காதல்-4
அபிமன்யூவை அழைத்துக் கொண்டு அருகிலிருக்கும் கிருஷ்ணன் கோவிலுக்கு வந்திருந்தான் முகிலன். காலையிலிருந்தே தந்தை ஏதோ மனத்தில் போட்டு அவதியுறுகிறார் என்று புரிந்துக்கொண்டவன், அவரைத்தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
அபிமன்யூ ஆழமான ஒரு வேண்டுதலை வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார் என்று அவனின் உள்மனம் சொன்னது.
“ப்பா, என்ன ஆச்சு? காலைல இருந்தே ஒரு மாதிரி இருக்கீங்க?”
பதில் வருவதற்கு முன், நீண்ட பெருமூச்சு அபியிடம். “மனசு சரியில்ல முகிலா.” என்றவர் ஆலயத்தின் கொடி கம்பத்தில் தன் பார்வையை நிலைக்கவிட்டார்.
“என்ன ஆச்சுப்பா? அம்மாவ பத்தி நினச்சிட்டு இருந்தீங்களா?”
“ம்ம், அதுவும் தான்!” என்று தலையசைத்தவர், சிறு இடைவெளி விட்டு “சுமித்ராவுக்கு ஏதோ நடந்த மாதிரி கனவு வந்துச்சு. எழுந்தா, மணி நாலு. பயமா இருக்குடா முகிலா.” என்றார்.
முகத்தில் தெரிந்த சிறு அதிர்வை காட்டாது மறைத்தவன், “ப்பா, அதுலாம் அவங்களுக்கு ஒன்னும் ஆகாதுப்பா. அது வெறும் கனவுதான். இந்த மாதிரி கனவு வந்தா அவங்க நல்லா இருப்பாங்கன்னு சொல்லுவாங்க. இதுக்கு போய் பயந்துக்கிட்டு” தந்தையை ஆசுவாசப்படுத்த முயன்றான்.
மகனிற்கு தன் மனத்தை எப்படி சொல்லி புரியவைப்பது என்று அறியாதவர் அமைதியாக தனக்குள்ளேயே பேசிக்கொண்டார். ‘உனக்கு ஒன்னும் ஆகியிருக்கக் கூடாது மித்து. நீ கூட இல்லன்னாலும், நல்லா இருக்கங்குற தைரியத்துலதான் இத்தன வருசமா நான் வாழ்ந்துட்டு இருக்கேன். அந்த நம்பிக்கைய என்னைக்கும் இந்த கடவுள் உடச்சிடக் கூடாது. கடவுளே, எந்த பிரச்சனையா இருந்தாலும் எனக்கு கொடு. என் மித்து அவ குடும்பத்தோட சந்தோசமா இருக்கணும். என்னால அவளோட சந்தோசம் கெடக்கூடாதுன்னுதான் அவள விட்டு இவ்ளோ தூரத்துல இருக்கேன். உன்கிட்ட கேட்குறது ஒன்னு மட்டும்தான். கடைசி வரைக்கும் மித்துக்கு என்னை பத்தின ஞாபகம் வந்துடவே கூடாது. உன் மேல பாரத்த போட்டு இங்க இருந்து கிளம்புறேன். நீதான் பாத்துக்கணும்’
தான் பேசியதால் தந்தை சற்று சமாதானம் அடைந்தார் என்று எண்ணிய முகிலனின் மனத்தின் எண்ணவோட்டங்கள் கலக்கமாய்தான் இருந்தன.
