அன்பின் அதீதங்களில்-1

அன்பின் அதீதங்களில்..!

அதீதம்-1

அந்தி சாயக் காத்திருந்த மாலைப்பொழுது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் வெளிச்சம் மறைந்து, இருள் சூழ ஆரம்பித்திருந்தது. தான் பணிபுரியும் அலுவலக வளாகத்திலிருந்த குளம்பியகத்தில், கையில் காஃபி கோப்பையுடன் அமர்ந்திருந்தாள் அவள்.

“ஆரு.. நான்..!” என அவன் ஏதோ பேச வர, கை நீட்டித் தடுத்து, தன் எதிரே அமர்ந்திருந்தவனைக் கோபம் வழியும் விழிகளுடன் பார்த்தாள்.

“ஆரு! நான் சொல்ல வந்ததை சொல்லிட்டேன். இனிமே நீ தான் சொல்லணும்.!”

“நான் என்ன சொல்லணும் விவேக்.? நீ எதிர்பார்க்கிற உனக்கு சாதகமான பதிலை நான் சொல்லணும் அப்படித்தானே?” நேராய் அவனை நிமிர்ந்து பார்த்து, அவன் கண்பார்த்துக் கேட்டாள் அவள்.

“ம்ப்ச்! என் சூழ்நிலையைப் புரிஞ்சுக்கோ ஆரு..!” என விவேக் சொல்ல,

“ஆருத்ரா! ஐ அம் ஆருத்ரா!” என அவள் அழுத்தமாய் அவனைத் திருத்திய விதத்திலேயே அவள் மனம் அவனுக்குப் புரிந்தது.

“ஏன்டா! இந்தச் சூழ்நிலை மண்ணாங்கட்டியெல்லாம், என் முன்னால் முட்டிப் போட்டு ப்ரபோஸ் பண்ணும் போது எங்கேடா போச்சு?!” என மீண்டும் அவளே கேள்வி கேட்டாள்.

“என் வீட்டில் இவ்வளவு எதிர்ப்பு வரும்ன்னு நான் நினைக்கலை!”

“லவ் பண்ணினால், எல்லா வீட்டிலும் எதிர்க்கத்தான் செய்வாங்க விவேக்! நீ என்ன நினைச்சுட்டு இருக்கே? எங்க வீட்டில் மட்டும் மடியில் தூக்கி வச்சு கொஞ்சுவாங்களா? நானே பயப்படாமல் இருக்கேன். உனக்கு என்னடா.?!”

“உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணினால், எங்க அம்மா செத்துடுவேன்னு சொல்லுது! என்னை என்ன பண்ண சொல்லுற?!”

“ஓ! அவங்க செத்துடுவேன்னு சொன்னதும் நீ பயந்துட்ட அப்படித்தானே? என்னை லவ் பண்ணும் போதும், என் பின்னால் சுத்தும் போதும், உன் அம்மா, தம்பி, அண்ணன், தங்கச்சின்னு யாரும் நினைவுக்கு வரவே இல்லையா?!”

“இங்கே பாரு ஆரு! ஸாரி, ஆருத்ரா! நாம பேசிக்கிட்டே இருந்தால், இது வளர்ந்துக்கிட்டே தான் போகும். கல்யாணம்ங்கிறது நம்ம இரண்டு பேர் மட்டும் சம்மந்தப்பட்ட விஷயம் இல்லை. அது இரண்டு குடும்பங்கள் சம்மந்தப்பட்டது. போதும் இதோடு முடிச்சுக்கலாம். லெட்ஸ் ப்ரேக் அப்!”

“அதெப்படி டா, காதல் மட்டும் இரண்டு பேர் சம்மந்தப்பட்ட விஷயம். கல்யாணம் மட்டும் குடும்பம் சம்மந்தப்பட்ட விஷயமா?! என்னை லவ் பண்ணும் முன்னால், இது ரெண்டு குடும்பங்கள் சம்மந்தப்பட்ட விஷயம் என்பது உனக்குத் தெரியாதா?” என அவள் கேட்க, அவனால் அவள் கேள்விக்கு பதில் சொல்லவே முடியவில்லை.

“இப்போ நான் என்ன செய்யணும்?” புரியாமல் அவளையே திரும்பக் கேட்டான் விவேக்.

“இப்போ என்ன செய்யணும்ன்னு நீ தான்டா முடிவெடுக்கணும். நான் உன் கூட, இப்போவே இப்படியே வர தயார். பேசாமல் ரெஜிஸ்டர் மேரேஜ் பண்ணிக்கலாமா?!”

