அதீதம்-2
பழனிவேல் – வள்ளியம்மை தம்பதிகளுக்கு இரு மகவுகள். மூத்தவர் இராஜன். அவர் மனைவி பொன்னி. இவர்களின் ஒரே மகன் தர்ஷன்.
இளையவர் பரமசிவம். அவர் மனைவி அபிராமி.
இவர்களுக்கு இரு பெண் மகவுகள். மூத்தவள் நம் நாயகி ஆருத்ரா. இளையவள் மஞ்சரி.
தர்ஷனையும், மஞ்சரியையும் தவிர, மொத்தக் குடும்பமும் ஆருத்ராவைக் காண, மதுரையிலிருந்து சென்னைக்குக் கிளம்பி வந்திருந்தனர்.
“என்னத்தா! பிடிச்சுருக்கா? உனக்கு பிடிச்சா போல டிசைனெல்லாம் இருக்கா?!” எனக் கேட்டார் ஆருத்ராவின் தாத்தா பழனிவேல்.
“எம்புட்டு நேரமா தான்டி இங்கணையே காத்துக் கிடக்குறது? அந்த வார்டன் பொம்பளை வேற உள்ளேயே விட மாட்டேங்குது!” இது அவளின் பெரியம்மா பொன்னி.
“ஏய்! என்னத்துக்கு இப்படி வச்ச கண்ணு வாங்காமல் பார்க்கிறவ? என்ன ஏதுன்னு சொன்னால் தானே, அடுத்த வேலையைப் பார்க்க முடியும்! வேலை மெனக்கெட்டு நாங்க இங்கண வந்து உட்கார்ந்து கிடக்கோம்! நீ உத்து உத்து பார்த்துக்கிட்டே நிற்கிறியே?” இருவரின் கேள்விக்கும் பதில் சொல்லாமல் அவள் விழித்துக்கொண்டு நிற்க, கொஞ்சமாய் குரலுயர்த்தினார் அவளின் அன்னை அபிராமி.
“அபிராமி! என்னத்துக்கு புள்ளையை வையுறவ? பொறுமையாய் பார்த்து சொல்லட்டும். அவ விருப்பந்தானே நமக்கு முக்கியம்!” என்றபடியே தன் மகளைப் பார்த்தார் பரமசிவம்.
“ஏன்டி இத்தனை பேரும் உன்கிட்டே தானே கேட்குறாங்க? எதுக்கும் பதில் சொல்லாமல் குத்துக்கல்லு மாதிரி நிற்கிறவ? காத்து கருப்பு எதுவும் அடிச்சுருச்சா?” எனக் கேட்டார் அவளின் அப்பத்தா வள்ளியம்மை.
“அப்பத்தா! இப்போ எதுக்கு அவசரம்?” என அவள் கேட்ட கேள்வி அவள் செவியைத் தாண்டி வேறு யார் காதிலும் விழவே இல்லை.
“ப்பா! கொஞ்ச நாள் போகட்டுமே.. இப்போ என்ன அவசரம்?” வேறு வழியில்லாமல் தந்தையைத் துணைக்கழைத்தாள் ஆருத்ரா.
“வயசு போய்ட்டே இருக்குது தங்கம்! அந்தந்த வயசில் செய்ய வேண்டியதெல்லாம் செஞ்சுடணும். அது மட்டுமில்லாமல், நீ சோலியைப் பார்க்கிறேன்னு கண்ணுக்கு தெரியாத ஊரில் வந்து உட்கார்ந்துக்கிட்டே.. நினைச்சதும் உன்னை வந்து பார்க்க முடியுதா? கொள்ள முடியுதா? அதேன்.. உனக்கொரு கல்யாணத்தை முடிச்சுப்புட்டா நாங்க நிம்மதியாய் இருப்போம் பாரு..!” எனத் தந்தை சொன்னதை நம்ப முடியாமல், விழியகல தந்தையை அவள் பார்க்க,
“என் தம்பி சொல்றது சரி தானே ஆரும்மா! நாங்க உனக்கு கெடுதலா செஞ்சுடப் போறோம்? சந்தோஷமா சம்மதிக்கணும் டா!” எனப் பெரியப்பா ராஜன் சொல்ல, பதில் சொல்ல முடியாமல் அமைதியாய் நின்றாள் பெண்ணவள்.
அவள் மனம் முழுவதும், கருமேகங்களாய் குழப்பம் மட்டுமே சூழ்ந்திருந்தது. கொஞ்ச நாட்களாகவே திருமணம் என அவள் வீட்டில் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள் தான். ஆனால் சட்டென இப்படி கையில் அழைப்பிதழுடன் வந்து நிற்பார்கள் என அவள் எதிர்பார்க்கவே இல்லை.
