காலை கனவினில் காதல் கொண்டேன் 13

காலை கனவு 13

கௌதமிடம் பேச வேண்டுமென சக்தி அழைத்திட…

தன்னுடைய அலைபேசி திரையில் ஒளிர்ந்த சக்தியின் பெயரை வெறித்துப் பார்த்தான் கௌதம்.

எதற்காக அழைக்கின்றானென்று சிறு யூகம் கூட அவனிடத்தில் இல்லை.

கௌதமுக்கு நன்கு தெரியும்… சக்தியை ஏமாற்றுவது அத்தனை எளிதல்ல. இருப்பினும் பல வருடங்களாக சக்தியை மட்டுமல்ல குடும்பத்தையே ஏமாற்றிக் கொண்டுதான் இருக்கின்றான்.

அதற்காக அவன் வருந்தவெல்லாம் இல்லை. தெரிந்தே செய்திடும்போது குற்றவுணர்வு எங்கே ஆட்கொள்ளும்.

அவனுக்கு இருக்கும் மிகப்பெரிய பிரச்சினை… அன்விதாவே இந்த காதல் வேண்டாமென சொல்ல வேண்டும். சொல்ல வைத்திட வேண்டும். அதற்காகவே தன்னுடைய பெற்றோர் மூலம் காய்களை நகர்த்த வைத்திட்டான்.

சக்தியின் மீது பயம் இருப்பதாலே, படிக்கும் காலங்களில் நெருக்கமாக இருந்தவன், வேலைக்கென கோவை சென்ற பின்னர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நெருக்கத்தை தானாகக் குறைத்து, பார்க்கும் சமயங்களில் மட்டும் பேசும் நிலைக்கு தன்னை தள்ளி நிறுத்திக்கொண்டான்.

இப்போதும் குரல் வைத்தே என்னவென்று சக்தி கணித்துவிடுவானென்ற பயம் தொண்டையை அழுத்த, எப்படியிருந்தாலும் இதனை கடக்க வேண்டுமென்ற எண்ணத்தில் அழைப்பை ஏற்றிருந்தான்.

கௌதமின் குரலுக்கு பதிலாக காற்றின் இரைச்சல் ஒலி செவி தீண்ட…

“எங்க இருக்க கௌதம்?” என வினவினான் சக்தி.

“நான்… நான் டிராவல்ல இருக்கேன் மாமா” என்ற கௌதம், “என்ன சொல்லுங்க” என்றான்.

“உனக்கும் அன்விக்கும் என்ன பிரச்சினை?”

“பிரச்சினையா அப்படியெல்லாம் ஒன்னுமே இல்லையே மாமா” என்ற கௌதம், “இப்போகூட அன்வியை பார்க்கத்தான் சென்னை போயிட்டு இருக்கேன்” என்றான்.

“ம்ம்…” என்ற சக்தி, “நாலு நாளுக்கு முன்னதான் ரெண்டு பேரும் பார்த்துக்கிட்டீங்க. அதுக்குள்ள ரெண்டு பேரும் கோவை டூ சென்னைன்னு சுத்திப் பாக்குறீங்களா?” என்றான்.

“மாமா!”

“எனக்கென்ன?” என்ற சக்தி, “எதுவுமில்லாமதான் இங்கிருந்து அவள் நேரா கோவைக்கு வந்தாளா? இப்போ நீ சென்னைக்குப் போறியா?” என்ற சக்தியின் குரலே கௌதமுக்கு கிலி பிடிக்கச் செய்தது.

அதிலும் சக்தி சொல்லிய தகவல்… கௌதமுக்கு அய்யோ என்றிருந்தது. பெரும் அதிர்வும் கூட.

“அன்வி கோவை வந்தாளா?’ அதிர்வில் அத்தனை மெல்லமாக தனக்குத்தானே கேட்டுகொண்டாலும், சக்திக்கும் அவனது கேள்வி கேட்டிருந்தது.

சக்தியின் புருவம் இடுங்கியது.

அன்விதா கோவை சென்றாள் என்பது உண்மை. அவள் கோவை பேருந்தில் ஏறிச் சென்றதை சக்தியே பார்த்திருக்கிறான். அத்தோடு ஆர்விக்கிடம் அவளே சொல்லியிருக்கிறாள்.