‘கடவுளே! எப்டியோ இருந்த எங்க வாழ்க்கைல நீயே வந்த மாதிரி எங்க அப்பாவ எங்களுக்கு கொடுத்த. இன்னும் நாங்க அம்மாவோட இழப்புல இருந்து வெளில வரல. அப்பாவும் என்கூட இல்லன்னா கண்டிப்பா என்னால இந்த வாழ்க்கைய வாழ முடியாது. சுமித்ரா மேடமுக்கு ஒன்னும் ஆகக் கூடாது. அதே மாதிரி அவங்களால என் அப்பாவுக்கும் ஒன்னும் ஆகக் கூடாது. இத்தன நாள் அம்மாவோட ஒரு சொல்லுக்காக அப்பா சுமித்ரா மேடமயும் அவங்க குடும்பத்தயும் பாக்காம இருந்தாரு. நெஞ்சு வலியோட இருக்க மனுசனுக்கு மேலும் எந்த கஷ்டத்தையும் கொடுத்துடாத.’
நம்மின் அனைத்து வேண்டுதல்களும் நிறைவேறிவிட்டால் கடவுளை மறந்துதான் போவோம் என்று அவனறிந்ததனால் என்னவோ திருவிளையாட்டை நடத்திக் கொண்டிருக்கிறான்.
…..
நித்திலன் கண்விழித்திருந்தார். அவரின் உள் மனம் ஏதோ சொல்லிக் கொண்டேயிருந்தது. எண்ணம் முழுக்க சுமியைப் பற்றி மட்டுமே! அவரின் ஒட்டுமொத்த உலகமல்லவா சுமி!
தேவிகா அறைக்குள் வந்தாள். “எழுந்திரிச்சிட்டீங்களா அங்கிள்! எப்டி இருக்கீங்க?” அவரை பரிசோதித்தபடியே கேள்விகள் கேட்டாள்.
“வலி ரொம்ப இருக்கு.”
“கொஞ்ச நாள் ஆகும் அங்கிள். அதுவரைக்கும் ரொம்ப ஸ்டைன் பண்ணிக்காதீங்க. டேப்லட் கரெக்டா போடுங்க. ரெஸ்ட் ரொம்ப முக்கியம்.”
“சுமி?”
நாற்காலியை இழுத்து அவரருகில் போட்டு அமர்ந்தாள். “அங்கிள், நீங்க ரொம்ப தைரியமா இருக்கணும். ஆன்ட்டிக்கு சிவியர் ஹெட் இன்ஞ்சுரி, இன்டர்னல் ப்ளடீங்க். ஆப்ரேசன் பண்ணியிருக்காங்க. ஆன்ட்டி ஐ.சி.யூல தான் இருக்காங்க. இன்னும் அவங்க கான்சியஸ்க்கு வரல. மீராவும் மித்ரனும் பேசிப் பாத்துட்டாங்க. இன்னைக்குள்ள கான்சியஸ் வரலன்னா ஆன்டி கோமாக்கு போய்டுவாங்க. மறுபடியும் எப்போ நினைவு திரும்பும்னு சொல்ல முடியாது. நீங்க இப்போ ரொம்ப தைரியமா இருக்கணும். நீங்க ஆன்ட்டிக்கிட்ட பேசணும் அங்கிள்.”
தேவிகா சொல்லச்சொல்ல, நித்திலனின் கண்களிலிருந்து நீர் வெளியேறியது. யார் சொன்னார் ஆண்கள் அழமாட்டார்கள் என்று? தாய்க்கு ஒன்று என்றதும் மீராவை விட மித்ரனின் கதறல்தான் தேவிகாவிற்கு நினைவு வந்தது. அவனைத் தேற்றி கொண்டு வரவே அவளுக்கு நேரங்கள் பிடித்தது. இப்போது, ஆயுள் முழுக்க அவள் மட்டுமே என்று நினைத்து வாழ்ந்தவருக்கு எப்படியிருக்கும் என்பதை தேவிகாவால் உணர முடிந்தது. நானும் மித்ரனும் ஆண்டாண்டு காலம் இவர்களைப் போல் இருக்க வேண்டும் என்றே தோன்றியது.