“இல்லை.. நான் எதிர்பார்க்கலை..! அவங்க பொண்ணு பார்க்கவெல்லாம் வரவே இல்லையே?” என்ன சொல்லி நிறுத்துவதெனத் தெரியாமல், வாய்க்கு வந்ததை உளறிக் கொட்டினாள் பெண்.
“ஆரும்மா! உனக்கு இன்னும் தெரியாதா.? உன் ஆத்தாளும் உன்கிட்டே சொல்லலையா? மாப்பிள்ளையெல்லாம் ஒருமாசம் முந்தியே உன்னைப் பார்த்துப்புட்டு போய்ட்டாக! உன்னை ரொம்பப் பிடிச்சுருக்குன்னு சொல்லிட்டாகளே?” என அவளின் அப்பத்தா வள்ளியம்மை சொல்ல,
“அப்பத்தா! அவங்க பார்த்தால் மட்டும் போதுமா? நான் பார்க்க வேணாமா? எனக்கு பிடிச்சுருக்கான்னு யாருமே கேட்கலையே?!” தன்னைக் கேட்காமலே இத்தனை தூரம் வந்து நிறுத்திவிட்டார்களே? என்றக் கோபத்தில் கொஞ்சமாய் உயர்ந்தது அவள் குரல்.
“நீ என்னடி கூறுகெட்டத்தனமா பேசிக்கிட்டு திரியறவ? உன்னைக் கேட்காமல் நம்ம வீட்டில் ஒரு துரும்பாவது அசையுமா? கல்யாணம் எம்புட்டு பெரிய விஷயம்? உன்னைக் கேட்காமல் எப்படிச் செய்வோம்? போன வட்டம் நீ ஊர்ப் பொங்கலுக்கு வந்தப்போ அந்தப் பையன் ஃபோட்டோவைக் காமிச்சு கேட்டேனா இல்லையா? நீ புடிச்சுருக்குன்னு சொல்லப் போய்த்தேன் மேற்கொண்டு, எல்லா ஏற்பாட்டையும் செஞ்சுருக்கோம். சும்மா இங்கண நின்னு பேசிக்கிட்டு இருக்காமல், வெரசா புறப்படும் வழியைப் பாரு!” கேள்வியே கேட்க முடியாத அளவிற்கு பதில் சொல்லி அவள் வாயை அடைத்துவிட்டார் அபிராமி.
போன முறை ஊருக்குச் சென்ற போது, சரியாய் புகைப்படத்தைப் பார்க்காமல், ஏதோவொரு நினைப்பில், தலையாட்டி வைத்தது அவள் நினைவிற்கு வந்தது. கூடவே வெள்ளை வேட்டி சட்டையில், ஏதோவொரு மரத்தின் மீது சாய்ந்தபடி சிரித்துக் கொண்டிருந்த அவன் முகமும் மங்கலாய் அவள் மனதிற்குள் ஓடியது.
‘ஐயய்யோ! யாரு என்னன்னு ஒழுங்கா பார்க்கலையே? வேட்டியும் சட்டையுமா, நின்ன உருவம் மட்டும்தான் ஞாபகத்திற்கு வருது. சரியான பட்டிக்காட்டானா இருப்பானோ?’ என தனக்குள் புலம்பியபடி தன்னைத் தானே நொந்துக் கொண்டாள் ஆருத்ரா.
“ம்மா! நான் இப்போவெல்லாம் வர முடியாது. நீங்க கிளம்புங்க! நான் கல்யாணத்திற்கு முதல் நாள் வர்ரேன்.!” வேறு வழியில்லாமல் அடுத்த ஆயுதத்தைக் கையில் எடுத்தாள்.
“இந்தாரு டி! இந்தக் கதையெல்லாம் வேணாம். இன்னும் பதினைந்து நாளில் கல்யாணத்தை வச்சிக்கிட்டு, உன்னை இங்கே ஒத்தையில் விட முடியாது. நீ எங்களோடவே புறப்படு!” என உறுதியாய் சொல்லிவிட்டார் வள்ளியம்மை.
“என்னது பதினைந்து நாளில் கல்யாணமா?” அடுத்த அதிர்வுடன் ஸ்தம்பித்து நின்றாள் அவள். அழைப்பிதழைப் பார்த்ததுமே அவள் மூளை இயக்கத்தை நிறுத்தியிருக்க, மற்ற விபரங்களை அவள் பார்க்க மறந்திருந்தாள். அந்த விவேக்குடனான பிரிவு நிகழ்ந்து முழுதாய் சிலமணி நேரங்கள் கூட, முடியாத நிலையில், அவளும் என்னதான் செய்வாள் பாவம்?