இப்போது கௌதம் என்னவென்றால் அவள் கோவை வந்தாளா என்று கேட்கின்றான்.

‘கௌதமை பார்க்க போன அன்வி ஏன் பார்க்காம வந்தாள்?’

தனக்குள் ஆழ்ந்த சக்தி,

“எதுவா இருந்தாலும் வீட்ல சொல்லிப் பழகுங்க. பின்னாடி பெரிய பிரச்சினை ஆனா சமாளிக்கிறது ரொம்ப கஷ்டம்” என்று அலைபேசியை வைத்திட்டான்.

அன்விதா கோவை வந்தாள் என்பதிலே கௌதமுக்கு உள்ளம் தடதடக்க ஆரம்பித்தது.

கௌதம் கோவை சென்ற அன்றிரவு, அன்விதா அவன் தன்னுடைய அழைப்புகளை ஏற்காது, தகவல்களையும் தவிர்த்திட அவனை பார்த்து பேச வேண்டுமென கோவை கிளம்பிச் சென்றாள்.

கோவிலிலிருந்து வந்தது முதல் தனக்கு அத்தனை முறை அழைத்த அன்விதா, கடந்த மூன்று நாட்களாக ஒற்றை அழைப்புகூட இன்றி இருக்க, ஏனென்று குழம்பியவனுக்கு இப்போது சக்தி மூலம் பதில் கிட்டியது.

ஆனால் கிடைத்த பதில் அவனை அதிர வைத்துக் கொண்டிருக்கிறது.

“எதுவா இருந்தாலும் நீ ரிலாக்ஸா இரு கௌதம். எப்படியும் நீயா சொல்லத்தான போற இப்போ. அவளுக்கா தெரிஞ்சிருந்தா உன் வேலை இன்னுமே ஈசி” என தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டவனாக சென்னை வந்து சேர்ந்தான்.

கௌதமுக்கு இவன்ட் மேனேஜ்மெண்ட் வளாகத்திற்குள் அடி வைத்திடும் போது தோன்றிய ஒரே பயம், ஆர்விக், யாஷ், பூபேஷ் நினைத்துதான். அதிலும் ஆர்விக்?

அன்விதாவுக்கு ஒன்றென்றால் யாரென்றும் பார்த்திடமாட்டான். அவளோடு சேர்த்து அவர்களையும் சமாளிக்க வேண்டுமென்ற எண்ணத்தோடு தான் உள் நுழைந்தான்.

அதிலும் முதலில் ஆர்விக்கைப் பார்த்ததும், சிரித்துக் கொண்டிருந்தவனின் முகம் நொடியில் சாதாரணமாகிவிட, சக்தியும் அன்விதா கோவை வந்ததாக சொல்லியிருக்க, அவ்வளவு தூரம் வந்தவள் தன்னை பார்க்காமல் வந்தததிலே அவளுக்கு தன்னைப்பற்றி தெரிந்துவிட்டதென கண்டுகொண்ட கௌதம், நிச்சயம் அன்விதா ஆர்விக்கிடம் சொல்லியிருப்பாள், அதனாலே அவனது முகமாற்றமென நினைத்தான்.

முதலில் இவனை சமாளிக்க வேண்டுமா எனும் பெருத்த ஆயாசமும்.

ஆனால் ஆர்விக் இயல்பாக வரவேற்று பேசிடவே நிம்மதி கொண்டான்.

அன்விதா இன்னும் யாரிடமும் சொல்லவில்லையென்று, அதே நொடி… ‘ஒருவேளை அவளுக்கே தெரியவில்லையோ?’ எனவும் நினைத்திட்டான்.

இருப்பினும் சில நொடிகளில் பெரும் சுழலில் சிக்கித் தவிப்பவனாக தவித்திட்டான்.

அதற்கு காரணம், தன்னுடைய நியாயம் தான் கூறுவதைப்போன்று இருக்காதே என்ற எண்ணமே!

ஆர்விக் காட்டிய அறைக்குள் சென்ற கௌதம், அங்கு யாஷ் மற்றும் பூபேஷும் கூட இருந்திட மெலிதாக புன்னகைத்தான் அவர்களைப் பார்த்து.