“உடனே எப்படி? உடனே கல்யாணம் பண்ணுறதெல்லாம் சாத்தியமில்லை ஆரு! எனக்கு கொஞ்சம் யோசிக்க டைம் வேணும்!” அவளைப் பார்க்காமல் எங்கோ பார்த்தபடி பதில் சொன்னான் விவேக்.

“என்னைப் பார்த்து, என் கண்ணைப் பார்த்து பதில் சொல்லுடா! நான் உன் முன்னால் தானே உட்கார்ந்திருக்கேன். நீ எங்கேயோ பார்த்து பேசிட்டு இருக்க? உனக்கு என்ன? யோசிக்க டைம் வேணும் அவ்வளவு தானே? ஒன் வீக் டைம் போதுமா? ஏன்னா அதுக்குள்ளே உன் கல்யாணம் முடிஞ்சுடும் தானே?” என ஆருத்ரா கேட்க, தூக்கிவாரிப் போட நிமிர்ந்தான் விவேக்.

“ஆ.. ஆருத்ரா!” அவன் வார்த்தைகள் தடுமாறியது.

“ஏன்டா, என்னைப் பார்த்தால் உனக்கு எப்படி இருக்கு? என்னைத் தவிர ஆஃபீஸில் இருக்கிற எல்லாருக்கும், பர்ஸ்னலா இன்விடேஷன் கொடுத்தால் எனக்குத் தெரியாதுன்னு நினைச்சியா? நீயா வந்து ப்ரபோஸ் பண்ணுவ, டைம் பாஸுக்கு லவ் பண்ணுவ. கல்யாணம்ன்னு வந்தால் மட்டும், வேறப் பொண்ணைத் தேடிட்டு ஓடிடுவ.. இதெல்லாம் என்னடா நியாயம்.?”

“ஆமா! எல்லாரையுமே இன்வைட் பண்ணினேன். இப்போ அதுக்கு என்ன? உனக்கு எப்படியும் தெரிஞ்சுடும்ன்னு எனக்குத் தெரியும். இருந்தாலும் பரவாயில்லை, ஸ்மூத்தா ப்ரேக் அப் பண்ணிடலாம்ன்னு தான் நினைச்சேன். பட், நீயே வெளிப்படையாய் பேசும் போது, எனக்கென்ன பயம்?!” எனக் கேட்டபடியே அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன்,

“உன்னை எனக்குப் பிடிச்சிருந்தது ஆரு. ஆனால், உன்னை மாதிரி சிந்தனை, செயல், நடை, உடைன்னு எல்லா விஷயத்திலும், நவீனமா இருக்கிற பொண்ணு, என் குடும்பத்திற்கு செட் ஆகவே மாட்டாள்ன்னு எனக்கு நல்லா தெரியும். அப்பறம் ஏன் என்கிட்டே ப்ரபோஸ் பண்ணினன்னு நீ என்னைப் பார்த்துக் கேட்கலாம். என்ன செய்ய? வொர்க் ப்ளேஸில் ஒரு குட்டி டைம் பாஸ் வேணுமே.. அதுக்குத்தான் உன்னை யூஸ் பண்ணிக்கிட்டேன். போதுமா? உண்மை தெரிஞ்சுடுச்சா? இப்போ நான் போகலாம் தானே?” கொஞ்சமும், உறுத்தலோ, குற்றவுணர்வோ இல்லாமல் பதில் சொன்னான்.

“யூ ஆர் அ சீட்டர் விவேக்!” பொறுமையிழந்து கொஞ்சமாய் குரலுயர்த்தினாள் ஆருத்ரா.

“யெஸ் அஃப்கோர்ஸ்! நீ சொன்னது சரிதான். நான் ஏமாற்றுக்காரன் தான். உன்னை மாதிரி அழகான பொண்ணை நான் லவ் பண்ணுறேன்னு சொல்றதே ஒரு இமேஜூக்குத்தான். இதெல்லாம் நம்ம வொர்க் பண்ணுற ஐ.டி ஃபீல்டில் ரொம்பச் சாதாரண விஷயம். குழந்தை மாதிரி இதுக்குப் போய் ஃபீல் பண்ணாமல், போய் வேலையைப் பாரு.!” ரொம்பவே நக்கலானக் குரலில் அவன் சொல்ல, அவன் மீது எழுந்தக் கோபத்தை முயன்று அடக்கியடி,

“நீ எனக்கு மட்டுமல்ல, உன்னை நம்பி வரப் போற இன்னொரு பொண்ணுக்கும் சேர்த்து துரோகம் பண்ணுற விவேக்.! ஒருவேளை அந்தப் பொண்ணுக்கு இந்த விஷயம் தெரிந்தால்?” எனக் கேள்வியாய் அவள் இடைநிறுத்த,