“தாத்தா! எடுத்தோம், கவிழ்த்தோம்ன்னு உடனே கல்யாணம்ன்னு சொன்னால், நான் கிளம்பி வரணுமா? நீங்க பார்த்து வச்ச அந்த மன்மத மாப்பிள்ளை மட்டும் என்னைப் பார்த்தால் போதுமா? நான் பார்க்க வேணாமா? அது வந்து ஃபோட்டோவில் பார்த்ததெல்லாம் எனக்கு ஞாபகமில்லை. நான் நேரில் பார்க்கணும். மாப்பிள்ளைக்கிட்டே பேசணும்!”
“என்னடி இப்படி சொல்லிப்புட்டு கிடக்கிறவ? நீதேன் ஃபோட்டோவில் பார்த்தியே.. பிறகு என்ன?! நேரில் பார்த்து அப்படி என்னத்தை பேசப் போற? எல்லாம் கல்யாணத்திற்கு பிறகு ஆற அமர பேசிக்கலாம்!” என அவளின் அப்பத்தா வள்ளியம்மை சொன்னது, அவளுக்குள் எரிச்சலைக் கிளப்பியது.
“அப்பத்தா! கல்யாணம் எனக்குத் தானே? உனக்கு இல்லையே? நான் மாப்பிள்ளைக்கிட்டே பேசாமல் கல்யாணத்திற்கு சம்மதிக்க மாட்டேன். அவன் எனக்கு ஒத்து வருவானா? இல்லையான்னு எனக்குத் தெரியணும். உங்களால் அது முடியாதுன்னா சொல்லுங்க! இந்தக் கல்யாணத்தை நிறுத்திடலாம்!”
“ஏய்! அபிராமி! பார்த்தியா உன் மக என்னவெல்லாம் பேசுறாள்ன்னு? வயசில் பெரியவங்கன்னு ஒரு மட்டு மரியாதை இல்லை.?” என்ற வள்ளியம்மையின் கேள்வியில்,
“இந்தாருடி உன் இஷ்டக் கழுதைக்கெல்லாம் விட முடியாது. தேதி குறிச்சு பத்திரிக்கையெல்லாம் அடிச்சாச்சு. அதைவிட முக்கியமா, உன் கல்யாணம்தேன், நம்ம வீட்டில் முதல் கல்யாணம். இதில் எதாவது சிக்கல் வந்துச்சு.. தொலைச்சுப்புடுவேன் பார்த்துக்கோ!” என மகளை மிரட்டினார் அபிராமி. அவள் அன்னை அபிராமியின் மிரட்டலுக்குக் கூட அவள் அஞ்சவில்லை.
“பேசாமல், எனக்கு பதில் மஞ்சரிக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைங்க! என்னை விட்டுடுங்க!” எனத் தன் தங்கையின் பெயரை அவள் இழுக்க,
“ம்க்கும்! இம்புட்டு வயசு ஆகுது.. நீயே கல்யாணாம் வேணாம்ங்கிற? காலேஜ் படிக்கிற புள்ளைக்குப் போய் கல்யாணம் பண்ண சொல்லுறியே? உனக்கு அறிவு இருக்கா? இல்லையா?” என்ற தாயின் கேள்விக்கு,
“பின்ன என்னம்மா? எதுவுமே என்கிட்டே சொல்லாமல் ஏற்பாடு செஞ்சு வச்சுட்டு, திடீர்ன்னு கல்யாணத்திற்கு வரச் சொன்னால் நான் என்ன செய்ய முடியும்? இங்கே ஆஃபிஸில் நினைச்ச உடனே எல்லாம் லீவு போட முடியாது!” எனத் தன் நிலையைப் புரியவைக்க முயன்றாள் அவள்.
“இதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையா? நாங்கதேன் இத்தனை பேர் வந்திருக்கோமே? கல்யாணப் பத்திரிக்கையைக் காட்டி லீவு கொடுங்கன்னு சொன்னால் தரப் போறாங்க! நாம என்ன பொய்யா சொல்லப் போறோம்.? வெரசா கிளம்பு, லீவு கேட்டுட்டு வந்துட்டு ஊருக்கு புறப்படுவோம்!” என அவளின் பெரியம்மா பொன்னி சொல்ல, அவளுக்கு அப்படியே தலையில் அடித்துக்கொள்ளலாம் போலிருந்தது.
“ஐயோ! பெரியம்மா! நான் ஒண்ணும் ஸ்கூல் படிக்கிற பொண்ணு இல்லை.. பேரண்ட்ஸ் வந்து லீவ் கேட்கிறதுக்கு.. எனக்குன்னு கொடுத்த வேலையை முடிக்கணும். அதோட லீவெல்லாம் முன்னாடியே அப்ளை பண்ணணும்!”