“அன்வி மூட் ஆஃப் போக்க நீங்களே வந்துட்டீங்களா?” என்ற யாஷின் குரலில், மேசை மீது தலை கவிழ்த்து படுத்திருந்த அன்விதா யாரென நிமிர்ந்து பார்த்த நொடி, கோபத்தில் உடலெல்லாம் நடுக்கம் கொள்ள, அவனது முகத்தை ஏறிட்டும் பாராது, அவனைத் தாண்டிக்கொண்டு வெளியில் வந்திருந்தாள்.

கோபம் என்பதைவிட ஏமாறிய வலி அவளை கொன்றது. இறந்திட்ட வலியை விட பெரியதல்லவா இவ்வலி. உள்ளுக்குள்ளே சிறுக சிறுக மடிந்துக் கொண்டிருந்தவளுக்கு காரணமானவனே முன் வந்து நின்றிட, தன்மீதே மொத்த கோபமும். கிட்டத்தட்ட காதலென அவன் காட்டிய போலி அன்பில் மொத்தமாக ஏமாந்து, ஏமாறப்போவது தெரியாது பயணித்துக் கொண்டிருந்திருக்கிறாள்.

என்ன ஏதென்று புரியாது அவளின் நண்பர்கள் ஒருவரையொருவர் குழப்பமாக பார்த்துக் கொண்டனர்.

அன்விதாவை வருத்தமாக சுருங்கிய முகத்துடன் பார்த்திருக்கின்றனர். ஆனால் ஒருபோதும் இப்படி அவள் அழுது பார்த்ததில்லை.

தன்னுடைய தோளில் முகம் மறைத்து அழுது கொண்டிருப்பவளை என்ன சொல்லி ஆறுதல் படுத்தவென்று தெரியாது கௌதமை திணறிப் பார்த்தான் ஆர்விக்.

“என்னாச்சு கௌதம்?” என ஆர்விக் கேட்டிட…

“முதல்ல போகச்சொல்லு ஆர்வி” என்றிருந்தாள் அன்விதா. முகத்தை விலக்காது.

அவளின் தலையில் கை வைத்த ஆர்விக்…

“என்னன்னு பேசுவோம் அன்வி. நீ பர்ஸ்ட் அழறதை நிறுத்து” என்றான்.

அன்விதாவின் விசும்பல் அதிகரிக்க…

“நீ அழறதை பார்க்க முடியல அன்வி” என அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும் குரலில் உடைந்து கூறினான்.

ஆர்விக்கின் அக்குரல் என்னவோ செய்திட வேகமாக முகம் உயர்த்தி அவனைப் பார்த்தவளின் கண்ணீர் நின்றிருந்தது.

“குட்” என்று கண்களை துடைத்துவிட்ட ஆர்விக்,

“எதுவா இருந்தாலும் அழாம பேசு” என்றான்.

“ம்ம்.” அன்விதாவின் தலை சரியென அசைந்தது.

கௌதமை வெறுப்பாக ஏறிட்டாள்.

ஆர்விக் தன்னுடைய நண்பர்களுக்கு கண்காட்டிட,

“பேசிட்டு இருங்க” என்று வெளியேற நகர்ந்திட…

“நீங்க இருங்க” என்ற அன்விதா…

“எனக்கு அவங்ககிட்ட தனியா பேச ஒண்ணுமில்லை ஆர்வி” என்றாள்.

மாமா மாமா என்பவளின் மூன்றாம் நபர் பேச்சு கௌதமுக்கு என்னவோ போலிருந்தது.

“அன்வி பிளீஸ்… நான் சொல்றதை கொஞ்சம் கேளு…”

கைகாட்டி அவன் பேசுவதை தடுத்த அன்விதா…

“நீங்க பேசினதை எல்லாம் போதும் போதுங்கிற அளவுக்கு கேட்டுட்டேன். நீங்க போலாம். இனி உங்களுக்கும் எனக்கும் நடுவில் எந்த உறவுமில்லை” என்றாள்.

யாஷின் பார்வை ஆர்விக்கின் மீது படிந்தது.

தனக்கும் இதற்கான காரணம் தெரியாது, அவள் சொல்லவிலையென பார்வை மொழி பேசினான் ஆர்விக்.

