திமிர் 11
“ஏய்!” என அதட்டியவன், அவள் பின்னங்கழுத்தில் கை வைத்துத் தள்ளிச் சென்று சுவரோடு சுவராக நிறுத்தினான். அம்முவின் கூந்தல் முழுவதையும் உள்ளங்கையில் சுருட்டி உயிர் நோகப் பின்னுக்கு இழுத்தவன்,
“யாரடி நீ? எதுக்காக இங்க வந்திருக்க? நான் இல்லாத நேரம் என் பேக்ல என்ன செக் பண்ற.” எனக் கேட்டுக் கொண்டு சுருட்டிய கூந்தலை லேசாக விடச் சுவரில் முட்டினாள்.
“இப்ப மட்டும் வாயத் தொறக்கல, பொண்ணுன்னு கூடப் பார்க்க மாட்டேன்.”
அவளை உரசிக்கொண்டு நின்றவன், சுவருக்குள் ஒடுங்கிப் போகும் அளவிற்குக் கழுத்தை நெரிக்க, அவன் முகத்தைப் பார்ப்பதற்காக வலது பக்கம் திரும்பியவளால் முடியவில்லை. மூச்சு முட்டியது. உடல் அவன் உள்ளங்கைக்குக் கட்டுப்பட்டு அடங்கிப் போனது. முகம் பார்க்கவில்லை என்றாலும், அவன் மூச்சுக்காற்றே சொல்லியது கொண்டுள்ள கோபத்தை.
“வ..வலிக்குது.”
“ஆஹான்… வலிக்குதா! நல்லா வலிக்கட்டும்.”
ஈவு இரக்கமின்றிச் சுருட்டிய முடியை இறுக்கிப் பிடித்துப் பின்னுக்கு இழுத்து நோகடித்தவன், கழுத்தை நெரித்து வதைத்தான். வலி பொறுக்க முடியாமல் கண்கள் கலங்கியது. பேசுவதற்கு நேரம் கொடுக்காமல் சித்திரவதை செய்து கொண்டிருந்தவனிடமிருந்து தப்பிக்க வழி தெரியாமல் திண்டாடிப் போனவள்,
“ப்ளீஸ்!” கெஞ்சினாள்.
“எவன்டி உன்ன வேவு பார்க்க அனுப்பி வச்சான்?”
“சத்தியமா யாருமில்லை.”
“பொய் சொல்லாத. பொய் சொல்றவங்களை எனக்குச் சுத்தமா பிடிக்காது.”
“சத்தியமா என்னை யாரும் அனுப்பி வைக்கல.” என்றவள் குரலில் அழுகை அப்பட்டமாகத் தென்பட்டது.
வலி தாங்க முடியாது குமுறும் அவள் குரல், அவனுக்குள் எந்த மாற்றத்தையும் உருவாக்கி விடவில்லை. பதில் கேட்டு விடாப்பிடியாக நின்றான்.
“வலிக்குது ஆர்மி.”
“அப்பச் சொல்லுடி!”
“உன் போனைத் தேடினேன்.”
“ஏன்டி?”
“ஒரு போன் பண்ணனும்.”
“யாருக்கு?”
“என் லவ்வருக்கு.”
“ஹான்!”
“அவனுக்கு இன்னைக்குக் கல்யாணம். எவ்ளோ ட்ரை பண்ணாலும் முடியல. ஒரே ஒரு தடவை பேசணும்னு தோணுச்சு. நேத்துத் துணி எடுக்கும் போது பேக்ல போன் இருக்கிறதைப் பார்த்தேன். அதான் நீ வர்றதுக்குள்ள ஒரு தடவை பேசிக்கலாம்னு. சத்தியமா வேற எதுவும் இல்ல ஆர்மி. வலி தாங்க முடியல. ரொம்ப வலிக்குது, ப்ளீஸ்.”
“இது மட்டும் பொய்யின்னு தெரிஞ்சது, எமனை நேர்ல பார்த்துட்டுத் தான் உன் உயிர் போகும்.” என்று விட்டு அவளை விட, கண் மூடியபடி சுவரில் சாய்ந்தவள் வலி பொறுக்க முடியாமல் அப்படியே அதை உரசிக்கொண்டு அமர்ந்தாள்.