“அது என்னமோ இருந்துட்டு போவட்டும்! சட்டுபுட்டுன்னு அந்தக் கழுதையை அப்ளை பண்ணி தொலைச்சுட்டு வா!” அவள் சொன்னதைக் காதில் வாங்காமல் இடையிட்டு அபிராமி பேச,
“ம்மா! இப்போ உடனே எல்லாம் எதுவும் பண்ண முடியாது. நீங்க என்கிட்டே சொல்லிட்டா வந்தீங்க? திடீர்ன்னு வந்து நின்னுட்டு, கிளம்புன்னு சொன்னால், உடனே கிளம்ப முடியுமா? நீங்க எல்லாரும் கிளம்பிப் போங்க! நான் பின்னாடியே வர்ரேன். எனக்கு இங்கே கொஞ்சம் வேலை இருக்கு!” என இறுதியாய் உறுதியாய் சொல்லிவிட்டாள் ஆருத்ரா.
“பின்னாடியே வாரேன்னு சொல்றவ, எங்களோடவே வந்தால் என்ன? உன்னை விட்டுட்டு ஒத்தையில் போறதுக்கு ஒண்ணும், நாங்க இம்புட்டு தூரம் வரலை. உன் வேலையை முடிச்சுட்டு பொறுமையாய் வா! நாங்க அதுவரை இங்கணையே இருக்கோம்.!” என அவளுக்குத் துளியும் குறையாத உறுதியுடன் பழனிவேல் சொல்லிவிட, செய்வதறியாது திணறிப் போனாள் ஆருத்ரா.
தான் மனதை முழுதாய் உடைத்தும் அவளால் சொல்ல முடியவில்லை. அந்த விவேக் தந்துவிட்டுப் போனக் காயங்கள் பச்சை இரணமாய் அவள் மனதை அரித்துக் கொண்டிருந்தது. ஒருவேளை விவேக்குடனான பிரிவு நிகழாமல் இருந்திருந்தால், தைரியமாய் அவனை விரும்புவதை சொல்லியிருப்பாள் தான்.
ஆனால், அது காதலாகவே இருந்தாலும் கூட, நான் தோற்றுவிட்டேன்.. என தன் குடும்பத்தினர் முன் ஒப்புக்கொள்ள அவளால் முடியவில்லை. ஏதோவொன்று அவளைச் சொல்ல விடாமல் தடுத்து நிறுத்தியது. அதற்காக, விவேக்குடனான காதலை மறந்துவிட்டு, இந்தத் திருமணத்தை ஏற்றுக்கொள்ளவும் அவளுக்கு மனம் வரவில்லை.
இருதலைக்கொள்ளி எறும்பாய் தவித்து தடுமாறி நின்றாள் பெண்.
அவளுக்கு இப்போது என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. தன் குடும்பத்தினர் சொல்வதைக் கேட்டு, அவர்களுடன் கிளம்புவதைத் தவிர அவளுக்கு வேறு வழியும் இருக்கவில்லை. ஆனால் கிளம்பி அவர்களுடன் செல்ல அவளுக்கு மனமும் இல்லை. ஆனாலும் இன்னும் பதினைந்து நாட்கள் இருக்கிறது. அதற்குள் திருமணத்தை நிறுத்திவிடலாம் என்ற குருட்டு நம்பிக்கையும் தைரியமும் அவளிடம் இருந்தது. தனக்குள் ஏதோவொன்றை யோசித்துக்கொண்டு பதில் சொல்லாமல் நின்றவளை,
“என்னடி! பொசுக்கு பொசுக்குன்னு கனா கண்டுக்கிட்டே நிக்கிறவ? என்ன ஏதுன்னு சொன்னால் தானே தெரியும்? நீ என்னதேன் கோக்கு மாக்கு வேலை செஞ்சாலும், இந்தக் கல்யாணம் நடந்தே தீரும். கல்யாணத்திற்கு இன்னும் பதினைஞ்சு நாள் இருக்கே, அதுக்குள்ளே ஏதாவது பெருசா பண்ணலாம்ன்னு நினைச்சுட்டு இருந்தால், சுத்தமா இங்கணையே அழிச்சுப்புடு. என்னத்தையாவது திட்டம் போட்டு வச்சுக்கிட்டு எங்களுக்கே ரூட்டைக் கொடுக்கலாம்ன்னு நினைச்ச, அம்புட்டுதேன் சொல்லிப்புட்டேன்.!”
என விரல் நீட்டி எச்சரித்தார் அபிராமி. அவளுக்கு விவரம் தெரிந்ததிலிருந்தே, இப்படி கடுமையாய் அவள் அன்னை அவளிடம் பேசியதே இல்லை. அவளுக்கு தன் அன்னை பேசுவது அதிர்ச்சியாய் இருந்தாலும் கூட, இந்தத் திருமணத்தை நிறுத்துவதில் நிரம்பவும் உறுதியாய் இருந்தாள் ஆருத்ரா.