“அன்வி…” கௌதம்.

“எஸ்… நீங்க எனக்கு யாரோவாகி த்ரீ டேஸ் ஆகிடுச்சு. இதுக்கு அப்புறம் நீங்க என் அம்மாவோட அண்ணன் மகன். அவ்ளோதான். அந்த உறவு கூட எனக்கு வேணாம் நினைக்கிறேன்” என்ற அன்விதா, “குடும்பம் உடைஞ்சிடக் கூடாதுன்னு சக்தி அண்ணா அவரோட கல்யாணப் பேச்சையே நிறுத்திட்டார். ஆனால் நீங்க?” என்று வார்த்தையை நிறுத்தி அவனை அர்ப்பமாகப் பார்த்து வைத்தாள்.

எப்போதும் அக்கண்களில் காதலை மட்டுமே பார்த்திருந்தவனுக்கு இந்தப் பார்வை முகத்தை சிறுக்க வைத்தது.

“என் சைட் என்னன்னு சொல்லவிடு அன்வி…”

டப்பென்ற ஓசையுடன் அவளின் இரு கரங்கள் இணைந்து குவிந்தன.

போதுமென அவள் காட்டிய செய்கையில் கௌதம் பேச முடியாது மௌனியாகினான்.

“அவருக்கு பேச ஒரு வாய்ப்புக்கொடு அன்வி” என்று கௌதமின் வாடியத் தோற்றம் கண்டு ஆர்விக் கூற,

“இங்க பேச ஒன்னுமே இல்லை ஆர்வி. எல்லாமே அவங்கவங்க நியாயத்துக்கான காரணம் தானே!” என்றவள், “நீங்க நினைச்சது நடக்கும்” என்று கௌதமைப் பார்த்து கண்களில் அனலை தேக்கி, வெளிவாயிலை நோக்கி கை காண்பித்தாள்.

“நான் பேச வந்ததை பேசவிடு அன்வி!”

“என்னோட இந்த மூணு நாள் அமைதி கூட, என்னால குடும்பம் உடைஞ்சிடக் கூடாதுன்னுதான். உங்களுக்கு எப்படின்னு தெரியல… ஆனால் என் அம்மாவுக்கு அவங்க அண்ணனை ரொம்ப பிடிக்கும். அவங்க உறவு என்னால விட்டுப்போகக்கூடாது நினைக்கிறேன். ஆனால் நீங்க அப்படியில்லல” என்றவள், “நான் அதிகம் பேசக்கூடாது நினைக்கிறேன். போறீங்களா?” என்றாள்.

கௌதம் அசையாது நின்றிருக்க…

தன்னிடம் தன்னுடைய அலைபேசி கையில் இல்லை என்றதும், ஆர்விக்கின் சட்டைப் பையிலிருந்து அவனது அலைபேசியை எடுத்தவள் சக்திக்கு அழைப்பு விடுத்திருந்தாள்.

வெண்மதியுடன் பேசிக் கொண்டிருந்த சக்தி, பாறையென இறுகியத் தோற்றத்தில் அழைப்பை ஏற்றிருந்தான்.

“சொல்லு ஆர்வி…”

“அண்ணா!” பொங்கும் கேவலை அடக்கியவளின் ஓசை சக்தியை பதறச் செய்தது.

அவனுள் அனுமானம். கௌதம் அன்விதாவை சந்தித்துவிட்டானென்று.

“என்னாச்சு அன்வி?” என்று தன்னுடைய பதற்றத்தை மறைத்துக்கொண்டு, வெண்மதி கூறிய செய்தியால் இறுகியிருந்த குரலை சரிசெய்து சாதாரணமாக வினவிய சக்தி, “இப்போதான் பேச மனசு வந்துச்சா?” எனக் கேட்டான்.

“அம்மாவோட அண்ணா வீட்டுக்கு போங்க. எனக்கு இந்த கல்யாணத்தில் விருப்பமில்லைன்னு சொல்லிடுங்க” என்றாள்.

“ம்ம்…”

சக்தி எவ்வித காரணமின்றி ஒப்புக்கொண்டதே அவனுக்கும் எதுவோ தெரிந்திருக்கிறதென கண்டுகொண்டாள் அன்விதா.