“என் சுமிக்கு ஒன்னும் ஆகாது. அவ்ளோ சீக்கிரம் என்னை விட்டுலாம் அவ போக மாட்டா. கண்டிப்பா நான் பேசினா அவ கான்சியஸ்க்கு வந்துடுவா.” தொண்டை அடைக்க நித்திலன் சொன்னதைக் கேட்டபடியே வந்தனர் மீரா, மித்ரனுடன் நந்தாவும்.
இத்தனை நேரம் அடக்கிவைத்திருந்த அமிலம் பிள்ளைகளைப் பார்த்தவுடன் தாளாமல் வெளிவந்தது. மீராவும் மித்ரனும் அழுதுவிட்டனர்.
நந்தனுக்கும் கண்கலங்கிவிட்டது. அவன் அறிவானே, நான்கு பேரின் பிணைப்பை. அந்த பிணைப்பின் அங்கமாய் தானும் இருக்க வேண்டும் என்ற தவிப்பே அவனுக்கு மீராவின்மேல் காதலாய் மாறியது.
தன்னை சரிபடுத்திக்கொண்டவன், “எல்லாரும் இப்டி அழுதா அப்புறம் உங்கள யார் பாத்துக்குறது? என்று அதட்டியவன், மாமா, அத்தைக்கு இதுக்கு முன்னாடி தலைல ஏதாவது ஆப்ரேசன் செஞ்சு இருக்காங்களா?” தன்னுள் இருந்த கேள்வியைக் கேட்டான்.
அவனின் கேள்வியில் மித்ரனும் தேவிகாவும் நந்தாவைப் பார்த்தனர். அவர்களுக்கு சிறு தலையசைப்பை மட்டும் கொடுத்தவன், நித்திலனின் பதிலுக்காக அவரைப் பார்த்தான்.
“ஆமாப்பா. சுமிக்கு இருபத்தி மூணு இருபத்தி நாலு வயசுல மேஜர் ஆக்சிடன்ட். ஹெட் இன்ஞ்சுரிதான். அப்போ ஒரு ஆப்ரேசன் பண்ணதா சுமி பேரன்ட்ஸ் சொன்னாங்க.”
“சரிங்க மாமா. நீங்க தைரியமா இருங்க. நீங்க அத்தைக்கிட்ட பேசுங்க. அவங்க கான்சியஸ்க்கு வரணும்.” என்றான்.
மித்ரன் மீண்டும் கண்கலங்க தந்தையைப் பார்த்தான். இமைமூடி அவரின் சுமியோடு உரையாடிக் கொண்டிருந்தார்.
‘வந்துடு சுமி என்கிட்ட. நீ இல்லாம நான் ஒருநாள் கூட இருந்தது கிடையாது. இனிமேலும் இருக்க முடியாது. பிள்ளைங்க முகத்த இப்டி பாக்கமுடியலடி. சுமிமா வந்துடு’
நித்திலனிற்கு தற்போது தனிமை கொடுத்துவிட்டு நால்வரும் வெளியே சென்றனர்.
மீரா அங்கேயிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து கொள்ள, மித்ரன் தனது அறைக்கு சென்றான். அவன் பின்னே தேவிகாவும் சென்றாள்.
“மித்ரன்!” தன்னவளின் அழைப்பை உணர்ந்தாலும், அவளை ஏறிட்டுப் பார்த்தவன் எதிர்வினைக் காட்டாது இருக்கையில் அமர்ந்துக் கொண்டான்.
அவன்மேல் இருக்கும் கோபத்தைத் தள்ளிவைத்தவள், அவனின் அருகே சென்று சிகையை கோதிவிட்டாள். கண்கள் மூடியிருந்தவனின் விழிகளில் இருந்து இருசொட்டு கண்ணீர் வழிந்தது.
“நீ ஒரு டாக்டர் மித்ரன். தைரியமா இருக்கணும். ஆன்ட்டி கண்டிப்பா கான்சியஸ்க்கு வந்துடுவாங்க.”
அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன், “உனக்கு தெரியும்ல தேவி, அம்மாவும் அப்பாவும் அவ்ளோ க்ளோஸ். ரெண்டு பேருக்கும் சண்ட வந்து நாங்க பாத்ததே இல்ல. சும்மா விளையாட்டுக்கு ஆர்க்கியூ பண்ணுவாங்களே தவிர, சீரியஸ்சா சண்டயே போட்டுக்க மாட்டாங்க. அதுவும் அப்பா அம்மாவ சுமிமான்னு கூப்டுறப்போ அவ்ளோ லவ் அவரோட கண்ணுல இருக்கும். சின்ன வயசுல இருந்து எனக்கும் சரி, மீராவுக்கும் சரி அவங்களோட அந்த அன்பு மட்டும்தான் தெரியும். அவ்ளோ புரிதல் இருக்கும் தெரியுமா ரெண்டு பேருக்கும். அத பாத்து தான் எனக்கு உன் மேல காதல் வந்துச்சு. என் அப்பா, அம்மாவ பாத்துக்குற மாதிரி நான் உன்ன பாத்துக்கணும்னு தோணும். ஆனா, இப்போ எனக்கு பயமா இருக்குடி. ரொம்ப அன்பு வச்சு அவங்க நம்மள விட்டுட்டு போய்ட்டா அத தாங்க கூடிய சக்தி எனக்கு கிடையாது. அம்மாவ இப்டி என்னால பாக்க முடியல. அம்மா இல்லாத ஒரு வாழ்க்கைய என்னால யோசிச்சு கூட பாக்க முடியல. எனக்கே இப்டி இருக்குன்னா? அப்பாவுக்கு?
அப்பா அடிக்கடி சொல்லுவாரு, ‘நீங்கலாம் எங்க மூலமா வந்தீங்க. அதுனால அந்த ரத்த பாசம் எப்பவும் இருக்கும். ஆனா, என் சுமி எனக்காக மட்டும் அவளோட மொத்த அன்பயும் கொடுத்து இருக்கா. மனைவிங்குற இடம் ஒரு ஆணுக்கு பெரிய கவுரவத்த கொடுக்கும். ஏன்னா, கடைசி காலத்துல நமக்குன்னு ஒருத்தி இருக்கான்னு தோண வைக்குறது மனைவி மட்டும் தான். எனக்கு பெரிய ஆசலாம் கிடையாது. என் சுமிக்கு முன்னாடி நான் செத்துடணும். நான் இல்லாம அவ இருந்துடுவா, அழுத்தகாரி உங்க அம்மா. ஆனா, அவ இல்லன்னா என்னால அத நினச்சு கூட பாக்க முடியாது. அப்டி நடந்தா அடுத்த நிமிசமே நானும் அவகூடவே போய்டனும்’ன்னு சொல்லுவாரு. அப்போலாம் கோபம் வரும், ஏன் நாங்கலாம் இல்லயா? எங்கள விட்டுட்டு போய்டுவீங்களான்னு? ஆனா, அவங்க அவங்களுக்குன்னு ஒரு வாழ்க்க வரப்போ எப்பவும் நமக்குன்னு இருக்குறது நம்ம துணைகள் மட்டும்தான்னு அம்மா பதில் சொல்லுவாங்க. அதோட அர்த்தம் எனக்கு அப்போ புரியல. இப்போ தான் புரியுது. அம்மாவுக்கு ஏதாவது ஆச்சுன்னா அப்பாவ எப்டி சமாளிக்கப் போறோம்னு தெரியல.” என்றவனின் கண்களில் எங்கே இருவரையும் இழந்துவிடுவோமோ என்ற அச்சம் அப்பட்டமாகத் தெரிந்தது.
