நினைவாய் அல்ல துணையாய் வருவேன் 2

அநிருத்தன் கைவிரல்கள் தாளமிட்டபடி இருக்க அவனையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த ரகுவினை திரும்பி பார்த்தவன் “என்னடா” என்றான்.

“ரொம்ப ஹேப்பியோ”

“ம்ம் ரொம்ப ரொம்ப” என்று சொன்ன அநிருத்தனை பார்த்துச் சிரித்த அவனின் அம்மா “டேய் அவன் சின்ன வயசுல இருந்தே அவ மேல உயிரா இருக்கான். அவன் கிட்ட போய் இதென்ன கேள்வி” என்றாள் ரகுவிடம்.

“அதுசரி அவனுக்கு சந்தோசம் தான். ஆனா அண்ணிக்கு..?” என்று ரகு கேள்வி எழுப்ப “அவளுக்கென்ன? அவளுக்கும் இவனைப் பிடிக்குமே” என்றார் அம்மா. பிடிச்சா சரிதான் என்று நினைத்தவன் அதனை வெளியே சொல்லவில்லை.

அரு வருவதற்குள் எப்படியாவது விஜய் வந்துட்டா நல்லா இருக்கும் என்று நினைத்தவள் அவனுக்கு இன்னமும் முயற்சி செய்து கொண்டு இருந்தாள்… ஆனால் அவன் போனையும் ஆன் செய்து வைக்கவில்லை. வரவும் இல்லை.

அவள் போன் பண்ணுவதைப் பார்த்த  அர்ச்சனாவுக்கு பாவமாக இருந்த போதிலும் அந்த விஜய் மேல் நம்பிக்கையென்பதே அவளுக்கு கிடையாத காரணத்தினால் அவள் இப்படித்தான் நடக்க வேண்டுமென எப்போதும் எதிர்பார்த்தாள். அது இப்போது நடப்பதில் அவளுக்கு சந்தோசம் தான். ஏனென்றால் அநிருத்தனைப் பற்றி அவளுக்கு நன்றாகவே தெரியும். சிறு வயதிலிருந்தே அவளைப் பற்றியே நினைத்து அவளுக்காகவே அவன் வாழ்ந்துக் கொண்டிருக்கிறான். அவன் காதல் வெற்றி பெற தங்கையின் காதல் தோற்றால் தான் என்ன என்று அவளுக்குத் தோன்றியது. ஆனால் வலியை அனுபவிப்பவள் லத்திகா தானே..  அது மட்டும் ஏனோ யாருக்கும் புரியவில்லை.

வண்டியினை வீட்டின் முன் நிறுத்திய வேகத்தில் அவன் கண்கள் அந்த வீட்டினையே அளவெடுத்தது… இதுவரை எத்தனையோ முறை சொந்தக்காரனாய் வந்து போன வீடுதான். ஆனால் இன்று அவளுக்கே சொந்தக்காரனாய் மாறப் போகும் உணர்வோடு வருவதால் அந்த வீடு கூட வெகு அழகாய் மாறிப்போனதாய் அவனுக்குள் ஒரு தோற்றம்.

அதே உணர்வுடன் அவன் வீட்டினுள் வேகமாக நுழையப் போக “ஹலோ ப்ரதர்” என்று ரகுவின் குரல் அவனை இடைமறித்தது.

அதற்குள் உள்ளே இருந்து அவனின் மாமாவே வந்துவிட்டார் “வாங்க மாப்பிள்ளை… வாம்மா தங்கச்சி.. சின்ன மாப்பிள்ளை வாங்க” என்று வரவேற்க அனைவரும் உள்ளே நுழைந்தனர்.

அர்ச்சனாவும் வந்து அவர்களை வரவேற்க உள்ளே லத்திகாவுக்கு வயிற்றைக் கலக்கவே ஆரம்பித்துவிட்டது. அய்யோ வந்துட்டாங்களே என்று அவள் தவிப்பில் இருக்க வெளியே இருந்த அநிருத்தனுக்கோ லத்திகாவை எப்போதடா காண்போம் என்ற நினைவே இருந்தது.

அம்மாவும் மாமாவும் பேசிக் கொண்டுதான் இருந்தார்களே தவிர இவன் அவஸ்தையினை யாருமே கண்டு கொண்டதாக தெரியவில்லை. அவனையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அவனின் தம்பிக்கு அது புரிந்தது. உடனே அவன் அம்மாவின் காதில் “நீங்க இப்படியே பேசிட்டே இருங்க அவன் எந்திரிச்சு அப்படியே உள்ள போய்டுவான். அப்பறம் அது உங்களுக்கு தான் அசிங்கம்” என்று சொல்ல “மருமகள கூப்பிடுங்க அண்ணா” என்றார் அவர்..

அப்படியே எங்கயாவது ஓடிடுவோம் என்று எண்ணியிருந்தவளுக்கு இந்த வார்த்தைகள் உச்சபட்ச கடுப்பினைக் கிளப்பியது. ஆனாலும் இது இப்படித்தான் நடக்குமென எதிர்பார்த்திருந்ததால் அவள் எழுந்தாள். அர்ச்சனா வருவதற்கு முன்பே வெளியே வந்து நின்றவளை கண்ட அநிருந்தன் ஆவென வாயைப் பிளந்தபடி நிற்க பக்கத்தில் இருந்த ரகுதான் “டேய் மானத்தை வாங்காத டா” என்று அவன் தொடையில் தட்டி அவனை இயல்பாக்கினான்.