முதுகைக் காட்டிக் கொண்டு அமரும் அவள் வலியை அறிந்தவன் பெரிதும் குற்றமின்றி, “கிளம்பி வா, கடைக்குப் போகலாம்.” என்றான் சாதாரணமாக.
“நான் வரல.”
“நீ வரியா இல்லையான்னு கேட்டனா, வர. அவ்ளோதான்!”
அத்தனை வலிகளுக்கு நடுவிலும் அவன் பேச்சு அளவில்லாத ஆத்திரத்தைக் கொடுத்தது. மூக்கு விடைக்கச் சுவரை முறைத்தவள், “எதுக்கு இப்படிக் காட்டுமிராண்டி மாதிரி நடந்துக்கிற. என்ன, ஏதுன்னு பொறுமையா கேட்கத் தெரியாதா?” என்றவளை வெடுக்கென்று எழுப்பினான்.
உடல் அதிர அவன் முகம் பார்த்தவள், கண்ணில் தெரியும் ரௌத்திரத்தில் வாயை மூடிக்கொள்ள, “தேவையில்லாம பேசாம வாடி.” தள்ளிவிட்டு வெளியே சென்றான்.
‘அந்த ஃபைலை எடுத்துக்கிட்டு சீக்கிரம் கிளம்பனும். இவனெல்லாம் மனுச ஜென்மமே இல்ல. இவன் அம்மா எப்படித்தான் இவனைப் பெத்து வளர்த்தாங்களோ.’
***
நடந்த சம்பவத்திலிருந்து மீளாத அம்மு, கடுமை படிந்த முகத்தோடு வந்து நிற்க, “மூஞ்சிய எதுக்கு இப்படி வச்சிருக்க…” ஒன்றும் அறியாத பிள்ளையாய் கேட்டான் அகம்பன்.
“நீ ஆசையா தூக்கிக் கொஞ்சுன பாரு, அதுலதான் மூஞ்சி இப்படி ஆயிடுச்சு.”
“அப்படி ஒரு ஆசை வேற இருக்கா உனக்கு?”
“உன்ன மாதிரிக் காட்டு மிராண்டி கிட்ட, அந்த மாதிரி ஆசை எல்லாம் எனக்கு மட்டும் இல்ல, எந்தப் பொண்ணுக்கும் வராது.”
அவளோடு நடந்து கொண்டிருந்தவன் நின்று உஷ்ண மூச்சோடு, “யாரடி காட்டு மிராண்டின்னு சொல்ற?” உறுமலோடு கேட்க,
“சும்மா முறைச்சுக்கிட்டு இருக்காத. நியாயமா நான்தான் உன்னை முறைக்கணும். முடியப் போட்டு அப்படி இழுக்குற. ஏதாச்சும் ஒன்னு ஆச்சுன்னா, நீ தான் கொலை கேஸ்ல உள்ள போகணும்.” அவளும் எகிறினாள்.
“நீ பண்ண திருட்டு வேலைக்கு அப்படித்தான் நடந்துக்க முடியும்.”
ஒற்றையடிப் பாதையில் அவளோடு நடந்து வந்தவன், ஓரிடத்தில் நின்று கூர்விழியில் கண்ணுக்கெட்டும் தூரம் வரை அலசினான். அவனோடு பேசிக்கொண்டு வந்தவள் அவன் செயலைக் கண்டு அரண்டு விழிக்க, “இங்கயே நில்லு, வரேன்.” என்று விட்டு அடர்ந்த செடிகள் சூழ்ந்த பகுதியில் நுழைந்தான்.
“ஹே! எங்க போற?”
அவள் பேச்சைக் காதில் வாங்காது கண்ணை விட்டு மறைந்தவன், மாற்று வழிப் பாதையில் வந்து நிற்க, “காரு…” வாயைப் பிளந்தாள் அம்மு.
“டைம் இல்ல, ஏறு!”
“இது யாரோட காரு?”
“மூடிட்டு வண்டியில ஏறு!” என்றதும் முகம் சுருங்கிப் போனது அவளுக்கு.
“கடைக்குப் போயிட்டுத் திரும்ப வர வரைக்கும் ஒரு வார்த்தைப் பேசக்கூடாது.”
எந்நேரமும் எண்ணெயில் வாயை நுழைத்தவன் போல் கொதிக்கும் அவன் வார்த்தையில் பிடித்தமில்லாது, வாயை மூடிக்கொண்டு வந்தவளை வெகு நிமிடங்களுக்குப் பின் கவனித்தவன், “யாரு அவன்?” கேட்க, அவன் பக்கம் திரும்பவே இல்லை.