மித்ரன் சொல்வதைக் கேட்க கேட்க தேவிகாவிற்கு அவனோடு வாழ்க்கை முழுக்க வாழ்ந்து களிக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. மறுபக்கம், மித்ரன் சொன்னதுபோல் நித்திலனை எவ்வாறு தேற்றிக் கொண்டு வருவது என்ற எண்ணமும் தோன்றிது. இந்த நிலைக்கே அவரை சமாதானம் செய்ய சற்று சிரமம் அதிகமாகத்தான் இருந்தது. எப்படியாவது சுமித்ரா கண் விழித்திட வேண்டும் என்ற கோரிக்கையை அவசரமாய் வைத்தாள் தேவிகா.
…..
மீராவின் அருகில் அமர்ந்திருந்தான் நந்தன். அவள் கண்கள் மூடி தனக்குள் எழுந்த கேள்வியைத்தான் மீண்டும் மீண்டும் கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.
குழம்பி வாங்கி வந்து அது தனக்கே ஆடைப் போர்த்தபடி ஆறியிருந்தது.
“மீரா…”
“ஹான்!” சட்டென்று தெளிந்தாள்.
“இன்னொரு காஃபி வாங்கிட்டு வரேன். அத்தைக்கு கண்டிப்பா கான்சியஸ் வந்துடும். பீ ரிலாக்ஸ்”
“பயமா இருக்கு நந்தா. அம்மாவுக்கு ஒன்னும் ஆகிடாது தான?”
“அதுலாம் ஒன்னும் ஆகாது. இதுக்கு முன்னாடி ஆப்ரேசன் பண்ணதா மாமா சொன்னாருல. அந்த ரிப்போர்ட்ஸ் கிடைச்சா இன்னும் டிரீட்மென்ட் கொடுக்க உதவியா இருக்கும். வா, வீட்டுக்கு போய் ப்ரெ~; ஆகிட்டு வரலாம். எல்லாருக்கும் அம்மா சமச்சு கொண்டு வரேன்னு சொன்னாங்க”
“அவங்களுக்கு ஏன் சிரமம். நான் போய் பாத்துக்குறேன்பா”
“எப்டி, அழுதுகிட்டே நீயும் ஒழுங்கா சாப்டாம எல்லாருக்கும் கொண்டு வருவியா? வெளுத்துப்புடுவேன். ஒழுங்கா வா, நான் பர்மிசன் சொல்லிட்டேன். மித்ரன் பாத்துப்பான் நீ வா” என்று வலுக்கட்டாயமாக அழைத்துச் சென்றான்.
….
தன் கையிலிருந்த மோதிரத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் நித்திலன். எண்ணங்கள் பல வருடங்கள் பின்னோக்கி சென்றது. முதன்முதலில் சுமியை சந்தித்த நாள்.
அதிகாலை ஐந்து மணி. பெசன்ட் நகர் கடற்கரை சாலையில் பழைய மாடல் ஸ்பெலண்டர் வண்டியை ஓட்டிப் பழகிக் கொண்டிருந்தாள் சுமித்ரா. அபிமன்யூ ஒவ்வொன்றாக சொல்லிக் கொடுக்க, இரண்டே வாரத்தில் ஓரளவு பழகியிருந்தாள்.
“இங்க பாரு, பல தடவ சொல்லிட்டேன் உனக்கு. க்ளச் புடிச்சிக்கிட்டு ஸ்டார்ட் பண்ணனும். மூவ் பன்றப்போ ரைட்ல ஆக்சிலேட்டர்ர கொஞ்சமா முறுக்கணும், அதே நேரம் க்ளச்ச பொறுமையா ரிலீஸ் பண்ணணும். படக்குன்னு விட்டின்னா வண்டி ஆஃப் ஆகிடும். வண்டி ஸ்டார்ட் ஆகுறப்போ ஃபர்ஸ்ட் கியர்ல தான் வண்டி இருக்கணும். போகப்போக தான் கியர் ரைஸ் பண்ணணும் புரியுதா?”