******
ஒருவழியாய் ராகவின் உதவியுடன், விடுப்பை விண்ணப்பித்து, விடுப்பு எடுத்துக்கொண்டு, பெற்றோர் ஏற்பாடு செய்திருந்த அந்தப் பெரிய மகிழுந்தில், சென்னையிலிருந்து மதுரை வந்து சேர்வதற்கே மறுநாள் அதிகாலை ஆகியிருந்தது. அதிகாலை வந்ததும், அசதியில் அனைவரும் தூங்கப் போய்விட, துளி உறக்கம் வராமல், கண்கள் திகுதிகுவெனக் காந்தியதையும் மீறி, விழித்துக்கிடந்தாள் ஆருத்ரா. மனம் ஒருபக்கம், விவேக்குடனான காதல் முவிற்கும், திடுதிடுப்பென ஏற்பாடு செய்திருந்த திருமணத்திற்கும் நடுவே நின்று தவியாய் தவித்துக் கொண்டிருந்தது. இதை மறக்கவும் முடியவில்லை. அதை ஏற்கவும் முடியவில்லை. எதாவது நடந்து இந்தத் திருமணம் நின்றுவிடாதா? அவள் மனம் ஆவலாய் எதிர்பார்த்தது. திரும்பத் திரும்ப யோசித்து தலையை வலிக்கவே, அதிகாலை என்றும் பாராது, தன் நண்பன் ராகவிற்கு அழைப்பெடுத்தாள்.
முதன்முறை அழைப்பு எடுக்கப்படாமல், இரண்டாம் முறை அழைப்பை ஏற்றிருந்தான் ராகவ்.
“என்ன கல்யாணப் பொண்ணு! ஊருக்குப் போயாச்சா? ஒரே ஜாலி தான்..!” என ராகவ் சொல்ல,
“நேரில் வந்தேன்னு வச்சுக்கோ! கொன்னுடுவேன் டா உன்னை!” கோபமாய் எரிந்து விழுந்தாள்.
“என்ன ஆச்சு டி?” நிதானமாய் கேட்டான் அவன்.
“உன்னை டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்டேனா? தூங்கிட்டு இருந்தியா?” எனக் கேட்ட அவள் குரலிலும் நிதானம் வந்திருந்தது.
“ஏய் லூசு! எனக்கு நைட் ஷிஃப்ட்! நேத்தே சொன்னேனே.. மறந்துட்டியா?” என அவன் கேட்ட பிறகே அவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது. அவள் மனதிற்குள்ளேயே ஆயிரம் குழப்பங்கள் ஓடிக்கொண்டிருக்க, அவன் சொன்னதெல்லாம் அவளுக்கு சுத்தமாய் நினைவே இல்லை.
“ஸாரிடா! மறந்துட்டேன்!” என அவள் சொல்ல, அவள் குரலில் தெரிந்தக் குழப்பத்திலேயே,
“இப்போ என்ன உன் பிரச்சனை? ஏன் இவ்வளவு குழப்பம்?” எனக் கேட்டான் ராகவ்.
“இந்தக் கல்யாணத்தை எப்படியாவது நிறுத்தணும் டா! என்னால் சுத்தமா முடியலை. மனசே சரியில்லை. அந்த விவேக் செஞ்சுட்டு போன துரோகத்தில் இருந்தே நான் இன்னும் வெளியே வரலை. அதுக்குள்ளே கல்யாணம்ன்னு சொல்லும் போது, ரொம்ப இரிடேட்டிங்கா இருக்கு டா!”
“பேசாமல் உங்க வீட்டில் சொல்லிடேன் ஆரு!”
“நிறைய ட்ரை பண்ணிட்டேன் டா! என்ன காரணம் சொல்றது? உண்மையும் சொல்ல முடியலை. பொய்யும் சொல்ல முடியலை.!”
“பேசாமல் உண்மையைச் சொல்லி, கொஞ்சம் டைம் கேட்டுப் பாரேன் ஆரு?”
“எங்க வீட்டில் இருக்கிறவங்களைப் பத்தி உனக்குத் தெரியாது டா! என்னை கன்வீன்ஸ் பண்ண மட்டும் தான் ட்ரை பண்ணுவாங்களே ஒழிய, கல்யாணத்தை நிறுத்த மாட்டாங்க! அவங்களைப் பொறுத்தவரை, இது அவங்களோட கௌரவம்.!” தன் வீட்டினரின் மனதைக் கணித்து சரியாகவே சொன்னாள் ஆருத்ரா.