“ஓய்!”
ஒரு நிமிடம் கடந்த பின் பொறுமை இழந்தவன், அவள் கன்னத்தைப் பற்றித் தன் பக்கம் திருப்ப, “ஸ்ஸ்ஆஆ” வலி பொறுக்க முடியாது ஓசை கொடுத்தாள்.
“நான் பேசுறது காதுல விழலையா…” எனும் பொழுது அவன் கையைத் தட்டி விட்டு ரோட்டில் கண் பதிக்க, “திமிரு பிடிச்சவள்!” முணுமுணுத்தான்.
“இப்பப் பேசப் போறியா இல்லையா?”
“நீ தான பேசாம வரச் சொன்ன…”
“கேட்டதுக்குப் பதில் சொல்லு!”
“முடியாது!”
“கார்ல இருந்து தள்ளி விட்டுடுவேன்…”
“நீ பண்ற கொடுமைக்கு அதுவே மேல்.”
“என்னடி கொடுமை பண்ணேன் உன்ன…”
“என்ன பண்ணல? இன்னும் எனக்கு வலிக்குது தெரியுமா?”
வாய்க்குப் பூட்டு போட்டுக் கொண்டான் அகம்பன் திவஜ். ஏதாவது பேசுவான் என்று தன் வலியைச் சொல்லியவள், இன்னும் கடுப்பாகி அவன் பக்கம் இருந்த பார்வையை மாற்றிக் கொண்டாள். சாலையில் கண்ணும் கருத்துமாக இருந்தவன் ஓரவிழியால் அவளைக் கவனிக்க, உதடுகள் முணுமுணுத்தது. தன்னைப் பற்றி என்று தெரிந்தும் கோபம் வரவில்லை. இந்தச் சிறு மாற்றத்தை அறியாதவன் அவன் குணத்திற்கு எதிராக,
“சாரி” என்றிட, உதட்டைக் கோணித்தாள்.
அதில் இறங்கி வந்தவன் மீண்டும் உச்சிக் கொம்பில் ஏறி நின்று, “உன்கிட்டப் போய் சொன்னேன் பாரு. இதுவரைக்கும், நான் யார்கிட்டயும் இப்படி சாரி கேட்டதில்லை. நான் சாரி கேட்டேன்னு தெரிஞ்சா பல பேரு நெஞ்சைப் பிடிச்சிருவானுங்க.” ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அவளுக்குள் தேனாய் ஊற்றெடுக்க, அவன் கொடுத்த வலி எல்லாம் மாயமாக மறைந்தது.
இன்னவென்று சொல்ல முடியாத பேரின்பத்திற்குள் சிக்கிக் கொண்டவள் இதழ்கள் மெல்ல இரு பக்கமும் விரிந்தது. அதைக் கவனித்தவனின் புருவங்கள் சுருங்கிக் கேள்விக் குறியில் வந்து நின்றது.
“நிஜமா, இதுவரைக்கும் யார்கிட்டயும் சாரி கேட்டதில்லையா?”
“ம்ஹூம்!”
“என்கிட்ட மட்டும் எப்படி?”
“தெரியல.”
“இன்னொரு தடவை கேளு…”
“செருப்பு பிஞ்சிடும்!”
“ச்சீ போ…”
“மேடம் இப்பவாவது அவன் யாருன்னு சொல்றீங்களா.”
“அவனைப் பத்தித் தெரிஞ்சுக்க எதுக்கு இவ்ளோ ஆர்வம்?” என்ற அம்முவின் பார்வை அவன் மீது மானசீகமாக ரசித்துப் பதிந்தது.
குறுகுறுவென்ற பார்வை தன்னைத் தொலைப்பது தெரிந்தாலும், “அவனுக்காக உயிரை விட வந்திருக்கியே, அப்படி என்ன அவன் ஆம்பளைன்னு தெரிஞ்சுக்க…” என்றவனுக்குள் என்ன எண்ணமோ.
“ஃப்ரெண்ட்”
“லவ்வர்னு சொன்ன?”
“லவ்வர் ஆகுறதுக்கு முன்னாடி ஃப்ரெண்ட்.”
“ஏன் பிரேக் அப் பண்ணிட்டான்?”