“ஹான், ஹான் புரியுதுடா. நீ சொல்றதுலாம் புரியுதுதான், ஆனா ஸ்டார்ட் பன்றப்போ ஆட்டோமேட்டிக்கா மைன்ட் ஸ்கூட்டி ஞாபகத்துக்கு போய்டுது. அதான், க்ளச்ச வேகமா விட்டுடுறேன்.”
“போகும், போகும். அந்த மண்டைலயே நாலு போட்டா ஒழுங்கா ஞாபகம் இருக்கும். சரி, ஸ்டார்ட் பண்ணு”
“எதே?”
“லூசு, கிக்கர்ர உதை. ஒவ்வொரு தடவயும் நான் வந்து கிக்கர்ர உதைக்க முடியுமா? கால் வலிக்குது. நீ உத”
‘அய்யோ, தெரியாத்தனமா கியர் வண்டி ஓட்டணும்னு சொல்லிட்டேன், சாவடிக்குறானே’ என்று மனத்தில் கதறியவாறு இருந்த மொத்த கோபத்தையும் ஒன்றுகூட்டி உதைத்தாள். ஒரே உதையில் வண்டி ஸ்டார்ட் ஆகிவிட்டது. அவளுக்கே ஆச்சர்யம்தான்.
“வெரி குட். அப்டியே மெதுவா ரைஸ் பண்ணிக்கிட்டே க்ளச்ச விடு பாக்கலாம்” என்று அவன் ஒருபுறம் அறிவுறுத்திக் கொண்டேயிருக்க, அவளும் மெதுவாக க்ளச்சை விடத்தான் முயன்றாள். ஆனால், உடனே விட்டதில் வண்டி மீண்டும் நின்றுவிட்டது. அபிமன்யூவிற்கு கோபம்தான் வந்தது. ஆனாலும், அதனை வெளிக்காட்டாமல் முடிந்தளவு பொறுமையாகத்தான் சொல்லிக் கொடுத்தான்.
மீண்டும் வண்டி நின்றுவிட்டதில், “எருமமாடு, எத்தன தடவ சொல்றது. க்ளச்ச பொறுமையா விடுன்னு” என்று கத்திட,
முகத்தை உர்ரென்னு வைத்தவள், “இப்போ எதுக்கு திட்டுற? நானும் பொறுமையா விடத்தான் ட்ரை பன்னேன். இந்தா உன் வண்டிய நீயே வச்சிக்கோ. ப்பே” என்று கடுப்பாகிவிட்டாள்.
நடைப்பயிற்சி செய்துக்கொண்டே இதனைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான் நித்திலன். இருவரும் காதலர்கள் என்றே நினைத்தான். காதலித்தால் இப்படித்தான் சண்டை வரும் போலும் என்று நினைத்தவன் சின்ன சிரிப்போடு கடற்கரை நோக்கி நடந்தான்.
மீண்டும் அபிமன்யூ பயிற்சியைத் துவங்க, கை வலிக்கிறது என்று இன்றைய பயிற்சிக்கு முழுக்கு போட்டாள் சுமித்ரா. அவளைப் பற்றி அறிந்ததால் தலையில் அடித்துக் கொண்டு இருவரும் கடற்கரைக்கு சென்றனர்.
இவர்களுக்கு பின்னாடியே நித்திலனும் நடந்துக் கொண்டிருந்தான்.
“என் நேரத்த பாத்தியாடா. இந்நேரம் எனக்கும் ஒரு ஆளு இருந்திருந்தா, அவனோட ரொமான்டிக்கா இந்த மார்னிங்க் பீச்ல அழகா ஒரு வாக் போயிருப்பேன். அப்படியொன்னு இல்லாதனால, கிரகம் உன் கூட சுத்திட்டு கிடக்கேன். சோ, சேட் மக்களே!”
