உயிர் 21

பல நாட்களுக்குப்பிறகு மீண்டும் அலங்கரித்துக் கொண்டு தயாரானாள் ரூபிணி.

உதயாவின் நிறுவனத்தில் இது முதல் வேலை. நல்லபடியாக முடிக்க வேண்டும் என்ற பதட்டம் உள்ளே இருந்தது.

மற்ற அனைத்தையும் விட உதயாவை நினைத்து தான் உள்ளே பயம் அதிகமாக இருந்தது. அவன் எதிரியே என்றாலும், அவனது உயரம் அவளுக்குத் தெரியாமல் இல்லை. அந்த உயரத்தை அடைய அவன் போராடியதும் அவளுக்கும் தெரியும்.

அவளை வேண்டாம் என்று மறுத்தவன் அவன். அவன் முன்பு மானம் போகக்கூடாதே என்ற பயத்துடனே தயாரானாள்.

மெலினா எவ்வளவு ஆறுதல் சொன்னாலும் ரூபிணியின் மனம் சமாதானம் ஆகவில்லை.

நல்ல வேளையாக இது பெரிய அளவு சூட் அல்ல. சிறியது தான். அதுவும் ஸ்டூடியோ அமைப்பிற்குள் நடந்து முடிந்து விடும்.

அவளது மேக் அப் அனைத்தும் முடிந்த பிறகு, கண்ணாடியில் பார்த்து திருப்தி படுத்திக் கொண்டாள்.

சில நிமிடங்களில் அனைத்தும் தயாராகி கேமராவின் முன்பு நின்றாள். அவளது பயம் அவளை ஒட்டிக் கொண்டே இருக்க, முகத்தை சாதாரணமாக வைத்திருந்தாலும் அது சாதாரணமாக இல்லை.

அந்த ஆடையோடு ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்து அவள் போஸ் கொடுத்த போது, “ஸ்டாப்..” என்று குரல் கேட்டது.

திடுக்கிட்டு திரும்பிப் பார்த்தாள். உதயா வந்திருந்தான். அவன் உண்மையில் வருவான் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை. அவளே அழைத்து விட்டு அழைத்தற்கு இப்போது வருத்தப்பட்டாள்.

கேமரா மேன் புரியாமல் அவனை பார்க்க, “மேக் அப் யாரு பண்ணது? சரியில்ல.. எந்திரி” என்றான்.

ரூபிணிக்கு மேக் அப் போட்ட இரண்டு பெண்களும் ஓடோடி வந்தனர். அவர்கள் கண்ணுக்கு ஒன்றும் தவறாக படவில்லை. உதயா சொன்னதில் பதட்டமாகி விட்டனர்.

ரூபிணிக்கு சட்டென கோபம் வந்தது. அவளது மேக் அப்பில் ஒரு பிரச்சனையும் இல்லை. நன்றாகத்தான் இருந்தது. உதயா வேண்டுமென்றே செய்கிறான் என்று புரிய கோபத்தில் எழுந்தவள், “பத்து நிமிஷம் கொடுங்க வர்ரேன்” என்று விட்டு மேக் அப் போடும் அறைக்குள் நுழைந்து விட்டாள்.

அந்த பெண்களும் பின்னால் ஓடி வந்தனர்.

ரூபிணி கோபமாக அமர்ந்திருக்க, இரண்டு பெண்களும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து விட்டு சம்பந்தமில்லாமல் மேக் அப்பை சரி செய்யப்போக, ரூபிணி கை காட்டி நிறுத்தினாள்.

“உங்க ரெண்டு பேரு கண்ணுக்கும் எதாவது குறை தெரியுதா?” என்று கோபமாக கேட்டாள்.

“ஒரு வேளை… லிப் ஸ்டிக் அதிகமாகிடுச்சோனு தோணுது மேடம்.. இருங்க மாத்திடுறேன்”

“ஸ்டாப்.. எதுவும் அதிகமாகல.. அவன் சொன்னான்னு நீங்க மாத்தவும் வேணாம்” என்றதும் உதயா உள்ளே வர, திரும்பி அவனை முறைத்தாள்.

அவன் இரண்டு பெண்களையும் வெளியே போகச் சொல்லி கை காட்ட, இருவரும் புரியாமல் வெளியேறி விட்டனர்.

ரூபிணி அமர்ந்த இடத்தை விட்டு அசையவில்லை.

உதயா கதவை அடைத்து விட்டு அருகே வந்து நின்றான்.