“ஏதாவது ஒண்ணு செஞ்சு தானே ஆகணும்! உனக்கு விருப்பமில்லைன்னா கல்யாணத்தை நிறுத்திடு. ஏன்னா, வாழப் போறது நீ நான். முடிவு உன் கையில் தான் இருக்கு. நீ எடுக்கிற முடிவில் தான் உன் சந்தோஷம், கஷ்டம் இரண்டுமே இருக்கு. அதோட எந்த முடிவு எடுக்கும் முன்னாடி, நல்லா யோசிச்சுக்கோ. இந்தக் கல்யாணத்தை நீ நிறுத்தினால், உன் குடும்பத்தையும் நீ பகைச்சுக்க வேண்டி வரலாம்.!” தெளிவாகவே சொன்னான் ராகவ்.
“அதுக்குத்தான் டா, நானும் யோசிக்கிறேன்.!”
“நீயாக கல்யாணத்தை நிறுத்தினால் தானே பிரச்சனை.. அந்த மாப்பிள்ளையே நிறுத்தினால், எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லை தானே? பேசாமல், நேரடியாய் அந்த மாப்பிள்ளைக்கிட்டேயே பேசிடு ஆரு.!”
“ஐடியா நல்லாத்தான் இருக்கு. ஆனால் அவன் யாருன்னே எனக்குத் தெரியாதே?”
“ஏய் லூசு! உன் மூளை என்ன மழுங்கிப் போச்சா? அவன் பேர் கூடத் தெரியாதா? உங்க வீட்டில் இன்விடேஷன் கொண்டு வாந்தாங்களே.. பேரைக் கூட நீ பார்க்கலையா?!”
“பார்த்தேன் டா! ஏதோ பட்டிக்காட்டான் பேரு தான் போட்டிருந்தது. ஆனால், என்ன பேருன்னு மறந்து போச்சு.!”
“ரொம்ப நல்லது மா! பேசாமல் ஃபோனை வச்சிட்டு போய்த் தூங்கு.!” எனப் பொறுமையின்றி ராகவ் சொல்ல,
“ரொம்ப ஓவரா பண்ணாதே டா! இரு! நானே பார்த்துச் சொல்றேன்.!” என அலைபேசியைக் காதில் வைத்தபடியே அழைப்பிதழைத் தேடினாள் அவள். சில நிமிடங்களின் தேடலின் பின், தங்க நிறத்தில் தகதகத்த அந்த அழைப்பிதழைத் தேடி எடுத்துப் பிரித்தாள். அவளின் விரல் நுனி உணர்ந்த வழுவழுப்பிலேயே ஒரு அழைப்பிதழின் விலையே அதிகமாக இருக்கும் என அவளுக்குப் புரிந்தது. அவசமாய் அழைப்பிதழைப் பிரித்து அவன் பெயரை உற்று நோக்கியவள் மின்சாரம் தாக்கியதைப் போல், அதிர்ந்து அசையாமல் நின்றிருந்தாள்.
“ஆரு!”
“ஆருத்ரா!”
“இவ்வளவு நேரமாவா தேடுற?”
“ஏய் எருமை! எதாவது பேசு! அங்கே என்ன தொல்பொருள் ஆராய்ச்சி பண்ணிட்டு இருக்கியா? அவன் பேரு என்ன அவ்வளவு பெருசாவா இருக்கு?!” என ராகவ் அலைபேசியின் அந்தப்பக்கம் கத்திக் கொண்டிருக்க,
“ரா.. ராகவ்..!” என்ற அவளின் குரல் தடுமாறியது.
“என்ன ஆச்சு ஆரு? அவன் பேரை வாசிக்கத் தெரியலையா?” எனக் கிண்டலாக அவன் கேட்க,
“இ.. இமயவரம்பன்..!” எனச் சொன்னாள் அவள்.
“இந்தப் பேரைச் சொல்லத்தான் இவ்வளவு நேரமா? ஏதோ பழைய காலத்து பேர் மாதிரி இருக்கு. இந்தப் பேரைச் சொல்றதுக்கு ஏன்டி உன் குரல் தேயுது?!” என அவன் புரியாமல் வினவ,
“இந்தாளு சரியான ரௌடி டா..! இவனைப் போய் எனக்கு மாப்பிள்ளையாய் பார்த்து வச்சிருக்காங்க! ஐயோ..!” கோபமும், ஆத்திரமுமாய் புலம்பிக் கொண்டிருந்தாள் ஆருத்ரா.
“என்ன சொல்ற ஆரூ? எனக்கு ஒண்ணுமே புரியலை.!”
“இவனை நான் ஏற்கனவே பார்த்திருக்கேன். இவனை எனக்குத் தெரியும்!” என ராகவின் கேள்விக்கு பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்த, அவளின் மென் விரல்கள் சுமந்திருந்த கூரான நகக் கிரீடங்கள், அழைப்பிதழில் கோட்டோவியமாய் வரையப்பட்டிருந்த அவன் உருவத்தைச் சுரண்டியது.