ஆனால் அன்விதாவுக்கு தெரிந்ததில் பாதி மட்டுமே, வேறு கோணத்தில் சக்தி அறிந்திருந்தான்.

அவள் குழம்பியிருக்கும் வேளையில் தான் எதுவும் பேசவேண்டாமென சரியென்றான்.

“உங்க கண்ணு முன்னவே நீங்க ஆசைப்பட்டதை நிறைவேத்திக் கொடுத்துட்டேன்… கிளம்புறீங்களா?” என்றாள். கௌதமிடம்.

அன்விதாவுக்கு இத்தனை அழுத்தமாக பேச வருமென்று அன்றுதான் அனைவரும் தெரிந்துகொண்டனர். அலைபேசி இணைப்பிலிருந்த சக்தி உட்பட.

“அத்தை, மாமா எதுவும் கோபமா பேசினா…” என வார்த்தைகளை விழுங்கியவள், “உங்களுக்கேத் தெரியும். அம்மாவுக்கு அவங்க அண்ணன் உறவு என்னால விட்டுப்போனதாகிடும்ல அண்ணா” என்றாள்.

“அவங்க அவ்ளோ மோசமில்லை. இப்போ கோபத்துல எதுவும் பேசினாலும், உண்மை தெரிஞ்சா சரியாகிடுவாங்க” என்று தங்கையை தேற்றும் விதமாகப் பேசிய சக்தி, “கவலைப்படமா இரு” என்று வைத்திட்டான்.

பார்த்திருந்த அவளின் நண்பர்களுக்கு என்னவோ பெரிதாக நடந்துள்ளதென்று மட்டுமே புரிந்தது.

என்னவென்று கேட்டிட, அன்விதா சக்தியிடம் பேசியதை வைத்து, இது அன்விதா மற்றும் கௌதமின் காதல் விஷயத்தைத் தாண்டி அவர்களின் குடும்ப விஷயமாகத் தெரிய அமைதியாக நின்றனர்.

“நான் என்ன சொல்ல வர்றேன்னு கூட கேட்காம இப்படி பண்றது சரியில்லை அன்வி…”

“இதுக்கு அப்புறமும் நீங்க சொல்றதெல்லாம் கேட்டு நம்புற அன்விதா நான் இல்லை” என்ற அன்விதா, “நீங்களா போறீங்களா? செக்யூரிட்டியைக் கூப்பிடட்டுமா?” என்று நிமிர்ந்து நேர்கொண்டு கேட்க,

யாரையும் பார்க்காது வேகமாக வெளியேறினான் கௌதம்.

இப்படி நடக்க வேண்டுமென கௌதம் எதிர்பார்த்தது தான். ஆனால் இந்தளவிற்கு தன்னுடைய இமேஜ் டேமேஜாகி ஆக வேண்டுமென அவன் நினைக்கவில்லை.

தன்பக்கம் தவறென்று எதுவுமில்லை என்பதைப்போல காட்டி… இதிலிருந்து வெளிவரவே திட்டம் வகுத்திருந்தான். ஆனால் தற்போது அனைத்தும் அவன் பக்கமே திரும்பிவிட்டது.

**************************

கல்லூரி முடிய சக்தியின் வீட்டிற்கு வந்திருந்தாள் வெண்மதி.

“வா மதி” என்று கூடத்தில் அமர்ந்து மாவு தீட்டிக் கொண்டிருந்த தெய்வானை எழுந்தார்.

“காலேஜ் முடிச்சு நேரா இங்க வருவேன்னு சக்தி சொன்னான். அதான் உனக்கு பிடிச்ச பிளம் அல்வா செஞ்சு வைச்சேன்” என்று உள்ளே சென்று தேநீரும் கொண்டு வந்து கொடுத்தார்.

“எனக்கு பிடிச்சது செஞ்சேன்னு சொல்லாதீங்க அத்தை… நம்ம தோட்டத்துல விளையிற பாதி பிளம் சேல் ஆகாம வீணாப்போவுதுன்னு செஞ்சேன் சொல்லுங்க” என்று அவரை கிண்டல் செய்தபடி அல்வாவை ருசித்தாள்.