“அவன்கிட்ட இருக்க எதுவும் என்கிட்ட இல்ல. என்னை மாதிரி ஒருத்தியக் கல்யாணம் பண்றதை விட எல்லாம் இருக்க ஒருத்தியக் கல்யாணம் பண்றது பெட்டர்னு கழற்றி விட்டுட்டான்.”
“அதான் கழற்றி விட்டுட்டான்ல. ஏன் அவனையே இன்னும் நினைச்சுகிட்டு உருகுற.”
“எனக்குன்னு லைஃப்ல இருந்தது அவன் மட்டும்தான். அவனை எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். அவன் இல்லாத இந்த லைப் ரொம்ப வெறுப்பா இருக்கு.”
“அவன் பேரு என்ன?” என்றவனுக்குள் அத்தனை ஆர்வம்.
மெல்ல நகர்ந்து அவனை நெருங்கியவள், காதிற்கு அருகே தன் இதழ்களைக் கொண்டு சென்று, “அவன் பேரு…” என நிறுத்த, பொறுமை காக்க முடியவில்லை அவனால். சாலை மீதிருந்த கண்ணை மாற்றாமல், “சீக்கிரம் சொல்லுடி!” என்றிட, விலகிய உதட்டை மீண்டும் காதுக்குள் நுழைத்து,
“அகம்பன்!” என்ற அடுத்த நொடி, அந்தக் காரின் நான்கு சக்கரமும் அதிர்ந்து சுழன்றுச் சாலையை உரசி, “க்ரீச்ச்ச்!” என்ற சத்தத்தில் நிற்க, அதைச் சற்றும் எதிர்பார்க்காத அம்முவின் இரு இதழ்கள், அவன் கன்னத்தில் நச்சென்று, “உம்மா” என்ற சத்தத்தைக் கொடுத்துவிட்டு நகர்ந்தது.
இரண்டாம் அதிர்வு அகம்பனுக்கு. கார் ஸ்டேரிங்கை இறுக்கமாகப் பிடித்தவன் உணர்வுகள் பேயாட்டம் போட்டது. இதுவரை எந்தப் பெண்ணின் நிழல் கூடத் தீண்டியதில்லை அவனை. அவன் அனுமதியில்லாமல், அவனோடு நேற்றிலிருந்து உறவாடிக் கொண்டிருந்தவளின் இதழ்கள் உறவாடியதில் உயிர் வரை உணர்வு பொங்கி வழிந்தது. அவள் சொன்ன பெயரில் ஸ்தம்பித்தவன் அவள் இட்ட முத்தத்தில் உயிர் பெற்றான்.
மருண்ட முகத்தோடு, அவனைப் பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தவள் உள்ளத்தில் எக்குத்தப்பான உணர்வுகள். முத்தமிட்ட அந்த நொடியோடு அவள் இட்ட வேஷம் கசிந்துருகிக் காணாமல் சென்றிட, உள்ளுக்குள் உருண்டு கொண்டிருந்த மூச்சில் பனி பொழிந்தது. உடல் மொத்தமும் விரைக்க, கண்கள் மட்டும் தான் அங்கும் இங்கும் அலைந்தோடிக் கொண்டிருந்தது.
இருவரின் நிலையும் இரு வேறு திசையில், புதுவித அனுபவத்தில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தது. இங்கு வந்தவளுக்கும், அகம்பன் தான் முதல் தீண்டல்… உள்ளத்தாலும் உதட்டாலும்! அவனுடனான முதல் சந்திப்பில், அதுவும் அவன் கண்களைக் கண்டபின் அவள் அவளாக இல்லை. இருவரையும் நிகழ்வுக்குக் கொண்டு வந்தது கைபேசியின் ஓசை. நேற்று வரை அணைத்து வைத்திருந்த கைபேசியைக் கிளம்பும்பொழுது கையோடு எடுத்து வந்தவன், கமலுக்கு போன் செய்து ஓரிடத்திற்கு வரவும் உத்தரவு போட்டிருந்தான்.
அவன்தான் வந்து விட்டதாகக் குறுஞ்செய்தி அனுப்பினான். காதல் மயக்கத்திலிருந்து வெளிவந்தவள், அவன் கையில் இருக்கும் போனைக் கண்டுவிட்டு, ‘நல்லவேளை! போன் அவன் கையில இருந்திருக்கு. இல்லனா வசமா சிக்கியிருப்போம்.’ என நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டாள்.