ரகுவிற்கு தெரியும் அண்ணனின் மனதினைப் பற்றி. ஆனால் அண்ணியின் முகத்தினைப் பார்க்கையில் அதில் எந்தவித ஈடுபாடும் இல்லையென்பது அப்பட்டமாக தெரிந்தது. அதைக் கண்டு ரகுவிற்கு ஒரு மாதிரியாக இருந்தது. ஏன் அண்ணி ஒரு மாதிரியா இருக்காங்க. என்னாச்சு இவங்களுக்கு என்று நினைத்தவன் தன் அண்ணனிடம் திரும்பி “அண்ணா அண்ணியைக் கூட்டிட்டு போய் பேசு…”என்றான்.

உடனே “மாமா நான் கொஞ்சம்..” என்றவன் அடுத்து என்ன பேசவென்று தயங்கி நிற்க “அரு வாங்க நாம மாடிக்கு போய் பேசலாம்” என்று அழைத்துச் சென்றாள் லத்திகா.

அவள் பின்னாலே செல்லும் அவனைப் பார்த்த ரகுவிற்கு ஏனோ சொல்ல முடியாத பாரம் இதயத்தினை அழுத்தியது. ஆனாலும் எல்லாம் சரியாகும் என்று அவன் மனதின் மூலையில் சின்னதாய் ஒரு நம்பிக்கையும் இருந்தது.

இல்லை அரு. உனக்கு என்னைப் பத்தி சரியாத் தெரியலை என்று அவனிடம் சொல்லாமல் மனதுக்குள்ளயே நினைத்துக் கொண்டாள்.

“அதுக்கு முன்னாடி எதுக்கு வந்தேனோ அதைப் பத்தி பேசிட்டு போயிடுறேன்” என்று அவன் சொல்ல அவளோ “என்ன பேசணும்… எதைப்பத்தி” என்றாள்.

“ஓ… உனக்குத் தெரியாதா” என்று அவன் விஷமமாய் கேட்க “நீங்க என்ன பேசப்போறீங்கன்னு எனக்கு எப்படித் தெரியும்…” என்றாள்.

அய்யோ இந்த அரு வேற என்று நினைத்தவள் பேசாமல் விஜயைப் பற்றி இவனிடம் சொல்லலாமா என்று யோசித்து பின் சட்டென்று அந்த எண்ணத்தினை அப்படியே அழித்துவிட்டாள்.

அவள் ஓர் அர்த்தத்தில் சொல்ல அவனோ இதைப் போய் என்கிட்ட கேக்க வந்துட்டயோ டா. உன்னை எனக்குப் பிடிக்காதா என்ன… என்று திட்டுவதைப் போல் எடுத்துக் கொண்டான்.

அதன்பின் அனைவரும் பேச கடமைக்கென அவள் அங்கே அமர்ந்திருந்தாள். அவள் மனம் முழுவதும் விஜயின் செய்கையே நிரம்பியிருந்தது. ஏன் இப்படிச் செய்தான். அவனுக்கு என்னைப் பிடிக்காதா?.. வந்துவிடுவேன் என்று சொல்லி வராது இருந்துவிட்டானே… என்ன காரணமாக இருக்கும் என்று நினைத்து நினைத்தே அவள் இத்துக் கொண்டிருக்க அனைத்தையும் பேசி முடித்து அவர்கள் கிளம்பியிருந்தார்கள்.

அர்ச்சனா பேச வந்ததிற்கு கூட பதில் பேசாமல் தன் அறையில் தஞ்சமடைந்தவள் அதுவரை அங்கு கேட்பாரற்று கிடந்த போனை எடுத்து விஜய்க்கு போன் செய்தாள்.

ரிங் அடிக்க அவள் ஆர்வமுடன் அவன் பேச்சைக் கேட்க காத்திருக்க அப்போதும் அவன் எடுக்கவில்லை.

அடுத்தமுறை அவள் முயற்சி செய்ய அவன் வேகமாய் எடுத்து “லத்திகா” என்க “ஏய் விஜய் அறிவில்லை உனக்கு. என்ன பண்ணிட்டு இருக்க. ஏன் வரலை… உனக்காக எவ்வளவு நேரம் நான் காத்துட்டு இருந்தேன் தெரியுமா. ஆனா உனக்கு என்னைப் பத்தி எந்த கவலையும் இல்லை. அதான.. இருந்திருந்தா அப்பா சொல்லியிருக்காங்கன்னு சொல்லியும் இப்படி பொறுப்பில்லாம நடந்திருப்பயா… இப்போ என்ன நடந்திருக்கு தெரியுமா?” என்றாள் அவள்.

“தெரியும் தெரிஞ்சுதான் போன் எடுத்தேன்” என்று அவன் சாதாரணமாய் சொல்ல “விஜய் உனக்கு என்னாச்சு.ஏன் இப்படி பண்ணுற. உனக்கு இஷ்டமில்லைன்னா முதல்லயே சொல்லியிருக்கலாம்ல” என்றாள் அவள் அதிர்ச்சியுடன்.

“என்னதான் நான் வந்து உங்க அப்பாகிட்ட பேசுனாலும் அவர் கண்டிப்பா நம்ம கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்க மாட்டார். அவர் திட்டம் தெரிஞ்சுதான் நான் வரலை” என்று ஏதோ சொல்ல வேண்டுமென்று காரணம் சொல்ல “என்ன சொல்லுற நீ.. எங்க அப்பா அப்படி எல்லாம் கிடையாது. அவர் ப்ராமிஸ் பண்ணா கண்டிப்பா நிறைவேத்துவார். நீ வராம இருந்துட்டு இப்போ அவரை குத்தம் சொல்லாத” என்றாள் சற்றே குரலுயர்த்தி.

துணையாக வருவாயா…