதிர்வேலன் பேசிட முயல,

“ஆமா மாமா. என் முடிவு தான். இதை இப்போ இங்க பேச எனக்கு விருப்பமில்லை” என அடர்த்தியாய் சொல்லியிருந்தான் சக்தி.

“மாமா பொண்ணையே கட்டிக்கிட்டா வருமானம் வராது நினைக்கிறீங்களோ?” என்று பட்டென்று வார்த்தையை விட்டிருந்த ரகுபதி, “நீங்க நினைக்கிறதை விடவும் அதிகமாவே செய்வோம்” என்றார்.

கௌதமை அன்விதா கலக்கமாக பார்த்திருக்க, அவனோ அவளை உணர்வற்று பார்த்திருந்தான்.

இருவரையும் கவனித்த சக்திக்கு இப்பேச்சினை முடிக்கவே எண்ணம்.

“என்னப்பா இப்படியெல்லாம் பேசுற நீ” என்ற கதிர்வேலன், “பணத்துக்கு மதிப்பு கொடுக்கிற ஆளா நானும், சக்தியும்” என்றார்.

“அதுதான் இப்போ தெரிஞ்சிடுச்சே. சக்திக்கு சின்ன வயசா இருந்தாலும் தொழில் வட்டாரத்தில் மதிப்பான ஆளு. பொண்ணு கொடுக்க நான் நீன்னு பெரிய பெரிய இடமெல்லாம் தயாரா இருக்கும்போது, மச்சான் கொடுத்த இடத்துல தொழில் செய்யுற என் பொண்ணை கட்டிக்க மனசு வருமா?” எனக் கூறினார் ரகுபதி.

அளவுக்கு அதிகமான விளைச்சல் பார்த்திட, கைக்கு மீறி செலவு செய்து தனக்கு சொந்தமான தோட்டத்தை ரகுபதி இழந்திருந்தார். அடுத்து என்னவென்று அவர் திணறி நிற்க, அவரது வீட்டிற்கு அருகில் தங்களுக்கு சொந்தமாக இருக்கும் பல ஏக்கர் சரிவு நிலத்தை சக்தி தான் கதிர்வேலனிடம் கூறி ரகுபதிக்கு கொடுக்கச் சொல்லியிருந்தான். அதனை குறித்துப் பேசுகிறார் என்பது விளங்கியது.

பேச்சுக்கள் நீடித்தால்… வார்த்தைகள் கடினம் கொள்ளும் என அவதானித்த சக்தி, பதில் பேச வேண்டாமென கதிர்வேலனுக்கு கண் காட்டினான்.

அதற்கும் ரகுபதி வார்த்தையால் குத்தியிருந்தார்.

“அவர் சொன்னது உண்மைங்கிறதாலதான பதில் சொல்ல முடியல உங்களால” என்றார் தென்னரசி.

“நீங்க சொல்லறது உண்மையில்லை அத்தை. அதுவும் என்னை வைச்சு நடக்குற இந்தப் பேச்சே எனக்குப் பிடிக்கல. அதுவும் இந்த இடத்தில்… இப்போதைக்கு எனக்கு கல்யாணமில்லை. அவ்ளோதான். இந்தப் பேச்சை நிறுத்துங்க. வீடு போய் சேருவோம்” என்ற சக்தி விடுவிடுவென நடக்கத் துவங்கிய போதும், அங்கு தள்ளி நின்று பார்ப்பதையெல்லாம் புதிய அலைபேசியில் படம் பிடித்துக் கொண்டிருந்த வெண்மதியை வீட்டிற்கு கிளம்புவதாக அழைத்துச் சென்றிருந்தான்.

சக்திக்கான வெண்மதியின் மீதான பார்வை எத்தகையதென, மகன் சொல்லியபோது கூட புரிந்துகொள்ள முடியாது இருந்த கதிர்வேலனுக்கு, இன்றைய நாளில் சக்தி வெண்மதியிடம் நடந்துகொள்ளும் முறையில், குழந்தையின் மீது வைக்கும் அரவணைப்பான அன்பை போன்றதென புரிந்தது.

எத்தனை பேசினாலும், தங்களுக்காக என நினைத்தாலும், தாங்கள் சொல்லும் கோணத்தில் ஒருபோதும் சக்தியால் வெண்மதியை பார்த்திட முடியாதென அறிந்துகொண்டார்.

இனி சக்தியை மீறி இப்பேச்சு பேசிட முடியாதென, ரகுபதியும், தென்னரசியும் கூட அமைதியாக எழுந்துச் சென்றனர்.

ஆனால் இதில் அன்விதா செய்ய ஒன்றுமேயில்லையென்ற போதும், கௌதம் அன்விதாவை பார்ப்பதையே தவிர்த்தான். பயணம் முழுவதும். அதில் தேவையில்லாத கலக்கமும், பயமும் சூழ அன்றைய இரவு சென்னை கிளம்புவதையே மறந்தவளாக இரவு முழுக்க தவித்திருந்தாள் அன்விதா.

அவளின் தவிப்பில் ஆர்விக்கிடம் இரவு கிளம்புவதாக சொல்லியதையே மறந்திருந்தாள்.

காலை தாமதமாக எழுந்திருக்க, சக்தி தோட்டத்திற்கு சென்றிருந்தான்.

அவனிடம் எப்படியாவது காதலை சொல்லிட வேண்டுமென நினைத்துதான், தானே உணவு எடுத்துச் சென்றாள்.

ஆனால் அங்கு சக்தி தான் சொல்லாமலே தன்னுடைய காதலை தெரிந்து வைத்திருப்பதில் அதிர்ச்சி அடைந்தாலும், தனக்காக யோசித்து அவனது திருமணப் பேச்சை நிறுத்தி வைக்கின்றேன் என அவன் சொல்லியதில் வருத்தம் கொண்டாள்.

“நீ போனதும் அம்மாவை மாமாகிட்ட பேச சொல்றேன்” எனக் கூறி அவளை சக்தி அனுப்பி வைத்திட்டாலும், “ஒருமுறை கௌதம் கிட்ட பேசி, அவன் என்ன நினைக்கிறான் தெரிஞ்சிப்போம்” என்ற எண்ணத்தோடு, பெர்ரி தோட்டத்திலிருந்து நேராக கௌதம் வீட்டிற்குச் சென்றாள்.