முத்த அதிர்விலிருந்து வெளிவந்தவன் திடமான பார்வையோடு, “அவன் பேரு என்னன்னு சொன்ன?” மிடுக்கான குரலில் கேட்க, ஓரவிழிப் பார்வையோடு, “அகம்பன்!” என்றவள் அகம்பன் திவஜின் முக மாறுதல்களில் உள்ளுக்குள் சிரித்துக் கொண்டாள்.
***
ஆள் அரவமில்லாத இடத்தில் காரை விட்டவன் கடகடவென்று தன் தோற்றத்தை மாற்ற, “எந்தக் கடையிலயாவது கொள்ளையடிக்கப் போறோமா?” கண்களைத் தவிர, முழு உருவத்தையும் கருப்புத் துணி கொண்டு மறைக்க முயற்சிக்கும் அவனிடம் கேட்டாள்.
“நான் சொல்ற கடைக்கு உள்ள போ… உனக்கு என்ன தேவையோ அதை வாங்கிக்க. கார் கடை வாசல்ல வந்து நிற்கிற வரைக்கும், நீ அந்தக் கடையை விட்டு வெளிய வரக்கூடாது.”
“ஏன்?”
“சொல்றத மட்டும் செய்! நான் சொல்லாம நீ வெளிய வரக்கூடாது.”
“நீ பண்றதெல்லாம் பார்த்தா பயமா இருக்கு ஆர்மி. உண்மையச் சொல்லு நீ யாரு?” என்றவள் தோள் மீது கை வைத்தவன், கதவைத் திறந்து வேகமாகத் தள்ளிவிடக் கால் தடுமாறித் தரையில் விழுந்தாள் அம்மு.
அவள் நலன் மீது சிறிதும் அக்கறை கொள்ளாதவன், “இங்க இருந்து நாலாவது கடை.” என்று விட்டுக் காரை எடுக்க, “காட்டுமிராண்டி! காட்டுமிராண்டி! என் வேலை மட்டும் முடியட்டும், இருக்கு உனக்கு…” புலம்பலோடு அவன் சொன்ன கடைக்குள் நுழைந்தாள்.
“சார்…”
“ம்ம்!”
உத்தரவு கொடுத்ததும் காரின் பின்பக்கம் வந்தமர்ந்தான் கமல். முதலாளியின் தோற்றத்தை விசித்திரமாகப் பார்க்கும் அவன் பார்வையைத் தள்ளி வைத்தவன், “அம்மா எப்படி இருக்காங்க?” அன்னை கற்பகத்தைப் பற்றி விசாரித்தான்.
“மேடம் நல்லா இருக்காங்க சார். உங்களுக்கு போன் போடச் சொல்லி ஒரு நாளைக்குப் பத்துத் தடவையாவது கேக்குறாங்க. அவங்களைச் சமாளிக்க முடியல. முடிஞ்சா மேடம்கிட்டக் கொஞ்ச நேரம் பேசுங்க சார்.”
“ம்ம்!”
“ஆதி சார் உங்ககிட்ட இதைக் குடுக்கச் சொன்னாரு.” அகம்பனின் அண்ணன் கொடுத்ததைக் கொடுத்தவன், “இதுல உங்க சைன் வேணும் சார்.” இன்னொரு காகிதத்தையும் நீட்டினான்.
“நீ இங்க வந்தது அப்பாக்குத் தெரியுமா?”
“நோ சார்.”
“குட்!”
“அப்பால இருந்து ஆதி வரைக்கும், யாரு கேட்டாலும் என்னைப் பார்த்ததை மட்டும் தான் சொல்லணும். எங்க பார்த்த, என்ன, ஏதுன்னு எந்த விவரத்தையும் சொல்லக்கூடாது. முக்கியமா அம்மாக்குத் தெரியவே கூடாது.”
“ஓகே சார்.”
“அங்க நடக்கற எல்லாத்தையும் டெய்லி அப்டேட் பண்ணு. நான் என்ன சொல்றனோ, அது மட்டும் தான் நடக்கணும்.” என அவன் நீட்டிய காகிதத்தைப் பார்வையிட்டு விட்டுத் திருப்பிக் கொடுத்தவன்,
“இதுல நான் சைன் போட மாட்டேன். இந்த கான்ட்ராக்ட் ஆளுங்ககிட்ட நான் கொஞ்சம் பேசணும். ரெண்டு நாளுக்கு அப்புறம் போன் பண்றேன், அவங்க காலை கனெக்ட் பண்ணு.” என்றான்.