“என்னயிருந்தாலும் நீங்க செய்றதே தனி டேஸ்ட் அத்தை” என்றவள், “மாமா இல்லையா?” என சக்தியைக் கேட்டாள்.

“கொஞ்ச முன்னதான் வந்தான். ரூம்ல இருக்கான்” என்ற தெய்வானை, “மாமன்கிட்ட மட்டும் சொல்றளவுக்கு அப்படியென்ன ரகசியம்?” எனக் கேட்டார்.

“அதுதான் ரகசியமாச்சே!” என்றவள், “மாமாகிட்ட பேசிட்டு வர்றேன்” என தேநீர் குடித்த குவளையை வைத்தவள் சக்தியின் அறை நோக்கிச் செல்ல…

“நைட்டு பச்சைப்பயறு கேரட் அடை ஊத்துறேன். இருந்து சாப்பிட்டுட்டு போ மதி” என்றார்.

“ம்ம்… வழக்கமான உங்க காரச்சட்னியோட, பீட்ரூட் சட்னியும் சேர்த்து செய்ங்க” என்று குரல் கொடுத்தபடி, அறையின் முன் நின்று கதவினை தட்டினாள்.

கதவினை திறந்த சக்தி,

“இப்போதான் வந்தியா?” எனக் கேட்டுக்கொண்டே அறையைவிட்டு வெளியில் வந்தான்.

“வந்து அரைமணி நேரமாச்சு. தெய்வா கையால திவ்யமா அல்வாவும், டீயும் சாப்பிட்டு வர்றேன்” என்ற மதி, “நான் பேசணும் சொன்னதுக்காக இந்நேரம் வீட்டுக்கு வந்தீங்களா?” எனக் கேட்டாள்.

“எப்பவும் வந்துட்டு போற நேரம் தான. நீ பேசனும் சொன்னதால திரும்ப எஸ்டேட் போகல” என்றான்.

அவளுடன் பேசியபடியே கூடத்துக்கு நேரெதிர் இருக்கும் வீட்டு பின்கட்டிற்கு அழைத்து வந்திருந்தான். அங்கிருந்து தோட்டத்தைப் பார்க்கும் வகையில் இருக்கைகள், ஊஞ்சல் எல்லாம் இருந்திட…

ஒற்றை கதிரையில் அமர்ந்தான்.

“உட்காரு மதி” என்ற சக்தி, “என்ன பேசணும்?” என்றான்.

சக்திக்கு எந்தவொரு விஷயமாக இருந்தாலும் சுற்றி வளைத்து பேசுவதெல்லாம் பிடிக்காது என்பது தெரிந்திருந்ததால் நேராக விஷயத்திற்கு வந்திருந்தாள்.

“நான் சொல்றதை வைச்சு நீங்க அப்பா, அம்மாவை தப்பா நினைக்கக்கூடாது சரியா?” என்றாள்.

பார்வையில் கூர்மையை படரவிட்டானேத் தவிர ஆம் இல்லையென எதுவும் சொல்லவில்லை.

“இப்படிலாம் பார்த்தா நான் சொல்ல வந்ததே சொல்லமாட்டேன்” என்று வெண்மதி இருக்கையிலிருந்து எழுந்திட, அவனது பார்வையில் சொன்னதைபோன்று அங்கிருந்து செல்ல முடியாது போனது.

“இப்போ இந்த நிச்சயம் இவ்ளோ சீக்கிரம் வைக்க காரணமே உங்களை கார்னர் பண்ணத்தான்” என்றாள்.

“ஹ்ம்ம்… தெரியும். வேற?”

“தெரியுமா?”

“கெஸ் பண்ணேன்.”

“அப்போ எதுக்காக கார்னர் பண்ணுவாங்கன்னு தெரியுமா?” என அதிர்வாய் கேட்டாள்.

“ம்ம்…”

“அப்போ நான் வந்த வேலை ஒன்னுமே இல்லைன்னு ஆகிப்போச்சு… நான் போய் அத்தையை உருளைக்கிழங்கு சீவல் போடச்சொல்லி சாப்பிடப்போறேன்” என்று எழுந்து ஓட முயன்றவளை,

“சிட்” என்றான்.