“முடிஞ்சுப் போன இந்தக் கதையெல்லாம் அவளிடம் போய் சொல்ல நான் ஒண்ணும் முட்டாள் இல்லை. என் வாழ்க்கையைப் பத்தின அக்கறை உனக்குத் தேவையில்லை. என் வாழ்க்கையைப் பார்த்துக்க எனக்குத் தெரியும்.!” திமிராகவே விவேக் பதில் சொல்ல,

“ஒருவேளை அவங்களே நேரில் வந்தாலும் இதையே தான் சொல்லுவியா?” என ஆருத்ரா சொன்ன அந்த நொடி, ஆருத்ராவின் பின்னாலிருந்து எழுந்தாள் அந்தப் பெண். விவேக்குடன் திருமணம் நிச்சயிக்கப்பட்டிருந்த அதே பெண் நந்தினி.

“நந்தினி! நீ எப்படி இங்கே? அது வந்து நான்..!” என எழுந்து நின்று, அவளிடம் விளக்க முயன்ற அதே நேரம், விவேக்கின் கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்திருந்தாள். அவன் கன்னத்தைப் பிடித்துக் கொண்டு நிற்க, அவனைத் துளியும் கண்டுகொள்ளாமல், லேசாய் கலங்கிய கண்களோடு, அவனைத் தாண்டி வெளியே சென்றிருந்தாள்.

நந்தினியின் கைவண்ணத்தில், கன்னத்தைப் பிடித்தபடியே, தன் எதிரே கால் மேல் கால் போட்டு, இதழ்களில் நக்கல் புன்னகையுடன் அமர்ந்திருந்த ஆருத்ராவைக் கோபமாய்ப் பார்த்தான் விவேக்.

“இதெல்லாம் உன் வேலை தானா? இப்படியெல்லாம் பண்ணிட்டா நான் உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்குவேன்னு நினைச்சியா?” எனத் திமிராய் அவன் கேட்க,

“இன்னுமும் உன்னைக் காதலிச்சுட்டு இருக்க, நான் ஒண்ணும் பைத்தியம் இல்லை மிஸ்டர் விவேக். எங்கிருந்தாலும், வாழ்கன்னு வாழ்த்திட்டு போற அளவிற்கு எனக்கு பெரிய மனசெல்லாம் இல்லை. அதனால் தான்.. நான் ஏமாந்த மாதிரி இன்னொரு பொண்ணு ஏமாந்திடக் கூடாதேன்னு, சும்மா ஒரு பொது சேவை..!” என அவனுக்குக் குறையாத திமிருடன் பதில் சொன்னாள் அவள்.

“இந்த நந்தினி இல்லைன்னா, எனக்கு வேற பொண்ணே கிடைக்காதா என்ன? நான் ஆம்பிள்ளை, எனக்கு ஆயிரம் பொண்ணுங்க கிடைக்கும்.! “

“உனக்கு ஆயிரம் பொண்ணுங்கக் கிடைச்சாலும், இப்போ நடந்த இந்த விஷயங்கள் உன் மனசுக்குள்ளிருந்து உறுத்திட்டே தான் இருக்கும். அது போதும் எனக்கு. இனிமே நீ எந்தப் பொண்ணை ஏமாத்தணும்ன்னு நினைச்சாலும், இதெல்லாம் ஞாபகத்தில் வரும் தானே?!” என அவள் கேட்ட கேள்விக்கு, அவன் பதில் சொல்லாமல் நின்றிருக்க, கைப்பையை எடுத்துக்கொண்டு வெளியேறியிருந்தாள் ஆருத்ரா.

*******

என்னதான் அவனிடம் தைரியமாய் பேசிவிட்டு வந்திருந்தாலும், அவளுக்கு வலித்தது. கலங்கியக் கண்களிலிருந்து வழியத் துடித்த கண்ணீரை அடக்க பெரும்பாடு பட்டாள். இது அவளின் முதல் காதல்.! முதல் தோல்வி! முதல் ஏமாற்றம்! நிரம்பவும் வலித்தது. அவனின் திருமண அழைப்பிதழை பார்த்த நாள் முதல், அவள் கண்களில் துளி உறக்கம் இல்லை. முதலில் பொய்யாக இருக்குமென்று தான் நம்பினாள். ஆனால் அவள் நம்பிக்கை தான் பொய்யாய்ப் போனது. அவள் நம்பிக்கையோடு சேர்ந்து அவள் காதலும் பொய்த்துப் போனது.