கடையில் இருந்தவளுக்கு, அவன் எங்குச் சென்றான் என்ற கேள்வி மண்டையைக் குடைந்தது. எந்த ஆடையும் எடுக்காமல் குழப்பத்தில் நின்றிருந்தவளை, அங்கிருந்த ஊழியர்கள் மேலும் கீழும் பார்க்க, இவளது எண்ணமெல்லாம் அகம்பன் மட்டுமே. பெயருக்கென்று நான்கு துணிகளை எடுத்தவள் அவன் காருக்காகக் காத்திருந்தாள். உள்ளே நுழைந்து இரண்டு மணி நேரம் ஆகியதே தவிர அவன் வரவில்லை.
பொறுமை காக்க முடியாதவள், எடுத்த துணிகளை அங்கேயே வைத்துவிட்டு வெளியே வந்தாள். கண்ணுக்கெட்டும் தூரம் வரை நடையைத் தொடர்ந்தவளுக்குத் தூரத்தில் நிற்கும் அவன் கார் தென்பட்டது. என்னவென்று தெரியவில்லை, மனம் மகிழ்ந்தது. சிறிது நேரம் என்றாலும் அவனைத் தேடி ஏங்கிய இதயத்திற்கு இதம் கூடியது. பரபரத்த கால்கள் ஓட்டம் பிடித்தது. பக்கத்தில் வந்ததும் நிதானத்தைக் கையாண்டவள் சிரித்த முகமாக, “ஓய் ஆர்மி!” எனக் கதவைத் திறக்க முகம் புடைத்தது அவனுக்கு.
உள்ளுக்குள் இருக்கும் மகிழ்வில் அதைக் கவனிக்காதவள், “எவ்ளோ நேரம் வெயிட் பண்றது? நான் டிரஸ் செலக்ட் பண்ணி வச்சிருக்கேன். நீ வந்து பார்த்துப் பிடிச்சிருக்கான்னு சொல்லு.” என்றவாறு காருக்குள் ஏறி அமர முயன்றவள் பின்னால் இருப்பவனைக் கண்டுவிட்டுத் திருதிருவென்று முழிக்க, கமலோ அதைவிட அதிகமாக முழித்தான்.
முதல்முறையாகத் தன் முதலாளியுடன் ஒரு பெண்ணைப் பார்க்கிறான். அதுவும், அத்தனை உரிமையோடு அவளது செயல் இருப்பதைக் கண்டு வாய் பிளந்தவன், அகம்பன் முகத்தைத் திரும்பிப் பார்த்தான். அதில் இருக்கும் சீற்றம் அவன் ஆச்சரியத்தை ஒதுக்கித் தள்ள, சத்தமே இல்லாமல் திறந்த கதவை மூடிவிட்டுக் கைகளைப் பிசைந்து கொண்டு நின்றாள்.
எல்லாம் அவனுக்குப் பயந்து தான். என்ன சாமியாட்டம் ஆடப் போகிறானோ என்ற அச்சத்தோடு நின்றிருந்தவளைப் பார்த்துக்கொண்டு இறங்கிய கமல், தன் முதலாளியை ஒரு முறை பார்த்துவிட்டு நடையைக் கட்ட, உடல் உதற ஆரம்பித்தது அம்முவிற்கு. கார் கண்ணாடியை இறக்கி, “எடுத்த டிரஸ்ஸ வாங்கிட்டு வா…” எனப் பணத்தை நீட்டினான்.
“ச..சாரி”
முகம் பார்க்காமல் பணத்தை நீட்டியவன், ‘சடார்’ என்று பார்வையை அவள் புறம் திருப்ப, அனலின் தாக்கம் சுட்டெரித்தது. தன்னால் வாயை மூடிக்கொண்டு, தலை குனிந்தவள் செயலில் பல்லைக் கடித்தவன் பணத்தை வீசி அடித்து விட்டுக் கண்ணாடியை உயர்த்திக் கொள்ள, ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது அவளுக்கு. தன்னை மோதிக் கீழே விழுந்த பணத்தைப் பார்த்தவளுக்குக் கண்ணைக் கரித்துக் கொண்டு வந்தது. சொன்னதைச் செய்யாவிட்டால், இன்னும் கடுமையான செயலைக் காண நேரும் என்பதால், கண்ணீர் ததும்பக் கீழே விழுந்த பணத்தை எடுத்துக்கொண்டு சில நொடிகளில் அவனிடமே வந்து சேர்ந்தாள்.