“ரொம்ப சலிச்சிக்காத! எனக்கு மட்டும் என்னவாம்? உன்கூடவே சுத்துறதுனால என்னை எந்த பொண்ணும் பாக்கக் கூட மாட்டிங்குது. ஆனா, நமக்குதானே தெரியும்! இந்த எருமைய வச்சிக்கிட்டு நான் படுற அவஸ்தைய”
“அதாவதுங்க, இனம் இனத்தோடுதான் சேரும். எனக்குன்னு இருக்குறவன் எங்க இருக்கானோ”
“இங்கதான் எங்கயாவது பொறுக்கிட்டு இருப்பான். தேடி தரவா?” என்றான் சிரிப்போடு.
“எடு செருப்ப நாயே! உனக்கு வரப் போற பொண்ண என்னைக்காவது நான் இப்டி சொல்லியிருக்கேனா? எனக்கு இப்டி சாபம் விடுற? போடா, நீயெல்லாம் கடைசி வரைக்கும் சிங்கிள்தான்” என்றவள், கீழே கிடந்த கல்லை அவன்மேல் தூக்கிப் போட்டாள்.
அப்போது, அங்கே ஒரு ஜோடி அந்த இளங்காலை பொழுதில் மோதிரம் மாற்றிக் கொண்டனர்.
சுமித்ராவிற்கு கண்கள் இரண்டும் அப்படி விரிந்தது. “டேய், செம்மல. எவ்ளோ ரொமான்டிக்கா ப்ரப்போஸ் பண்றாங்க. ம்ம், எனக்கு எப்போ இப்டி அமையுமோ”
“நொந்து செத்துடாத. டைம் ஆச்சு, போகலாம்”
நித்திலனிற்கு சிரிப்புதான் வந்தது. ‘ஓ, நண்பர்களா!’ என்று புரிந்துக் கொண்டவன், இருவரின் உரையாடலையும் எண்ணி உள்ளுக்குள் சிரித்தபடி நடையைத் தொடர்ந்தான்.
அப்போது அவன் அறிந்திருக்கவில்லை, சுமிதான் வாழ்வின் எல்லையாய் அமையப் போகிறாள் என்று. அதன்பின், பலமுறை இருவரையும் கடற்கரையில் பார்த்திருக்கிறான். அவர்கள் செய்யும் சிறு சேட்டைகள் அனைத்தும் ஒவ்வொரு முறையும் இரசிக்க வைத்தது.
சில நேரம் இவர்கள் வருவார்களா என்று எண்ணுமளவிற்கு அவனின் எதிர்பார்ப்பு அமைந்தது. இந்த எதிர்பார்ப்பு இருவருக்கும் என்றுதான் நினைத்தான். சுமித்ராவை பெண்பார்க்க செல்லும் வரை.
கண்டநாள் முதல் குட்டிக் குட்டி தாக்கங்கள் சுமித்ரா ஏற்படுத்தி சென்றது, அவளை நேருக்கு நேர் காணும்போதுதான் பெரும் தாக்கமாய் மாறியது. எதிர்பார்ப்பு அனைத்தும் அவளுக்கானது என்பதை அப்போதுதான் உணர்ந்தான் நித்திலன். பெற்றோர்கள் பார்த்து வைக்கும் திருமணம், சிறு ஈர்ப்பு வந்த பெண்ணோடு. மனத்துக்கு இதமாக இருந்தது. அதன்பின்னே அவள் அன்று கடற்கரையில் சொன்னதுபோல், திருமணத்திற்கு பிறகு பெசன்ட் நகர் கடற்கரையில் இருவரும் மோதிரம் மாற்றிக்கொண்டனர்.
கடற்கரையில் நடக்கும் போது, கடல் நீர் காலை நனைத்து இதத்தை தந்தாலும், கடல் மண் காலை உரசி ஒருவித ஒவ்வாமையை ஏற்படுத்தும். அப்படித்தான், பழைய நினைவுகளில் மூழ்கிய நித்திலனிற்கு ஒவ்வாமையாய் சிலதும் நினைவடுக்குகளில் இருந்து பிரித்து எடுக்கப்பட்டது.