“அதான் நான் சொல்ல வந்தது உங்களுக்கே தெரியுமே மாமா” என்றபோதும் அவனது பார்வைக்கு பணிந்து மீண்டும் இருக்கையில் அமர்ந்தாள்.

“நீ என்கிட்ட என்ன சொல்ல வந்தியோ அதை அப்படியே சொல்லு” என்றான்.

“நீங்க உங்களுக்கு வெளிய பொண்ணு பார்க்க சொன்னீங்களாம். ஆனா அப்பா, அம்மா வேற விருப்படுறாங்க. அதுக்கு நீங்க முடிவு பண்ண ஒன்னை எப்பவும் மாத்திக்க மாட்டீங்கன்னு, அன்வி, அண்ணா நிச்சயம் முடிஞ்சு நீங்க அவங்க விருப்பத்துக்கு ஓகே சொன்னாதான் அன்விக்கும் அண்ணாக்கும் கல்யாணம் நடக்க நாங்க சம்மதிப்போம் அப்படின்னு உங்களை அவங்க விருப்பத்துக்கு சரிசொல்ல வைக்கணும் பேசிட்டு இருந்தாங்க காலையில். நான் கேட்டுட்டேன்” என்று ஒரே மூச்சாக சொல்லி முடித்தாள்.

“யார் யார் பேசிக்கிட்டாங்க?”

“அம்மாவும், அப்பாவும் அண்ணாகிட்ட போன்ல பேசினாங்க!”

“ஹ்ம்ம்… கௌதம் என்ன சொன்னான்?”

“ஐடியா கொடுத்ததே அவன் தான்” என்ற வெண்மதி, சக்தி பார்வையில் காட்டிய கண்டிப்பில்,

“அண்ணா… அண்ணா தான்” என்று தன்னுடைய தவறை திருத்தி, “அதுக்கு அப்புறம் தான் நேத்து ஜாதகம் பார்க்கப்போன இடத்துல ஆளில்லைன்னு திரும்பி வந்தவங்க, இன்னைக்கு அவங்களே காலண்டரில் ஒரு தேதியை பார்த்து வந்து உங்ககிட்ட சொன்னாங்க” என்றாள்.

‘மதியை நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கணும் விருப்பம் கௌதமுக்கு இருந்தாலும், அவனுக்கு என்னை கார்னர் பண்ண அன்வி காதலை முன்ன வைக்கிறது தப்பா தோணலையா?’ மனதில் நினைத்த சக்திக்கு வேறொன்றும் இதற்குள் உள்ளதென்ற எண்ணம். ஆனால் என்னவென்று புலப்படவில்லை.

கௌதம் அன்விதாவை பார்க்கச் சென்றிருக்கிறான் என்பது இதுகுறித்து பேசிடத்தான் இருக்குமென்று அவன் சிந்தித்துக் கொண்டிருக்க ஆர்விக் எண்ணிலிருந்து அழைப்பு.

ஆனால் இதற்காக அன்விதா எடுத்ததும் நிச்சயத்தை நிறுத்த சொல்வாளென்று சக்தி எதிர்பார்க்கவில்லை.

அன்விதாவிடம் சரியெனக் கூறி வைத்த பின்னரும், இதைத்தாண்டி வேறொன்றும் உள்ளதென மனதில் ஆராய்ந்தவன் வெண்மதி தன்னையே பார்த்திருக்க…

“உள்ள போ மதி” என்றான்.

அங்கிருந்து செல்லாது தயங்கி நின்றவள், அவன் முன் தரையில் மண்டியிட்டு அமர்ந்து,

“இவங்கெல்லாம் இப்படி பண்றாங்கன்னு, என்னை மனசில் வைச்சு எதுவும் யோசிக்காதீங்க மாமா. உறவுல மட்டும் தான் நீங்க எனக்கு மாமா. ஆனா எனக்கு நீங்க அப்பா ஃபீல் தான் கொடுக்குறீங்க. உங்களால என்னை வேறயா எப்படி பார்க்க முடியாதோ எனக்கும் அப்படித்தான்” என்றாள்.

அவளின் உச்சியில் கை வைத்து அழுத்தம் கொடுத்த சக்தி…

“போ” என்று கண் மூடி திறந்தான்.