கார் கதவைத் திறக்கக் கை நடுங்கியது. அவனாக அழைப்பான் என்று எதிர்பார்த்துத் தோற்றுப் போனவள், தன்னைத் தைரியப்படுத்திக் கொண்டு கதவை திறக்க, இறுக்கமான தாடையின் அசைவில் பயம் கூடியது. எச்சில் விழுங்க ஏறி அமரக் கன்னம் பழுத்தது அவளுக்கு. அடித்தான் என்பதை உணரவே பல நொடிகள் தேவைப்பட்டது. ஒரே அடியில் உச்சி மண்டை கதி கலங்கிப் போனது. கொதித்துக் கொண்டிருந்த எண்ணெயில் கன்னம் விழுந்தது போல் உப்பியது. எரிச்சலில் கன்னத்தின் மீது வைத்த கைவிரல்கள் நடுங்கியது. தாரைதாரையாகக் கண்ணில் இருந்து கண்ணீர் கசிய, அவன் முகம் பார்க்கத் தெம்பில்லாது தலை குனிந்து கொண்டாள்.
அடித்தும், கோபம் குறையவில்லை அகம்பன் திவஜ்க்கு. அவள் மீதுள்ள கோபத்தைக் காரின் மீது காட்டினான். அசுர வேகம் என்றதையும் தாண்டிக் காற்றைக் குத்திக் கிழித்துப் பறந்தது நான்கு சக்கர வாகனம். அவன் செயலில், எரிந்து கொண்டிருந்த கன்னத்தின் வலி மறந்து உயிர் பயம் வந்துவிட்டது. மரண பயத்தைக் காட்டிக் கொண்டு, தன்னிடத்திற்கு வந்து சேர்ந்தவன் பல்லைக் கடிக்கப் புரிந்துகொண்டு இறங்கினாள்.
காரை ஒளித்து வைத்து வந்தவன் ஒற்றையடிப் பாதையில் வேகமாக நடக்க, அவனுக்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் பாதி நடையும் பாதி ஓட்டமுமாகப் பின் தொடர்ந்தாள் அம்மு. பாலத்தின் மீது ஏறியதும் நிலநடுக்கமே வந்தது போல் இருந்தது பின்னால் வந்தவளுக்கு. அத்தனை அதிர்வை நடையில் காட்டி வீட்டிற்குள் நுழைந்தவன், தன் தோற்றம் அனைத்தையும் கலைத்துக் கையில் கட்டி இருந்த வாட்சையும் தூக்கி அடித்தான். சரியாக அது அவள் முகத்தில் வந்து விழுந்தது. பட்ட வேகத்தில் வலி உயிர் போனாலும் அசையாது நின்றிருந்தாள்.
நேரம் கடந்தும் அவன் கோபம் குறைவதாக இல்லை. நின்றிருந்தவளுக்குக் கால் வலி எடுத்தது. வீட்டிற்கு வந்து நான்கு மணி நேரமாக ஒரே இடத்தில் நின்று கொண்டிருக்கிறாள். அதற்கு மேல் நிற்க அவள் கால்கள் ஒத்துழைப்புக் கொடுக்கவில்லை. அங்கிருந்த இருக்கையில் அமர முயன்றவள், வாங்கி வந்த துணிப்பையை எடுத்துக்கொண்டு அவனிடம் சென்றாள். அவனை நெருங்கியதும் சற்று நேரம் நிறுத்தி வைத்த உடலின் ஆட்டம் மீண்டும் தொடங்கியது. பெரிதாக யாருக்கும் பயப்படாதவள், இவனிடம் மட்டும் அஞ்சி நடுங்குகிறாள்.
பையிலிருந்த இரு சட்டையை எடுத்து அவன் பக்கத்தில் வைத்துவிட்டு, நான்கு அடி கூட எடுத்து வைத்திருக்க மாட்டாள் அவை அவளைத் தாண்டிப் பறந்து வந்து விழுந்தது. திரும்பி அவனைப் பார்த்தாள். எழுந்தமர்ந்து முறைத்துக் கொண்டிருந்தான். மெல்ல நகர்ந்து, விழுந்த இரு சட்டைகளைக் கசங்காமல் மடித்தவள், அடி மீது அடி எடுத்து வைத்து நடுக்கத்தோடு அவன் பக்கத்தில் வைத்துவிட்டு நகர்ந்தாள்.