அப்போது உள்ளே வந்தான் மித்ரன். “ப்பா!”
“ம்ம்…” என்று சுயத்திற்கு வந்தவர் நிமிர்ந்து அமர்ந்தார்.
“அம்மாக்கிட்ட போய் பேசுங்கப்பா”
“அவள அப்டி பாக்க பயமா இருக்குடா.” சட்டென்று வழிந்தது கண்ணீர்.
“அம்மா கான்சியஸ்க்கு வரணும்பா. நாங்க ரெண்டு பேர் பேசியும் எந்த ரியாக்சனும் இல்ல. நீங்க பேசினா கண்டிப்பா அம்மா ரெஸ்பான்ஸ் பண்ணுவாங்கப்பா”
கண்கள் கலங்கினாலும், பெருமூச்சு விட்டவள், “ம்ம்… சரி” என்றார்.
சிறிது நேரம் அங்கே கனத்த மௌனம். “ப்பா…”
“ம்ம்…”
“அம்மாவ அட்மிட் பன்றதுக்கு முன்னாடி, ஸ்ட்ரட்டசர்ல வரப்போ அம்மா லாஸ்ட்டா சொன்ன வோர்ட்ஸ் ‘அபிமன்யூவ பாக்கணும்’னு சொன்னாங்க. எனக்கு அத கேட்டதுல இருந்து பயமா இருக்குப்பா. தன்னோட லாஸ்ட் விஷ்’சா அம்மா அத சொல்லிட்டு போயிருக்காங்களான்னு நினைக்க கூட முடியலப்பா. ப்ளீஸ்பாh, அம்மா கிட்ட பேசுங்கப்பா. அம்மா வேணும்பா” தான் ஒரு மருத்துவன் என்பதையும் மறந்து சேயாக கதறிய மகனை என்ன சொல்லித் தேற்றுவது என்று கூட அறியாமல், ‘அபிமன்யூவ பாக்கணும்’ என்ற சொல்லில் அதிர்ச்சியாகினார்.
‘கடவுளே, இனிமே உங்க வாழ்க்கைல வரவே மாட்டேன்னு போனவன நான் எங்க போய் தேடுவேன், சுமிமா’ மனது கதறியது.
…..
கண்கள் மூடி சுமியோடு அவர் கழித்த நினைவுகளை அசைபோட்டுக் கொண்டிருந்தார் அபிமன்யூ. முகிலனோடு வீடு திரும்பியவர் பஞ்சு இருக்கையில் அமர்ந்ததோடு சரி, மனம் கனத்து போயிருந்ததால் வேறெதுவும் செய்யத் தோன்றவில்லை. தந்தையின் நிலையை அறிந்தவன், ஏதும் பேசாது இரவு உணவினைத் தயார் செய்துக் கொண்டிருந்தான் முகிலன்.
உணவினை மேஜையில் வைத்தவன், அபிமன்யூவோடு உணவருந்த அமர்ந்தான். சாப்பிட்டு முடிக்கும் வரை இருவரும் எதுவும் பேசவில்லை. இந்த அமைதி முகிலனை அச்சுறுத்தியது. எங்கே தனது தந்தை தன்னை விட்டு சென்றுவிடுவாரோ என்ற அச்சம் பீடித்தது.
உணவுத்தட்டை கையோடு கழுவி வைத்தவர், “முகிலா!” என்றவனை அழைத்தார்.
“ஹான் சொல்லுங்கப்பா!”
“நாம போய் ஒரெட்டு சுமித்ராவயும் அவங்க ஃபேமிலியயும் பாத்துட்டு வந்துடலாம்னு நினைக்குறேன்” என்றவரை அதிர்ச்சியோடு ஏறிட்டான்.
அன்புடன்
காதல்.
இந்த படைப்பைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள்?
+1
+1
6
+1
+1