‘என்னை ஏமாற்ற அவனுக்கு எப்படி மனது வந்தது? நான் என்ன தவறு செய்தேன்?’ என ஆற்றாமை மட்டுமே அவளுள் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஆனால், தன்னைப் போல் ஒருபெண் ஏமாற்றப்படக் கூடாதென்ற எண்ணமே, அவளை இப்படியொரு முடிவு எடுக்க வைத்தது.

ஒருவேளை அவனே, அவளிடம் வந்து, தன் பெற்றோர்களின் கட்டாயத்தால் திருமணத்திற்கு சம்மதித்ததாகச் சொல்லியிருந்தால் கூட, போய்த் தொலையட்டும் என விட்டிருப்பாள் தான். ஆனால், தன்னை அவன் ஏமாற்றியதை அவளால் ஏற்றுக்கொள்ளவே முடியவில்லை. அவன் வேண்டுமானால், நேரப் போக்கிற்கு காதலித்திருக்கலாம். ஆனால் அவள் உண்மையாகத் தானே காதலித்தாள்.

கண்ணுக்குத் தெரியாத காதல் வந்து, தன்னை இப்படி வேதனைப்படுத்துமென அவள் கனவிலும் நினைத்ததில்லை. காயமே இல்லாமல் வலியை உணர்வது அவளுக்கு முதல்முறை. என்னதான் வெளியே தைரியமாய் காட்டிக் கொண்டாலும், விரல் சொடுக்கும் நேரத்தில், அனைத்தையும் மறப்பதற்கு இயந்திரம் ஒன்றும் இல்லையே? தனக்குள்ளேயே தன் மனப் போராட்டங்களை மறைத்தவள், கைப்பையை அழுந்தப் பற்றியபடி தன் நடையைத் தொடர்ந்தாள்.

“ஆரு! ஏய் ஆரு! நில்லு!”

“ஏய் ஆரு..!” எனத் தனக்குப் பின்னால் கேட்டக் குரலில், தன் நடையை நிறுத்திவிட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தாள் ஆருத்ரா.

“நானும் வர்ரேன்னு சொன்னேன்ல்ல?” அவளுடன் நடந்தபடியே கேட்ட நண்பனுக்கு பதில் சொல்லாமலே நடந்தாள் அவள்.

“கோபமா இருக்கியா? அவன் ரொம்ப ஹர்ட் பண்ணிட்டானோ? அவன் இன்விடேஷன் கொடுத்த விஷயத்தை நான் சொல்லாமல் இருந்திருக்கலாம்!”

உண்மையான வருத்தத்துடன் சொன்னான் ராகவ்.

“நீ சொல்லலைன்னா எனக்குத் தெரியாமலே போய்டும்ன்னு நினைச்சியா டா?”

“ஏய்! அப்படி இல்லை டி! இதோட தொடக்கப்புள்ளி நான் தானே?” எனக் கேட்ட ராகவை மேலும், கீழும், ஒருமாதிரியாய் பார்த்து வைத்தவள்,

“பைத்தியாமாடா நீ? எல்லாம் தெரிஞ்சு தான் பேசுறியா? அவனை விரும்பினது நான் தான். அவன் என்கிட்டே வந்து ப்ரபோஸ் பண்ணும் போது ஓகே சொன்னதும் நான் தான். ஜஸ்ட், அவனை இன்ட்ரோ கொடுத்த ஒரே காரணத்திற்காக நீ தான் காரணம்ன்னு சொல்லுவியா? ஏதோ இப்போவே அவனோட உண்மையான குணம் தெரிஞ்சுடுச்சுன்னு சந்தோஷப்பட்டுக்க வேண்டியது தான்.! நீ அறிமுகப்படுத்தின ஒரே காரணத்திற்காக அவனை லவ் பண்ண நான் ஒண்ணும் குழந்தை இல்லை புரிஞ்சுக்கோ.!”

“பாய்ஸ் எப்போவுமே அப்படித்தான். சிலர் மட்டும் தான் ரிஸ்க் எடுப்பாங்க! மோஸ்ட்லி ரிஸ்க் எடுக்க பயந்துக்கிட்டு எது நம்மளுக்கு ஸேஃப்ன்னு தான் பார்ப்பாங்க!”

“ஓ! அந்த பாய்ஸில் நீயும் ஒருத்தன் தானே? அது எப்படிடா, லவ் பண்ணும் போது மட்டும், ஜாதி, மதம், இனம், குடும்பம்ன்னு எதுவுமே உங்கக் கண்ணுக்குத் தெரிய மாட்டேங்குது? அதுவே கல்யாணம்ன்னு வந்துட்டா சின்ன சின்ன விஷயங்கள் கூட உங்கக் கண்ணுக்குப் பெருசா தெரியுது. அப்பறம் என்ன விளக்கெண்ணெய்க்கு லவ் பண்ணுறீங்க? ஸேஃபா உங்க அம்மா பார்க்கிற பொண்ணையே கட்டிக்கலாம் தானே?” கொஞ்சம் குரலுயர்த்தி, உடன் நடந்த நண்பனைப் பார்த்துக் கேட்டாள் அவள்.