“இங்கே பாரு ஆரு! உனக்குத் தெரிஞ்சவங்கன்னு சொல்ற.. அப்போ பேசுறது ஈஸி தானே? இதற்கு ஏன் இவ்வளவு கவலைப்படுற? பொறுமையாய் பேசு! இப்போதைக்கு இந்தக் கல்யாணம் வேண்டாம்ன்னு சொல்லு!” எனப் பொறுமையாய் சொன்னான் ராகவ்.
“அது முடியாது ராகவ்! இனி இந்தக் கல்யாணத்தை நிறுத்த முடியும்ன்னு எனக்குத் தோணலை!” என அவள் சொன்னதைக் கேட்டு, இந்த முறை அதிர்ந்ததென்னவோ ராகவ் தான்.
“எம்மா ஆருத்ரா! நீ பேசுறதை வச்சு பார்த்தால், இது தீர்க்கவே முடியாத இடியாப்ப சிக்கல் மாதிரி இருக்கு. அவனைத் தெரியும்ங்கிற! இந்தக் கல்யாணத்தை நிறுத்தவே முடியாதுங்கிற.. என்ன தான் உன் பிரச்சனை? ஒண்ணு முழுசா என்ன பிரச்சனைன்னு சொல்லு. இல்லையா.. ஃபோனை வச்சிட்டு போய் தூங்கு! நியூஸ் பேப்பரில் வர்ர ஆறு வித்தியாசம் கண்டு பிடிக்கவே நான் அரைநாள் யோசிப்பேன். இதில் உன் பிரச்சனையை கண்டுபிடிக்கணும்ன்னா என் ஆயுசு போதாதும்மா!” இதுவரை இருந்த பொறுமையெல்லாம் தீர்ந்து போக, சலிப்பாய் சொன்னான் ராகவ்.
“இட்ஸ் அ செகெண்ட் மேரேஜ் ராகவ்! இது முதல் கல்யாணம் இல்லை.! இது எல்லாமே தாத்தாவோட ஏற்பாடு தான். நான் தாத்தாக்கிட்டே உடனடியா பேசியே ஆகணும்.!” அவளிடம் தெரிந்த பரபரப்பு, அலைபேசியின் அந்தப்பக்கம் பேசிக்கொண்டிருந்த ராகவையும் தொற்றிக் கொண்டது.
“ஏய்! என்னடி சொல்ற? செக்கெண்ட் மேரேஜா? எதுக்காக? உன் தாத்தாவுக்கு என்ன பைத்தியம் பிடிச்சிருக்கா? உனக்கு ஒண்ணும் கிழவி வயசு ஆகலை. உங்க வீட்டிலேயும் வசதி வாய்ப்புக்கெல்லாம் குறைவில்லை தானே? பிறகு ஏன் இந்த முடிவு? இது சரியில்லை ஆரு. நீ யார்க்கிட்டேயும் பேச வேண்டாம். பேசாமல், திரும்பவும் சென்னை கிளம்பி வந்துடு ஆரு.!” ஒரு நல்ல நண்பனாய், அவள் மீது அக்கறை உள்ளவனாய் சொன்னான் ராகவ்.
“இட்ஸ் டூ லேட் ராகவ்! நான் தான் யோசிச்சுருக்கணும்! அவன் ஃபோட்டோவைக் கூடப் பார்க்காமல், ஓகே சொன்னது என் தப்புத்தான். அப்போதைக்கு அவங்க வாயை அடைக்கிறதுக்காக சரின்னு சொல்லித் தொலைச்சுட்டேன். நான் சம்மதிச்சது தான் பெரிய தப்பாகிடுச்சு. வழியே இல்லாத கானகத்தில் மாட்டிக்கிட்டேனோன்னு தோணுது.!” தோழியின் குரலில் தெரிந்தக் கலக்கம், ராகவை ஆட்டிப் பார்த்தது.
“ஏய்! லூசு! மனசை விட்டுடாதே! அதெல்லாம் கல்யாணத்தை நிறுத்திடலாம். அவன் என்ன அவ்வளவு பெரிய ஆளா? ஆள் யாருன்னு சொல்லு! நம்ம பசங்களை வச்சு தூக்கிடலாம். மாப்பிள்ளை வந்தால் தானே கல்யாணம் நடக்கும்.!” அவளுக்கு நம்பிக்கையூட்டும் விதமாய் சொன்னான் அவன்.
“கல்யாணத்தைத் தலைமை தாங்கி நடத்தப் போறது யாருன்னு தெரிஞ்சால் நீ இப்படி பேச மாட்ட ராகவ்!”
“ஆமா! பேரே பட்டிக்காட்டான் மாதிரி தான் இருக்கு. இவரு கல்யாணத்திற்கு, முதலமைச்சரா வந்து தலைமை தாங்கப் போறார்.?