எரிச்சல் முட்டிக்கொண்டு வந்தது அகம்பனுக்கு. வேறு பக்கம் வீசி அடித்தவன், தன் பக்கத்தில் இருந்த பையையும் தூக்கி அடிக்க, அவை காலியாக இருப்பது புரிந்தது. நகர்ந்த பையை எட்டி எடுத்துச் சோதித்தான்.
“உனக்கு டிரஸ் எடுக்கலையா?” பதில் கொடுக்காது தலையசைத்தாள்.
“ஏன்?”
“நீ..நீ ரொம்பக் கோவமா இருக்க ஆர்மி. இந்த நேரத்துல உன் காசுல டிரஸ் எடுத்தா நல்லா இருக்காது. நான் பண்ண தப்புக்குத் தண்டனையா இப்படியே இருந்துக்கிறேன்.” என்றவள் முகத்தில் அந்தப் பையைத் தூக்கி அடித்து விட்டு அங்கிருந்து நடையைக் கட்டினான் அகம்பன் திவஜ்.
அதுவரை கசிந்து கொண்டிருந்த கண்ணீர் மடையாக ஊற்றெடுத்தது. எதற்காக அழுகிறோம் என்று தெரியாமல் சத்தமாக அழ ஆரம்பித்தாள். அவன் கொடுத்த அடியை விட நிராகரிப்புப் பெரிதாக வலிக்கிறது. வெகு நேரத்திற்குப் பிறகு வெளியே சென்று அவனைத் தேடினாள். எங்கும் அவன் இருப்பதற்கான அறிகுறிகள் இல்லை. உள்ளே வந்தவள் இருக்கையில் அமர்ந்து, கால்களை மடக்கி அதில் முகம் வைத்துக் கண் மூடிக்கொண்டாள்.
“ம்க்கும்!” என்ற பலத்த உறுமல் காதில் விழுந்ததும் அரைத் தூக்கத்திலிருந்து அலறி அடித்து எழுந்து நின்றாள். அவள் முகம் பார்க்காமல் கையை உயர்த்த, அமைதியாக நின்றிருந்தாள்.
“வாங்குன்னு சொன்னாதான் வாங்குவியா?”
“வேணாம்.”
இரண்டு அடி தூரத்தில் நின்று கொண்டிருந்தவள் கழுத்தில் கை வைத்துத் தன்னை மோதி நிற்க வைத்தவன், “உன் இஷ்ட ம…” என்றவன் துடிக்கும் அவள் கண்களைக் கண்டுகொள்ளாது, “மூடிட்டு வாங்குடி!” கழுத்தில் வைத்த விரலை வளைக்க, தொண்டை அடைத்தது அம்முவிற்கு.
“இதுதான் உனக்கு லாஸ்ட் வார்னிங். இன்னைக்கு நடந்த மாதிரித் திரும்ப ஒரு தடவை நடந்துச்சு, பேசிக்கிட்டு இருக்க மாட்டேன். என் கையால செத்துடாம உயிரோட இங்க இருந்து போய் சேருடி.”
“தெரியாம பண்ணிட்டேன்.”
“தெரியாம இல்ல, என் பேச்சை மீறிப் பண்ணிட்ட. என்னை மீறி நடக்கிறவள் என்கூட இருக்கக் கூடாது. அடுத்த அடி வாங்குறதுக்குள்ள கிளம்பிடு.”
“ரொம்ப நேரமா உன்னைக் காணல. திடீர்னு பார்க்கவும் சந்தோஷத்துல என்ன பண்றோம்னு தெரியாம பண்ணிட்டேன்.”
“ஏய்!” என அவளை அதிரவிட்டவன், “நான் யாருடி உனக்கு? என்ன டேஷ்க்கு சந்தோசம் வருது. நான் எங்க போனா உனக்கு என்ன? உன் இஷ்ட ஈர வெங்காயத்துக்கு நாய் மாதிரிப் பின்னாடி அலைய முடியாது. ஓசில வாங்கிக் கொடுத்ததைப் போட்டுக்கிட்டுக் கிளம்பு.” என்றான்.