“ஏய்! நான் விவேக் இல்லைம்மா! நான் ராகவ்! நீ விவேக்குன்னு நினைச்சு என்கிட்டே பேசிட்டு இருக்க! ஐ அம் ஆல்வேஸ் சிங்கிள் அண்ட் யங்!”

“எப்படி இருந்தாலும், நீயும் ஆம்பிள்ளை தானே டா? நீயெல்லாம் இந்த விவேக் மாதிரி எதாவது பண்ணின, நானே உன்னைக் கொன்னுடுவேன்!” தன் விரல் நீட்டி மிரட்டினாள் ஆருத்ரா.

“மிஸ்.ஆருத்ரா! கொஞ்சம் அந்தக் கோப மனநிலையில் இருந்து வெளியே வாங்க! இப்படி கோபமா உன்னைப் பக்கத்தில் பார்க்கவே பயமா இருக்கு! இப்போ நாம எங்கே போலாம்? சாட் ஐட்டம் எதாச்சு சாப்பிடுவோமா? இல்லைன்னா டீ குடிக்கப் போகலாமா?” அவள் மனநிலையை மாற்றுவதற்காய் அவன் கேட்க,

“ம்ம்ம்.. போகலாம்! ஆனால் அங்கெல்லாம் வேணாம்! நான் சொல்ற இடத்துக்குக் கூட்டிட்டு போவியா? உனக்கு நான் ட்ரீட் தர்ரேன். இந்த விவேக்கை ப்ரேக்-அப் பண்ணினதை செலிப்ரேட் பண்ணலாம்!”

“நீ ஒத்த சொல்லு சொல்லு.. அந்த ஆகாயத்தையும், நீரு நிலத்தையும், காத்தையும், நெருப்பையும் கொண்டார்ந்து தாரேன் பரிசா?!” பாடலையே பாடி பதிலைக் கேட்டான் ராகவ்.

“பாருக்கு போலாம் டா! என்னை ஒரேயொரு முறை அங்கே கூட்டிட்டு போயேன்.. ப்ளீஸ்..!”

“எம்மா தாயே.. நான் இந்த விளையாட்டுக்கு வரலை. ஐடியில் இத்தனை வருஷமா வேலை பார்க்கிறேன். இவனுங்க பார்ட்டின்னு கூப்பிட்டாலே நான் போக மாட்டேன். நீ என்னடான்னா அசால்ட்டா ஊருக்கு போற மாதிரி, பாருக்கு கூப்பிடுறே? ஐ அம் எ டீடோட்லர் யூ க்நோ?”

“ஏய் சும்மா ஒரேயொரு தடவை டா! அங்கே எப்படி இருக்கு? என்னவெல்லாம் பண்ணுறாங்கன்னு நான் பார்க்கணும்.!”

“அங்கே தேவையில்லாத எல்லாமே பண்ணுவானுங்க! நமக்கு அது தேவையில்லை. நீ முதலில் கிளம்பு! நான் உன்னை ஹாஸ்டலில் ட்ராப் பண்ணிட்டு வீட்டுக்குப் போறேன்.!”

“ஏன்டா சும்மா ஒரு பேச்சுக்குக் கூட, பொண்ணுங்க இதெல்லாம் சொல்லக் கூடாதா? அப்படியே பதறுற? பசங்களெல்லாம் லவ் ஃபெய்லியர்ன்னா பாருக்கு போறீங்களே? அதான், நானும் போகலாமேன்னு கேட்டேன்.!” அவள் சிரித்துக்கொண்டே சொல்ல,

“ம்க்கும்! இதெல்லாம் செஞ்சு தான், நீ லவ் ஃபெய்லியர்ன்னு நிரூபிக்கணுமா? வேணும்னா வா, இங்கே கண்ணெதிரில் தெரியுது பார், ஒயின் ஷாப். இங்கே வேணும்ன்னா கூட்டிட்டு போறேன். உனக்கு என்ன வேணும்ன்னாலும் வாங்கிக்கலாம்!” அவள் கரம் பிடித்தபடி அவன் வேகமாய் நடக்க,

“டேய்! வேணாம் டா! நான் சும்மா விளையாட்டுக்குக் கேட்டேன் டா! டேய் எருமை! கையை விடு டா! ஃப்ரெண்ட்ன்னு பார்க்க மாட்டேன். என்னைக் கடத்திட்டு போறான், இந்தப் பையன்னு கம்ப்ளைண்ட் பண்ணிடுவேன் பார்த்துக்கோ!” என அவனைத் திட்டியபடியே அவனுடன் நடந்தாள் ஆருத்ரா. அந்த மதுபானக் கடையை நெருங்க, நெருங்க அவள் மனதை பயம் சூழ்ந்துக் கொண்டது.