“உனக்கு என்ன பிரச்சனை?”

“அத நான் கேட்கனும்” என்று வெடித்தாள் ரூபிணி.

“ஓ ரியலி?”

“சூட் ஒழுங்கா நடக்கனுமா? வேணாமா? என் மேக் அப் ல என்ன பிரச்சனைய கண்ட நீ?”

“பிரச்சனை தான்..” என்றவன் அவளது நாற்காலியை பிடித்து தன் பக்கம் திருப்பி குனிந்தவன், “அந்த மேக் அப்பால உன் முகத்துல தெரிஞ்ச பயத்த மறைக்க முடியல.. உன் கண்ணுல இருக்க பயத்த எந்த மேக் அப் கரெக்ட்டா மறைக்குமோ அத போட்டுக்கோ” என்று பல்லக்கடித்துக் கொண்டு பேசினான்.

ரூபிணி அதிர்ந்து போய் பார்த்தாள். அவன் அவள் பக்கம் குனிந்திருப்பதை விட அவன் பேசியது தான் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. அவளது பயத்தை கண்டு பிடித்து விட்டானா?

“நான் பயந்தனா? என்ன உளறுர?”

“இங்க பாரு.. நான் நல்ல மூட்ல பேசனும்னு நினைக்கிறேன். வீணா கத்த வைக்காத. இங்க பேசுனா வெளிய கேட்கும்.”

“நான் பயந்தத நீ எப்ப பார்த்த?”

“எப்பவுமே தான் பார்க்குறேன். கேமரா முன்னாடி தான நிக்கிற? கன் முன்னாடியா நிக்கிற? இவ்வளவு பயப்படுற? ஏன்?”

ரூபிணிக்கு தொண்டை அடைத்துக் கொண்டு பதில் வரவில்லை.

“பதில் சொல்லு.. என்ன பிரச்சனை உனக்கு? ஏன் கேமரா முன்னாடி நிக்கும் போது இப்படி பயந்து சாகுற? அப்படி பயம் இருந்தா இந்த ப்ரஃபஷன்க்கு வந்துடக்கூடாது”

ரூபிணி கடைசி வார்த்தையில் முறைக்க, “அப்ப சொல்ல மாட்ட?” என்று அவனும் முறைத்தான்.

ரூபிணி வேறு பக்கம் பார்த்தாள்.

உதயா சலிப்போடு கைக்கடிகாரத்தை பார்த்து விட்டு, “இதுக்கு ஒரு வழி தான் இருக்கு” என்றான்.

“என்ன?”

“கேமரா பின்னாடி நான் நிக்கிறேன். என்னை பார்த்து நீ பயந்தது கிடையாது. போஸ் கொடுக்கும் போது என்னை பாரு”

“வாட்?”

“டைமில்ல எந்திரி” என்றவன் அவள் முகத்திலிருந்து ஒதுங்கியிருந்த முடியை கவனித்து, “இத சரி பண்ணு” என்றான்.

உடனே கண்ணாடியை பார்த்து சரி செய்து கொண்டாள்.

“உன் கண்ணுல திரும்ப பயத்த பார்த்தா சூட் கேன்சல் பண்ணிடுவேன். ஞாபகம் வச்சுக்க” என்று விட்டு திரும்பி நடந்தான்.

ரூபிணிக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. இவன் இவ்வளவு தூரம் கவனிப்பானா என்ன?

சில நொடிகளில் நிதானமாகி விட்டு எழுந்து வெளியே வந்தாள். மேக் அப் போடும் பெண்கள் ஓடிச் சென்று ஒரு முறை சரி செய்து விட்டு அகல, நேராக சென்று நாற்காலியில் அமர்ந்தாள்.

உதயா சொன்னதை நினைத்தவள், கேமராவை விட்டு உதயாவை பார்த்தாள். இருந்த அத்தனை பயமும் காணாமல் போனது.

அடுத்த ஒரு மணி நேரம் எப்படி போனது என்று தெரியாமல் கடந்து போனது. உதயா சூட் முடியும் வரை நின்றிருந்தான். ரூபிணியின் பார்வை அடிக்கடி அவனிடம் வந்து சென்றது.

ஒரு வழியாக வேலை முடிந்து விட, ரூபிணி உடையை மாற்றச் சென்று விட்டாள்.

உதயா அங்கிருந்தவர்களிடம் பேசி விட்டு நேராக காருக்குச்‌ சென்று விட்டான்.