“எஸ் ராகவ்! மாண்புமிகு முதல்வர். மயில்ராவணன் தான் தலைமைத் தாங்கி, இந்தக் கல்யாணத்தை நடத்தப் போறார்.நான் சென்னைக்கு வந்துட்டா மட்டும், என்னை விட்டுடுவாங்கன்னு நினைக்கிறியா ராகவ்?” என அவள் கேட்க,
“முதலமைச்சர் வந்து தலைமை தாங்கும் அளவிற்கு பெரிய ஆளா அவன்? ஐ அம் ஸாரி அவர்?” எனக் கேட்டு பின் தடுமாற்றத்துடன் திருத்தினான் ராகவ்.
“முதலமைச்சரோட முன்னாள் மருமகனுக்கு, அவரே முன்னால் நின்னு இரண்டாவது கல்யாணமும் பண்ணி வைக்கிறார். எவ்வளவு பெரிய மனசு பார்த்தியா அவருக்கு?!” எரிச்சலும் கோபமும் போட்டி போட கேட்டாள் அவள்.
“ஆரு! போதும்! இது ஒண்ணும் விளையாட்டு விஷயமில்லை. இது உன் வாழ்க்கை. அதனால், நீ முதலில் கிளம்பி வா! நாம பார்த்துக்கலாம். உன்னோட சர்டிஃபிகேட்ஸ், டாக்குமெண்ட்ஸ், பாஸ்போர்ட் இதெல்லாம் மட்டும் எடுத்துட்டு வந்துடு. நான் ஏதாவது ஏற்பாடு செய்றேன். நாம ஏதாவது பண்ணலாம் ஆரு. மனசை விட்டுடாதே!”
“தேங்க்ஸ் ராகவ்! நான் முதலில் தாத்தாகிட்டே பேசறேன். பேசிட்டு உனக்கு சொல்றேன்.!” எனச் சொல்லிவிட்டு அலைபேசியை அணைத்திருந்தாள் ஆருத்ரா.
மனதில் என்னென்னவோ ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. இதை நிறுத்த முடியாது என்பது அவளுக்கு உறுதியாய் தெரிந்தது.
ஏனென்றால், அவள் தாத்தா முன்னாள் அரசியல்வாதி. நகர்மன்ற உறுப்பினராக அதாவது வார்டு கவுன்சிலராக இருந்தவர். அவருக்கு அரசியலில் ஆர்வமும் அதிகம். தான் பெற்ற பிள்ளைகளான ராஜனையும் சரி, ஆருத்ராவின் தந்தையான பரமசிவத்தையும் சரி, அரசியலில் நுழைக்க எவ்வளவோ பாடுபட்டார். ஆனால், அதெல்லாம் கைக்கூடாமல் போக, இறுதியாய் இந்த முடிவை எடுத்திருக்கிறார் என்பதை அவளால் புரிந்துக்கொள்ள முடிந்தது.
அவள் போன முறை ஊருக்கு வந்த போதே, அவளின் பெரியப்பா மகன், தர்ஷனுக்கும் அவளின் தாத்தாவிற்கும் நடந்த வாக்குவாதத்தை அவள் அறிவாளே? அவனையும் அரசியலில் கொண்டு வர அவர் செய்த முயற்சிகள் அத்தனையையும் மீறி, தாத்தாவிடம் சண்டைப் போட்டுக்கொண்டு நாடுவிட்டு நாடு சென்றுவிட்டான் தர்ஷன். அவனை நம்பி கோட்டை விட்டதை தன்னை வைத்துப் பிடிக்கப் பார்க்கிறார் என்பது அவளுக்குப் பிரிந்தது. இது திருமணம் அல்ல, அரசியல் விளையாட்டு. மனிதர்கள் கண்ணுக்குத் தெரியாத முகமுடிகள் அணிந்துக் கொண்டு, ஆடப்போகும் விளையாட்டு. இந்த விளையாட்டிலிருந்து விடுபட வழித் தெரியாத விட்டில் பூச்சியாய் நின்றிருந்தாள் ஆருத்ரா.
தனக்குள் யோசித்தபடி தன் அறையின் ஜன்னலோரமாய் அவள் நின்றிருக்க, மேஜை மீது விரிந்துக் கிடந்த அழைப்பிதழில், வரி வடிவமாய் சிரித்துக் கொண்டிருந்தான் இமயவரம்பன்.
அன்பு என்ற பெயர் சொல்லி, நம் மீது திணிக்கப்படும் அதீதங்களில், சில நேரங்களில் நாமே தொலைந்து கண்ணுக்குத் தெரியாமல் காணாமல் போய்விடுகிறோம். “உன் நல்லதுக்குத்தான்!” என நம் செவி நுழையும் வார்த்தைகளுக்குப் பின்னால், சுயநலமும் இருக்கலாம் இல்லையா? சில நேரங்களில், அன்பும் கூட ஆபத்தானது தானோ?