‘நிஜமாகவே அழைத்துப் போய்விடுவானே?’ என்ற பதற்றமும், குழப்பமும் அவள் முகத்தில் படர்ந்திருக்க,

“டேய்! இடியட்! விடுடா! விளையாட்டுக்கு தானே கேட்டேன்.!” எனக் கரத்தை உதறியவள், அவனைப் பார்த்து முறைத்தாள்.

“இவ்வளவு பயம் இருக்குல்ல? அப்பறம் என்னத்துக்கு இதெல்லாம்?!” என ராகவ் புருவம் உயர்த்த,

“சும்மா ஃபன்னுக்கு தான். சரி வா! நாம வழக்கம் போல, சாட் ஐட்டம் எதையாவது சாப்பிட்டு, மசாலா டீ குடிக்கலாம்!” என அவள் அழைத்துப் போனாள்.
தங்களுக்குப் பிடித்த சாட் வகைகளை உண்டுவிட்டு, மசாலா தேநீரைப் பருகியபடியே யோசனையோடு அமர்ந்திருந்தாள் அவள்..

“இன்னும் அந்த வீணாய்ப் போன விவேக்கையே நினைச்சுட்டு இருக்கியா?”

“ம்ம்.! மறக்கணும்ன்னு நினைக்கிறேன். அதனால் தான் அவன் நினைப்பு வந்துடுச்சு!”

“அவன் இதுக்கெல்லாம் சுத்தமா ஒர்த்தே இல்லாதவன் ஆரு. நம்மளை அவங்களோட சுயநலத்திற்காக பயன்படுத்திக்கிட்டவங்களை நினைச்சுக்கிட்டே டைம் வேஸ்ட் பண்ணணும்ன்னு எந்த அவசியமும் இல்லை ஆரு. ஜஸ்ட் பாஸிங் க்ளௌவ்ட்ன்னு நினைச்சு அவனை மறந்துடு.!”

“ஹீ யூஸ்ட் மீ! அது எனக்கு நல்லா தெரியும் ராகவ். பட், நான் அவனை உண்மையாய் விரும்பினேன். ஜஸ்ட் லைக் தட் மறந்துட்டு போக முடியலை. உண்மையாய் இருந்ததாலோ என்னவோ ரொம்ப வலிக்குது ராகவ். எனக்குத் தெரியும், நான் யோசிக்கும் ஒருநொடிக்கு கூட அவன் தகுதி இல்லாதவன்னு.. பட் முடியலை. என் வாழ்க்கையோட முதல் ஏமாற்றம். ஸோ, நான் இதை கடந்து வர்ரதும் கொஞ்சம் கஷ்டம் தான் டா!” தன் மனதில் ஓடிக்கொண்டிருந்ததை அப்படியே சொன்னாள் ஆருத்ரா.

“அதுக்குன்னு இப்படியே இருக்கப் போறியா? சோகமா அழுது வடிஞ்ச மூஞ்சியோட அவனை நினைச்சுட்டே இருக்கப் போறியா? அவன் ஜாலியாய் கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறான். நீ அவனை நினைச்சு அழுதுட்டே இரு.!”

“அவன் கல்யாணம் பண்ணிக்கட்டும், என்னமோ பண்ணிக்கட்டும். அது எனக்குத் தேவையில்லை. என்னோட கோபமும் ஆற்றாமையும், என்னை நினைச்சு மட்டும் தான். அவன் என்னை யூஸ் பண்ணிக்கிறான்னு தெரியாமல் இருந்திருக்கேனே? அதை நினைச்சு மட்டும் தான் வருத்தமா இருக்கு.!”

“ஃபர்ஸ்ட் ஃபெய்லியர் இல்லையா.? அதனால் தான் வருத்தமா இருக்கு. இன்னும் ரெண்டு மூணு ஃபெய்லியர் வந்துச்சுன்னா எல்லாம் பழகிடும்.!”

“டேய்! எருமைமாடு! ரெண்டு மூணா? என்னைப் பார்த்தால் உனக்கு எப்படி தெரியுது ஹான்?!”