ரூபிணி உடையை ஒப்படைத்து விட்டு, எல்லோரிடமும் சொல்லி விட்டு கிளம்பிச் சென்றாள்.

மெலினா ரூபிணியை பிடித்துக் கொண்டு நடந்தார்.

“என்ன சொன்னான்? திட்டுனானா?”

“அவன் திட்டுனா நான் கேட்டுட்டு இருப்பானா? நீங்க வேற”

“அவனும் உன் பின்னாடியே வரவும் பயந்துட்டேன். ரெண்டு பேரும் மறுபடியும் சண்டை போட்டா என்ன பண்ணுறதுனு வாசல்லயே நின்னேன்”

“சண்டை போடல சித்தி.. என்ன நடந்ததுனு அப்புறமா சொல்லுறேன். இப்ப நீங்க கிளம்புங்க. இல்ல நான் டிராப் பண்ணவா? இன்னும் வீடு சிஃப்டிங் வேலை முடியலல?”

“ஆமா அதையும் பார்க்கனும்” என்றவர் உதயா காரை விட்டு வெளியே நிற்பதை பார்த்து புருவம் சுருக்கினார்.

“இவன் இன்னும் கிளம்பல போல” என்றதும் ரூபிணி திரும்பிப் பார்த்தாள்.

“ஆமா.. என்னனு கேட்போம் வாங்க” என்று வேகமாக நடந்தாள்.

“என்ன நிக்கிற? கிளம்பல?”

“என் கூட வா”

மெலினா ஆச்சரியமாக பார்க்க, ரூபிணி அதிர்ச்சியாக பார்த்தாள்.

“எதுக்கு?” என்று கேட்க, மெலினா அவசரமாக அவளது பர்ஸை பிடுங்கினார்.

உள்ளே இருந்து அவளது கார் சாவியை எடுத்துக் கொண்டவர், “நான் காரை நாளைக்கு கொண்டு வர்ரேன். எனக்கு அவசர வேலை இருக்கு” என்றவர் உதயாவிடம் தலையசைத்து விட்டு கிளம்பி விட்டார்.

ரூபிணி நடப்பதை நம்ப முடியாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“அதான் போயிட்டாங்களே.. உள்ள ஏறு” என்று உதயா காரை காட்ட, “இதென்ன விளையாட்டு.. உன் கூட ஏன் வரனும்?” என்று கேட்டு முறைத்தாள்.

கதவை திறந்தவன், “உட்காருறியா? இல்ல தள்ளி விடவா?” என்று பதிலுக்கு முறைத்தான்.

ரூபிணி அசையாமல் நிற்கும் போதே அவளது காரில் மெலினா கிளம்பி விட்டார். அவர்களை கடக்கும் போது நிறுத்தியவர், “அவளுக்கு அடுத்தவங்க கார்ல உட்கார பயம். உள்ள தள்ளி கூட்டிட்டு போ” என்று விட்டு சென்று விட்டார்.

ரூபிணி அதிர்ந்து, “சித்தி…” என்று பல்லைக்கடித்து கத்த, அதை கேட்க அவர் அருகில் இல்லை.

“ஓ.. இந்த பயம் வேறயா?” என்று சலித்த உதயா, அவளது தோளை பிடித்து காருக்குள் தள்ளி விட்டான்.

“ஏய்.. இருடா… ஏய்..” என்று தடுக்கப்பார்த்தும் முடியாமல் காரில் அமர்ந்து விட்டாள்.

“கீழ இறங்குன… டிக்கில போட்டு கடத்திட்டு போயிடுவேன்” என்று மிரட்ட, உறைந்து போய் அமர்ந்து விட்டாள்.

உதயா தன் இருக்கைக்கு வந்து அமர்ந்ததும், அவளை பார்த்தான். அவளது முகத்தில் தெரிந்த அதிர்ச்சி அவனை புருவம் சுருக்க வைத்தது.

“ஹலோ? சீட் பெல்ட் போடு” என்றதும் உடனே எடுத்து மாட்டிக் கொண்டாள்.

உதயாவும் காரை எடுத்து விட்டான். சில நிமிடம் வரை அமைதியாக இருந்தவன், “காருல என்ன பயம்?” என்று கேட்டான்.

“நீ ஏன் இப்படி பண்ணுற? எங்க கூட்டிட்டு போற?” என்று பதில் கேள்வி கேட்டாள்.

“உன் கிட்ட நிறைய பேசனும்.. ட்ராவல்ல பேசி முடிச்சுடலாம்”

தொடரும்.