“சும்மா கோபப்படாதே ஆரு! நம்ம டீமில் இருக்கிறவங்க, நம்ம கூட வொர்க் பண்ணுறவங்க, எல்லாரையும் யோசிச்சு பாரு. ஆஃபீஸுக்குள்ளே நுழைஞ்சாலே, நம்ம கண்ணுக்கு நிறைய தெரியுதே! இந்தக் காலத்திலெல்லாம் லவ் ஒருமுறை தான் வரும். ஒரு செடியில் ஒரு பூ மட்டும் தான் பூக்கும்ன்னு சொல்றதெல்லாம் சாத்தியமில்லை. இப்போ உன் விஷயத்தையே எடுத்துக்கோ, உன்னை ஏமாத்தினது விவேக். தப்பு அவன் தான் செஞ்சான். அவனை நினைச்சுட்டே காலம் முழுசும் மேரேஜ் பண்ணிக்காமல் இருப்பியா? உன் வீட்டில் இருக்கவங்க தான் உன்னை கடைசி வரை தனியா இருக்க விடுவாங்களா? நல்லா யோசிச்சு பாரு, நான் சொல்றது உனக்குப் புரியும்!”

“எப்பா சாமி! போதும் டா! இப்படி லெக்சர் எடுத்தால் உனக்கு எந்த பொண்ணு டா செட் ஆகும்? ஏதோ ஃப்ரெண்டா போன பாவத்துக்கு நான் உன் கூட சுத்திக்கிட்டு திரியறேன். ப்ரைமெரி ஸ்கூலில் பாடம் எடுக்கிறவனையெல்லாம் எப்படிடா ஐடியில் வேலைக்கு எடுத்தாங்க? முடியலை டா! அந்த விவேக் என்னை ஏமாத்தினது கூட வலிக்கலை டா! உன் அட்வைஸை கேட்டு காது வலியே வந்துடுச்சு.!” என அவள் சொல்ல,

“எப்படியோ அந்த விவேக்கை மறந்துட்டியே அது போதும் எனக்கு.!” என அவன் சிரிக்க நண்பனோடு சேர்ந்து சிரித்தாள் ஆருத்ரா.

தகவல் தொழில்நுட்பத் துறையில் பணியாற்றும், ஆருத்ராவும், ராகவும் நெருங்கிய நண்பர்கள். நட்பிற்கு ஆண், பெண் உண்டா என்ன? முதன்முதலில் சென்னைக்கு பணி நிமித்தமாய் வந்த ஆருத்ரா, ராகவின் குழுவின் கீழ் தான் பணியாற்றினாள். பணி நிமித்தமாய் அனைத்து விபரங்களையும், நெளிவு சுளிவுகளையும் கற்றுத் தந்தவன் ராகவ் மட்டுமே.. ஒரு குழு தலைவர் மற்றும் பணியாளர், என்ற முறையில் துவங்கிய அவர்களின் உறவு, அவள் தன் நிலையை உயர்த்தி, துணை மேலாளராய் உயர்ந்த பின்பும் கூட, சுயநலமில்லா நட்பாகத் தொடர்கிறது.

“சரிடா! என்னை ட்ராப் செய்றியா? இல்லை நானே கிளம்பட்டுமா?!” அந்த சிற்றுண்டியகத்தில், தாங்கள் உண்டதற்கான தொகையை செலுத்தியபடியே கேட்டாள் அவள்.

“நானே ட்ராப் செய்யறேன்.! முதலில் ஹாஸ்டலில் இருந்து மாறித் தொலை. நீயெல்லாம் அஸிஸ்டென்ட் மேனேஜர்ன்னு சொல்லிக்காதே! இன்னுமும் ஹாஸ்டலில் தங்கிக்கிட்டு, கார் நிறுத்த இடமில்லாமல், இதெல்லாம் தேவையா உனக்கு?” என்றபடியே அவள் முன்னிருக்கையில் அமரவும், தன் மகிழுந்தைக் கிளப்பினான் ராகவ்.

“ம்ப்ச்! எங்க வீட்டில் நான் கார் வாங்கியிருக்கேன்னு தெரியாது டா! நான் இப்போ ஹாஸ்டலில் இருந்து மாறினால், ஏன் எதுக்குன்னு கேள்வி வரும். அவங்களுக்கெல்லாம் பதில் சொல்ல முடியாது. அதைவிட முக்கியமான விஷயம், தனியா தங்கறதெல்லாம் எனக்கு செட் ஆகாது!” என அவள் சொல்ல,

“எப்போ தான் இந்த பயத்தை விடப் போறியோ?” எனக் கேட்டான் அவன்.

“பயமெல்லாம் இல்லை டா! தன்னந்தனியாய் ஒரு வீட்டில் நான் மட்டும் உட்கார்ந்துட்டு என்ன செய்ய? எனக்கு சண்டை போடவாவது என் கூட யாராச்சும் வேணும். ஹாஸ்டலில் பிரச்சனையே இல்லை. யாராவது கூட இருந்துட்டே இருப்பாங்க!” என அவள் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே, அவள் அலைபேசி இசைந்து தன் இருப்பை தெரிவித்தது.

“ஐயய்யோ! அம்மா டா! வீட்டிலிருந்து கால் பண்ணுறாங்க டா!” பயந்தபடியே அலைபேசியின் திரையைப் பார்த்தாள் அவள்.

“ஏய்! உங்க அம்மா தானே? அதுக்கு ஏன் இவ்வளவு பயப்படுறே?” என அவன் புரியாமல் வினவ,

“இந்நேரத்தில் கால் பண்ண மாட்டாங்கடா! எதுக்கு கூப்பிடுறாங்கன்னு தெரியலையே? நீ ஊடால எதுவும் பேசிடாதே ராகவ்.!” என அவனிடம் சொல்லிவிட்டு, அவள் அழைப்பை ஏற்க முயல,

“ஆமா, ஊடால பேசாதேன்னா என்னடி அர்த்தம்?” என முக்கியமான கேள்வியை அவன் கேட்க, தலையில் அடித்தபடியே அழைப்பை எற்றாள் அவள்.

“ம்மா!”

“தங்கம்! எங்கம்மா இருக்கிறே?!” என்ற அவள் அன்னை அபிராமியின் குரலில், எச்சில் கூட்டி விழுங்கிவிட்டு,

“ஆஃபீஸில் இருக்கிறேன்ம்மா!” எனப் பதில் சொன்னாள் அவள்.

“இம்புட்டு நேரம் ஆஃபீஸில் உட்கார்ந்துகிட்டு என்ன செய்றே? இந்நேரத்திற்கு வேலை முடிஞ்சுருக்குமே! இங்கண ரூமுக்கும் வரக் காணோம்! அப்படி என்ன வேலை இம்புட்டு நேரமா?” என அபிராமி கேட்கவும்,
‘நான் இன்னும் ரூமுக்கு போகலைன்னு அம்மாவுக்கு எப்படி தெரியும்? எல்லாரும் சென்னைக்கு கிளம்பி வந்துட்டாங்களோ?’ என அவள் தனக்குள் யோசித்துக் கொண்டிருக்க,

“ஆரும்மா! என்ன பேச்சையே காணோம்? உங்க தாத்தா, உங்க அப்பத்தா, நானு, உங்க அப்பாரு, உங்க பெரியம்மா, பெரியப்பா அம்புட்டு பேரும் உனக்காகத்தேன் இங்கண காத்து கிடக்கிறோம்! வெரசா வந்து சேரு தங்கம்!” எனச் சொல்லிவிட்டு அபிராமி அலைபேசியை அணைத்துவிட, அழைப்பு துண்டிக்கப்பட்டதைக் கூட உணராமல், அலைபேசியைக் காதில் வைத்தபடியே அமர்ந்திருந்தாள் ஆருத்ரா.

“ஏய் ஆரு! என்ன ஆச்சு?”

“நான் தொலைஞ்சேன். போச்சு! போச்சு!” என அவள் தன்னைப் போல் புலம்ப,

“ஏய் என்னடி ஆச்சு? லூசு மாதிரி புலம்பிட்டு இருக்கே?” என வாகனத்தை ஒற்றைக் கரத்தால் செலுத்தியபடியே, மறு கரத்தால் அவளை உலுக்கினான் அவன்.

“ஒட்டுமொத்தக் குடும்பமும், கிளம்பி இங்கே வந்துருக்காங்க டா! என்னத்துக்குன்னு தெரியலையே?” எனப் புலம்பியவள், தன்னைக் குனிந்து பார்த்தாள். கையில்லாத வெளிர் மஞ்சள் நிற க்ராப் டாப்பும் அடர் நீல நிற ஜீன்சும் அணிந்திருந்தாள்.

“ராகவ்! ராகவ்! எதாவது மால், இல்லைன்னா துணிக்கடை எங்கேயாவது நிறுத்துடா! இந்த ட்ரெஸ்ஸோட போனேன். அவ்வளவு தான்..!” எனப் பதற்றமாய் புலம்பிய ஆருத்ராவை, புதிராய்ப் பார்த்தபடியே வாகனத்தைச் செலுத்தினான் ராகவ்.

அதே நேரம், தன் வீட்டினர் சென்னை வந்திருப்பதே அவளுக்கு அதிர்ச்சியாய் இருக்க, அதைவிட பேரதிர்ச்சி ஒன்று அவளுக்கு காத்திருக்கிறதென்பதை அவள் அப்போதைக்கு அறிந்திருக்கவில்லை.